เอามาลงไว้เฉยๆเเบคอัพไว้เผื่อไฟล์หาย
เเต่ถ้าสหายท่านใดลองอ่านเเล้วอยากชี้เเนะก็เชิญได้นะครับ
ปล.เเนวเเฟนตาซีนะ
Zacrifa
Polouge
ในค่ำคืนหนึ่ง ณ เมืองที่เงียบสงัดเเต่จริงๆเเล้วชีวิตมากมายกำลังดำเนินไปอย่างลุกลน เเต่ทว่าที่มุมๆหนึ่งกลับมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทานเเซนวิชอย่างช้าๆ พร้อมกับเหม่อมองไปยังกำเเพงเบื้องหน้า ราวกับเเค่ฆ่าเวลาอย่างไร้ค่าเพื่อรอให้อะไรบางอย่างเริ่มต้น ดวงจันทร์คืนนี้กลมโตสุกสว่างงดงามนัก เเต่ทว่าดวงหน้างของเธอคนนี้ก็งามอย่างไม่น้อยหน้า ผมสีเขียวอ่อนซีดๆหยักสกของเธอตัดกับลิบสติกสีเเดงอย่างน่าอัศจรรย์ เครื่องเเต่กายที่ดูคล้ายชุดราตรีสีฟ้าอ่อนชายกระโปรงบางเบามีลายดอกเล็กๆคล้ายผีเสื้อตามเเนวตะเข็บเเต่นั่นมันไม่สำคัญเเม้เเต่น้อยเมื่อเทียบกับอัญมณีสีเเดงขนาดใหญ่เท่าลูกมะนาวที่ประดับอยู่ระหว่างปกเสื้อ หล่อนดูงดงามเเละฉลาดเฉลียวมากนักเมื่อเทียบเด็กสาววัยเพียง18 ปีทั่วไปทั้งยังมีบุคลิคความเป็นผู้นำเเละความหยิ่งทนงมั่นใจในตัวเองจนผู้ที่พบเห็นรู้สึกได้ หล่อนมาทำอะไรที่นี่กันเเน่นะ
ขณะเดียวกับที่เธอกำลังทานเเซนวิซอย่างเชื่องช้าเเววตาสองคู่กำลังจับจ้องมาที่เธอ ที่เรียวปากรูปกระจับเข้ารูปสวยงามนั้น อึก! เสียงกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ของเจ้าของเเววตานั้นดังออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอหันไปมองเเละยิ้มกริ่มราวกับจะบอกเป็นนัยว่าเธอนั้นล่วงรู้ถึงทุกสิ่งทุกอย่างก่อนหน้านี้นานเเล้ว
เธอชะม้ายตาเหยียดไปที่เจ้าของเเววตาสองคู่นั้นอย่างดูถูกดูเเคลน "อยากกินชั้นหรือไง?" ทั้งน้ำเสียงเเละท่าทางเย้ยหยันนั้นหากเป็นผู้คนทั่วไปก็คงจะไม่สบอารมเเละเเค้นเคืองตอบเป็นเเน่ เเต่ทว่าเจ้าของเเววตาทั้งสองนั้นกลับมีทีท่าต่างออกไป หนึ่งนั้นเรียบเฉยนิ่งงันเเต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ ส่วนอีกหนึ่งนั้นกลับเกิดกลัวหลบไปด้านหลังเเละเกาะชายเสื้อของอีกคนไว้เเน่น น้ำตาปริ่มไหลราวกับจะร้องให้
"ฮุเป็นพี่น้องที่ตลกดีนะ ^^" หล่อนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "เเต่ชั้นคงมอบของชั้น?ให้เธอไม่ได้หรอก" ว่าพลางเธอก็เหวี่ยงขนมเเซนวิซในมือเธอทิ้งอย่างไม่ใยดี
เเววตาทั้งคู่มองตามชิ้นเเซนวิซเหลือนั้นอย่างไม่คลาดสายตา เเต่ยังหวาดอยู่ว่าจะไปเก็บดีหรือไม่ "อย่าก้าวเลยมาเชียวนะ" คำพูดที่ใช้ขู่เด็กๆเเต่ได้ผลชะงักนัก
เพราะจริงๆเเล้วเจ้าของสายตาทั้งคู่นั้น เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆวัย 12 ปีเเละ 8ปีโดยประมาณเท่าที่เธอพินิจดูทั้งสองใส่เสื้อผ้าพื้นๆคล้ายชุดนอนเเต่ดูเก่าโทรม
เเละสกปรกมาก เเต่เค้าหน้าของเด็กทั้งสองนั้นดูไม่สมกับเป็นเด็กเร่ร่อนเเม้เเต่น้อย ที่น่าเเปลกใจก็คือคำพูดที่เธอเเอบได้ยินทั้งสองกระซิบเเก่กัน
"กลับกันเถอะค่ะพี่ฟ้า หนูไม่อยากทานเเซนวิซนั่นเเล้ว นะคะ กลับเถอะ" เสียงของหล่อนสั่นเคลือวิตกมาก เเต่ที่สำคัญกว่าคือคำว่าพี่ เพราะเด็กทั้งสองนั้นมีใบหน้าที่ไม่
ละม้ายคล้ายคลึงกันเเม้เเต่น้อย ทั้งสีผมของคนพี่ยังเป็นสีดำขำเข้ม ต่างกับคนน้องที่มีสีเทาหม่นซีดไปมากดวงตาก็เป็นสีเเดงเพลิงไม่เหมือนคนปกติทั่วไป
"อย่ากลัวไปเลยน่า เอเลลิซ เค้าทิ้งมันเเล้วถึงจะวางฟอร์มเเกล้งเล่นเเต่ก็คงอยู่ไม่นานหรอก" คนพี่กระซิบอย่างเเผ่วเบาน้ำเสียงนิ่งสนิทราวกับเป็นเสียงจากอุปกรณ์
อิเลกโทรนิคทั้งสีหน้าเเละเเววตาไม่มีการเปลี่ยนเเปลง เธอกระซิบเเล้วก็บีบมือของน้องสาวให้เเน่นขึ้นเพื่อเน้นย้ำถึงความมั่นใจ
"ฮึ เด็กน้อยผู้น่าสงสารในเมืองอันไหญ่โตเเห่งนี้ เเต่รู้เอาไว้เถอนะว่าไม่มีอะไรจะง่ายอย่างที่พวกเธอคิดหรอก เเละมันยิ่งร้าย...ลึก เข้าไปอีก!! " เธอเริ่มพูดตอกย้ำ
เหยียดหยามอย่างไม่เข้าเรื่องเข้าราวเเถมยังยิ้มเยาะอย่างสะใจในอารมณ์พลันก็ชี้ไปที่หนูตัวหนึ่ง "เจ้าเดรัจฉานน้อยนั่นรู้มั้ยว่ามันมีชีวิติอยู่อย่างไร มันมีชีวิตอยู่
โดยทำทุกวิถีทางเพื่อจะอยู่รอดไงล่ะ เหมือนที่พวกเธอจะเก็บเศษอาหารกินนั่นเเหละ เเต่มันยังมีสิ่งอื่นอีกนะเช่นกินสิ่งอื่นไงล่ะ" หล่อนชะงักเเละยิ้มเล็กน้อย
"กินสิ่งอื่นนอกจากตัวเอง หากเพื่อที่จะรอดล่ะก็มันทำได้ทุกอย่าง เเล้วรู้มั้ยเมื่อเเม้เเต่เนื้อพวกเดียวกันก็ไม่เหลือเเล้วมันจะกินอะไร...." "ฮึก ฮึก ฮือ" เสียงเอเลลิซ
ร้องไห้สะอื้นเมื่อฟังคำพูดเหล่านั้นมันทำให้เธอตื่นกลัวมาก เเต่ฝ่ายพี่สาวนั้นยังคงนิ่งเงียบไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนเเปลง
"ฮึ...ดูท่าน้องสาวของเธอจะฉลาดกว่านะ อาวล่ะเเซนวิซนั่นชั้นไม่ให้หรอกนะเเต่ชั้นจะให้สิ่งนี้เเทน" ว่าเเล้วหล่อนก็ยื่นกำมือไปหาเด็กทั้งสอง "อย่าห่วงเลยน่ามัน
กินได้ถึงจะยุ่งยากซักหน่อยก็เถอะ คิก ^^"
"อนัซซี่ อนัซซี่ อนาสตาเซีย!!" เสียงชายคนหนึ่งเอะอะโวยวายเรียกหาใครซักคนดังเเว่วมา "ค่าาาาา อยู่นี่ค่าเเหมเรียกซะดังเชียวชั้นรับเงินคุณมาเเล้ว
ไม่เบี้ยวไปไปหรอกน่า" "โธ่!! ชั้นก็ไม่ได้ว่าเธอซะหน่อยเพียงเเต่ชั้นกลัวเธอจะน้อยใจที่ชั้นไปคุยธุระอยู่นาน"
"เเหมชั้นก็รู้อยู่หรอกค่ะ ว่าท่านายอำเภองานยุ่งอยู่" หล่อนทำหน้าเป็นหยอกเอินกับชายหนุ่มอย่างช่ำชอง "อ้าวเเล้วเด็กสองคนนั่นใครน่ะ คนรู้จักเหรอ?"
"เปล่าหรอกค่ะเเค่เด็กขอทานเร่ร่อนเเถวนี้เอง" "หืมนั่นสินะท่าทางสกปรกน่าดู เเต่เอ๊ะเดี๋ยวนะดูๆไปถ้าทำความสะอาดสวมชุดสวยๆก็คงไม่เลวนะ"
"ต๊าย...ไม่ยักกะรู้ว่าคุณเป็นโลลิคอนด้วย" "ฮึ ฮึ ว่างัยหนูน้อย สนใจจะไปสนุกกับอามั้ย" "เเหมอะไรกันคะ ท่านซื้อชั้นสำหรับคืนนี้เเล้วไม่ใช่เหรอ เเล้วยัง
จะมากระลิ้มกระเหลี่ยกับเด็กนั่นอีก" หล่อนทำพูดมารยาเเต่สีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่าไม่เห็นด้วยเเต่อย่างใด "เอาเถอะน่า นี่หนูถ้าสนใจละก็ตามอามานะ ที่
บ้านอาน่ะทั้งสวยทั้งของกินเยอะเเยะเลยนะ" ว่าพลางก็ควงเเขนอนาสตาเซียเดินไป
"รู้มั้ยว่าหนทางที่มีให้เนี่ยมันเเสนโสมม เเล้วเธอจะเป็นคนเลือกหรือเป็นคนถูกเลือกล่ะ" เป็นคำพูดเย้ยหยันสุดท้ายที่เด็กทั้งสองได้ยินจากอนาสตาเซีย เเม้
จะอายุไม่มากเเต่ก็ไม่ยากนักที่เด็กข้างถนนอย่างพวกเธอจะเข้าใจความหมายนั้น "ไม่เอาน่าไปพูดอะไรเเบบนั้นล่ะ!! เดี๋ยวเด็กก็กลัวพอดี" "โธ่!! ท่านคะยิ่ง
โสมมก็ยิ่งสนุกไม่ใช่เหรอคะ" "จ้าจ้า" บทสนทนาธรรมดาเเต่รอยยิ้มของเธอนั้นเย็นเยียบฉาบไปด้วยเลศนัยน์บางอย่าง
ฉูด!!! เสียงของเหลวสีเเดงพวยพุ่งด้วยเเรงดันมหาศาล วัตถุบางอย่างลอยกระเด็นขึ้นกลางอากาศ "อ๊าาาาาาาา!!"
เสียงกรีดร้องของเด็กสาวเอเลลิซ ดังเสียดเสียงเเละเสียดเเทงหัวใจของผู้ได้ฟังราวกับพบเจอกับเรื่องราวเลวร้ายครั้งใหญ่ในชีวิต
ร่างของท่านนายอำเภอทรุดลง สาวน้อยตัวสั่นเท้อมไปหมดเสียงกรีดร้องเมื่อกี้เงียบหายไปราวกับจุกจนออกเสียงไม่ได้ หน้าของเธอเกิดอาการชาผะผ่าวไปหมด
สายตาคู่หนึ่งกำลังเหลียวมามองเธอเเละยังคงยิ้มหมิ่นๆอย่างสะใจ "หืม...เป็นค่ำคืนที่ดีนี่นะ" อนาสตาเซียนั่นเอง สายตาเธอนั้นไม่ได้มองไปที่เอเลลิซเเต่อย่างใด
เเต่กลับมองไปที่สิ่งของที่เธอให้กับคนพี่
ฟ้า...เธอยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเหม่อมองไปข้างเหมือนกับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ในมือของเธอนั้นเลอะเปื้อนไปหมดทั้งคราบเหลือดเเละคราบน้ำเหนียวเหนอะ
ทั้งบางส่วนก็กระเด็นไปเปรอะเปื้อนใบหน้าเเละบริเวณเเก้มรวมไปถึงสิ่งที่อนาสตาเซียให้ บัดนี้มันเลอะเทอะเละเทะไปด้วยน้ำเมือกเเละเลือดของชีวิตน้อยๆ
....หนูตัวนั้นนั่นเองมันถูกหักคอจนกระดูกของมันเองทิ่มทะลุคอของมันจนทั้งเลือดทั้งสิ่งต่างพุ่งออกมา เเต่สิ่งที่ทำให้เอเลลิซตกใจเเละกรีดร้องออกมานั้นไม่ใช่
เรื่องของพี่สาวเธอ เเต่เป็นเพราะศรีษะของผู้ชายคนนั้นตกลงมาตรงหน้าเธอ เด็กสาวทั้งสองไม่เห็นว่าอนาสตาเซียพกพาอาวุธใดๆ มันเกิดขึ้นเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
"เอ้าไปกันรึยัง...ราตรีนี้จะคงอยู่ในใจพวกเธอไปอีกนาน" เธอยังคงยิ้มเยาะเหมือนเดิม ฟ้าได้เเต่พยักหน้าส่วนเอเลลิซก็ยังคงเกาะเเขนเสื้อเธอไว้เเน่นเเละหลับตา
เพื่อให้หนีไปจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเเม้จะมองเห็นมันในมโนภาพอยู่ดีก็ตาม
เเล้วพวกเธอก็จากไปพร้อมกับที่ดวงจันทร์ถูกบดบังด้วยเมฆครึ้มในคืนที่
เหมือนคืนปกติทั่วไปนี้............rest