เตียบ่อกี้VSเอี้ยก้วย

ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายเดือน ยังเถียงกันอยู่อีกหรอเนี่ย

ไม่รู้ดิครับ สงสัยมีคน เอาจอบเอาเสียมไปขุดขึ้นมา ให้สมาชิกรุ่นใหม่ๆได้เถียงกันต่อไปบ้าง

พวกที่เถียงกันรุ่นเก่าๆอย่างผม ท่านประจิมคลุ้มคลั่ง จอมยุทธมังกรน้อย คุณสวย boy5753 ฤทธานุภาพ มังกรหลับ นักฆ่าเงามืด จำใจหล่อ โดดเดี่ยวเดียวดายและลางเลือน ขอแจม หรือ ท่านเก่าๆอื่นๆคงไม่เข้ามาแสดงความเห็นแล้วกระมังครับ
เพราะศึกครั้งนั้นมันจบลงไปนานแล้วก็จบลงด้วยดี คือ แล้วแต่ว่าใครชอบใคร เพราะมันคนละเรื่อง ไม่เคยเจอกัน เป็นพระเอกทั้งคู่ และท่านกิมย้งก็ตอบไว้นานแล้วว่า แล้วแต่ใครจะจินตนาการกันไปตามความชอบของแต่ละคน

เลยสรุปจึงให้เสมอกันไปตามความชอบของแต่ละคน

ใช่ครับ ผมแสดงไปแล้ว จะให้แสดงอะไรอีกละครับ ถ้าอยากจะดูความคิดของผมก็ให้ไปอ่านกระทู้แรกสิครับ

ใครขุดคะเนี่ย เดี๋ยวตบเรย

แหม คุณสวย รุนแรง จัง

โง่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ...โตๆๆ

ข้าต้องสนับสนุนหลานข้าแน่นอน
แต่ถ้าเอี้ยก้วยชนะหลานข้าล่ะก็
ข้าจะซัดไท้เก๊กใส่ให้กระบี่เหล็กนิลดำหักเป็นสองท่อนเลยนิ
555+

ไท้เก้กเป็นวิชาสายอ่อนครับท่าน เตียซำฮง ซัดกระบี่เหล็กดำ ไม่หักหรอก!

เนื่องจากที่ผมว่าเตียบ่กี้เก่งกว่าก็เนื่องจากว่า
1.เตียบ่กี้สำเร็จวิชาเก้าเอี๊ยงฉบับสมบูรณ์ ซึ่งวิชานี้เป็นวิชาลมปราณสายร้อน พลังวัตรมีไม่จำกัด ดังเช่นตอนที่เตียบ่กี้ถูกซัวบุ๊กเต็กจับไว้ในย่ามครอบจักรวาล เตียบ่กี้ยังใช้พลังวัตรทำถุงขาดได้ ซึ่งถุงนี้ไม่มีใครที่ทำขาดได้นอกจากจะมีพลังวัตรที่มากพอ
2.กระบี่สำนักฮั้วซัวนั้นลึกซึ้งยิ่ง แล้วเจ้าสำนักคุนลุ้นฮัวซัว4คนรุม เตียบ่กี้ยังใช้วิชาเคลื่อนย้ายจักรวาลทำให้กระบี่เบี่ยงเบนทิศทางได้

เอ้อถ้าให้พูดล่ะก็กระบี่ฮั้วซัวนี่ค่อนข้างทามดาถึงกระจอกเลยนะยุคหลังๆอะ เพราะสายเพลงกระบี่ไปเก็บตัวอยู่หลังเขากันหมด - -. เเล้วก็ที่เก่งจริงๆก็เห็นมีท่านฟงชิงหยางคนเดียวที่สืบทอดเคล็ดหลักตกโกมา ที่เห็นงั๊กปุ๊กคุ้งระดับเจ้าสำนักยังเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเยย

เเต่จะว่าไปสมัยดาบมังกรหยกนี่อาจจะยังเป็นสายเพลงกระบี่ก็ได้มั้งไม่เเน่ใจ

ปล.ตกลงใครขุดขึ้นมา *- -

กิมย้ง แต่งครับ แต่ไม่ได้ออกมานำเผยแพร่ พอดี ได้จากเวป ที่จีน แม่เลยแปลออกมาให้นะครับ จริงไม่จริงขอเท็จจริงยังไงต้อง ขอโทษนะครับ

มังกรหยก ตอน อึ้งเซียง Vs ต๊กโกวคิ้วป่าย

บนถนนเปลี่ยวร้างสายหนึ่งในยามเย็น มีขบวนเกี้ยวของขุนนางผู้หนึ่งกำลังเดินทางผ่านมาอย่างเงียบงัน นายทหารรูปร่างสูงใหญ่ที่ได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าองครักษ์พลันชะงักฝีเท้าลง เมื่อเห็นว่าบนโขดหินข้างเส้นทางเบื้องหน้ามีชายผู้หนึ่งกำลังยืนนิ่งราวกับรูปสลักศิลา สายตาทอดยาวไปไกลราวกับจะมองเห็นสิ่งที่อยู่สุดขอบฟ้า แม้จะรู้สึกครั่นคร้ามต่อกิริยาเหล่านี้โดยไม่มีเหตุผล แต่ด้วยศักดิ์ศรีของมัน จำต้องขับไล่คนผู้นี้ไปเสีย

"มุสิกตนใดกล้ามายืนขวางทาง จงไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"

หัวหน้าองครักษ์ตวาดด้วยเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งหุบเขา แสดงให้เห็นถึงพลังการฝึกปรือที่ยอดเยี่ยม แต่ดูเหมือนบุรุษบนโขดหินผู้นี้ จะไม่แยแสสนใจมันเลย นับตั้งแต่รับราชการมาได้สิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่มันถูกสบประมาทถึงเพียงนี้ จึงกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายอย่างว่องไวพร้อมกับชักดาบหมายจะตัดหัวบุรุษโอหังผู้นี้ลงเสีย แต่แล้วก็มีเสียงจากภายในเกี้ยวกล่าวห้ามปรามมัน

"อย่าเหลวไหล อี้จื่อ"

น้ำสียงนี้กล่าวอย่างราบเรียบธรรมดา แต่กลับดังกังวานจนได้ยินชัดเจนทั่วทุกคน อี้จื่อหยุดเคลื่อนไหวในทันที แต่แล้วกลับทรุดลงช้าๆ จนนอนคว่ำหน้ากับพื้น โดยไม่มีทหารคนใดเห็นชัดว่าเกิดอะไรขึ้น ในยามนี้ผู้ที่อยู่ในเกี้ยวจึงก้าวออกมา เผยให้เห็นใบหน้าที่คมคายอ่อนเยาว์ผิดกับตำแหน่งขุนนางที่คนผู้นี้ได้รับโดยสิ้นเชิง ขุนนางหนุ่มผู้นี้ประสานมือกล่าวอย่างสุภาพกับบุรุษบนโขดหินว่า

"ขอบคุณพี่ท่านที่ออมมือ"

พลางโบกมือสั่งให้ทหารที่พากันแตกตื่นขวัญหนีดีฝ่อ ไปอุ้มหัวหน้าองค์รักษ์เข้ามา นายทหารสองคนเดินเข้าไปอุ้มอี้จื่ออย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วก็รับถอยกลับมาอย่างรวดเร็ว ที่แท้อี้จื่อยังไม่ตาย เพียงแต่ถูกสกัดจุดเอาไว้ด้วยสิ่งใดก็สุดที่จะทราบได้ บุรุษชุดดำบนโขดหินพริ้วตัวลงมาจากโขดหินอย่างแผ่วเบาราวกับมีร่างกายเป็นปุยนุ่น ก่อนจะกล่าวกับขุนนางหนุ่มคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่นักแน่นกังวานไม่แพ้กันว่า

"ท่านคืออึ้งเซียง?"

"มิผิด ข้าพเจ้าคืออึ้งเซียง มิทราบว่าท่านคือคนของนิกายเม้งก่าอย่างนั้นรึ"

"เฮอะ อาศัยพวกมัน ยังไม่คู่ควรยกมาเทียบกับเรา ฟังว่าอาศัยเพียงท่านลำพังก็สยบ4ผู้คุมกฏ และชนชั้นหัวหน้าหน่วยได้หลายสิบคน และยังทำร้ายประมุขนิกายจนบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย นี่เป็นความจริงหรือไม่" บนถนนเปลี่ยวร้างสายหนึ่งในยามเย็น มีขบวนเกี้ยวของขุนนางผู้หนึ่งกำลังเดินทางผ่านมาอย่างเงียบงัน นายทหารรูปร่างสูงใหญ่ที่ได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าองครักษ์พลันชะงักฝีเท้าลง เมื่อเห็นว่าบนโขดหินข้างเส้นทางเบื้องหน้ามีชายผู้หนึ่งกำลังยืนนิ่งราวกับรูปสลักศิลา สายตาทอดยาวไปไกลราวกับจะมองเห็นสิ่งที่อยู่สุดขอบฟ้า แม้จะรู้สึกครั่นคร้ามต่อกิริยาเหล่านี้โดยไม่มีเหตุผล แต่ด้วยศักดิ์ศรีของมัน จำต้องขับไล่คนผู้นี้ไปเสีย






"ใช่แล้ว เหล่านิกายนอกรีตเหล่านี้ไม่เห็นกฏหมายบ้านเมืองอยู่ในสายตา กระทำการตามอำเภอใจ ก่อความวุ่นวายแก่ราษฎร ข้าพเจ้าจึงได้รับบัญชาจากองค์ฮ่องเต้ให้ไปกวาดล้างให้สิ้นซาก แต่จนใจที่กองทหารของพวกเรามีฝีมือและความห้าวหาญอ่อนด้อยกว่า ถูกตีแตกพ่ายยับเยิน ข้าพเจ้าจึงได้ท้าสู้กับพวกมันตัวต่อตัวและปลิดชีวิตอีกฝ่ายไปเป็นจำนวนมาก หรือว่าในบรรดาคนเหล่านั้นมีคนรู้จักของท่าน ท่านจึงต้องการจะล้างแค้น?"

"เหลวไหล! แพ้ก็คือแพ้ จะอยู่หรือตาย ล้วนเป็นสิทธิของผู้เข้มแข็งกว่า พวกมันล้วนอ่อนด้อย ตายไปก็สมควรแล้ว จุดประสงค์ที่ข้ามาพบท่านในวันนี้มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น"

"ท่านต้องการอะไร?"

"ประลองกับท่าน"

กล่าวจบบุรุษผู้นั้นก็ชักกระบี่อ่อนประกายสีม่วงที่พันไว้รอบเอวออกมา เพียงสะบัดจู่โจม1กระบวนท่า นอกจากจะคุกคามให้อึ้งเซียงถอยไปได้แล้ว ตัวกระบี่ยังเลื้อยเลี้ยวราวกับมังกรที่มีชีวิต กระแทกทำลายดาบของเหล่าทหารนับสิบที่อยู่รอบๆจนหักสะบั้น พลังที่แฝงมาในกระบี่ยังทำให้ทหารทั้งหมดสิ้นสติไปพร้อมกันในพริบตา อึ้งเซียงถึงกับตื่นตกใจระคนเลื่อมใส เพราะนับตั้งแต่เขาเรียบเรียงศึกษาคัมภีร์เต๋ากว่า5พันเล่มทั่วทั้งแผ่นดิน จนสามารถคิดค้นและสำเร็จยอดวิชามีพลังภายในภายนอกแกร่งกร้าวสุดสูง ไม่เคยมีใครใช้เพียงกระบวนท่าเดียวคุกคามเขาได้เช่นนี้ อึ้งเซียงจึงร้องถามนามกรของอีกฝ่ายทันที

"คนในยุทธภพเรียกขานเราว่า เกี้ยมม้อ(มารกระบี่) แต่เราพอใจเรียกตัวเองว่า ต๊กโกวคิ้วป่าย(ต๊กโกวแสวงพ่าย)!"

กล่าวเพียงเท่านี้ การประลองยุทธที่ดุเดือดที่สุดในยุทธจักรก็อุบัติขึ้นโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ การรุกรับหักล้างกันของทั้งสองดำเนินไปติดต่อกันถึง3วัน3คืน เปลี่ยนจากถนนสายนี้ไปสู่ป่าทึบ หุบเขาสูง และทุ่งหญ้ากินอาณาเขตบริเวณหลายสิบลี้ ท่ามกลางเวลาที่ผ่านไปรวดเร็วราวกับติดปีก ทั้งสองคนต่างก็นึกเลื่อมใสอีกฝ่ายจากใจจริง อึ้งเซียงนับถือในกระบวนท่ากระบี่อันล้ำลึกไร้ขอบเขตของต๊กโกวคิ้วป่าย ในขณะที่ต๊กโกวก็นึกชื่นชมในพลังปราณที่เข้มแข็งสมบูรณ์ของอึ้งเซียง จนต่างคนต่างมั่นใจแล้วว่าหากหักล้างเช่นนี้สืบไป ผลแพ้ชนะคงไม่อาจตัดสินได้แน่ อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บกันไม่น้อย จึงพลันหยุดมือพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย อึ้งเซียงประสานมือคำนับแล้วกล่าวว่า

"เพลงกระบี่ของพี่ต๊กโกว ลึกล้ำสูงส่งยิ่งนัก ข้าพเจ้านับถือยิ่ง"

"พลังภายในของเจ้าก็กร้าวแกร่งหนักแน่น นับเป็นหนึ่งในแผ่นดินได้โดยแท้ นับตั้งแต่ข้าท่องยุทธภพมา มีเจ้าเป็นคนแรกที่รับมือ8กระบี่ต๊กโกวได้ถึงเพียงนี้ เสียดายแต่ว่าเจ้ามีพลังภายในยอดเยี่ยม แต่กลับมีกระบวนท่าเรียบง่ายไม่เพียงพอต่อการฉกฉวยโอกาส มิเช่นนั้นความหวังที่จะพ่ายแพ้ของข้า คงพอจะมีอยู่บ้างแล้ว"

อึ้งเซียงได้ยินดังนี้ ก็คล้ายดั่งมีประกายสายฟ้าแวบขึ้นในหัว ที่ผ่านมาเขาสะดุดใจกับปัญหาข้อนี้อยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความที่น้อยครั้งจะได้ประมือกับยอดฝีมือเนื่องเพราะเขาเป็นขุนนางมิใช่ชาวยุทธ อีกทั้งยังเชื่อมั่นในพลังภายในของตัวเองว่าเพียงพอต่อการสยบผู้คนแล้ว จึงไม่ได้ใส่ใจต่อท่าร่างมากนัก คำพูดของต๊กโกวในครั้งนี้ ช่วยให้เขาเห็นทางสว่างได้เด่นชัด แม้ทั้งคู่จะพึ่งพบหน้ากันได้ไม่นาน แต่หลังจากประมือและพูดคุยกัน ในใจของทั้งสองก็คล้ายดั่งรู้จักสนิทสนมกับอีกฝ่ายมาหลายสิบปี ทั้งสองจึงตัดสินใจคบหาเป็นสหายกัน อึ้งเซียงเล่าเรื่องราวความเป็นมาที่ตนเองมีวรยุทธจากการเรียบเรียงตำราลัทธิเต๋าให้ฮ่องเต้ โดยไม่มีใครสอนสั่ง ทำให้ต๊กโกวยิ่งชื่นชมภูมิปัญญาที่หลักแหลมของอึ้งเซียงขึ้นไปอีก ต๊กโกวจึงบอกกับอึ้งเซียงว่า

"แม้ในใจของข้าจะแสวงหาความพ่ายแพ้เพราะไม่อาจพบพานคู่มือที่เปรียบติด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมสยบให้ผู้คนโดยง่าย หลังจากนี้ข้าจะลองคิดค้นกระบวนท่าที่จะทำลายพลังลมปราณของเจ้าดูบ้าง! เมื่อเจ้าคิดค้นกระบวนท่าที่ยอดเยี่ยมได้บ้างแล้ว เราสองจงมาประลองกันอีกครั้ง ดูสิว่าใครจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ฮะๆๆ"

อึ้งเซียงจึงตกลงรับคำ จากนั้นทั้งสองก็แยกจากกันในราตรีของวันที่4 เพราะอึ้งเซียงติดภาระต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เพื่อถวายรายงานผลการปราบปรามนิกายเม้งก่า แม้จะรู้สึกอาลัยที่ต้องจากกับผู้รู้ใจที่เพิ่งคบหาได้ไม่นาน แต่ในใจของต๊กโกวก็อิ่มเอิบยิ่งเนื่องเพราะพบพานผู้ที่จะมามอบความพ่ายแพ้ให้ตนได้แล้ว แต่ทว่า...

"พวกเราทั้งหลายต่างต้องขอบใจท่านต๊กโกวจริงๆ"

ชายวัยกลางคนหลายสิบคน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเจ้าสำนักใหญ่ในยุทธจักร พาบริวารและชาวยุทธจำนวนมากนำทรัพย์สินเงินทองมากำนัลแก่ต๊กโกว ในขณะที่เขากำลังดื่มสุราอยู่บนโรงเตี๊ยมในเมืองแห่งหนึ่ง สร้างความฉงนสงสัยแก่ต๊กโกวยิ่งนัก เพราะแม้ต๊กโกวจะท่องยุทธภพมานาน แต่ก็พูดได้เต็มปากว่าท่านชมชอบรังควานหาเรื่องผู้คน มากกว่าจะเพาะสร้างบุญคุณแก่ใคร แล้วเหตุใดคนกลุ่มนี้ จึงพากันมาขอบอกขอบใจตน?

"ถ้าไม่เพราะท่านต๊กโกวลงมือสั่งสอนเจ้าขุนนางชั่วอึ้งเซียงแล้วละก็ พวกเราคงจัดการกับมันไม่...."

คำว่า"ได้แน่"ยังไม่ทันหลุดจากปากของคนผู้นั้น ต๊กโกวก็บรรลุถึงเบื้องหน้ามัน แล้วกระชากคอเสื้อยกขึ้นโดยไม่มีผู้ใดรู้ตัวเลย ชายคนนี้เป็นถึงเจ้าสำนักดาบว่องไวที่โอ้อวดว่ามีวิชาตัวเบายอดเยี่ยมที่สุด แต่เมื่อมาพบกับท่าร่างของต๊กโกวก็ไม่ผิดอะไรกับเต่าตัวหนึ่งมองดูอัศนีบาต

"เจ้าทำอะไรอึ้งเซียง! จงบอกกล่าวมาให้หมด"
เสียงตวาดถามในครั้งนี้ถึงกับทำร้ายผู้มีพลังภายในอ่อนด้อยปั่นป่วนไปหมด มีบางคนถึงกับทรุดเข่าลงไปเลยทีเดียว คนที่ถูกต๊กโกวยกขึ้นกล่าวเสียงสั่นๆ เล่าถึงเรื่องราวที่เหล่าชาวยุทธซึ่งเป็นญาติพี่น้องของผู้ที่ถูกอึ้งเซียงฆ่าตายไปในเม้งก่า ได้รวมตัวกันถกเถียงถึงพฤติกรรมที่ขัดกับกฏชาวยุทธของอึ้งเซียง ว่าไม่เคารพกฏบู๊ลิ้มแถมยังโป้ปดอีกว่า สำเร็จยุทธโดยไม่มีใครสอน จึงพากันกลุ้มรุมจู่โจมจนบาดเจ็บสาหัส พลัดตกภูเขาไป ชาวยุทธบางส่วนที่ยังไม่หายโกรธแค้นจึงได้บุกไปฆ่าล้างครอบครัวของอึ้งเซียงจนหมดสิ้น

"ตะ...แต่ว่า เราไม่พบศพของมัน คะ..คาดว่าอึ้งเซียงน่าจะหนีไปได้ ท่าน..ท่านต๊กโกวก็เคยต่อสู้กับมัน ท่านไม่ได้เป็นศัตรูกับมันหรอกรึ?"

น้ำเสียงนั้นถามด้วยความแปลกใจจริงๆมิได้เสแสร้งแกล้งแต่งขึ้น ที่แท้ในตอนที่ต๊กโกวและอึ้งประมือกัน ได้เปลี่ยนย้ายสถานที่ไปมากมายจนมีชาวยุทธที่มีความแค้นกับอึ้งเซียงพบเห็นโดยบังเอิญ จึงได้ระดมผู้คนมาคิดบัญชีกับอึ้งเซียง หลังจากเขาแยกทางกับต๊กโกวได้ไม่นาน หากไม่เพราะอึ้งเซียงสูญเสียพลังภายในไปจากการประลองจนเกือบหมด และไม่มีความช่ำชองในเชิงกระบวนท่าเพียงพอ แม้ไม่อาจเข่นฆ่าเหล่าชาวยุทธกลุ่มนี้ได้ ก็ไม่ถึงกับได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่ ต๊กโกวได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็เดือดดาลยิ่งนัก บังเกิดความคิดจะสังหารเหล่าวิญญูชนจอมปลอมพวกนี้ให้สิ้นซาก แต่พลันหวนคิดได้ว่าหากอึ้งเซียงมีชีวิตอยู่จริง คงต้องการจะแก้แค้นด้วยตัวเองมากกว่า อีกทั้งเรื่องนี้ยังเป็นความผิดของตนส่วนหนึ่งด้วย เพราะถ้าอึ้งเซียงไม่สูญเสียพลังภายในไป ลำพังชนชั้นสวะเหล่านี้คงไม่อาจทำอันตรายแก่เขาได้เด็ดขาด เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วแม้จะอาฆาตแค้นพวกมันจนสุดใจ ก็ได้แต่อดกลั้นเอาไว้ก่อน ต๊กโกวจึงเหวี่ยงร่างของชายที่หิ้วอยู่ข้ามศีรษะผูคนหลายสิบคนลอยไปตกอยู่นอกร่าง แล้วผนึกลมปราณเปล่งเสียงดังสะท้านไปไกลว่า

"จงไสหัวไปเดี๋ยวนี้.."

สิ้นเสียงของต๊กโกวผู้คนในโรงเตี๊ยมไม่เพียงแค่ชาวยุทธเท่านั้น แม้แต่ผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็พากันแตกตื่นวิ่งหนีกันจ้าละวั่น เพียงอึดใจเดียวทั่วทั้งโรงเตี๊ยมก็เงียบงันประหนึ่งสุสาน นับตั้งแต่นั้นก็แทบจะไม่ผู้ใดได้พบเห็นต๊กโกวอีกเลย เพราะท่านได้ท่องเที่ยวเสาะหาเบาะแสของอึ้งเซียง เพียงลำพัง และยังคิดค้นกระบวนท่าที่9 "ทำลายลมปราณ"เพิ่มเติมลงจากเดิม8ท่าได้สำเร็จ เรียกเพลงกระบี่ทั้งหมดที่ตนเองคิดขึ้นมาว่า "9กระบี่เดียวดาย" สยบเหล่าศัตรูและผู้กล้าได้ทั่วทั้งแผ่นดิน ความหมายของคำว่าเดียวดายนอกจากจะบ่งบอกถึงความเศร้าที่ไร้ผู้เปรียบติดแล้ว ยังแสดงถึงความคิดคำนึงถึงอึ้งเซียงสหายผู้ทัดเทียมท่านเพียงคนเดียว ส่วนกระบี่อ่อนกุหลาบม่วง ที่ใช้ต่อสู้กับอึ้งเซียง ต๊กโกวได้ขว้างทิ้งลงหน้าผา เนื่องเพราะมันได้ทำร้าย"จอมยุทธฝ่ายธรรมะ"ที่แท้จริงอย่างอึ้งเซียงไป จึงนับเป็นศาสตราอัปมงคลยิ่ง และหันไปใช้กระบี่นิลที่ไร้คมและมีน้ำหนักมากแทน ส่วนหนึ่งก็เพื่อคิดค้นกระบวนท่าทำลายลมปราณเพื่อรอวันที่อึ้งเซียงจะหวนกลับมาตามคำมั่นสัญญา ทว่า ผ่านกาลเวลาไปหลายสิบปี ต๊กโกวก็ยังไม่พบเห็นข่าวคราวของอึ้งเซียงเลย ทั้งยังได้ยินว่าศัตรูของอึ้งเซียงที่มีอายุมากหลายคน ได้พากันล้มตายไปตามอายุขัยเยอะแล้ว จึงได้ละทิ้งยุทธภพที่ไร้ซึ่งคู่มือตน ไปพำนักยังสถานที่เร้นลับและได้พบกับอินทรีน้อยตัวหนึ่งที่บินไม่ได้ อินทรีตัวนี้มีความจำดีเยี่ยมยิ่งนัก มันคอยมองดูวิธีการฝึกปรือของต๊กโกวจนขึ้นใจ แล้วนำไปดัดแปลงใช้จับเหยื่อหากิน ชดเชยข้อเสียเปรียบที่บินไม่ได้ กระทั่งมันเติบใหญ่สูงกว่าต๊กโกว ต๊กโกวจึงยึดเอามันเป็นคู่ซ้อมมือแก้เหงา จนในที่สุดก็เข้าสู่ขอบเขตไร้กระบี่เหนือกว่ามีกระบี่ และได้ฝังกระบี่ที่เคยใช้ทั้งหมดไว้ พร้อมกับเขียนคำอธิบายเกี่ยวกับกระบี่ของตน ก่อนจะสิ้นชีพในอีกไม่กี่ปีต่อมาอย่างสงบ..

ทางด้านอึ้งเซียงภายหลังจากถูกเหล่าจอมยุทธทำร้ายจนตกหน้าผา เคราะห์ดีที่ไปเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้ที่ยื่นออกมา ทำให้ลดแรงกระแทกก่อนจะร่วงหล่นลงกอไม้เบื้องล่าง แต่ทั่วร่างเขาได้รับบาดแผลจากอาวุธมากมายทำให้เสียเลือดไปมาก กว่าจะฟื้นฟูพลังภายในและเคลื่อนไหวกลับไปบ้านได้ ก็พบว่าครอบครวของตนถูกสังหารไปหมดแล้ว อึ้งเซียงพกพาความคับแค้นใจนี้ หนีไปหลบซ่อนตัวในป่าลึกที่ไร้ผู้คน อึ้งเซียงไม่ได้โกรธแค้นต๊กโกวเลยที่เป็นสาเหตุให้ตนพลาดท่าเหล่าจอมยุทธที่ต่ำช้าพวกนี้ แต่กลับสำนึกตื้นตันใจมากกว่าที่ต๊กโกวได้ให้คำชี้แนะเกี่ยวกับวรยุทธแก่เขา จึงหวนนึกถึงแนวทางวิชาที่เหล่าศัตรูของเขาใช้ แล้วเริ่มคิดค้นกระบวนท่าที่จะสยบทุกหลักวิชาให้ได้ แม้จะถูกกลุ้มรุมมากมายสักเพียงใด หรือต่อให้มีพลังลมปราณหลงเหลือเพียงน้อยนิด ก็ต้องสามารถใช้กระบวนท่านี้จัดการศัตรูได้ อึ้งเซียงจึงเริ่มพลิกแพลงใช้นิ้วหรือกรงเล็บต่างกระบี่ สร้างกระบวนท่าจู่โจมมากมาย กระทั่งเวลาผ่านพ้นไปราวติดปีก 40ปีต่อมาอึ้งเซียงพัฒนากระบวนท่าได้สมบูรณ์แบบก็กลับสู่ยุทธภพเพื่อล้างแค้น แต่เหล่าศัตรูของเขาก็พากันแก่ตายไปหมดแล้ว สร้างความเสียใจแก่เขายิ่งนัก อึ้งเซียงได้ตามหาต๊กโกวเพื่อทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้ แต่จนใจที่ไม่อาจพานพบ นั่นเพราะต๊กโกวได้ปลีกตัวไปอยู่หุบเขาเร้นลับกับอินทรียักษ์และเสียชีวิตไปนานแล้ว อึ้งเซียงสำนึกว่าตนเองยังมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน จึงไม่อยากไปให้ยอดวิชาที่ตนอุตส่าห์สร้างขึ้นมาสูญหายไป จึงได้คัดลอกเป็นคัมภีร์สองเล่ม เล่มแรกเขียนถึงหลักการฝึกปรือลมปราณที่ตนเรียนรู้มาในวัยหนุ่ม ส่วนเล่มหลังเป็นเคล็ดวิชาเกี่ยวกับกระบวนท่าที่ตนศึกษาค้นคว้ามาหลายสิบปีนี้ ตั้งชื่อคัมภีร์ทั้งสองเล่มนี้ว่า "เก้าอิมจินเก็ง"(สัจจะ9ปี) การสร้างคัมภีร์ทั้งสองเล่มนี้นอกจากจะต้องการให้คนรุ่นหลังได้รับรู้ถึงภูมิปัญญาของตนแล้ว ยังจงใจจะแก้แค้นเหล่าชนชาวยุทธที่ทำลายชีวิตของตน ทั่วทั้งใต้หล้าอีกด้วย เนื่องเพราะความซับซ้อนของเก้าอิมจินเก็งไม่อาจจะฝึกปรือให้บรรลุได้ง่ายๆ หากมันปรากฏในยุทธจักรเมื่อใด อึ้งเซียงมั่นใจว่าจะต้องเกิดการเข่นฆ่าแย่งชิงกันขึ้นในหมู่ผู้มีใจละโมภแน่ๆ ส่วนเหตุผลอีกข้อก็คือ..

"ถ้ามีวันใดที่ผู้สืบทอดเพลงกระบี่ของพี่ต๊กโกวปรากฏกายขึ้นในยุทธภพ และได้ประลองกับผู้สำเร็จวิชาเก้าอิมจินเก็ง ไม่ว่าผลแพ้ชนะจะเป็นเช่นไร ก็นับว่าคำสัญญาของพวกเราบรรลุผลแล้ว"

จากนั้นอึ้งเซียงก็เขียนประวัติของตนและที่มาที่ไปของคัมภีร์นี้บักทึกลงไปด้วย โดยไม่กล่าวถึงต๊กโกวคิ้วป่ายเพราะไม่ต้องการให้ใครโทษว่าท่านเป็นต้นเหตุให้ตนเองประสบเคราะห์กรรม และไม่อยากรวมท่านเข้ากับพวกชาวยุทธจอมปลอมทั้งหลายในยุคนั้นด้วย แล้วอึ้งเซียงก็สิ้นอายุขัยลงอย่างสงบ หลังจากนั้นไม่นาน...
มังกรหยก ตอน อึ้งเซียง Vs ต๊กโกวคิ้วป่าย

เดี๊ยนขออนุญาติแปะกระทู้ใหม่นะคะ เพราะมันเป็นเรื่องที่น่าสนใจดีย์

น่าสนใจดีครับ เคยได้ยินมาเหมือนกันก่อนหน้านี้ว่ามากจากกิมย้ง

ข้าพเจ้าว่าต้องเป็นเอี้ยก้วยชนะเพราะเจ้าชู้ประตูดินเก่งที่สุด.....

ปล. ผมอ่านมาตั้งแต่ หน้าแรก นะครับ เห็นคนที่ชื่อคุณป๊อบมาโพส เกี่ยวกะพลังวัตร ของเตี๋ยบอกี๊ ซึ่งที่จริงผม ขอชี้แนะให้ว่า

พลังที่เตี๊ยบอกี๊ ฝึก คือเก้าเอี๊ยง กะ เครื่อนย้ายจักรวาล นั้น ซึ่งคุณคิดว่า เป็นพลังวัตร ที่ น่าเกรงขาม
ถ้ามาเปรียบเทียบกะเอี้ยก้วย คงสุ้ไม่ได้ ผมขอชี้แนะว่า ทั้งพลังเก้าอิม เก้าเอี๊ยง คงไม่ใช้ พลังวัตร ที่ ไม่มีพูดต่อกร ได้ ผมขอยกตัวอย่าง คัมภีร์ทานตะวัน ซึ่ง คุณอาจจะคิดว่าไม่เกี่ยวข้อง กะมังกรหยกแต่ มันเกี่ยวกันนะครับ เพราะว่า อาจจะเกินก่อนมังกรหยกแต่ เนื้อหา ของคัมภีร์นี้หายไป และไม่มีใครพูดถึงอีกเลย ถ้าเถียบกันจริงๆ วิชาเคลื่อนย้ายจักรวาล ของพรรค จรัส เทียบเท่าได้กะ มหาเวทย์ดูดดาว เพราะ ที่มามาจาก เปอร์เซีย ทั้งนี้ทั้งนั้น เพลงกะต๊กโกว์ ที่เล๊งฮูฉง ฝึกได้ แค่ 2ใน10 ก็ไม่สามารถ สุ้ คัมภัร์ทานตะวัน ได้ เพราะ ตอนที่ ลุม คัมภีร์ ทาน ตะวัน มีคนใช้ 2 วิชานี้ ข้างต้น ยังไม่สะทบสะท้าน ซึ่ง คัมภีร์ทานตะวันเป็นวิชามารก็จริง แต่ พลังสุดลำลึก มาก เคยมีนักวิจารณ์ฮ่องกง ออกมา ว่ากิมย้ง ว่า สร้างเตี้ยบ่อกี้ ให้ไร้ คู่ต่อสุ้ๆ ในภาคลูกมังกร ทำให้นวนิยาย/หนัง ค่อนข้างว่า ใครดูแล้วหน1 และจะมาดูอีก1รอบ คงไม่อยากดู ประมาณนี้ เคยมี คน ยกว่า ทำไม ไม่สร้างให้มีคัมภีร์ทานตะวัน ในภาคนี้ ละ เพราะ ดูๆ แล้วพลังวัตร ไม่น่า ด้อย กว่า กัน ซักเท่าไร

สรุป วิชาเก้าเอี๊ยง ที่ เตี๊ยบ๊อกี๊ ฝึกไม่ใช้ 1 ในใต้หล้า ยังที่ พวกคุณคิดหรอก วิชา ที่ไม่รู้จักยังอีกเยอะ ถ้าลองดูดีๆ วิชาในสุสานโบราณนี้ จัดว่าไม่ธรรมดา ไว ผมจะมาตอบกระทู้ใหม่ครับ

ผมว่าแล้วแต่จังหวะนะครับ เตียบ่อกี้ก็เปรียบเสมือนพวกเซนต์น่ะครับ ถ้าเห็นท่าไม้ตายครั้งหนึ่งแล้วจะใช้อีกครั้งไม่ได้ผล ผมยกตัวอย่างตอนที่สู้กับพวกป้ายอัคคีนะครับ ขนาดบ่อกี้มีดาบฆ่ามังกร ยังสู้แบบพอฟัดพอเหวี่ยงเลย สรุปก็คือ ถ้าเอี้ยก้วยกับบ่อกี้สู้กันนะครับมันก็แล้วแต่กรณี ถ้าสู้กันครั้งแรกเอี้ยก้วยเสียใจสุดขีดแล้วใช้กำสรดเป้งเดียวเอาให้ตายกันไปข้าง ผมว่าบ่อกี้ไม่รอดครับ แต่ถ้าสู้กันครั้งหนึ่งแล้วกลับมาสู้ตัดสินกันอีกรอบผมว่าบ่อกี้มีโอกาสชนะสูงครับ เพราะคงจะจับทางได้แล้ว

ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองวิเคราะห์ถูกหรือเปล่า ขอให้ศิษย์พี่ในบอร์ดนี้ชี้แนะด้วยครับ ^ ^

คุณ Artzmaster พูดมีเหตุผลครับ แต่ผม จะชี้แนะว่า พลังที่ เตี้ยบ่อกี้ ฝึกนั้น คือเก้าเอี้ยงถูกไหมครับ ถ้าเทียบได้กะพลัง คือ พลังสุริยะ แล้วส่วน เก้าอิม คือ จันทรา จริงๆ แล้วฝ่ามือของเอี้ยก้วย นี่นับมาจากฝึกกระบี่ต๊กโก๊ว แล้วมาประยุคให้เป็นฝ่ามือ คือฝ่ามือเดียวดาย.....ถ้ามองลึกๆ แล้ว ผมจะอธิบายบทประพันธ์ ของกิมย้งให้ พอสังเขป ว่า ท่านกิมย้งเนี่ย เค้าให้ว่า ในทุกๆภาคของมังกรหยก ผู้ที่อาภัพใน ทุกๆสิ่ง คือผู้ เยี่ยมยุทธ สุด นั้นคือ กล่าวได้ว่า 1.เอี๊ยก้วย2.เตี๊ยบ่อกี๊3.ก๊วยเจ๊ง .........

อาจมีแฟนคลับของแต่ละท่านที่ผมกล่าว มา งง นะ ผมอ่านเวปบอร์ด ของจีนมา เค้าอธิบายไวพอสังเขป ดังนี้ เอี๊ยก๊วย ที่คนคิดว่าเก่ง กว่า 2 คนแรกนั้นคือ 1พ่อแม่ตายแต่เด็ก2.เมียเสียvirgin3.แขนขาด4.โดนพิษซ้ำแล้วซ้ำเล่า5.รอเมียถึง16ปีเต็ม
ทั้งนี้ทั้งนั้น ทำให้เอี๊ยก๊วยได้เจอเพลงกระบี่ต๊กโก๊ว และดึงพลังจากกระบี๊ต๊กโก๊ว มาประยุกต์มาเป็นฝ่ามือเดียวดายเหมือนดั่งฝึกกระบี่ ........ แล้วผมขอยกตอน ที่ เอี๊ยก๊วย สุ้กับราชครูกิมลุ้นฝึกสำเร็จวิชาที่ขโมยจากสุสานโบราณ ซึ่งเป็นคัมภีร์นพเก้าหรือเถียบได้กะเก้าอิมเต็มรูป แบบ
หรือไม่ผมไม่รู้นะครับ แต่ขนาดก๊วยเจ๊ง ตอนหลัง หรือแม้ว้า อึ๊งเยี๊ยซือ พ่อของอึ๊งย๊ง ยังสุ้ไม่ได้ เอี๊ยก๊วยดึงวิชาฝ่ามือเดียวดายคิดชนะได้ ยกตัวอย่างจิ๊วแป๊งทง อีก เอี๊ยก๊วย มีแค่แขนเดียว แต่สามารถซัดพลัง เอาจิ๊วแป๊งทง กระเด็นได้ นอกจากนี้ พลังฝ่ามือเดียวดายของเอี๊ยก๊วยไม่มีพลังที่สิ้นสุดเพราะ
ตอนที่ราชครูกิ้มลุ้นสุ้ ซึ่งตอนนั้นผสมผสานวิชา จ๊องง้วน+วิชาของเค้าอยุ่แล้ว ทำให้เรียก บรมจารย์อีกคนหนึ่งได้ก็ไม่เสียหลายครับ ...... นี่ความคิดที่ผมอ่านจากเวปจีน นะครับ อีกอย่างผมก็ไม่ใช้ Fanclub เอี๊ยก๊วย แค่ เคยมีคนเถียงมา เลยสรุปให้พอสังเขปว่า กิมย้ง ประพันธ์ให้เอี๊ยก๊วยเก่งสุด แต่ ในตอนภาคของ เตี๊ยบ่อกี้ ที่ คนพูดว่า ในนิยายว่า เปรียบเทียบพลังที่ทำลายถุงได้ ไม่มีสิ้นสุดไรนั้นน ขอบอกว่า ในยุค นั้นไม่มีใครเก่งหรือ บรมจารย์ ยังมีชิวิตอยุ่ เลยยกให้ เตี้ยบ่อกี้ ซึ่งเป็นจุดดำเนินเรื่องที่ดี
เพราะ นิยายทุกเรื่องจะเอา ปัจจุบันมาเป็นหลัก ซึ่งถ้าเอี๊ยก้วย อยุ่ในยุงเดียว กะ บ่อกี้ บ่อกี้สุ้ไม่ได้แน่นอน

สังเกตุจากนวนิยายนะครับ เตี้ย บ่อกี้ เวลาโดนฝ่ามือแล้วจะใช้พลังต้านออกทำให้พูดที่ซัดฝ่ามือเข้าตัวกระเด็นออกไป ก็เปรียบเหมือนราชครูกิมลุ้น ที่คิดว่าตัวเองมีพลังวัตรที่กล้าแกร่ง แต่พอหัวเราะ ทำให้จุดตายเปิด เพราะพลังลมปรานถูกเปิดหมดด้วยฝ่ามือของเอี๊ยก๊วย ....... ถ้ามาลองคิด อีกมุมว่า ตอนที่ เตี๊ยบ่อกี้ สุ้กับ6สำนักใหญ่ และโดนจี๊เซียแทง แบบ ไม่เอาเป็นเอาตายเตี๊ยบ่อกี้ ยังเกือบตายเลย นี่แค่แทงแบบไม่ตรงจุดนะครับ ถ้าโดนเพลงกระบี่ต๊กโก๊วแบบ ท่าทำลาย ลมปรานซึ่งไม่กล่าวว่าเอี๊ยก๊วยฝึกได้ แต่ในความคิดผมการมีฝ่ามือเดียวที่คิดเอง น่าจำสำเร็จตามกันครับ

ฟังธง บทสรุปมังกรหยก 1 เอียก้วย 2.เตียบ่อกี้3ก๊วยเจ๊ง

ปล ใครมีข้อสงสัยไร ถามได้ครับ ถ้ารู้จะตอบให้

โอ้โห กระทู้นี้ ได้จุดประทุสงครามอีกแล้วหรอครับท่าน น่าสนุกดีครับ เด๋วผมจะคอยดูอย่างเดียวก็แล้วกัน ปล่อยให้คนอื่นมาออกความคิดเห็นมั่ง สู้ๆกันนะครับ

ขอบคุณท่าน pokup ที่ชี้แนะ ^ ^