รวบรวมกลยุทธ์สงครามเด็ดๆ ทุกยุคสมัยของประเทศจีน

โครงการนั้นก็ยังไม่ล้มเลิก เพราะผมกำลังศึกษาเกี่ยวกับกุยแก

ล่อเสือออกจากป่า

ล่อลวงศัตรูให้มาอยู่ในที่ ที่ไม่คุ้นหรือไม่ชำนาญ เพื่อให้ศัตรูสู้ได้ไม่เต็มศักยภาพ หรือ ก็คือ เพื่อบั่นทอนกำลังศัตรูนั่นเอง

ล้อมเว่ยช่วยจ้าว

ทำให้ศัตรู เกิดความพะว้าพะวง เช่นว่าศัตรู ยกทัพออกจากเมืองหลวง เราอาจส่งกองทัพเล็กๆไปตีเมืองหลวง หวังให้ศัตรูห่งหน้าพะวงหลัง ทำให้ศัตรูสู้ได้ไม่เต็มที่ กลยุทธ์นี้รู้สึกขงเบ้งจะชอบใช้

คห.42 แผนการของซุนปินใช้เปล่าครับ

รู้แล้วถามทำไม คับ

ท่านพี่ขงเบ้ง ใจเย็นน่า ขอรับ...

ถามให้แน่ใจเฉยๆละครับ

คารวะจอมยุทธ์ผุ้เฉลียวฉลาดทุกท่าน..... ข้าเองก็มีแผนการรบ ในแบบฉบับของข้า.......

" มันตีก็มุด มันหยุดก็แหย่ มันแย่ข้าตี มันหนีไล่ล่า"

เหมาเจ๋อตุง เองก็ใช้วิชานี้ในการสู้รบ กับ กั๋วมินตั๋งมาแล้ว.......

เคยได้ยินคับ แผนนี้ที่เป็น แผนที่ทหารเวียดกง สู้กับ อเมริกา ในสงครามเวียดนามอะคับ

ไม่เชิงตำราพิชัยสงคราม เป็นเชิงคติพจน์ประจำใจมากกว่า

ช่วงนี้นึกกลยุทธ์ไม่ออกเลย กำลังควานหาของซุนปิน

คิดออกพอดี แต่ไม่ค่อยจะใช่พิชัยสงครามเท่าไร

เป็นการแข่งม้า โดยที่จะใช้ม้าแข่งกันอยู่3ระดับ มีม้าชั้นดี ม้าชั้นกลาง ม้าชั้นเลว ใครชนะ2ใน3ยก เป็นฝ่ายชนะ
รอบแรก ซุนปินเสนอใช้ม้าชั้นเลวแข่งกับม้าชั้นดี เลยทำให้ฝ่ายเขาแพ้ในรอบนี้
รอบสอง ซุนปินใช้ม้าชั้นดีแข่งกับม้าชั้นกลาง รอบนี้ฝ่ายซุนปินชนะ
รอบสาม ซุนปินใช้ม้าชั้นกลางแข่งกับม้าชั้นเลว รอบนี้ฝ่ายซุนปินจึงชนะ และก็ชนะในที่สุด

กลยุทธ์สงคราม นี่มันคงแคบไปหละคับ ถ้าออกแนวอุบายนี่มันจะมีมากกว่า และคอบคุมทั้งตำราพิชัยสงคราม และ การเปรียบเทียบกับสิ่งอื่นๆ

ก็คงจะเป็นเช่นนั้นละครับ

ดัดเสียง แปลงโฉม เพื่อหลกกลวงให้หลงเชื่อเพื่องานสำเร็จ

กลศึกสองเสือแย่งอาหาร

กลศึกนี้ถูกเสนอโดยซุนฮก
คราวที่โจโฉจะตีลิโป้ แต่ฮูโต๋ตอนนั้นก็วุ่นวาย
ซุนฮกจึงว่าให้ส่งหนังสือแต่งตั้งเล่าปี่เป็นเจ้าเมืองชีจิ๋วอย่างเป็นทางการ
แล้วส่งหนังสือไปด้วยว่าลิโป้เป็นคนชอบทรยศผู้มีพระคุณ ให้เล่าปี่กำจัดลิโป้เสีย
ดังนี้แล้วถ้าเล่าปี่ทำสำเร็จก็จะถือว่ากำจัดศัตรูไปอีกคน
แต่ถ้าเล่าปี่ทำไม่สำเร็จ ลิโป้ก็จะฆ่าเล่าปี่อยู่ดี
แล้วผลประโยชน์ทั้งหมดก็จะตกแก่โจโฉเพียงผู้เดียว

ไม่ทราบว่ากลอะไร รู้เพียงแต่ว่ากลนี้ต้องมีผู้เสียสละถึงแม้จะไม่สำเร็จก็ตาม
เป็นกลยุทธ์ลอบฆ่าจิ๋นซิฮ่องเต้ โดยนักฆ่าผู้นั้นคือจิงเค่อ

ไท่จื่อต้าน ซึ่งงเคยเป็นเพื่อนรักกับจิ๋นซีฮอ่งเต้ แต่มีความแค้นเมื่อวัยเด็ก จึงเป็นคนจ้างจิ่งเค่อให้ลอบสังหาร

จิงเค่อหิ้ว หัวฝานอวี๋ย์ไปมอบให้ไท่จื่อต้าน ซึ่งเป็นหัวของขุนพล(คาดว่าเป็นศัตรูที่ทำให้จิ๋นซีฮ่องเต้ไม่พอใจ จิ๋นซีฮ่องเต้จึงสั่งล้างโคตรฝานอวี๋ย์จี จนทำให้เขาโกรธแค้น หาทางคิดกำจัดฮ่องเต้ สุดท้ายยอมมอบศรีษะตัวเองให้จิงเค่อ เพราะหัวตัวเองเป็นใบเบิกทางที่จะไปถึงตัวฮ่องเต้ได)

ไท่จื่อต้านเขียนสารให้จิ่งเค่อเข้าเฝ้าโดยมีหัวฝานอวี๋ย์พร้อมแผนที่ดินแดนตู๋ค่าง ด้วยจิ๋นซีฮ่องเต้คงเห็นแก่ความที่เคยเป็นเพื่อนไท่จื้อต้าน จึงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า

เมื่อถึงวันเข้าเฝ้า จิงเค่อได้หิ้วหัวฝานอวี๋ย์ มีฉินอู่หวางถือแผนที่ตู๋ค่างเข้าเฝ้า ซึ่งข้างในซ่อนกริชไว้
เมื่อมอบหัวฝานอวี๋ย์จีให้แล้ว จิ๋นซีฮ่องเต้พอพระทัยอย่างมาก รีบให้นำเอาแผนที่ตู๋ค่าง จิงเค่อนำแผนที่มาวางตรงหน้าที่ประทับ จิ๋นซีฮ่องเต้ชะโงกคลี่แผนที่อย่างช้าๆ จิ๋นซีฮ่องเต้ดูแผนที่อยู่ลืมตัว เมื่อกางแผนที่คลี่ไปที่จุดสำคัญ กริชสั้นนั้นโชว์หราออกมาทำให้ตกพระทัยจิงเค่อคว้ากริชแล้วจับชุดฉลองพระองค์ไว้ จิ๋นซีฮ่องเต้มีฝีมือพอตัว สะบัดหลุดวิ่งหนี

จิงเค่อคิดไล่ตาม แต่กลับถูกหมอหลวงเขวี้ยงชาม(มั้ง) ใส่ จิงเค่อจึงเขวี้ยงมีดอาบพิษ แต่กลับพลาด หมอหลวงรีบเตือนฮ่องเต้ให้เอากระบี่ข้างตัวฟันใส่จิงเค่อ(เพราะในวังห้ามพกอาวุธ)

หากจิงเค่อไม่มัวจับคอเสื้อฟันฉับ จิ๋นซีคงตายไปแล้ว

สรุปสั้นๆว่า เป็นการถ่อมตัวให้คลายระวัง เมื่อศัตรูไม่ระวังตัวก็อาจเสียทีแก่ข้าศึก
คล้ายกับกุลยุทธ บังฟ้าข้ามสมุทรที่อยู่ใน 36 กลยุทธ์

ขึ้นบ้านชักบันได สถานการณ์มรณะต้องสู้ตาย ทุบหม้อจมเรือ

ไม่รู้มีคนเอาทำนองนี้ไปรึยัง

ขึ้นบ้านชักบันได คือ ทำให้ไพร่พลของเราไม่มีทางเลือกอื่นๆ นอกจากสู้ตายกับข้าศึกอย่างเดียว
เช่น
ฉ้อปาอ๋อง ตีทัพแคว้นฉิน ด้วยกำลัง 1 ต่อ สิบ (ริมฝั่งแม่น้ำจางเหอ)
เสี้ยงหยี่(ฉ้อปาอ๋อง) เมื่อตอนรบกับทหาร ของฉินซี ตอนนั้นทหารฉินซีมีมากกว่า10เท่า เซี่ยงหยี่เมื่อข้ามแม่น้ำไปได้ก็สั่งทุบหม้อจมเรือ โดยบอกแก่เหล่านายทหารว่า การรบครั้งนี้ต้องชนะ จะไม่มีการถอยกลับเด็ดขาด เหล่าทหารเห็นเรือโดนจมและหม้อข้าวดดนทุบแตกหมดไม่มีรทางไหนที่จะรอดอีกแล้ว เมื่อเข้าสู่สมรภูมิจึงสู้ตายแบบไม่คิดชีวิต กำลังใจดีเยี่ยม ทหารคนนึงก็เกลี่ยวกลาดเหมือนทหาร10คน ผลการรบครั้งนั้น ทหารเซี่ยงหยี่ 2 หมื่น สามารถเอาชนะทหาร รัฐฉินซึ่งเป็นทหารอาชีพ 20 หมื่นอย่างง่ายดาย ชัยชนะครั้งนี้ทำให้ ราชวงศ์ฉินแถบสูญสิ้นอำนาจ

พระเจ้าตาก ตี เมืองจัน

อันนี้ทราบกันดีอยู่แล้วคับ เพราะเป็นประวัติศาสตร์ไทย เมื่อครั้งเจ้าตากตีเมืองจันทบูรณ์ เห็นว่า ศึกครั้งนี้ชนะได้ยาก เมื่อถึงกำหนดเคลื่อนทัพ หลังจากเหล่าทหารกินข้าวเสร็จแล้วให้ทำลายหม้อข้าวทั้งหมดหวังไปกินข้าวกันในเมือง จันทบูรณ์ คือต้องรบชนะอย่างเดียว หากไม่ชนะก็อดตาย ผลคือเจ้าตาก ตีเมืองจันบูรณ์ซึ่งเพียบพร้อมไปด้วยอาวูธ รี้พล และการป้องกันที่เหนือกว่าแตก

ผู้ที่เราไม่อาจชนะพึงตั้งรับ ผู้ที่เรามั่นใจว่าชนะพึงเข้าตี

ตอนที่ สุมาอี้ รบขงเบ้งนั่นแหละคับ สุมาอี้รู้ดีว่าสู้กลขงเบ้งไม่ได้ ส่วนใหญ่จึงเอาแต่ตั้งรับอย่างเดียว

สงครามเป็นเรื่องสำคัญที่สุดของบ้านเมือง เป็นเรื่องถึงเป็นถึงตายเป็นหนทางเพื่อความอยู่รอด หรือความพินาศ
ฉิบหาย จึงเป็นอาณัติที่จะ “ต้องศึกษาให้ถ่องแท้”

จงวางกำหนดขีดความสามารถด้วย “หลักมูลฐานสำคัญ ๕ ประการ” และเปรียบเทียบ “องค์ประกอบ ๗ ประการ” จะทำให้ประเมินความจำเป็น และความสำคัญได้ถูกต้อง

หลักมูลฐานสำคัญ ๕ ประการ (ขวัญ- ลมฟ้าอากาศ - ภูมิประเทศ - การบังคับบัญชา - กฎเกณฑ์วิธีการ)
๑. ขวัญหมายถึง สิ่งที่ทำให้ประชาชนมีความกลมเกลียวเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับผู้นำ ประชาชนย่อมร่วมทางกับผู้นำ แม้จะต้องไปก็ไม่กลัวอันตราย ไม่เสียดายแแต่ชีวิต
๒. ลมฟ้าอากาศหมายถึง ภาวะความเปลี่ยนแปลง อันเนื่องมาจากอิทธิพลของธรรมชาติ การปฏิบัติทางทหารที่จะทำให้เกิดความเหมาะสมกับฤดูกาล
๓. ภูมิประเทศ (ยุทธภูมิ) หมายถึง ระยะทาง ความยากง่ายของพื้นที่ที่จะต้องเดินทัพข้าม เป็นพื้นที่เปิดหรือพื้นที่ปิดล้อม และโอกาสของความเป็นความตาย
๔. การบังคับบัญชาหมายถึง คุณสมบัติของแม่ทัพ อันจะต้องประกอบด้วยความมีสติปัญญา ความมีมนุษยธรรม มีความมานะพยายาม และมีความเคร่งครัด
๕. กฎเกณฑ์ และวิธีการหมายถึง การจัดขบวนทัพ การควบคุม การมอบหมายงานให้เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่ของผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา การวางเส้นทางการลำเลียงอาหารได้สม่ำเสมอ จัดหายุทโธปกรณ์ที่จำเป็นแก่กองทัพ

“ไม่มีแม่ทัพคนใดที่ไม่เคยได้ยินสาระสำคัญทั้ง ๕ ประการนี้
ใครที่เคยปฏิบัติได้ดี ครบถ้วนทุกอย่างย่อมเป็นผู้ชนะ ใครที่ปฏิบัติมิได้ย่อมพ่ายแพ้”

ในการวางแผน ต้องเปรียบเทียบ “สิ่งต่างๆ ๗ ประการ” ต่อไปนี้ด้วยการประมาณคุณค่าอย่างระมัดระวังที่สุดเสียก่อน
“ผู้ปกครองคนใดที่มีอิทธิพลต่อขวัญของผู้คน ผู้บังคับบัญชาคนใดที่มีความสามารถเหนือกว่ากองทัพ อย่างไหนที่จะได้เปรียบในการใช้ภูมิประเทศและธรรมชาติ
กฎเกณฑ์และคำสั่งอย่างไรที่ปฏิบัติแล้วจะดีกว่า ขบวนศึกอย่างไรจะเข้มแข็งกว่า”

“สงครามทุกรูปแบบ ตั้งอยู่บนพื้นฐานของกลอุบาย”
ฉะนั้น เมื่อมีความสามารถ จงทำเสมือนไร้ความสามารถ
เมื่อคล่องตัว ก็แสร้งทำเป็นไม่คล่องตัว
เมื่อเข้าใกล้ ทำให้ปรากฎเหมือนดังอยู่ไกล
เมื่ออยู่ไกล ทำประหนึ่งอยู่ใกล้
วางเหยื่อล่อข้าศึก แสร้งทำเป็นสับสนอลหม่าน แล้วโจมตีข้าศึก

ทำให้แม่ทัพของข้าศึกเกิดความโมโห และหัวหมุนวุ่นวายใจ
แสร้งทำเป็นอ่อนแอกว่า แล้วยั่วยุให้ข้าศึกเกิดความหยิ่งยะโส

เมื่อข้าศึกรวมตัวกันติด ทำให้แยกกันเสีย
โจมตี จุดที่ข้าศึกมิได้เตรียมการป้องกัน
ใช้ความฉับไวโจมตีในขณะที่ข้าศึกไม่ได้คาดคิด

“สิ่งเหล่านี้ คือ กุญแจอันจะนำไปสู่ชัยชนะของนักยุทธศาสตร์”



ปล,เจอในกูเกิลอะครับ