มาช่วยกันสร้างสรรค์นิยายด้วยฝีมือของพวกเรากันเถอะ^^

พรุ่งนี้ค่อยต่อ

คิดไม่ออกละ

รออ่านอยู่นะ

ข้าขอต่อ แปปนะ

อื้มจะรอ

กลางดึกคืนนั้น

ความมืดปกคลุมไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมของเจ้าชายอสูรซึ่งหลับตาพริ้มอย่างคนเหนื่อยอ่อนมาทั้งวัน

พรึ่บ พรึ่บ ~!!!

เสียงคล้ายคนเปิดประตูอย่างเบาๆไม่ได้ทำให้เจ้าชายลืมตาตื่นขึ้นมา เจ้าตีนแมวที่ย่องเข้ามาจึงยิ้มกระย่องด้วยภูมิใจในฝีมือตน หารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วเจ้าของห้องแค่แสร้งนิทราด้วยรู้ว่าคนที่เป็นตีนแมวคือใคร เจ้าตีนแมวค่อยๆย่องเข้าไปใกล้เตียง แต่ด้วยความมืดหรือความซุ่มซ่ามส่วนตัวหรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง ทำให้สะดุดของบางอย่างที่อยู่บนพื้นลงไปทับเจ้าของร่างซึ่งนอนอยู่บนเตียง

"โอ๊ย ....อุ๊บ!!" ตีนแมวเผลอร้องเสียงดังแต่ก็มีสติเอามือมาปิดปากตัวเองได้ พอสายตาเริ่มปรับกับความมืดได้ ภาพตรงหน้าที่เห็นก็ปรากฏเป็นใบหน้าเนียนใส คิ้วโค้งเรียวเข้มรับกับรูปดวงตา จมูกโด่งรับกับใบหน้า ลงมาถึงปากเป็นรูปกระจับไม่บางแต่ก็หนา สีอมชมพูแม้สตรีบางนางยังต้องอาย

"อืม.." เสียงเบาๆคล้ายคนละเมอดังลอดออกมาจากปากคนที่ถูกทับ มือทั้งสองข้างเริ่มกอดรัดคนที่อยู่เหนือกว่า

ตีนแมวเริ่มหน้าร้อนผ่าว คิดในใจว่า คนที่หลับคงเหนื่อยมาก ขนาดโดนแบบนี้แล้วยังไม่ตื่นอีก อยากจะดิ้นก็เกรงว่าคนข้างใต้จะตื่น แต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้

"มีธุระอะไรหรอ ...ลูเซีย" สายตาคมเปิดขึ้นมาประสานกับคนที่อยู่ข้างบนร่างตน หากแม้มีแสงสว่างเพียงนิดก็จะสังเกตเห็นใบหน้าของเจ้าตีนแมวแสนซนขึ้นสีเป็นลูกมะเขือเทศ

"ปะ ป่าวนี่ จะ เจ้าปล่อยข้าได้รึยัง" เสียงลูเซียติดขัด เธอรู้สึกหายใจไม่ออก คิดในใจว่าอาจจะเป็นเพราะถูกกอดรัดอยู่กระมัง

"ทำไมล่ะ ข้ารู้สึกหนาวนี่ ตัวเจ้าอุ่นดีจังเลย" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายขึ้นมา ดวงตาทะเล้นต่างจากฉายาเจ้าชายเย็นชาที่มีคนมากมายตั้งให้

"ขะ ข้า หายใจไม่ออก แล้วก็มันรู้สึกแปลกๆนี่" ลูเซียทำหน้าคล้ายเด็กถูกขัดใจ ทำให้แคซอดรู้สึกสงสารไม่ได้จึงยอมปล่อยลูเซียเป็นอิสระ

พอลูเซียถูกปล่อยก็ลุกขึ้นมานั่งอย่างเงียบๆ พยายามทำให้หัวใจที่เต้นแรงของตนสงบลง แคซก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆโดยแอบหัวเราขันๆในใจถึงความเขินอายของลูเซีย แคซเริ่มบทสนทนาถึงการที่ลูเซียแอบย่องเข้ามา ลูเซียได้เล่าว่าคิดอยากลองแอบสำรวจภายในสำนัก แต่แคซก็ค้านขึ้นมาแทบจะทันที โดยกล่าวว่าจะเป็นเสียมารยาทต่อเจ้าสำนักฮานะ หากจะทำกันเองโดยพลการ ลูเซียแอบฉุนแต่ก็เข้าใจในเหตุผลข้อนี้ จึงเห็นด้วย

"งั้นข้าไปนอนก่อนนะ" ลูเซียกล่าวพร้อมทำท่าจะจากไป

"อื้ม แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ" แคซยิ้มน้อยๆ แม้ในใจจะอยากรั้งแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ลูเซียหันมายิ้มกว้างๆตามแบบฉบับของเธอให้ ก่อนจะออกจากห้องไป โดยไม่ลืมสะดุดแท่นประตูหน้าคว่ำ และรีบลุกขึ้นมาออกแนว"มีไรเกิดขึ้นหรอ ไม่มีอารายๆ" จากแคซไปอย่างฮาๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

ภายใต้ห้องสี่เหลี่ยมที่มีแสงยามเช้าสาดส่องปรากฏร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มในชุดสำนักปราบปิศาจ

"อืม..เรียบร้อยแล้ว" หลังจากยืนสำรวจตัวเองในกระจกก็พบว่าแต่งตัวได้ถูกต้องตามระเบียบเรียบร้อย จึงออกจากห้องไปโดยไม่ลืมหยิบแว่นตามาสวม

ณ ห้องโถงกลางเอนกประสงค์


"แคซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ" เสียงลากยาวสดใสดังขึ้นมาทันทีที่แคซก้าวมาถึงข้างหน้าประตูทางเข้า เด็กสาววิ่งเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มกว้างน่ารัก ดวงตาใสซื่อทำให้แคซใจอ่อนทุกครั้งที่ถูกจ้องมอง

พลั่ก!!

"อะ ข้าขอโทษนะ เป็นไรมากไหม" ลูเซียยื่นมือไปช่วยประคองแคซซึ่งตอนนี้ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นด้วยแรงกระโดดกอดของลูเซีย

"โอ๊ยย ตัวเล็กแค่นี้ทำไมแรงเยอะจัง" แคซลุกขึ้นมาบ่นเล็กน้อย คล้ายจะแซวมากกว่าตำหนิ หันไปเห็นลูเซียทำหน้าเศร้าก็รู้สึกแย่

"โอ๋ๆ ข้าล้อเล่นน่ะ ไม่เจ็บสักนิด เห็นไหม^ ^" แคซเอามือไปลูบหัวสาวน้อยร่างเล็กที่สูงยังไม่ถึงหัวไหล่เขาอย่างเอ็นดู

"อื้มม" ลูเซียกลับมายิ้มได้อีกครั้ง ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงประกาศมาจากบนเวที

"สวัสดี ผู้ที่เป็นสมาชิกใหม่ทุกคน" เสียงใสๆก้องกังวานเป็นของเจ้าสำนักฮานะ แคซเริ่มมองไปรอบๆ ก็เห็นคนมากหน้าหลายตาที่ยืนอยู่ ประมาณ 20-30 คน ล้วนอายุแตกต่างกันไป มีทั้งชายและหญิง

"เป็นที่ทราบกันดีว่าสำนักนักล่าปีศาจนี้จะรับคนเพิ่มเพียงปีละหนึ่งครั้งเท่านั้น และในแต่ละปีจะรับเพียงสิบคน"

เกิดเสียงฮืฮาขึ้นมาทั่วบริเวณ?? ไม่ ไม่ใช่ เกิดเสียงดังเล็กๆใสๆมาจากลูเซียเท่านั้น ที่ร้องโวยวายเพราะถูกมดกัด ก่อนจะเงียบลงเมื่อถูกสายตาหลายคู่จ้องมองมา และคนเหล่านั้นก็ได้รอยยิ้มใสซื่อเป็นทองไม่รู้ร้อนของลูเซียกลับไป

เจ้าสำนักนึกขันในท่าท่างของลูเซียก่อนจะกล่าวต่อ

"เอาล่ะ เมื่อเป็นแบบนี้แล้วข้าจะขอให้พวกท่านตัดสินกันเองว่าใครจะอยู่รึใครจะไป ใครจะสละสิทธิ์ หรือจะเป็นเช่นไรก็ขึ้นอยู่กับพวกท่านเองแล้วกัน"

เมื่อไม่มีเสียงคัดค้านหรือเห็นด้วย จึงกล่าวต่อไปอีก

"เช่นนั้น ข้าจะให้ป้ายประจำตัว 1 ป้ายในแต่ละคู่หู ถึงเวลาพรุ่งนี้คนที่มีป้ายเท่านั้นจึงจะเป็นสมาชิกของสำนักข้าอย่างเต็มตัว ฉะนั้นเมื่อท่านและคู่หูของท่านจะเข้าด้วยกันก็ต้องมีคนละ 1 ป้าย ท่านจะแย่งชิงหรือไปพูดให้อีกฝ่ายยอมสละสิทธิ์ก็แล้วแต่ท่าน พรุ่งนี้ เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นตรงศรีษะ ขอให้ทุกท่านโชคดี แล้วเจอกัน" กล่าวจบก็เดินหายไปจากเวที โดยมีป้าย 1 ป้ายลอยมาตกลงบนมือของคู่หู

"ข้ารู้สึกอึดอัดจังเลย แคซ" ลูเซียทำหน้าอึดอัด เหงื่อไหลซึมออกมาตามใบหน้า

"อืม เราไปข้างนอกกันเถอะ" แคซพาลูเซียออกไปจากห้องโถงกลางอย่างรวดเร็ว เขาสังเกตเห็นสายตาหลายคู่ที่แม้ไม่จ้องมองเพื่อฆ่าฟังกันก็จริง แต่รังสีแห่งการจ้องทำลายล้างมันแผ่ออกมาชัดเจน ชัดจนทำให้ลูเซียที่ใสซื่อยังพลอยรู้สึกอึดอัดได้ แสดงว่าคนพวกนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่

...................

เจ๋งเด็ด

ข้ามาแล้ว ถ้ายังไม่มีใครต่อเดี๋ยวข้าจะมาต่อ ตอนบ่าย2หรือบ่าย3 นะ

แต่แล้ว
เบนนี่ ฮีโร่ผู้กล้าหาญก็ปรากฎกายขึ้น
แคซ ลูเซีย ดีใจมาก
ที่เบนนี่ผู้กล้าหาญออกมา
เบนนี่ ใช้ท่าไม้ตาย
หล่อเหลาสยบมาร
จัดการจนเสร็จสึ้นไม่เหลือ

.................

แล้ว ต่อมา
.................
ซากคนที่เบนนี่จัดการ ก้อ
ถึอกำเนิดขึ้นมาอีกครั้ง
ด้วยน้ำมือ ของ ข้า ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆ

......

"แนะนำตัวละคร"

ลูเซีย



แคซ ตอนปลอมตัว

แม่นางน้อยมาแล้ว นำตัวละครมารแนะนำอีกด้วย 555

ร่างจริงลูเซ๊ย

ม้วยซื่นเนอ

ม้วยซื่นเนอ

ม้วยซื่นเนอ

งั้นข้าต่อเลยนะ แม่นางน้อย