กลอนๆๆๆ ต่อกลอนๆๆๆ

รักคือการให้

แต่สุดท้ายกับถูกทิ้ง

ความรักเหมือนยาพิษ

กลับถูกทิ้งและถูกขว้าง

ใจเจ็บปาวรัวราว


เหตูใดจึงหนี



นี้นะรึความรัก



เจ็บมากนะ



ความรุ้สึกเอย

อันนี้ต่อไงล่ะนี่ เล่นมาเป็นบทเลย...

0.0

จะกล่าวไปเปรียบรักเป็นฉันท์ใด

สุดแต่ใจของใครจะกล่าวอ้าง

ร้อยพันหมื่นแสนเหลือคณานับ

แต่สุดท้ายไม่อ้างว้างด้วยรักคงตรง

รักเที่ยงแท้คือสิ่งที่ใฝ่หา หรือมารยาที่มาตอบสนอง
หรือคู่แท้ที่จะเข้ามาจับจอง ความรักของพ่อแม่รักแท้เอย

หญิงหนึ่งนั้นคือ lovebeny หญิงต่อไปคือ yonarakjaka กำไร

แลสูญสิ้นคนรัก

ชีวาดับดิ้นราวถูกไฟพลาญ

ภาพเจ้ากับข้าใจผูกพันธ์

ยังเวียนวนอยู่ในอกร่ำไป..

ราตรีนี้คืนเดือนหงาย

เฝ้าวิงวอนดาวอีกครา

ขอโอกาศเพียงหนึ่งครั้ง

ให้ข้าย้อนกลับไปวันที่มีเจ้าข้างกาย.....


ต่อไมเป็นแฮะ

สายลมหวน พัดพานมา ต้องกาย

เหน็บหนาวเพียงใด ทรนงไว้ บุรุษ

ไม่เห็นหน้าเจ้าที่คุ้นเคย แม้ชั่ว ยามห่าง

ไร้สัมผัสแสนอ้างว้าง ยากแท้ จำทน

อันทุกสิ่งในโลกาล้วนน่าสน แต่ใจคนบนโลกน่าสนเหลือ
เพราะใจคนไม่มีสิ่งมาจุนเจือ จนไม่เหลือ น้ำใจ ไร้ไม่ตรี

ทุกสรรพสิ่งสรรค์ ในโลกนับ คณนา

ทุกสรรพสิ่งล้วน ปนธรรมา น่าฉงน

แต่สรรพสิ่งบ้างลวงหลอก ทางให้ หลงนา

ทุกสรรพสิ่งมองได้ด้วยปัญญา เลิศแล้ว อนิจจัง

สรรพสิ่งเล้นรับมีคับโลก บ้างเศร้าโศกโลกสุขสันต์พลันฝันหา
ความโศกเศร้าเคล้าความสุขปนเข้ามา อนิจจาไม่เป็นจริงดิ่งความตาย

(สรุปต่อกลอนยังไงล่ะนี่... )

ขอโทษทีครับวรรคแรกพิมพ์ผิดต้องเป็น เร้นลับ ครับ

จนท้ายสุดจากไปใจห่วงหา กาลเวลานำพาสู่เศร้าหมอง
เพราะทุกสิ่งมันไม่เป็นดั่งหมายปอง สิ่งที่ครองมีพบพรากและจากไป
อันมนุษย์มีเกิดและมีดับ พอล่วงลับจากไปสู่แห่งไหน
อาจติดค้างบางสิ่งที่คลาไคล จงปล่อยใจไปเถิดเป็นเลิศดี

ชี้แนะชายใดพาหวนกลับ
รักอาพับจับใจเฝ้าใฝ่หา
เจ็บแสบเจ็บใจเฝ้าเอื่อมระอา
คืนวันช่างโศกเศร้าศัลย์ฝันสลาย

ท่านyonarakjaka ที่แต่งมามันใช่กลอนตามฉันทลักษณ์รึเปล่า
มาลอกเลียนแบบตามกระบี่6ชีพจรอีก

ข้ามิทักษาด้านนี้ แต่อยากกล่าวไว้ว่า

10 ปีจากหมามา หมาจำได้
กลับมาใหม่ หมายังรู้กูเจ้าของ
แค่3วันจากเมียมา เมียไม่มอง
โถนวลน้องเลวกว่าหมา น่าส้นตี........

...วังเอ๋ยวังเวง หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน
วัวควายพ่ายลาทิวากาล ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน
ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน
ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล และทิ้งตนตูเปลี่ยวผู้เดียวเอย

...ยามเอ๋ยยามนี้ ปฐพีมืดมัวทั่วสถาน
อากาศเยือกหนาวคราววิกาล สงัดปานป่าใหญ่ไร้สำเนียง
มีก็แต่จิ้งหรีดกระกรีดกริ่ง เรไรหริ่งร้องขรมระงมเสียง
คอกควายวัวรัวเกราะเปาะเปาะเพียง รู้ว่าเสียงเกราะแว่วแผ่วแผ่วเอย

เสียงสะล้อและซอซึง

ยังอื้ออึงในดวงจิต

ก็พาลให้หวนคิด

ถึงพิษรักอันแสบทรวง

ดึกดื่นกลางคืนหนาว

เห็นต้นข้าวเป็นรวงรวง

ยิ งคิดยิ่งช้ำทรวง

รักที่หวงกลับร้างลา

ร่อนเล่ตามหารัก

ไ ม่ประจักษ์ดั่งที่หา


รักแล้วก็ร้างลา

สุดจะหารักแท้จริง