แต่งเรื่อง

หนังสือ "โลกบู๊ลิ้ม" หาซื้อที่ไหนรึ ขอรับพี่เก้า

นิยายท่านเก้าเดียวดาย ยอดเยี่ยมจริงๆ ขอรับ ยิ่งเรื่องที่เขาตั้งใจแต่งนะ..

ชั่วครู่ ..... เสียงหายใจของทุกคนแทบหยุดนิ่ง
กลับมีเสียงลมหายใจดังฮึดฮัดของสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่งดังขึ้นมาแทนที่
หากไม่มีเสียงเช่นนี้ในสถานที่เช่นนี้ แม้แต่เข็มตกกระทบพื้นย่อมได้ยิน

พรรคพวกของหวังซื่อไห่ค่อยย่องเข้าไปด้านในของถ้ำที่มืดมิด
มีเพียงแสงจากตะเกียงที่จุดไว้ใกล้กับทางออกสว่างลอดผ่านมาเท่านั้น
ลึกเข้ามาภายในถ้ำ เงาร่างทะมึนหนึ่งก็ปรากฎอยู่เบื้องสายตาของทั้งหมด

แม้จะไม่เห็นภาพชัดตา แต่ทั้งหมดก็ทราบว่า
สิ่งนี้...มิใช่สัตว์ในดินแดนของมนุษย์เป็นแน่แท้

หวังซื่อไห่ที่เป็นผู้นำขบวน ห่างจากสัตว์ประหลาดเพียงห้าก้าวเท่านั้น
มันค่อยๆ ปลดตุ้มดาวตกอาวุธประจำกายของตนออกมากำแน่นไว้ในมือตน
เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้ที่ติดตามมาทั้งหมดก็ได้ปลดอาวุธจนหมดสิ้น

กระบี่สายฟ้่าฟาดของเหล่ยต้าเจียงแลดูงามจับตายิ่งนัก
เนื่องเพราะมันเป็นกระบี่วิเศษประจำตระกูลเหล่ยที่ตกทอดกันมานานหลายร้อยปีแล้ว
ลวดลายบนตัวกระบี่เป็นสีแดงชาด คล้ายกับมันผ่านการชโลมด้วยโลหิตเสมอมา
ยามใดที่กระบี่โบยบิน จะเป็นดังเช่นเดียวกับสายฟ้าฟาด กระบี่นี้วิเศษเป็นอย่างยิ่ง
เมื่อผสมกับวิชากระบี่สายฟ้าฟาดของตระกูลเหล่ย ย่อมทำให้กระบี่นี้ทรงอานุภาพนัก
มีคนผู้หนึ่งถามเหล่ยต้าเจียงว่า เพลงกระบี่สายฟ้าฟาดเป็นเช่นใด
ตอนนี้ ผู้ที่ถามเช่นนี้มักจะกลับบ้านเก่า(ตาย)เสียหมดสิ้นแล้ว
ดังนั้น ย่อมมิมีผู้ใดรู้ว่า เพลงกระบี่ตระกูลเหล่ยเป็นเช่นใดกันแน่

กระบี่ทั้งห้าเล่มของห้าบรรพชิตแห่งบู๊ตึ้ง
แม้ไม่ใช่กระบี่วิเศษเช่นเดียวกับของเหล่ยต้าเจียง แต่ก็เปร่งประกายจับตาเช่นกัน
ทราบว่า กระบี่ทั้งห้าเล่มนี้เป็นของตกทอดต่อกันมาแก่ห้าผู้อาวุโสแห่งบู๊ตึ้ง
ตอนก่อตั้งพรรค ปรมาจารย์จางซานฟงมีลูกศิษย์ทั้งสิ้นเจ็ดคน
จึงตีกระบี่ทั้งเจ็ดเล่มขึ้น หากแต่ศิษย์คนที่ห้า เกิดล้มหายตายจากไปเสียก่อน
ศิษย์คนที่หกก็พิกลพิการมาตั้งแต่กำเนิด เช่นนี้ย่อมเหลือกระบี่เพียงห้าเท่านั้น
ฟังว่า ทั้งห้าคนเดินทางสู่แดนเหนือ กำจัดพยัคฆ์โดดเดี่ยวแดนเหนือ
โค่นพรรควาฬทะเล มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วส่านซี

หนึ่งพเนจรแห่งอันหยางปลดดาบใหญ่พม่าจากข้างเอว
ดาบเล่มนี้ท่องไปทั่วแดนนอกด่าน
สะบั้นค่ายม้าบินแห่งโอวโต้วหวู่หมิง (โอดอสวูเม็ต)เสียยับเยิน
เช่นนี้ทุกคนในนอกด่านพอได้ยินคำ "หนึ่งพเนจร" มักจะหลีกเลี่ยงมิกล้าสู้ด้วย

ห้าผู้วิเศษแห่งเส้าซือนั้นใช้อาวุธนอกสารบบ ก็ปลดออกมาเช่นกัน
พี่ใหญ่แห่งห้าวิเศษใช้อาวุธลับชนิดหนึ่ง ไม่มีใครทราบว่าเป็นสิ่งของเช่นใด
อันดับสองแห่งห้าวิเศษใช้เคียวใหญ่ด้ามหนึ่ง ได้ยินว่า มันเคยเป็นชาวนามาก่อน
อันดับสามแห่งห้าวิเศษใช้ค้อนเหล็กด้ามหนึ่ง ฟังว่า มันเคยเป็นช่างตีเหล็กมาก่อน
อันดับสี่แห่งห้าวิเศษใช้กระดานหมาก ลือกันว่า มันเคยสอบได้ท้ำฮวย (อันดับสาม)
อันดับห้าแห่งห้าวิเศษใช้โซ่เหล็กหมาด ประวัติความเป็นมามิชัดเจนเท่าใดนัก
ทั้งห้าคนเปิดกิจการเปาเปียว (คุ้มภัย) อยู่ในแถบส่านซี
โจรผู้ร้ายพอได้ยินชื่อพวกมันทั้งห้า มิเคยมีใครกล้าตอแยมาก่อน

ส่วนสี่จอมพลังแห่งคุนหลุนที่ไม่ใช่อาวุธ เริ่มกำหมัดแนบแน่น
แม้ทั้งสี่คนมิเคยออกนอกสำนักมาก่อน เพียงออกมาครั้งเดียวก็สามารถล้มล้าง
บ่อนการพนันเปาจี่ (เสือดาว) ที่เสฉวน จนต้องยกเลิกกิจการ
ฟังว่า เรื่องนี้ แม้แต่พวกสกุลทั่ง(ถัง)ก็มิกล้าตอแยเท่าใดนัก

เหลียงซานซัน ปลดดาบออกมาแล้ว ดาบของมันลือกันว่า หนักนับพันชั่ง!
กระบี่คู่แห่งชิ่วหู่ ก็ปลดกระบี่ของพวกมันออกมาเช่นเดียวกับผู้อื่น

ตอนนี้ ทุกคนเพียงรอจังหวะเท่านั้น

ชั่วครู่ ..... เสียงหายใจของทุกคนแทบหยุดนิ่ง
กลับมีเสียงลมหายใจดังฮึดฮัดของสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่งดังขึ้นมาแทนที่
หากไม่มีเสียงเช่นนี้ในสถานที่เช่นนี้ แม้แต่เข็มตกกระทบพื้นย่อมได้ยิน

พรรคพวกของหวังซื่อไห่ค่อยย่องเข้าไปด้านในของถ้ำที่มืดมิด
มีเพียงแสงจากตะเกียงที่จุดไว้ใกล้กับทางออกสว่างลอดผ่านมาเท่านั้น
ลึกเข้ามาภายในถ้ำ เงาร่างทะมึนหนึ่งก็ปรากฎอยู่เบื้องสายตาของทั้งหมด

แม้จะไม่เห็นภาพชัดตา แต่ทั้งหมดก็ทราบว่า
สิ่งนี้...มิใช่สัตว์ในดินแดนของมนุษย์เป็นแน่แท้

หวังซื่อไห่ที่เป็นผู้นำขบวน ห่างจากสัตว์ประหลาดเพียงห้าก้าวเท่านั้น
มันค่อยๆ ปลดตุ้มดาวตกอาวุธประจำกายของตนออกมากำแน่นไว้ในมือตน
เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้ที่ติดตามมาทั้งหมดก็ได้ปลดอาวุธจนหมดสิ้น

กระบี่สายฟ้่าฟาดของเหล่ยต้าเจียงแลดูงามจับตายิ่งนัก
เนื่องเพราะมันเป็นกระบี่วิเศษประจำตระกูลเหล่ยที่ตกทอดกันมานานหลายร้อยปีแล้ว
ลวดลายบนตัวกระบี่เป็นสีแดงชาด คล้ายกับมันผ่านการชโลมด้วยโลหิตเสมอมา
ยามใดที่กระบี่โบยบิน จะเป็นดังเช่นเดียวกับสายฟ้าฟาด กระบี่นี้วิเศษเป็นอย่างยิ่ง
เมื่อผสมกับวิชากระบี่สายฟ้าฟาดของตระกูลเหล่ย ย่อมทำให้กระบี่นี้ทรงอานุภาพนัก
มีคนผู้หนึ่งถามเหล่ยต้าเจียงว่า เพลงกระบี่สายฟ้าฟาดเป็นเช่นใด
ตอนนี้ ผู้ที่ถามเช่นนี้มักจะกลับบ้านเก่า(ตาย)เสียหมดสิ้นแล้ว
ดังนั้น ย่อมมิมีผู้ใดรู้ว่า เพลงกระบี่ตระกูลเหล่ยเป็นเช่นใดกันแน่

กระบี่ทั้งห้าเล่มของห้าบรรพชิตแห่งบู๊ตึ้ง
แม้ไม่ใช่กระบี่วิเศษเช่นเดียวกับของเหล่ยต้าเจียง แต่ก็เปร่งประกายจับตาเช่นกัน
ทราบว่า กระบี่ทั้งห้าเล่มนี้เป็นของตกทอดต่อกันมาแก่ห้าผู้อาวุโสแห่งบู๊ตึ้ง
ตอนก่อตั้งพรรค ปรมาจารย์จางซานฟงมีลูกศิษย์ทั้งสิ้นเจ็ดคน
จึงตีกระบี่ทั้งเจ็ดเล่มขึ้น หากแต่ศิษย์คนที่ห้า เกิดล้มหายตายจากไปเสียก่อน
ศิษย์คนที่หกก็พิกลพิการมาตั้งแต่กำเนิด เช่นนี้ย่อมเหลือกระบี่เพียงห้าเท่านั้น
ฟังว่า ทั้งห้าคนเดินทางสู่แดนเหนือ กำจัดพยัคฆ์โดดเดี่ยวแดนเหนือ
โค่นพรรควาฬทะเล มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วส่านซี

หนึ่งพเนจรแห่งอันหยางปลดดาบใหญ่พม่าจากข้างเอว
ดาบเล่มนี้ท่องไปทั่วแดนนอกด่าน
สะบั้นค่ายม้าบินแห่งโอวโต้วหวู่หมิง (โอดอสวูเม็ต)เสียยับเยิน
เช่นนี้ทุกคนในนอกด่านพอได้ยินคำ "หนึ่งพเนจร" มักจะหลีกเลี่ยงมิกล้าสู้ด้วย

ห้าผู้วิเศษแห่งเส้าซือนั้นใช้อาวุธนอกสารบบ ก็ปลดออกมาเช่นกัน
พี่ใหญ่แห่งห้าวิเศษใช้อาวุธลับชนิดหนึ่ง ไม่มีใครทราบว่าเป็นสิ่งของเช่นใด
อันดับสองแห่งห้าวิเศษใช้เคียวใหญ่ด้ามหนึ่ง ได้ยินว่า มันเคยเป็นชาวนามาก่อน
อันดับสามแห่งห้าวิเศษใช้ค้อนเหล็กด้ามหนึ่ง ฟังว่า มันเคยเป็นช่างตีเหล็กมาก่อน
อันดับสี่แห่งห้าวิเศษใช้กระดานหมาก ลือกันว่า มันเคยสอบได้ท้ำฮวย (อันดับสาม)
อันดับห้าแห่งห้าวิเศษใช้โซ่เหล็กหมาด ประวัติความเป็นมามิชัดเจนเท่าใดนัก
ทั้งห้าคนเปิดกิจการเปาเปียว (คุ้มภัย) อยู่ในแถบส่านซี
โจรผู้ร้ายพอได้ยินชื่อพวกมันทั้งห้า มิเคยมีใครกล้าตอแยมาก่อน

ส่วนสี่จอมพลังแห่งคุนหลุนที่ไม่ใช่อาวุธ เริ่มกำหมัดแนบแน่น
แม้ทั้งสี่คนมิเคยออกนอกสำนักมาก่อน เพียงออกมาครั้งเดียวก็สามารถล้มล้าง
บ่อนการพนันเปาจี่ (เสือดาว) ที่เสฉวน จนต้องยกเลิกกิจการ
ฟังว่า เรื่องนี้ แม้แต่พวกสกุลทั่ง(ถัง)ก็มิกล้าตอแยเท่าใดนัก

เหลียงซานซัน ปลดดาบออกมาแล้ว ดาบของมันลือกันว่า หนักนับพันชั่ง!
กระบี่คู่แห่งชิ่วหู่ ก็ปลดกระบี่ของพวกมันออกมาเช่นเดียวกับผู้อื่น

ตอนนี้ ทุกคนเพียงรอจังหวะเท่านั้น

ไม่หรอกขอรับ ข้าน้อยมิใช่มืออาชีพอันใด

เพียงแต่เคยรับคำชี้แนะจากนักเขียนมืออาชีพมาต่างหาก

รู้สึก จะไม่ขึ้นแฮะ 5555+

ให้ข้าเล่นด้วยสิ

แค่สามบรรทัดทำไมมันยาวจริง ของกระบี่เก้าเดียวได้ใช่เรื่องเดียวกันเปล่า

ข้ากับพวกพ้อง36คน เป็นขบวนการโจรนักฆ่าจากหมู่บ้านเงาทมิฬ ภาคอีสานประเทศจีน ได้รับการว่า ขอร้องจ้างชาวบ้านที่ยากจน คราวนี้ต้องฆ่าอมนุษย์ที่เก่งกาจกว่าคนธรรมดา ถึงบากยากเย็นแต่คราวนี้สถานการทำให้พวกข้า ลงใต้ไปเกาะหำไหล(ไหหลำ)เพราะที่นี่ก็มีสัตว์ประหลาดอาละวาด ทำงานแบบคิดค่าจ้างแพงไม่ได้ แลล้วข้าก็สงสารคนใต้ซวยซ้ำซวยซ้อน แต่ฆ่าผีปีศาจที่ไม่เคยเห็นมาก่อนมันจะเป็นยังไง พวกข้าสืบข่าวจากพวกชาวบ้านว่ามันอยู่ในป่า ปีศาจตัวนี้มันชอบทำร้ายผู้หญิงและคนที่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร่ พวกข้าจึงใช้กระเทยในหมู่บ้านปลอมเป็นผู้หญิงไปล่อมันออกมา ข้ารออยู่ไม่ถึงชั่วยามก็เห็นปีศาจหน้าตาอัปลักไม่เหมือนคนไม่คล้ายสุกร ใบหน้าอวบตัวสีขาวไม่มีขน รูปร่างใกล้เคียงกับแพนด้ายักษ์สวนสัตว์เชียงใหม่ วิ่งตามกระเทยออกมา พวกพ้องข้าซุ่มอยู่ในป่าสองข้างทาง ดักจะฆ่ามันอยู่ ลูกน้องข้าตัวหนึ่งชื่อไอ่ศรัญมันตะโกนบอกว่า"ทางนี้โว้ย" แต่สัตว์ประหลาดมันไม่ได้ยิน ข้าเลยเดาว่ามันหูตึง พวกข้าที่ซุ่มอยู่ในป่าวิ่งออกมาจากสองข้างทางรุมโจมตีจากข้างหลัง เหวี่ยงโซ่ เคียวเหล็กไปมา รัดร่างปีศาจยักษ์ สาดอาวุทธลับ มีดบินทุกชนิดใส่มัน ศัตรูประหลาดพอมันรู้ว่ากำลังเสียท่าม่อคนผิด มันร้องออกมาว่า"อย่านะ อย่า เราไม่เคยทำอะไรให้ใครเดือดร้อน" พวกข้าคนหนึ่งพูดว่า"สัตว์ตัวนี้มันพูดภาษาคนได้ด้วย น่าจับไปถวายให้พระราชา เราคงได้รางวัล" พวกคนอื่นๆมันก็ขำตามกันเป็นแถว ศัตรูประหลาดมันถูกรุมทำร้ายจนลงไปกองกับพื้น ข้าพูดออกมาว่า"ที่เอ็งบอกไม่ได้ทำความเดือดร้อนจริงเรอะ ชาวบ้านเขาลือกันว่าที่เอ็งอาละวาดทำหน้าม่อดักเล่นงานเหยื่อ มันหมายความว่ายังไง้" สัตว์ประหลาดมันคล้ายกับทำหูตึงเหมือนมันจะไม่ได้ยิน ข้าเลยบอกว่า "ถ้างั้นเอ็งก็ตายซะเถอะ" ข้าชักดาบโค้งฟันเข้าใส่ช้างน้อยใต้สะดือของมันขาด มันร้องออกมา"อร้า เตี่ย " ดังลั่นสนั่นป่าเขาลำเนาไพร ก่อนที่มันจะล้มลงตาย จากนั้นข้าก็ได้ยินเสียงบาทาหนักแผ่นดินย่ำตามมา ต้น ต้น ต้น แล้วก็มีสองคำรามตามมา " ตี๋ใหญ่ พลาดท่าแล้ว ไม่น่าเล้ย" มันเสียงของพ่อมันที่กำลัง จะมา

ปล ข้างล่างนี่ภาพประกอบสัตว์ประหลาดตัวลูกที่ ลูกน้องกับข้าช่วยกันkillไป คราวหน้ามาเขียนต่อนะ

ปล แต่ละคนช่วยแต่งให้ปะติดปะค่อกันด้วยนะคับ อย่าละเลยส่วนของตนอื่นไป

ความเดิมตอนที่แล้ว
และในเวลานั้นเอง ทื่ลั่วหยาง วังตะวันออก ฮ้องเต้มีรับสั่งให้มีการคัดเลือกผู้กล้าในราชสำนักด้วยการประลองยุทธ ไม่ว่าจะเป็นแม่ทัพ ข้าหลวง ขันที องครัก ขอแค่มีวลยุทธจะต้องประลองยุทธ ให้ได้ผู้ชนะเพื่อถือกระบี่อายาสิทธิ์เป็นตัวแทนฮ้องเต้ นำทัพ 5 แสน

/////////////////////////////

แบ่งเป็นทัพม้า 2 แสน พนเดินเท้าอีก 3 แสน เข้าร่วมกับชาวยุทธป้กป้องแผ่นดินจากสัตว์ประหลาดชั่ว และในที่สุดก็ได้ผู้ชนะซึ่งจะเป็นผู้กล้านั้นคือ (ข้าเอง55) !เซี่ยเหยาหวน ! ซึ่งเป็นองครักของฮ้องเต้เอง และทันใดนั้นเอง ขันทีหวังฟู่หลิงนำราชโองจากฮ้องเต้มายังเวทีประลอง !ฮ้องเต้มีราชโองกากาการ!(หวังฟู่หลิงพูด) ข้าน้อยเซี่ยเหยาหวนน้อมฟังราชโองการ องครักเซี่ยเหยาหวนชนะการประลอง ถือเป็นผู้เยี่ยมยุทธ เป็นผู้กล้าของราชสำนัก ข้าขอแต่งตั้ง เป็นแม้ทัพใหญ่เป็นตัวแทนข้าถือกระบี่อาญาสิทธิ์นำทัพ 5 แสน เข้าร่วมกับชาวยุทธที่วัดเส้าหลินเพื่อป้กป้องแผ่นดินจากสัตว์ประหลาดชั่ว เพื่ออนาประชาราชจะได้เป็นสุข เซี่ยเหยาหวนให้เจ้านำเสบียงที่มีอยู่ในราชสำนักไปครึ่งหนึ่งและรวมกับของกองทัพอีก เพื่อเป็นเสบียงในการศึกครั้งนี้ร่วมกับชาวยุทธ ระหว่างทางเจอประชาชนเดือดร้อนก็ให้ช่วยเหลืออย่าได้ละเลย และถ้ามีอะไรขาดเหลืออีก เมื่อไปถึงแล้ว การศึกยืดเยื่อเสบียงไม่พอข้าจะให้คนนำไปส่งในภายหลัง ขอให้ท่านส่งข่าวมา เซี่ยเหยาหวนเจ้าต้องทำให้ดีเพราะนี้เป็นความอยู่ลอดของแผ่นดินและราชสำนัก และความสันติ สงบสุขของอนาประชาราช และจะทำให้ความเป็นพันธมิตรของราชสำนักและยุทธภพแน่นแฟ้นขึ้นอีกระดับหนึ่งและให้เจ้าเคลื่อนทัพภายในวันพรุ่งนี้ จบราชโองการ ข้าเซี่ยเหยาหวนน้อมรับราชโองการหลังจากรับราชโองการแล้วเหยาหวนก็ลุกขึ้นพูดว่า ข้าเซี่ยเหยาหวนในนามแม่ทัพใหญ่ถือกระบี่อาญาสิทธิ์เป็นตัวแทนฮ้องเต้นำทัพเข้าร่วมกับยาวยุทธกำจัดสัตว์ประหลาดชั่วขอสัญญาต่อหน้าเหล่าทหาร องครัก ขุนนาง ประชาชน ข้าราชบริพาณน้อยใหญ่ที่มาชมการประลองครั้งนี้ ว่าข้าจะทำการครั้งนี้จะประกอบด้วยคุณธรรม จริยธรรม มีมนุษย์สิยธรรม และรอบคอบและ ติตรองให้ถี่ถ้วน เพื่อการครั้งนี้จะได้นำชัยชนะและความร่มเย็น เป็นสุขกลับมายังแผ่นดินอีกครั้ง ทุกคนที่มาชมการประลองและได้ฟังที่เหยาหวนกล่าวต่างก็พยัคหน้าและก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตังเอง หวังฟู่หลิงแล้วราชโองการแต่งตั้ง กุนซือ แม่ทัพต่างที่จะติดตามข้าไปละท่าน ฮ้องเต้ยังมิร่างหรือ (เหยาหวนถามหวังฟู่หลิงด้วยเสียงอันเบา) ร่างแล้วท่าน คงจะเส็จในวันนี้และแต่คงต้อง ประกาศแต่งตั้งกันวันพรุ่งนี้ตอนเช้าๆคงทันอยู่ ( หวังฟู่หลิงตอบ ) เหยาหวนผงกหัวเข้าใจ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแล้วข้าขอตัวไปเตรียมตัวก่อนท่าน( เหยาหวนบอกกับหวังฟู่หลิง )ข้าก็จะไปดูราชโองการให้ท่านนะว่าถึงไหนแล้ว (หวังฟู่หลิงบอกเหยาหวน)

เเละ ระหว่างทาง ข้าก็ได้ เข้า สู้ยุทภพเเล้ว นำวิชา ไม้ตีสุนัข มาผงาด อีกครั้ง

พอได้ไหม

ไม่ขึ้นแฮะ เริ่มขี้เกียจ ฮาฮา

ขุดๆๆๆๆๆๆๆๆ

ต่อจากตอนที่แล้ว ข้าได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังลั่นป่า คลายๆเสียงเปรตร้อง พวกข้ารู้ว่าพ่อมันกำลังจะมา เลยรีบสั่งให้พวกลูกน้องที่เหลือขุดหลุมดักช้างเอาไว้ พวกที่อยู่ข้างหลังมันก็เร่งกันใหญ่ ไอ่หน้าบากลูกน้องข้ามันบอกว่า "ท่ามันจะตัวใหญ่ หลุมแค่นี้จะพอเหรอ ตัวมันคงอย่างไดโนเสาร์" ข้าเลยหันไปบอกมันว่า"รีบๆขุดไปเถอะ" ต้น ต้น ต้น เสียงพ่อมันใกล้เข้ามุกที ข้าเลยส่งลูกไอ่หน้าบากวิ่งไปดูต้นทางก่อน

นึกออกเดี๋ยวต่อ

แต่งนิยายอีกแล้ว ขออ่านอย่างเดียวก็แล้วกัน