ต่อกลอน

แสงจันทร์สาดส่อง

ฟ้องความหลง

มอมเมาเคล้ามึนงง

มันก็คงได้แค่นั้น

เมื่อคืนวันนั้นผันเปลี่ยน

คัยจะมารอกัน

ฝันหาทุนวันคืน

เป็นสิ่งที่ขมขื่น

อยากยืนอยู่อย่างเดียวดาย

ไม่อยากตายแบบคนเดียว หัวใจข้าปร่าวเปรี่ยว

จะเฉลี่ยวมองดู

สู้ให้เจ็บใจ

เป็นอะไรที่แปลก

เพราะจัยข้าแซบนัก

อันความรักยากยิ่งจะหยั่งถึง ความรักจึงเปรียบเหมือนดั่งจันทร์หาย
เหมือนท้องฟ้ามืดดำไร้ประกาย ฝันมลายยังไม่สายคืนสู่รัง

แสงจันทร์สาดส่อง .ใกล้บ้านส่องหล้าอ่ะ

แม้นได้พบนางในฝัน ไม่ทันใดนางก็ต้องจาก
เมื่อใจนั้นถูกพัดพราก โอ้ดวงใจสลายแล้วเอย

ใจสลายฝันมลายไม่เป็นสุข คือความทุกในจิตใจถูกย้อมสี
มีสมองก็ต้องคิดดูให้ดี อย่าให้สีมาย้อมใจจนเราตรม


...ต่อให้...

เห็นแสงจันทร์เป็นเหมือนความโดดเดี่ยว
ความปล่าวเปลี่ยวเป็นดั่งสรวงสวรรค์
ของคนตายย่อมยากจะจากกัน
ทุกคืนวันผันเปลี่ยนมิหวนคืน
(แต่งครั้งแรกเยย)

สิ้นชีวิตจิตปลงยังคงคิด ในดวงจิตนึกถึงคะนึงหา
สิ่งน่ากลัวคืออยู่มีกายา ไม่จริงหนาที่ว่ากลัวความตาย

อันความตายนั้นยากจะหนีพ้น

สุดจะทนกล้ำกลืนฝืนสังขาร

แต่ความรักมีแต่ทรมาน

ใจร้าวรานสุดแสนจะทานทน

โอ้โหโดนใจ

ยิ่งดว่าฮงกิลดงอีกนะเนี่ย

แต่งต่อหน่อยจิ

อยากแต่งต่ออ่า ^^

ไม่มีใครเข้าเวปบอดนี้บ้างเลยหรือ
-*-