สไตล์โกวเล้ง

เพราะรู้สึกว่าข้อความที่แล้วของข้าพเจ้าเพ้อเจ้อนอกเรื่อง
ไปมาก ละอายจัง อิอิอิ

จึงขอแก้ตัวหน่อย

ขอสรุปว่า

สไตล์ของโกวเล้งค่อนข้างสนองความต้องการของข้าพเจ้า
ได้ดี ข้าพเจ้าจึงชอบสไตล์ของโกวเล้ง

แต่ไม่ชอบนิยายของโกวเล้ง

เพราะนิยายของโกวเล้งมีแต่สไตล์

และข้าพเจ้าหวังว่านิยายที่แท้จริง ที่ขายได้ ที่คนยกย่อง

มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น

เหงาแต่เท่ห์ อ่ะ อ่านได้เรื่อยๆ อ่านแล้วถึงแม้เนื้อเรื่องไม่สมบูรณ์เหมือน กิมย้ง แต่อิ่มความรู้สึก เหมือนมีปรัชญา และตัวละครมีหลักการสูงมากมาเติมเต็ม ความคิดในชีวิตของเรา อยากให้หว่อง กา ไว กำกับหนังสักเรื่องที่มาจากนิยายของโกวเล้งครับ เหงาแต่เท่ห์ นิ่งๆ โดนๆ ฮิฮิ

จริง ๆ แล้วเรื่องของโก้วเล้งเป็นสุขนิยมเสียส่วนใหญ่นะ เรื่องมักจะจบแบบแฮป...เอนดิ้ง บางเรื่องก็จบแบบฟ้ากำหนดให้พระเอกชนะซะดื้อ ๆ งั้นแหละ ความรันทดมีไม่เท่าไหร่

และสำนวนของโกวเล้งก็เป็นการเขียนอีกรูปแบบหนึ่ง คล้ายกับของไทยอย่างเรื่องขอชื่อสุธีสามสี่ชาติที่เขียนแปลก ๆ แต่ก็มีคนอ่าน อ่านมาก ๆ ก็อาจเบื่อบ้าง แต่อย่าคิดมากครับ ถ้าไม่ฉีกสไตล์เก่า ๆ ก็เกิดยากครับในแวดวงนักเขียน

มาให้ข้อมูลเพิ่มคับ
คือผมทันผ่านตาหนัง "ชอร์บราเดอร์" คับ
ที่ผมสังเกตเลยนะ เพื่อนบางคนก็เห็นเช่นเดียวกัน

ชอร์เอางานกิมย้งมาปรับหลายเรื่องทำเป็นหนังใหญ่
แทบไม่มีเรื่องไหน สนุกและคมเท่า งานโกวเล้ง

เหมือนว่าเวลา 2-3ชม. คิดเอางานกิมย้งมาทำหนัง
ต้องเลือกหาจุดเด่นมาให้ได้ ซึ่งไม่ง่ายเลย หนังสือข้างหมอนที่เพลินคับ
แล้วแต่จะคิดปรับ ตรงไหนก็เด่น

แต่งานโกวเล้ง จะง่ายกว่าโดยเฉพาะถ้าเจอคนที่เหมาะสม
ลองไปหาเทปเก่าๆมาเทียบกันดูคับ หนังใหญ่ยุคหนึ่งโกวเล้งสนุกกว่ากิมย้ง
ฉากก็เฟค อะไรๆก็เฟคไปหมด แต่ไปกันได้ดีจังกับโกวเล้ง

คือบางที จะช่วยให้มุมมองที่มากกว่าเดิมอ่ะคับ

คห.22
จบแบบฟ้ากำหนด...
คิดได้ไง ชอบ

ไมน้าชอบวิจารณโกวเล้งกันจัง ไม่ค่อยมีใครวิจารณ์กิมย้งมั่งเลย ผมว่าสิ่งที่มีเสน่ห์ในผลงานของโกวเล้งก้อคือจุดที่ให้ผู้อ่านได้เติมเต็มช่องโหว่ด้วยจินตนาการของตัวเองนั่นแหละ ดีกว่าอ่านของคนอื่นที่มามุขเก่าๆ(พ่อแม่ตายพบอาจารย์เลิศล้ำฝึกสำเร็จก้อล้างแค้นแล้วก้อ.......คงรู้นะว่าเป็นไงต่อ) อย่างหลังเนี่ยอ่านเพลินแต่ไม่ได้อะไรนะ ผมว่า

ข้าพเจ้าว่างานเค้าก็เป็นอีกอรรถรสนึงค่ะ ดีที่ไม่เขียนเหมือนคนอื่น อ่านแล้วก็ได้ความรู้สึกที่แตกต่างค่ะ แต่ถ้าพูดถึงความสมบูรณ์ยังไงก็หายากค่ะ ไม่ว่าจะนักเขียนคนไหนก็ตาม เรื่องของโก้วเล้งได้อารมณ์ดีออก เห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้และหลายท่านที่มาแสดงความเห็นค่ะ เลยไม่รู้จะวิจารณ์อะไรอีก ตัวข้าพเจ้าเองก็อ่านงานท่านโก้วเล้งได้ไม่หมดค่ะ บางเรื่องก็ชอบเอามากๆ บางเรื่องอ่านได้ครั้งเดียวแล้วก็ไม่กล้าแม้แต่จะนึกถึงมันอีกเลย (โชคดีที่ข้าพเจ้าลืมง่าย) อ่านประวัติโก้วเล้งแล้วก็พอนึกออกว่าทำไมเค้าถึงเขียนแบบนั้น สรุปว่าชอบค่ะ แต่ชอบบางเรื่องเท่านั้นเอง ไม่ได้ชอบหมด สิ่งที่เค้าเขียนนั้นโดดเด่นเหลือเกิน สมกับเป็นอัจฉริยะปีศาจแห่งวงการจริงๆ

...เราอ่านหนังสืออะไร ?
...ใช่นิยายกำลังภายในหรือไม่ ?
...นิยายกำลังภายในมีจุดต่างกับนิยายทั่วไปอย่างไร ?
...ใช่บทบู๊ และการต่อสู้หรือไม่ ?
กิมย้งแต่งฉากต่อสู้ได้สนุกสนาน สมจริง เร้าใจ
ฉากต่อสู้ของโกวเล้ง เท่าที่ผ่านตา เรียบ ง่าย รวดเร็ว
จนแทบไม่เห็นภาพว่าเค้าสู้กันตรงไหน ?

เดียวดายใต้แสงจันทร์ เท่านี้เพียงพอแล้วสำหรับความงามของโกวเล้ง
ข้าน้อยขอคาราวะ

โก้วเล้ง ขี้เมาครับ อิอิ พระเอกเลยกินสุราหัวราน้ำ ฮาๆๆ
เหมือนผมเลย
.. เคย อ่าน ว่า โก้ว เล้ง เป็นคนชอบดืมสุราครับ ..
แต่ง ไป จิบ ไป ไอ ไป ตัวเอก ก็ออกมา แบบที่ว่า

แต่ถ้านิยาย สมัยแรกๆ ผมว่า น่าจะมีคนชื่นชอบมากกว่า
ไม่รู้นะนี่เป็นความเห็นส่วนตัว

ถ้าอ่านกำลังภายในเพื่อดูแค่บทบู๊และฉากต่อสู้ ไปดูมวยดีกว่าหรือไม่ ? สุดท้าย ผลก็ออกมา คือมีฝ่ายแพ้ และชนะ สู้ยังไงไม่เห็นสำคัญ ชนะได้ยังไงน่าสนใจกว่า

ที่ท่านตัวเอกชอบดื่มสุรา..
เพราะตัวท่านจริงๆก็เป็น มังกรหเดียวดาย