แต่งเรื่อง

ข้าอยากเชิญชวนให้จอมยุทธทุกท่านมาร่วมมือกันแต่เรื่อง
ให้แต่งเรื่องได้คนละไม่เกิน 3 บรรทัดต่อวัน


ขอเชิญท่านแรกเริ่มเรื่องได้เลยขอรับ

ท่านควร ให้ชื่อเรื่อง หรือเป็นคนเริ่มเรื่อง เผื่อเป็นแนวทางในการแต่งต่อไปครับ

นั่นสินะ

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสัตว์ประหลาดตกมายังประเทศจีนแทนที่จะเป็นประเทศญี่ปุ่น(มีมาสไรเดอร์) ถึงเวลาที่ชาวยุทธจะพร้อมใจลุกฮือมาปกป้องแผ่นดินจากสัตว์ประหลาดโฉดชั่ว

เชิญท่านต่อได้เลยครับ

ฮาๆ

แต่งๆแบนีเอีกละ

ในเวลานั้นเหล่าชาวยุทธต่างมารวมตัวกัน เพื่อที่จะเลือกเหล่าผู้กล้าไปกำหรับเจ้ามารร้าย และหนึ่งในผู้กล้า นั้นคือ ท่าน กระบี่ไร้ตา จาก สำนักไร้ชื่อ

มิกล้าๆ

และในเวลานั้นเอง ทื่ลั่วหยาง วังตะวันออก ฮ้องเต้มีรับสั่งให้มีการคัดเลือกผู้กล้าในราชสำนักด้วยการประลองยุทธ ไม่ว่าจะเป็นแม่ทัพ ข้าหลวง ขันที องครัก ขอแค่มีวลยุทธจะต้องประลองยุทธ ให้ได้ผู้ชนะเพื่อถือกระบี่อายาสิทธิ์เป็นตัวแทนฮ้องเต้ นำทัพ 5 แสน

ข้าโง่เหลานักเเต่งตามพวกท่านมิได้

ทางเหนือมีบุรุษพเนจรผู้หนึ่ง (ข้าเอง) การเดินทางไปทัยุทธภพทำให้พบเจอเรื่องราวร้ายในโลกมามากมาย จากคนที่อ่อนแอ กลายเป็นชา ครั้งหนึ่งได้รับการช่วยเหลือจากแม่ชีชราคนหนึ่งจากกลุ่มอันธพาลที่รุมทำร้าย จึงได้ฝากตนเป็นศิษย์จนกระทั่งวันหนึ่งแม่ชีท่านกำลังจะมรณะภาพและถ่ายทอดพลังวัตร70ปีให้

(แบบนี้พอได้หรือเปล่า ขอรับ )

(นั่นยังบรรยายไม่หมดเลยน่ะ ขอรับ )

ขณะเดียวกัน พรรคฟ้าดิน(พรรคข้าเอง)ได้ประมุขคนใหม่(ก้อคือข้าอีกเช่นกัน)ผู้มีวรยุทธ์ล้ำเลิศในใต้ล้าได้รวบรวมลูกน้องในพรรคไปกำจัดมาร แบ่ง เป็น 4กองทัพ กองทัพธงแดงไปทางใต้ กองทัพธงเหลืองขึ้นเหนือ กองทัพธงขาวไปทางตะวันตก และกองทัพธงม่วงไปทางตะวันออก......

แต่ก่อนที่ทุกท่านจะยกทัพไปช่วยนั้นปรากฏว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้เรียกกองทัพของตนออกมาได้สำเร็จ และได้เริ่มบุกเข้าโจมตีหมู่บ้านในแคว้นต่าง ๆ

ขอมากกว่า 3 บรรทัดได้ป้ะ

--------------------------------------------

ตงเทียน (ฤดูหนาว)
หิมะยามตงเทียน ย่อมขาวเป็นอย่างยิ่ง งดงามเป็นอย่างยิ่ง
หมู่บ้านชนเผ่าริมชายแดนไร้แสงสีแห่งนี้ กลับงามตระการด้วยหิมะ!

บ้านของอากุ้ยอยู่ท้ายหมู่บ้านแห่งนี้
ริมบ้านของมันมีธารเล็กๆ ไหลผ่านอยู่ แต่ในฤดูนี้กลับแข็งเป็นน้ำแข็งหมดสิ้น
มันทำอาชีพด้วยการล่าสัตว์ ดังนั้นเสื้อผ้าของมันย่อมทำด้วยขนสัตว์เป็นส่วนใหญ่

"ป่ะป๊า (ท่านพ่อ) ข้าพเจ้าจับกระต่ายป่ามาได้ตัวหนึ่ง"
เด็กน้อยหน้าตาใสซื่อบ่งบอกต่ออากุ้ยเช่นนั้น
อากุ้ยเห็นกระต่ายตัวนั้นท่าทางอ้วนจ้ำม่ำน่ารับทานเป็นยิ่งนัก
ขนของมันฟูฟ่องคล้ายกับหิมะที่ตกในยามนี้
แต่พอนึกถึงฟู่เหยิน(คำเรียกภรรยาของตน)
มันระลึกได้ว่านางชมชอบกระต่ายยิ่งนัก
อากุ้ยยิ้มแย้มให้เด็กน้อยคราหนึ่ง ก่อนจะกล่าวคำ
"เสี่ยวหลิน (ป่าน้อย) กระต่ายตัวนี้ ม่าม๊า(ท่านแม่)ของเจ้าต้องชมชอบเป็นแน่แท้"
เด็กน้อยยิ้มออกมาแล้ว ยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสายิ่งนัก

ชีวิตอันสุขสงบไหนเลยจะมิทำให้มันพอใจ
แม้ว่ามันจะต้องจ่ายภาษีแสนแพงลิบลิ่ว แต่มันก็ยังพออยู่ได้
"วันนี้พวกเรามีอาหารเพียงพอแล้ว เรากลับกันเถอะ"

--------------------------------------------

หวังซื่อไห่ (สี่สมุทรแซ่หวัง) นำพาพรรคพวกทั้งสิบเก้าคนมายังถ้ำแห่งหนึ่ง
ชื่อเสียงของมันยิ่งใหญ่อย่างยิ่ง ขจรขจายอย่างยิ่ง
นับว่าเลื่องลือไปทั่วทั้งส่านซี ครั้งหนึ่งมันเคยบุกตะลุยไปยังแดนโจรที่เหลียวตง
มันเพียงคนเดียวสามารถล้มล้างค่ายโจรสามค่ายสี่พรรคแห่งเหลียวตงจนพินาศ
แต่มันเมื่อกลับมายังสำนัก กลับมิมีแม้แต่รอยขีดข่วน!

"ต้าชือเสวียง (ศิษย์พี่ใหญ่) วันนี้เรานำพาผู้อื่นมามากมายยิ่ง
ของวิเศษภายในถ้ำ หากนำมาแบ่งปันกับพวกมันนำว่ามิเหมาะเท่าใดกระมัง"
เหลียงซานซัน (สามขุนเขาแซ่เหลียง) ศิษย์น้องของหวังซื่อไห่กล่าว
อย่างแผ่วเบา ขณะที่พวกมันทั้งหมดทยอยกันเข้ามาในถ้ำแห่งนั้น
พวกมันสองคนย่อมเป็นคนของสำนักชิ่วหู่ (พยัคฆ์หยกดำ)

เหลียงซานซันครั้งหนึ่งเคยเดินทางไปยังแดนตะวันตก
เพื่อประลองยุทธกลับมู่ซันหย่าแห่งพรรคทูลู่ฟาน ผลแห้ชนะตัดสินแค่กระบวนท่าเดียว
และเหลียงซานซันก็ทำให้มู่ซันหย่าสิ้นชื่อ สิ้นชีวิตที่เขาง๊อไบ๊แล้ว

หวังซื่อไห่แย้มยิ้มคราหนึ่ง ก่อนบอกกล่าวกับชือตี๋ (ศิษย์น้องผู้ชาย) ของตนอย่างแผ่วเบาบ้างว่า
"เอ้อชือตี๋ (ศิษย์น้องที่สอง) เมื่อพวกเราได้ของวิเศษมา
ย่อมต้องหาทางสังหารพวกมัน ไหนเลยจะเหลือที่ให้พวกมันหยัดยืน"
กล่าวจบคำ หวังซื่อไห่ก็หัวเราะอยู่ในลำคอ

ของวิเศษยังมิตกมาถึงมือ กลับคิดฆ่าฟันกันเองเสียแล้ว
ไหนเลยพวกที่ติดตามมาจะมิเคยเช่นเดียวกัน!

เบื้องหลังของหวังซื่อไห่ และเหลียงซานซัน
ติดตามมาด้วยกระบี่คู่แห่งชิ่วหู่ ศิษย์น้องของมันทั้งสองคน
ฟังว่า ครั้งหนึ่งพวกมันทั้งสองคนประสานกระบี่กันปราบค่ายโจรภาคใต้จนหมดสิ้น
กระบี่ในมือของพวกมันทั้งสองคนกลับไม่มีแม้แต่รอยบิ่นแม้สักเล็กน้อย

ต่อจากกระบี่คู่แห่งชิ่วหู่ มีสี่จอมพลังแห่งคุนหลุน หนึ่งพเนจรแห่งอันหยาง
ห้าผู้วิเศษแห่งเส้าซือ หมัดเหล็กโอวหยังเต๋ (ดุจเหล็กแซ่โอวหยัง)
กระบี่สายฟ้าฟาดเหล่ยต้าเจียง (สายน้ำใหญ่แซ่เหล่ย) และห้าบรรพชิตแห่งบู๊ตึ้ง
ทุกคนที่มายังที่แห่งนี้ ล้วนมีชื่อเสียงกระเดื่องดังในแวดวงชนชาวนักเลงทั้งสิ้น

ในใจแต่ละคนล้วนหมายช่วงชิงของวิเศษเป็นของตัวเอง
ไหนเลยจะมีที่ว่างให้พวกสำนักชิ่วหู่ได้หยัดยืน!

ภายในถ้ำนี้อับเป็นอย่างยิ่ง ดินแดนหลันโจวก็เป็นเช่นนี้เอง
ชุนเทียน(ฤดูใบไม้ผลิ) อบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง
ชิวเทียน(ฤดูใบไม้ร่วง) แห้งแล้งเป็นอย่างยิ่ง
ตงเทียน(ฤดูหนาว) เหน็บหนาวเป็นอย่างยิ่ง
เซี่ยะเทียน(ฤดูร้อน) ร้อนเป็นอย่างยิ่ง
ภายในถ้ำที่ปิดตายเช่นนี้ อากาศย่อมไม่ค่อยถ่ายเทเท่าใดนัก
กลิ่นแห่งทั้งสี่ฤดูกาลย่อมมิได้เลือนหายไปยังที่แห่งใด

ยามเมื่อเดินลึกเข้ามาในถ้ำมากขึ้น กลิ่นอับก็เริ่มทวีคามรุนแรง
ทั้งยังมีกลิ่นสาบชนิดหนึ่งปะปนประดังเข้ามาในรูจมูกของทั้งหมด

"ใกล้แล้วกระมัง?"

หนึ่งพเนจรแห่งอันหยางกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา
ยามนี้จิตใจของแต่ละผู้คนเริ่มวิตกกังวลต่อหนทางเบื้องหน้าแล้ว

---------------------------------------

ขี้เกียจล่ะ

ในขณะนั้นเม้งก่าได้แผ่ขยายอิธิพลลงใต้มายังแผ่นดินสยามและมีผู้เยี่ยมยุทธนามมารน้อยแห่งเม้งก่าเป็นหัวหน้าพรรคต่อมาท่านมารน้อยแห่งเม้งก่าได้ทราบว่าดินแดนจงหยวนมีภัยจากต่างชาติจึงนำพี่น้องชาวเม้งก่าสาขาสยามไปสมทบในงานชุมนุมชาวยุทธที่วัดเส้าหลินู

ของพี่เก้าพิถีพิถัน ยาวกว่าผู้อื่นเลย?

นับถือ ๆ

ก่อนตายอาจารย์ได้กล่าวกับข้าไว้ว่า "พลังอันยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ใหญ่ยิ่ง เจ้าจงใช้มันช่วยเหลือสรรพสัตว์" ข้าถือศีลกินเจอยู่บนวัดมาเป็นเวลาสองปีกว่า ก็จำเป็นต้องลงจากุบเขาไปหาทำมาากินเองบ้าง ใช้วิชาที่ฝึกปรือมาปราบปรามคนชั่ว โจรร้ายที่พบเห็น ตลอดระยะเวลาเกือบปีทุกที่ที่พบเห็น(แต่เล็กจนโตถูกคนเหล่านี้เอาเปรียบมาตลอดจึงมีอคติ)

ท่านน้องอิเตา ..... คิดแค่ครึ่งนาทีเอง ยังถือว่า น้อยนิดขอรับ

จดจำไว้ขอรับ มันต้อง "ฉวนฉี" (พิสดาร)

เหมือนที่ท่านอาจารย์โกวเล้ง กล่าวไว้ใน หนังสือ "โลกบู๊ลิ้ม" ขอรับ

ข้าน้อยเลื่อมใสท่านกระบี่เก้าเดียวดายยิ่งนัก ท่านมีความสามารถเสมือนผู้เขียนนิยายมืออาชีพ