ดร.ประมวล เพ็งจันทร์

ผมมีโอกาสได้ฟังดร.ประมวล เพ็งจันทร์ คนที่เขียนหนังสือเดินสู่อิสรภาพครับ เป็นหนังสือที่ผมชอบมาก งดงามไปด้วยความดี ความงาม ความจริง บางบทอ่านแล้วตื้นตันจนน้ำตาซึม วันนั้นท่านมาอกรายการตาสว่างมี2เรืองที่ท่านพูดแล้วผมประทับใจมากก็คือ
1.ท่านพูดว่า ตราบใดที่สังคมยังมีขอทาน แสดงว่าสังคมนั้นยังให้ทานกันอยู่ เป็นทัศนะที่แปลกมาก และก็เป็นสุดยอดการคิดบวกจริงๆ

2.ตอนที่ท่านไปอินเดีย ท่านโบกรถตุ๊กๆเพื่อจะไปยังท่ารถ ท่านถามคนขับ(เป็นภาษาอังกฤษ) ว่าจะไปท่ารถเนี่ยต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ คนขับตอบว่า 50 รูปี ท่านก็ขึ้นรถไป โดยในระหว่างที่อยู่บนรถ ท่านก็คิดว่าทำไมไปแค่ท่ารถทำไมต้องจ่ายตั้ง 50 รูปี มันน่าจะแค่15รูปี ก็คิดไปว่าเหมือนมาเอาเปรียบจัง พอถึงที่หมายท่านก็หยิบเงินให้คนขับไป 50 รูปี คนขับบอกว่าไม่ใช่ๆ ท่านก็คิดในใจว่าจะเอา 100นึงเลยหรือ แต่คนขับบอกว่าเมื่อกี๊ตอนที่ก่อนขึ้นรถผมพูดผิดว่า ต้องจ่าย 50 แต่ที่จริงต้องจ่าย 15 รูปี
พอได้ยินแค่นั้นท่านดร.ประมวลถึงกับน้ำตาซึมและรุ้สึกผิดว่า ทำไมท่านถึงได้คิดไม่ดีกับคนขับรถว่าจะมาโกงมาเอาเปรียบ ท่านบอกว่ารุ้สึกว่าจิตใจยังหยาบคายอยู่เป็นที่สุด ใช้ความเคยชินในลักษณะที่อยากจะได้อยากจะปกป้อง และท่านก็เอาเงิน 50 รูปีให้เขาและก็ยกมือไหว้พระผู้เป็นเจ้าที่มีในตัวเขา

ผมฟังท่านพูดแค่นี้ก็รู้สึกเหมือนกันว่าจิตใจตัวเองก็ยังหยาบคายมากเหมือนกัน

ตาเฒ่าอย่าว่าแต่เจ้าเลย ข้าเฒ่าอึ้งยังซึ้งใจ

สังคมดีโลกก็เป็นสุขจริงๆแล้ว

เมื่ออยู่ที่สูงจึงรู้จักที่ต่ำ เมื่ออยู่ที่ต่ำจึงรู้จักที่สูง เมื่อผ่านแล้วทั้งต่ำสูงจึงรู้ว่าทั้งหมดไม่มีจริง

พออยู่บนที่สูงมันจะมองลงมาเห็นที่ต่ำ พออยู่พื้นราบมองเห็นของที่อยู่เหนือหัวก็ว่าของสูง สูงไปตกลงมาก็ตาย ต่ำไปก็เดินคนบนที่สูงขว้างอะไรลงมาใส่

ปล นานๆทีจะคิดเรื่องมีสาระกับเขาได้สักเรื่อง