เจ้าบทเจ้ากลอน
| เด็กชายไร้นาม |
#81 เด็กชายไร้นาม [ 07-08-2009 - 21:25:10 ]  |
|
|
เชิญขึ้นใหม่ได้เลยครับ |
| เด็กชายไร้นาม |
#82 เด็กชายไร้นาม [ 08-08-2009 - 22:36:21 ] |
|
|
วังเอ๋ยวังเวง หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน วัวควายพ่ายลาทิวากาล ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน ชาวนาเหนื่อนอ่อนต่างจรกลับ ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล และทิ้งตนตูเปลี่ยวผู้เดียวเอย |
| ฝ่ามืออัสนีบาต |
#83 ฝ่ามืออัสนีบาต [ 08-08-2009 - 22:57:20 ] |
|
|
มนุษย์เดียวกัน - ผ่านฟ้าผ่านลมล่มสลาย น้ำสิ้นดินกลายไปเป็นอื่น ยิ่งใหญ่ย่อยยับไม่กลับคืน ยั่งยืนกระทั่งพังทลาย ประวัติศาสตร์กี่เล่มถมเต็มโลก อุบัติโศกกี่ซ้ำระส่ำระสาย เผ่าชนปนสัตว์กระจัดกระจาย ลบเลือนเคลื่อนย้ายและถ่ายเท พรมแดนใดขวางหรือกางกั้น รบราฆ่าฟันพลันแรมเร่ ภูสูงทุ่งทรายชายทะเล เผ่าชนปนเปประเดประดัง จักรวรรดิผู้ล่าอาณานิคม กองโจรล่มจมถมชายฝั่ง อาณาจักรประดามีไม่จีรัง แม้กระทั่งศาสดา – สาธุชน บรรพชนกราบฟ้าบูชาดิน เทิดถิ่นไร่นาทุ่งป่าฝน ใครบังอาจขีดเส้นเป็นของตน การปล้นโดยอารยธรรม ศาสตร์ศิลป์หลากหลายล้วนกลายกลืน ลัทธินิกายอื่นล้วนตื้นต่ำ คัมภีร์เผาไหม้ไร้ถ้อยคำ ปฏิมาล้มคว่ำไร้รูปรอย -ฯ - เราต่างมีแม่คนละแม่ ละตระกูลละแซ่และละสร้อย หรือล้วนมีแม่เดียวผู้เกี่ยวร้อย ลูกธุลีนี้น้อยเป็นสร้อยมณี เราต่างเรียนรู้เพื่อดูถูก โคตรเหง้าเหล่ากระดูกปู่ทวดผี หรือเรียนรู้ที่มาประดามี เพื่อถักทอวิถีทางสีทอง พุทธคริสต์อิสลามพราหมณ์ฮินดู เป็นอยู่หนึ่งเดียวล้วนเกี่ยวข้อง มนุษย์เดียวกันร้อยครรลอง ถ่องแท้แผ่ไปในความรัก มนุษย์เดียวกันต่างกั้นแบ่ง โศกซ้ำสำแดงมิแจ้งประจักษ์ ใจแม่มิ่งมวลล้วนเศร้านัก หาญหักกระทำมิคำนึง หมุนเดือนเคลื่อนปีกี่ศตวรรษ โลกกระจัดกระจายกลายเป็นหนึ่ง สงครามนามศึกยิ่งลึกซึ้ง ล่วงถึงมหาโลกาภิวัตน์ ยิ่งรู้ยิ่งไร้ในความรัก ยิ่งประจักษ์ความจริงยิ่งจำกัด ยิ่งรุ่มรวยทุกสิ่งยิ่งอัตคัด ยิ่งวิบูลย์ยิ่งวิบัติ โอ้, สัตว์มนุษย์ -ฯ เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ |
| เด็กชายไร้นาม |
#84 เด็กชายไร้นาม [ 08-08-2009 - 23:19:14 ] |
|
|
ยามเอ๋ยยามนี้ ปฐพีมืดมัวทั่วสถาน อากาศเยือกหนาวคราววิกาล สงัดปานป่าใหญ่ไร้สำเนียง ก็มีแต่จิ้งหรีดกระกรีดกริ่ง เรไรหริ่งร้องขรมระงมเสียง คอกควายวัวรัวเกราะเปาะเปาะเพียง รู้ว่าเสียวเกราแว่วแผ่วแผ่วเอย |
| ฝ่ามืออัสนีบาต |
#85 ฝ่ามืออัสนีบาต [ 08-08-2009 - 23:21:47 ] |
|
|
ความรักไม่ต้องการแค่วันเดียว ความรักไม่ต้องเกี่ยวกับวันไหน ความรักไม่ต้องมีเวลาใด ความรักไม่ต้องใช้ให้ใครชี้ ความรักไม่ต้องมีข้อวิจารณ์ ความรักไม่ต้องการการกดขี่ ความรักไม่ต้องให้ใครตราตี ความรักไม่ต้องมีเส้นพรมแดน ความรักไม่ต้องรอข้อพิสูจน์ ความรักไม่ต้องพูดตามแบบแผน ความรักไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ความรักไม่ต้องแค่นหัวใจคน ความรักไม่ต้องการการเป็นต่อ ความรักไม่ต้องรอขอเหตุผล ความรักไม่ต้องย้ำความมีจน ความรักไม่ต้องทนที่จะรัก ความรักคือหัวใจให้แก่กัน ความรักคือนิรันดร์มั่นสมัคร ความรักคือศรัทธาสามิภักดิ์ ความรักคือความประจักษ์ในใจเรา ความรักคือนิยายไร้นิยาม ความรักคือความงามใช่ความเขลา ความรักคือหมอกควันอันบางเบา ความรักคือการเฝ้าเข้าใจกัน ความรักคือสำเนียงเสียงปลอบปลุก ความรักคือความทุกข์และสุขสันต์ ความรักคือเสน่หาสารพัน ความรักคือความฝันอันตราตรู ความรักคือศิลปะของหัวใจ ความรักคือสายใยโยงใจอยู่ ความรักคือการให้ไม่หมายรู้ ความรักคือใจผู้รู้ค่ารักฯ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ |
| เด็กชายไร้นาม |
#86 เด็กชายไร้นาม [ 08-08-2009 - 23:24:27 ] |
|
|
นกเอ๋ยนกแสก จับจ้องร้องแจ๊กเพียงแถกขวัญ อยู่บนยอดหอระฆังบังแสงจันทร์ มีเถาวัลย์รุงรังถึงหลังคา เหมือนมันฟ้องดวงจันทร์ให้ผันดู คนมาสู้ส้องพักมันรักษา ถือเป้นที่รโหฐานนมนานมา ให้เสื่อมผาสุขสันต์ของมันเอย... |
| ๑ยาจกอุดร๑ |
#87 ๑ยาจกอุดร๑ [ 09-08-2009 - 13:24:07 ] |
 |
เทิดทูนห้าสุดยอดจอมยุทธ์ มารบูรพา กลางศักดิ์สิทธิ์ ราชันย์ทักษิณ พิษประจิม ยาจกอุดร น้อมเทิดทูนเหล่าผู้กล้าห้าทิศา มารบูรพากล้าหาญชาญฉลาด รอบรู้ทั้งหมากรุกและทุกศาสตร์ สุดหยั่งคาดทั้งความรู้คู่ฝีมือ กลางศักดิ์สิทธิ์คิดค้นกำเนิดฟ้า ให้กำเนิดช้วนจินก่าน่านับถือ งานวิจารณ์กรบี่ยอดฝีมือ ต่างนับถือเฮ้งเต็งเอี๊ยงไร้ต่อต้าน บรรพชิตจิตเมตตาอ๋องทักษิณ สละสิ้นบัลลังก์ต่างกล่าวขาน ดรรชนีสุริยันไร้ต้านทาน เกิดตำนานรัสามเส้าจ้าวราชันย์ อาวเอี๊ยงฮงคงอยู่คู่ประจิม ฝึกเก้าอิมทวนทิศจิตเพ้อฝัน ลมปราณคางคกฆ่าอริพลัน ผู้สร้างสรรค์จรรโลงวิชาพิษ จ้าวอุดรผู้กล้าพรรคยาจก ชาวยุทธ์ยกย่องฝ่ามือไร้ต้านติด สามท่าท้ายปราบมังกรท่านค้นคิด ข้าขอปิดตำนานห้ายอดคน กลอนเก่าของข้าน้อยที่เอามาปรับปรุงใหม่  |
| เด็กชายไร้นาม |
#88 เด็กชายไร้นาม [ 09-08-2009 - 18:42:16 ] |
|
|
ต้นเอ๋ยต้นไทร สูงใหญ่รากย้อยห้อยระย้า และต้นโพธิ์ร่มแจ้แผ่ฉายา มีเนินหญ้าใต้ต้นกล่นเกลื่อนไป ล้วนร่างคนในเขตประเทศนี้ ดุษณีนอนราย ณ ภายใต้ แห่งหลุมลึกลานสลดระทดใจ เรายิ่งใกล้หลุมนั้นทุกวันเอย |
| เด็กชายไร้นาม |
#89 เด็กชายไร้นาม [ 10-08-2009 - 20:21:49 ] |
|
|
หมดเอ๋ยหมดห่วง หมดดวงวิญญาณลานสลาย ถึงลมเช้าชวยชื่นรื่นสบาย เตือนนกแอ่นลมผายแผดสำเนียง อยู่ตามโรงมุงฟางข้างข้างนั้น ทั้งไก่ขันดุเหว่าระเร้าเสียง โอ้เหมือนปลุกร่างกายนอนรายเรียง พ้นสำเนียงที่จะปลุกให้ลุกเอย |
| ซาวาดะ สึนะ |
#90 ซาวาดะ สึนะ [ 10-08-2009 - 20:29:23 ] |
 |
|
| เด็กชายไร้นาม |
#91 เด็กชายไร้นาม [ 10-08-2009 - 20:33:30 ] |
|
|
ทอดเอ๋ยทอดทิ้ง ยามหนาวผิงไฟล้อมอยู่พร้อมหน้า ทิ้งเพื่อนยากแม่เหย้าหาข้าวปลา ทุกเวลาเช้าเย็นเป็นนิรันดร์ ทิ้งทั้งหนู๋น้อยร่อยร่อยรับ เห็นพ่อกลับปลื้มเปรมเกษมสันต์ เข้ากอดคอฉอเลาะเสนาะกรรณ สารพันทอดทิ้งทุกสิ่งเอย ...มีแต่กลอนแนวนี้เนอะ...ทำใจไว้หน่อยนะครับ สังขารคนไม่เที่ยงครับ |
| หวนจู |
#92 หวนจู [ 10-08-2009 - 22:11:54 ] |
 |
บทเห่ครวญ เจ้าค่ะ ข้าน้อยแต่งส่งวิชาภาษาไทย แต่งฉันทลักษณ์ของกาพย์เห่เรือ (โคลงสี่+กาพย์) ...รอยใดใดไม่เพี้ยง......รอยรัก รอยอื่นอาจสลัก..............ลบได้ รอยจิตพิษประจักษ์........เทวษหนัก..ทวีนา รอยรักปักใจไซร้...........ยากแล้วลบเลือน ..รอยใดไม่เทียมเท่า......รอยรักเรายิ่งสิ่งไหน รอยอื่นอาจคืนไป............รอยดวงใจไม่ลบเลือน |
| ชอเฮียงส่วย |
#95 ชอเฮียงส่วย [ 11-08-2009 - 08:50:33 ] |
 |
ดุจฟ้าเป็นใจเปิดทางให้พานพบ ดุจพิภพไร้สิ่งซึ่งกีดขวาง ดุจจิตครุ้งรุ่มร้อนเป็นหนทาง ดุจวิญญาณรับรู้สู่ดวงใจ |
| ฝ่ามืออัสนีบาต |
#96 ฝ่ามืออัสนีบาต [ 11-08-2009 - 17:13:46 ] |
|
|
กวีคือวิถีแห่งปัจเจก |
| ชอเฮียงส่วย |
#97 ชอเฮียงส่วย [ 11-08-2009 - 17:43:07 ] |
|
|
ดุจดั่งเสกสรรวิจิตรใจสราญณ์ |
| ฝ่ามืออัสนีบาต |
#98 ฝ่ามืออัสนีบาต [ 11-08-2009 - 18:10:38 ] |
|
|
นกขมิ้น - เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ เขาคลอขลุ่ยครวญเสียงเพียงแผ่วผิว ชะลอนิ้วพลิ้วผ่านจากมานหมอง โอดสะอื้นอ้อยอิ่งทิ้งทำนอง เป็นคำพร้องพริ้งพรายระบายใจ โอ้ดอกเอ๋ยเจ้าดอกขจร นกขมิ้นเหลืองอ่อน จะนอนไหน ค่ำลงแล้วแนวพนาและฟ้าไกล เจ้านอนได้ทุกเถื่อนท่าไม่อาทร แล้วหวนเสียงเรียงนิ้วขึ้นหวิวหวีด เร่งอดีตดาลฝันบรรโลมหลอน ถี่กระชั้นสั่นกระชากใจจากจร ระเรื่อยร่อนเร่มาเป็นอาจิณ โอ้ใจเอ๋ยอ้างว้างวังเวงนัก ไร้แหล่งพักหลักพันจะผันผิน เพิ่มแต่พิษผิดหวังยังย้ำยิน ระด่าวดิ้นโดยอนาถแทบขาดใจ ข้าเคยฝันถึงฟ้ากว้างกว่ากว้าง ฝันถึงปางทับเปลี่ยวเรี่ยวน้ำไหล ถึงช่อเอื้องเหลืองระย้าคาคบไม้ ในแนวไพรนึกเหมือนเป็นเพื่อนเนา รู้รสแรงแห่งทุกข์และสุขสิ้น บนแผ่นดินแผ่นเดียวเปลี่ยวและเหงา จิบน้ำใจจนทั่วเจียนมัวเมา ไร้ร่มเงารังเรือนและเพื่อนตาย เขาเคลียนิ้วเนิบนุ่มเสียงทุ้มพร่า เหมือนหวนหาโหยไห้น่าใจหาย เจ้าขมิ้นเหลืองอ่อนนอนเดียวดาย จะเหนื่อยหน่ายหนาวน้ำค้างที่กลางดง เสียงฉับฉิ่งหริ่งรับขยับเร่ง จะพรากเพลงเพื่อนยินสิ้นเสียงส่ง เขาเบือนนิ้วผิวแผ่วแล้วราลง เสียงนั้นคงเน้นครางอย่างห่วงใย เจ้าดอกเอยดอกขจรอาวรณ์ถวิล นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน เขาวางขลุ่ยข่มน้ำตาว้าเหว่ใจ ตอบไม่ได้ดอกหนาข้าคนจร |
| เด็กชายไร้นาม |
#99 เด็กชายไร้นาม [ 11-08-2009 - 21:19:30 ] |
|
|
กองเอ๋ยกองข้าว กองสูงราวโรงนายิ่งน่าใคร่ เกิดเพราะการเก็บเกี่ยวด้วยเคียวใคร ใครเล่าไถคราดพื้นฟื้นแผ่นดิน เช้าก็ขับโคกระบือถือคันไถ สำราญใจตามเขตประเทศถิ่น ยึดหางยามยักไปตามจินต์ ยามหางผินผันตามใจเพราะใครเอย |
| ฝ่ามืออัสนีบาต |
#100 ฝ่ามืออัสนีบาต [ 12-08-2009 - 21:36:19 ] |
|
|
……ลอยล่อง รอเมฆ คลื่นเว้นวรรค ปรารถนา เพียงที่ พักสงบ เมื่อวานนี้ เพิ่งกลับจาก "สนามรบ" เพิ่งฝังศพ ความคิดที่ ผิดพลั้ง…. |