ท่านว่าใครมีความเป็นลูกผู้ชายมากที่สุด

จี้เพ้ง ไม่ควรจะมาพูดถึงความเป็นลูกผู้ชายเลย ยกย่องได้แค่โจรกลับใจ

แต่ในความคิดของผม คําว่าลูกผู้ชายจะต้อง กล้าทํากล้ารับ และให้เกีรติผู้หญิง แต่นี้ อึ้งจี้เพ่ง เขาทําแล้วยังไม่กล้ารับ กว่าจะรับได้ก็ต้องโดนจับได้แบบคาหนังคาเขาก่อน แล้วอีกเรื่องสําคัญก็คือ การพรากความบริสุทธจากเซียวเล่งนึ่งไป ถึงจะยอมสละชีวิตตัวเองตายแทนเซียวเล่งนึ่ง แต่ก็พูดได้ว่า สํานึกผิดอย่างเดียว แต่ถ้าจะให้พูดว่า ลูกผู้ชาย คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

เตียบ่อกี้ น่าจะเป็นลูกผู้ชายที่ไกล้กับความจริงมากที่สุด
และสามารถเป็นตัวอย่างให้ผู้ชายสมัยนี้ได้มากที่สุด เพราะไม่ว่าจะมีรักแท้ซักขนาดไหน
พ่อแม่หรือผู้มีพระคุณก็ต้องมาก่อน เพราะตามหลักพุทธศาสนาพ่อแม่คือทิศเบื้องหน้า

ความเป็นลูกผู้ชายยกให้ตกโกวคิ้วป้ายกับเฮ้งเต็งเอี๊ยงเพราะสองคนนี้ไม่เคยมีเขียนไว้ว่าทำอะไรผิด(ซะงั้น)

จริงๆยกให้เฮ้งเต็งเอี๊ยง ปกป้องบ้านเมือง รักษาสัจจะ สัญญาเเล้วเอ้าบวชก็บวช ขาดเรื่องเดียวเป็นนักพรตเเต่ยังตัดทิฐิมานะไม่ได้ ถ้าคิดได้ก็คงจะรู้ว่าลิ้มเฉียวเอ็งด้วยใจยอมลดทิฐิเเต่งงานกับนาง
มีน้ำใจกว้างขวางเเม้โดนโกงเเต่เเพ้ก็คือเเพ้
ปล.เเต่ไม่ได้สนับสนุนให้บวชเเล้วศึกนะ

ไปสงสารมันทำไมอึ้งจี่เพ้งน่ะ คนเป็นผู้ชายไม่เข้าใจหัวอกผู้หญิงหรอกว่าเป็นยังไง คอยแต่จะเห็นแก่ตัวพอได้แล้วมันก็มาเสียใจภายหลัง พรมหมจรรย์นะไม่ใช่ผ้าจะได้ขาดแล้วมาเย็บให้ต่อกันเหมือนเดิมได้ แต่ถึงยังไงสิ่งที่เสียไปก็ไม่เท่ากับความรู้สึกที่เจ็บแค้นหรอก

ผมว่าน่าจะเป็นเฉียวฟง เขาคนนี้แหละที่สมกับเป็นลูกผู้ชายตัวจริง ผมไม่เห็นด้วยกับที่คุณบอกว่าอึ้งจี้เพ่งเขาเป็นลูกผู้ชายมากที่สุดหรอกครับ เพราะการกระทำของเขามันไม่สมกับคนที่เป็นลูกผู้ชายเขาทำกัน การที่เราไปข่มเหงผู้หญิงมันไม่ใช่เรื่องที่ดีนี่หลับ มันเป็นการสร้างความอัปยศให้ผู้หญิง ซึ่งไม่มีวันลบล้างไปได้ แม้ตอนท้ายเขาจะยอมรับผิดและยอมตายแทนเซียวเหล่งนึ่ง แต่สิ่งที่เขาเคยทำไว้มันเลวรายเกินจะยอมรับ

ใช่ครับ อย่างที่คุณ เจ้าตําหนักหลิงจิ้ว บอก อึ่งจี้เพ่งไม่ใช่ลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดงหรอกครับ คนที่สมควรจะได้รับคําว่าลูกผูชาย ก็คือ เฉียวฟงกับก๋วยเจ๋งมากกว่า เพราะพวกเขายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องบ้านเมือง การกระทําอย่างงี้ถึงจะเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง

ตามความเห็นของผมอึ้งจี่เพ้ง มีดี อยู่ไม่น้อย อย่างน้อยก็เป็นคนรักชาติ ไม่ขายสำนักไม่ทรยศต่อต้าซ้อง

ตอนที่รับกระบี่แทนเซียวเหล่งนึ่ง เกิดขึ้นเนื่องมาจากตัวเองนั้น รู้สึกผิดที่ทำเช่นนั้นกับเซียวเหล่งนึ่งและเป็นตราบาปติดตัวมาหลายปีจึง และเมื่ออาจารย์ของตนทราบความจริง จึงเกิดความละอายขึ้นและ ยามอับจนหนทางนั้น เอง ก็ได้ สละชีพ เพื่อชดเชย ความผิดพลาดของตน นับว่าความดี ของคนๆ นี้ โผล่ออกมา เพียงฉากเดียวและ ดับไปในฉากเดียวกันนั้นเอง (ตอนนั้นดูในหนังนึกสมน้ำหน้ามันยิ่งนัก หึหึ)

ผมว่าจี้เพ้งครับ เพราะ เขา เอา ค..ว....ย ของเขา แยง
ห.....อี..... เหล่งนึ่งด้วยลีลาอันสุดยอดจากคัมภึร์ในหอนางโลม จนเหล่งนึ่งน้ำแตกเรยครับ

ก็ตั้งนานกว่าเตียบ่อกี้จะรู้ตัวเองว่ารักมินมิน ถ้าเผลอใจไปบ้างก็ไม่น่าจะผิดนิคับ