เธอกับฉัน
เธอเหน็ดเหนื่อยเพียงใดใครจะรู้
ต้องต่อสู้แค่ไหนใครจะเห็น
ในแววตาลุ่มลึกและเยือกเย็น
ล้วนแฝงเร้นความเหนื่อยอ่อนทอดถอนใจ
ใครต่อใครผ่านไปก็ผ่านล่วง
ไม่เคยห่วงไม่เยี่ยมยามไม่ถามไถ่
ไม่เคยรับรู้เห็นความเป็นไป
เธอข่มใจยิ้มรับกับความจริง
มีพียงฉันเท่านั้นที่รับรู้
คอยเฝ้าดูอยู่ไกลไกลไม่ทอดทิ้ง
ใครแก่งแย่งแข่งขันใครช่วงชิง
เธอนั่งนิ่งราวหินผาไม่อาทร
ในท่ามกลางสายฝนความก่นด่า
ที่สาดมาโทรมกายเกินถ่ายถอน
เธอบอกว่าไม่เหน็บหนาวหรือร้าวรอน
แต่ดวงตาเธอซ่อนความอ่อนแอ
เธอนั่งนิ่งคนเดียวอย่างเปลี่ยวเหงา
ดวงตาเศร้าเก็บงำใจย่ำแย่
มีเพียงฉันคนเดียวที่เหลียวแล
เธอท้อแท้แพ้พ่ายอยู่ภายใน
และแล้วเธอก็เผลอมีน้ำตา
ไหลบ่ามาดั่งสายน้ำความอ่อนไหว
ดวงตางามซ่อนความคับแค้นใจ
เธอร้องไห้หรือนั่น!ฉันงุนงง
เคยเห็นเธอเข้มแข็งและเเกร่งกล้า
บัดนี้มาชวนให้คิดพิศวง
หยาดน้ำตาแต่ละครั้งที่หลั่งลง
ฉันยังคงสงสัยอยู่ในที
ท่ามกลางความเป็นไปในชีวิต
มีสว่าง-มืดมิดมีริบหรี่
มีโศกเหงาเศร้าบ้างในบางที
สุขเกษมเปรมปรีดิ์ในบางวัน
หนึ่งชีวิตความคิดมีหลายด้าน
บ้างต่อต้านบ้างล้มล้างบ้างสร้างสรรค์
คอยตักเตือน-เติมเต็มกันและกัน
"เธอกับฉัน"รวมกันก็คือ"เรา"
ฝ่ามืออัสนีบาต
25 ตุลาคม 2552