มนุษย์เดียวกัน

มนุษย์เดียวกัน

- ผ่านฟ้าผ่านลมล่มสลาย
น้ำสิ้นดินกลายไปเป็นอื่น
ยิ่งใหญ่ย่อยยับไม่กลับคืน
ยั่งยืนกระทั่งพังทลาย
ประวัติศาสตร์กี่เล่มถมเต็มโลก
อุบัติโศกกี่ซ้ำระส่ำระสาย
เผ่าชนปนสัตว์กระจัดกระจาย
ลบเลือนเคลื่อนย้ายและถ่ายเท
พรมแดนใดขวางหรือกางกั้น
รบราฆ่าฟันพลันแรมเร่
ภูสูงทุ่งทรายชายทะเล
เผ่าชนปนเปประเดประดัง
จักรวรรดิผู้ล่าอาณานิคม
กองโจรล่มจมถมชายฝั่ง
อาณาจักรประดามีไม่จีรัง
แม้กระทั่งศาสดา – สาธุชน
บรรพชนกราบฟ้าบูชาดิน
เทิดถิ่นไร่นาทุ่งป่าฝน
ใครบังอาจขีดเส้นเป็นของตน
การปล้นโดยอารยธรรม
ศาสตร์ศิลป์หลากหลายล้วนกลายกลืน
ลัทธินิกายอื่นล้วนตื้นต่ำ
คัมภีร์เผาไหม้ไร้ถ้อยคำ
ปฏิมาล้มคว่ำไร้รูปรอย -ฯ

- เราต่างมีแม่คนละแม่
ละตระกูลละแซ่และละสร้อย
หรือล้วนมีแม่เดียวผู้เกี่ยวร้อย
ลูกธุลีนี้น้อยเป็นสร้อยมณี
เราต่างเรียนรู้เพื่อดูถูก
โคตรเหง้าเหล่ากระดูกปู่ทวดผี
หรือเรียนรู้ที่มาประดามี
เพื่อถักทอวิถีทางสีทอง
พุทธคริสต์อิสลามพราหมณ์ฮินดู
เป็นอยู่หนึ่งเดียวล้วนเกี่ยวข้อง
มนุษย์เดียวกันร้อยครรลอง
ถ่องแท้แผ่ไปในความรัก
มนุษย์เดียวกันต่างกั้นแบ่ง
โศกซ้ำสำแดงมิแจ้งประจักษ์
ใจแม่มิ่งมวลล้วนเศร้านัก
หาญหักกระทำมิคำนึง
หมุนเดือนเคลื่อนปีกี่ศตวรรษ
โลกกระจัดกระจายกลายเป็นหนึ่ง
สงครามนามศึกยิ่งลึกซึ้ง
ล่วงถึงมหาโลกาภิวัตน์
ยิ่งรู้ยิ่งไร้ในความรัก
ยิ่งประจักษ์ความจริงยิ่งจำกัด
ยิ่งรุ่มรวยทุกสิ่งยิ่งอัตคัด
ยิ่งวิบูลย์ยิ่งวิบัติ โอ้, สัตว์มนุษย์ -ฯ

เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ กวีซีไรต์ จากกวีนิพนธ์"แม่น้ำรำลึก"

ไพเราะ มากนับถือนับถือ

ท่านเป็นฝ่ายอธรรมนี่ รึตอนนี้เเปรพักแล้ว