สงสารอี้จี่เพ้งครับ

ก่อนอื่นต้องขออภัยทุกท่านที่เกลียดตัวละครตัวนี้นะครับ

ที่ตั้งกระทู้เช่นนี้ไม่ได้จะล่อเป้าแต่อย่างใด แต่เป็นความรู้สึกจากใจจริงนะครับ

ความอาภัพ น่าสงสารของอี้จี่เพ้งแบ่งได้เป็น 2 ช่วงและ2ความรู้สึกด้วยกัน คือ

- ช่วงแรกที่หลงรักเซียวเล้งนึ้งแบบหัวปักหัวปำ และเป็นรักแรกพบเลยทีเดียว เขาหลงรักนางตั้งแต่นางปรากฏตัวเพื่อแก้แค้นยายซุน ในช่วงที่เอี้ยก๊วยเป็นเด็ก หลังจากนั้นเค้าก็แอบคณึงหาแต่เซียวเล้งนึ้งตลอดมา ด้วยสถานะด้านต่างๆที่แตกต่างกันเหลือเกินทำให้ไม่มีโอกาสที่จะได้ไกล้ชิดเซียวเล้งนึ้งแม้แต่น้อย เช่น

-นักพรตไม่อาจมีความรักได้

-2สำนักไม่ถูกกันยิ่งสำนักตัวเองพลั้งมือฆ่าสำนักของคนที่ตัวรักด้วยเเล้วยิ่งไปกันใหญ่

-เซียวเล้งนึ้งฝึกวิชาที่เน้นการสงบจิตสงบใจ ทำให้เป็นคนเย็นชาเค้าถึงยากและไม่ยอมเปิดใจยอมรับใครด้วย(นอกจากเอี้ยก๊วยที่สนิทกันมาก)

-ตามกฏสำนักซ้วนจินห้ามเข้าไปในเขตสุสานโบราณ

-ถึงย่างเข้ามาถึงบริเวณสุสานฯได้ ก็ใช่ว่าจะเข้าไปข้างในได้เพราะมีกลไกเพียบและอาจหลงได้ แถมเซียวเล้งนึ้งไม่ค่อยโผล่ออกมาด้วย

ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาทำให้ความรักของอี้จี่เพ้ง โอกาสสมหวังแทบ0% ไม่มีทางเลยว่าจะลงเอยกันได้ อี้จี่เพ้งก็คงคิดอย่างนี้และเก็บกดมาโดยตลอด(ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้อีก) สังเกตตอนอี้จี่เพ้งเขียนชื่อเซียวเล้งนึ้งไว้บนกระดาษนับสิบคำ ก็พอดูออกว่าเขาเก็บกดอัดอั้นตันใจขนาดไหน

หลังจากนั้นได้ไปเจอเอี้ยก๊วยกับแม่นางเล้งฝึกวิชาและเปลือยกายและได้รับบาดเจ็บเพราะเตี๋ยจี้เก่งกับเขามาพบ ช่วงนั้นถ้าเป็นผมคงจะสติแตกแน่ ที่เห็นหญิงที่ตนรักมานานปีเปลือยกายกับเด็กหนุ่มคนนั้น แต่เขากลับเข้าใจได้ถูกต้องว่าทั้ง2คนเปลือยกายเพื่อฝึกวิชา ส่วนไอเตี๋ยจี้เก่งไม่สนใจอะไรเลยจะแฉลูกเดียว ทำให้แม่นางเล้งสั่งให้เอี้ยก๊วยฆ่าปิดปาก แต่แทนที่อี้จี่เพ้งจะห่วงตัวเองกลับเป็นเซียวเล้งนึ้งที่กระอักเลือดอยู่มิหยุด ในขณะที่เอี้ยก๊วยจะฆ่าลูกเดียว เขายอมตัดนิ้วตัวเองเพื่อยืนยันว่าจะไม่เผยซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนเด็ดเดี่ยวอยู่พอสมควร

และหลังจากนั้นอยู่มาวันหนึ่งเขาได้มาเจอหญิงที่ตนรักโดนสกัดจุดขยับไม่ได้ นอนอ้าปากหวอ ถ้าหากท่านเป็นอี้จี่เพ้งกล้าพูดเต็มปากไหมว่าไม่คิดจะเข้าไปลวนลามแน่นอน อี้จี่เพ้งย่องเข้าไปปิดตาของนางซะ หลังจากนั้นก็ทำลายพรมจรรย์ของนางโดยหน้ามืดตามัวไม่คิดถึงความผิดชอบชั่วดีอีกเเล้ว ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้สมใจเท่าไหร่หรอกเพราะที่เขาต้องการคือทั้งกายและใจของเซียวเล้งนึ้ง ไม่ใช่แค่อยากเปิดซิงแบบโจรปล้นสวาทเท่านั้น



-มาถึงช่วงหลังที่ได้เปิดซิงแม่นางเล้งแล้วก็เหมือนหูตาสว่างขึ้น รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีทันใด ไม่กล้าสู้หน้าเอี้ยก๊วยกับแม่นางเล้งอีก เหมือนวัวสันหลังแหวะ ในช่วงนี้ก็ดูน่าสมเพชไม่ใช่น้อย
ถัดมาถึงที่เซียวเล้งนึ้งจับได้เขาก็พร้อมที่จะให้เซียวเล้งนึ้งฆ่า แต่เป็นเพราะเตี๋ยจี้เก่งมาวิ่งก็เลยต้องวิ่งหนี ในช่วงนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่เหมือนกันว่าเขากล้าตายจริงหรือไม่ เพราะถ้าไม่กลัวเซียวเล้งนึ้งฆ่าก็คงไม่วิ่ง แต่ถ้ากลัวคงยอมเข้าร่วมกับพวกมองโกลไปแล้วเพื่อที่จะได้คุ้มครองตัวเอง คล้ายกับว่าเขากล้าๆกลัวๆ อีกทั้งเซียวเล้งนึ้งก็กดดันเขาโดยไม่ตั้งใจอีกคือจะฆ่าก็ไม่ฆ่าแต่ทำหน้า...มใส่ (ซึ่งแท้จริงเซียวเล้งนึ้งฆ่าไม่ลง และคิดว่าฆ่าไปก็ไม่หายแค้นจะปล่อยก็ไม่อยากปล่อย เลยไม่รู้จะทำประการใดดี)
หลังจากนั้นเมื่อความลับถูกเปิดเผยต่อหน้าอาจารย์ทำให้เขารู้สึกละอายอย่างมากที่อาจารญ์อุส่าตั้งความหวังกับตนไว้เยอะ แต่ตนดันทำเรื่องน่าบัดสีเช่นนี้ อีกทั้งรู้สึกผิดอย่างมหันต์ในช่วงที่เซียวเล้งนึ้งกล่าวกับเอี้ยก๊วยประมาณว่า "อภัยให้เขาเถิด ถือว่าเราโชคชะตาอาภัพเอง" เป็นใครหากทำผิดแล้วสำนึกเเล้ว มีโจทย์พูดแบบนี้กับเขาก็จะรู้สึกผิดอีกทวีคูณ จนในที่สุดเขาไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้ จึงพุ่งเข้าให้กระบี่อาจารย์(ที่อ่านจากหนังสือ) จบชีวิตอันแสนรันทดของเขาซะ

เพราะฉะนั้นนอกจากเอี้ยก๊วยและแม่นางเล้งที่น่าสงสาร โชคชะตาอาภัพ อี้จี่เพ้งก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

สำหรับใครมีความเห็นกับตัวละครตัวนี้ก้เชิญออกความเห็นครับ

(เท่าที่สังเกตส่วนใหญ่จะเกลียดเข้ากระดูกดำ

ทั้งสงสาร ทั้งอิจฉา

สงสาร เเต่ รังเกียจ ที่เหยีดหยามศักศรีของลูกผู้ หญิง ที่สำคัญ ทำผิดกฎของบรรพชิต

กรณีอี้จี่เพ่งเขาเรียกว่าผิดเพียงชั่ววูบครับ แต่จะผิดโดยตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจอย่างไงก็แล้วแต่ มันก็คือผิดครับ ความผิดนั้นสามารถที่จะกลับตัวกลับใจได้ แต่ผิดขั้นรุนแรงกรณีจี่เพ้งถึงจะกลับตัวใหม่ได้แต่คู่กรณีก็เสียหายไม่สามารถจะกลับมาบริสุทธิ์ได้อยู่ดี
คนที่น่าสงสารมากกว่าคือเซียวเหล่งนึ่งครับไม่ใช่อี่จี่เพ้ง

1. หลงรักเซียวเหล่งนึ่งตั้งแต่แรกพบ บอกตามตรงเลยว่าใครๆก็หลงรักเซียวเหล่งนึ่งตั้งแต่แรกพบกันทั้งนั้นครับ ไม่ว่าชายใดที่อยู่ในวัยหนุ่มสาว ไม่ใช่มีแต่เพียงอี่จี่เพ้งคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆหรือศิษย์น้องของอี่จี่เพ้งก็หลงรักเหมือนกัน แม้ไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมด้วยก็ไม่เห็นน้อยหน้าใคร เพราะคนที่หลงรักเซียวเหล่งนึ่งคนอื่นๆก็ไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมเซียวเหล่งนึ่งเหมือนกัน
ถ้าบอกว่าเพียงแค่นี้น่าสงสารหล่ะก็ ผู้ชายทุกคนที่หลงรักเซียวเหล่งนึ่งก็คงน่าสงสารเหมือนกันหมด

2. เรื่องนักพรตไม่อาจมีความรักได้นั้น ตามกฏสำนักอาจจะว่าไว้อย่างงั้น แต่ความจริงแล้วไม่มีใครสามารถห้ามได้ เมื่อรู้ตัวว่ามีความรัก มันก็ต้องเลือกระหว่างความรักกับนักพรต ถ้าเป็นนักพรตก็ต้องสละความรัก ถ้าอยากได้ความรักก็ต้องสละนักพรต แต่อี่จี่เพ้งไม่ยอมเสียอย่างใดอย่างหนึ่งนั่นก็คือจะเอาทั้งสองอย่าง
ทั้งอยากเป็นนักพรตด้วยและอยากได้เซียวเหล่งนึ่งเป็นภรรยาด้วย สมควรแล้วหรือ
ผมว่าเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อย

3. อี้จี่เพ้งมีโอกาสกับความรักมากน้อยเพียงใด ?
- ขอบอกได้เลยครับว่า อี้จี่เพ้งมีโอกาสอยู่เสมอ ต่อให้มีอุปสรรคมากั้นขวางมากแค่ไหนก็ตาม ถ้ารักจริงละก็นะ็ 10 ปีหรือ 20 ปีก็ยังไม่สาย เว้นแต่คิดเองเออเองว่าเซียวเหล่งนึ่งไม่ชอบตนเอง แล้วก็เก็บกดไป ทำได้แต่คลั่งเขาฝ่ายเดียวมันก็จะมีแต่ผลเสียนี่แหละครับ

4. เรื่องทำลายพรมจรรย์เซียวเหล่งนึ่ง
เป็นเรื่องที่ผู้ชายทุกคนถ้าเจอแบบอี้จี่เพ้งคงไม่มีใครห้ามใจไหว ตอนนั้นอี้จี่เพ้งไม่ได้กินเหล้าจนขนาดหน้ามืดหรือไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ก็คงเป็นความตั้งใจของอี้จี่เพ้งที่จะตัดสินใจทำอย่างงั้นเอง
แต่มันก็เป็นแค่บททดสอบหนึ่งเท่านั้น ถ้าเป็นเอี้ยก้้วยก็คงไม่ทำแบบนั้นแน่
อี้จี่เพ้งไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำไปจะส่งผลถึงเซียวเหล่งนึ่งชั่วชีวิต สุดท้ายแล้วอี้จี่เเพ้งก็สอบตกบททดสอบแห่งรักในด่านนี้ และกลายเป็นคนมีความผิดร้ายแรงที่สุด

5. อี้จี่เพ้งสำนึกผิดหรือไม่ ?
- ผมบอกได้เลยครับว่า อี้จี่เพ้งสำนึกผิด แต่เป็นคนขี้ขลาด ถ้าเป็นลูกผู้ชายจริงแฟร์ๆเลยหล่ะก็
เมื่อสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปแล้ว ก็ควรไปบอกเจ้าสำนักช้วนจินเรื่องการกระทำของตน ให้ลงโทษตนที่ิทำผิดพลาดไป แต่จี่เพ้งปิดเงียบ ปล่อยเวลาผ่านเลยไป ครั้งเซียวเหล่งนึ่งรู้ความจริงแทนที่จะให้เซียวเหล่งนึ่งฆ่าตนเองแต่่ตนเองกลับหนี
ต่อให้เตี๋ยจี่เก่งฉุดวิ่งไปด้วย ถ้าเป็นลูกผู้ชายจริง ต่อให้มีเต๋ยจี่เก่งซักสามสี่คนมาฉุด ก็ไม่สามารถฉุดได้
ถ้ามีใจแน่วแน่ว่าจะยอมรับผิด นอกเสียจากว่าขี้ขลาดตาขาว
ถึงแม้จะไปยอมรับผิดที่ช้วนจินก่าในภายหลังเนื่องจากหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว มันก็ไม่ต่างกลับ
โจรที่หนีตำรวจมาสุดทาง สุดท้ายก็ยอมรับและโดนดำเนินคดีในสิ่งที่ทำ พอจะเข้าใจไหมครับว่ากรณีของอี้จี่เพ้งคือ หนีตำรวจแล้วโดนตำรวจจับ ไม่ใช่เป็นการยอมมอบตัวก่อนหน้านั้นที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน

6. ความผิดที่ทำต่อเซียวเหล่งนึ่งให้อภัยได้หรือไม่
- ผมไม่แน่ใจนะว่าสุดท้ายเซียวเหล่งนึ่งอภัยให้อี้จี่เพ้งหรือไม่ แต่เซียวเหล่งนึ่งก็ยอมรับในโชคชะตาของตนเอง มันก็เหมือนเซียวเหล่งนึ่งรับตราบาปไปหน่ะ
ต่อร่างกายไม่เท่าไรต่อจิตใจนี่ิหล่ะครับ อย่างน้อยก็คงรู้ว่าครั้งหนึ่งครั้งแรกเคยโดนนักพรตข่มขืน แม้จะมีเอี้ยก้วยแล้วก็ตาม ในนิยายเซียวเหล่งนึ่งก็คงดีเกินไปหล่ะครับ
แต่ถ้าเป็นชีวิตจริง มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ฝ่ายหญิงก็คงไม่ยอมแน่ๆ


คือคนที่่รับไปเต็มๆคือเซียวเหล่งนึ่งครับ ทั้งๆที่เจ้าตัวเขาก็ไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ
แต่ต้องมารับผลที่อี้จี่เพ้งทำไว้ ยุติธรรมแล้วหรือ อย่าโทษชะตาอาภัพของอี้จี่เพ้งเลยครับ
โทษที่ตัณหาของจี่เพ้งตอนนั้นดีกว่า ที่ทำให้จี่เพ้งมีชีวิตแบบนี้ ก่อนทำไม่คิดครับ พอทำไปแล้วค่อยมาคิด

คือเห็นด้วยนะครับที่ว่าอี้จี่เพ้งน่าสงสาร แต่เซียวเหล่งนึ่งน่าสงสารกว่าเยอะครับ
อยากให้รู้ในข้อนี้

ถ้าเดี๊ยนเป็นเซียวเหล่งนึ่ง เดี๊ยนจะคุยกลับว่า ชั้นต่างหากที่ได้มัน อ๊ายยย

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีเซ็กซ์ ทฤษฏีนี้ เป็นจริง

มันก้น่าสงสารอยู่นะคับ
แต่กลับมาหลักหลับเล้งยี้ได้ลงถ้าเป็นผมคงไม่ทำหรอก

เฮง เฮงๆๆขอรับ

คุณจี่เพ้งเขาน่าสงสารจริง จริง ค่ะ แต่ก็เห็นแก่ตัวไปหน่อย บาป กรรม จริง จริงค่ะ บาป กรรม

////////////////////////////////////////////////////////////////////

จากน้องเก๋ เด็ก เรียบร้อย น่ารัก พูดเพราะมารยาทงาม

จี่เพ้ง ตอนเด็กๆก้โดนซ้อม

น่าสงเสียด

ความรักในกามชั่ววูป
ช่างเจ็บปวดสำหรับ อึ่งจี่เพ้ง เสียจริงๆ

ถ้าเป็นผม คงทำ

รักแม่นางเล้ง ก็ไม่น่าจะทำน๊า

เอ๊ะหรือหน้ามืดจิงๆ

ตอนแรกก็แค้นมันนะ แต่ตอนนี้ปลงละ มันก็แค่ละครน๊า

ถ้าผมเป็นเอี้ยก้วย(ตอนที่มีวรยุทธสูงส่งแล้ว) ผมจะฆ่าให้หมดเลย

แต่มันก็แค่นิยาย

เรื่องจริงๆ ซิงมีด้วยหรอ

ข้าก็จะทำเหมือนท่านเก้าขอรับ 555

จริงๆแล้วก้น่าเห้นใจเค้าอยู่หรอก

ลองมองก่อนเถอะว่า ใครน่าสงสารกว่ากัน
แม่นางเล้ง ตอนแรกยังเข้าใจผิดอยู่เลย คิดว่าเป็น
เอี๊ยะก้วย พอมารู้ตอนหลังนอกจากจะเสียตัว แล้วยัง
เสียความรู้สึกแบบสุดๆอีก ใครก็ไม่รู้เคยคุยด้วยไม่กี่คำ
ดันมาพรากพรหมจรรย์ไป คงเจ็บปวดแบบสุดๆ

อึ้งจี้เพ้ง "มันสมควรตาย"

ลองมองก่อนเถอะว่า ใครน่าสงสารกว่ากัน
แม่นางเล้ง ตอนแรกยังเข้าใจผิดอยู่เลย คิดว่าเป็น
เอี๊ยะก้วย พอมารู้ตอนหลังนอกจากจะเสียตัว แล้วยัง
เสียความรู้สึกแบบสุดๆอีก ใครก็ไม่รู้เคยคุยด้วยไม่กี่คำ
ดันมาพรากพรหมจรรย์ไป คงเจ็บปวดแบบสุดๆ

อึ้งจี้เพ้ง "มันสมควรตาย"