น่าสงสารสนมเล่าเอ็ง/หรือเอ็งโกวมากๆๆๆ

พบกับต้วนจื่อเฮงก็รักกันแต่ต้องเป็นแค่สนมเพราะอ๋องต้วนมีคู่มั่นแล้วแต่คู่มั่นอ๋องต้วนเป็นคนใจกว้าง...รักนางดั่งน้องสาว..ผ่านไปอ๋องต้วนไม่มีเวลาให้นางจนจิวแป๊ทงมากับศิษยพี่เฮ้งเต็งเอี๊ยงเพื่อถกวรยุทธ.และรู้จักกับนางทำให้นางคลายเหงาได้ระยะนึง....พอมีวันนึงนางและจิวแป๊ะทงโดนประมุขคิ้วแก้แค้นคืนโดยการมอมยาสลบและพาไปนอนไว้ด้วยกันจนอ๋องต้วนมาเห้นทำให้หมดรักนางแต่ใจแทบแหลกราญ...นางถูกปลดและอยู่กับจิวแป๊ะทงและมีลูก 1 คน ...วันนึงนางโดนประมุขคิ้วซัดฝ่ามือใส่ทำให้บาดเจ็บสาหัส...........และบากหน้าขอความช่วยเหลือกับท่านอ๋องต้วน..แต่อ๋องต้วนนั้นเกิดโทสะ..เลยไม่ช่วยทำให้..นางต้องฆ่าลูกตัวเอง..เพราะเห็นว่าลูกทรมานมาก...รุ่งเช้านางออกมาจากห้องพร้องกับผมที่ขาวเต็มหัว...ในขณะที่อ๋องต้วนคิดกลับใจจะช่วยแต่สายไปแล้ว..นางจึงแค้นท่านอ๋องแต่นั้นมา...พอเสร็จจากการต่อสู้กับราชครูแห่งมองโกลในยุคนั้น..ท่ายอ๋องจึงออกบวชเพื่อผ่อนทุกข์......................................

แก้ไข/...วันนึงนางโดนประมุขคิ้วซัดฝ่ามือใส่ลูกชายของนางทำให้บาดเจ็บ

มีกลอนที่นางแต่งด้วยนะ..นกเอียงยางเคียงคู่โบยบิน..มิทันแก่เฒ่าผมกลับหงอกขาว..อะไรประมาณนี้แหละใครจำได้บอกหน่อยนะขอร้องนะ

สงสาร มากเลยแหละ แต่น่าหมั่นใส้ จิวแปะธงอะ เขาอุส่าให้อยุ่กิน กันแล้วนะ ยังไม่ยอมรับอีก

มัวแต่พล่ามเรื่อง เจ้าจอมของ ต้วนจือเฮง อยุ่หน่านแหละ ว่าเคยเป้นของ ต้วยจือเฮงมาก่อน เฮ้อออออ

ผมคิดว่าดีออกมาเฒ่าทารกเป็นสามีคงเป็นคนแก่ที่มีความสุข อิอิ

กลอนที่นางแต่งคือ
นกเอียงยางเคียงคู่โบยบินได้อยู่ร่วมกัน
มิทันแก่เฒ่าผมกลับหงอกขาว
ก่อนวัยจะมาหนาวเหน็บภายในใบหญ้า
ร่วงหล่นดูหน้าแนบชิด
หน้าหันเข้าหาชำระด้วยกัน