[นิยายสาธารณะ] ณ..โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

"เฮ้ย!!" ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ แล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง
"ความฝันหรือนี่ สยิ๋วเป็นบ้าเลยให้ตายเถอะ วันหลังไม่เอาแล้วนะ"

เขานอนอยู่บนรถลากเก่าซึ่งมีม้าลากและคนบังคับอยู่ข้างหน้า
เขาถามคนบังคับม้าด้วยสภาพที่ยังมึนๆอยู่
"นี่ ท่านลุง ใกล้ถึงรึยังอะ?...."

คนบังคับม้าตอบโดยเขายังมองไปข้างหน้าอยู่
"เมื่อถึงที่นั่น เจ้าจะรู้สึกได้เองล่ะ พ่อหนุ่มเอ้ย..."

"อ่าๆ งั้นหรอ"
ชายหนุ่มตอบ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก

ย้อนความเดิม ชายหนุ่มไม่มีเงินจ่ายหนี้ค่าเปียแชร์ เขาจึงต้องทำงานทดแทน
แต่เขามีข้อแม้ว่าต้องไม่ใช้แรงและปัญญา เขาจึงได้รับงานส่งของที่เมืองๆหนึ่ง
ซึ่งเขาไม่ต้องใช้แรงและปัญญาเลย เพราะมีคนพาไปส่งถึงที่ เป็นที่น่าสงสัย
แต่ไอ้หนุ่มนั่นมันดันไม่สงสัยเลย ว่าแค่งานส่งของแถมมีคนพาไปส่งอีก ทำไม
ถึงสามารถใช้หนี้ตั้งมากมายได้ ที่เมืองแห่งนั้นมีอะไรกันแน่....?

"เฮ้! นี่ลุง ข้ามีเรื่องอะไรจะถามหน่อย คาใจมานานแล้ว"ชายหนุ่มถาม

"อะไรรึ? พ่อหนุ่ม"คนบังคับม้าพูด

"ข้าชื่ออะไรฟร่ะเนี่ยย เรียกชายหนุ่มกันอยู่ได้!!!!....."
ชายหนุ่มตะโกนถามกับท้องฟ้า หวังว่าจะได้คำตอบ จาก ค.ห.ต่อไป

คนบังคับม้าได้บอกกับชายหนุ่มว่าเจ้าชื้อไรข้าจะไปรู้หรอขนาดข้ายังไม่รู้เลยว่าข้าชื้ออะไรแล้วเจ้ารู้ไมว่าข้าชื้ออะไร

ทั้งสองคนยังอึนกับชื่อตัวเองมาตลอดทาง จนกระทั่งเขาเริ่มเห็นกำแพงเมือง
แต่บรรยากาศรกร้างภายนอกนั้นไม่น่าจะเป็นที่ ที่มีเมืองตั้งอยู่เลย....

"เฮ้! นี่ท่านลุง ช่วยตั้งชื่อให้ข้าทีสิ ค.ห.ข้างบนเขาไม่ใจเลยอะ แค่นี้ก็ตั้งให้ไม่ได้"
ชายหนุ่มพูดร้องขอคนบังคับม้า ด้วยหน้าตาเซ็งๆเหมือนงอนใครบางคน

"เอ้อๆ ก็ได้ ข้าตั้งชื่อให้เจ้าก็ได้ ...เดี๋ยวขอให้ข้าคิดดูก่อนนะ"
คนบังคับม้านั่งคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หวังว่าจะให้ ค.ห.ต่อไปช่วยคิด....

"ว่าไง...ท่านลุง คิดออกยัง?"
ชายหนุ่มนั่งมองคนบังคับม้าคิดชื่อให้เขาอย่างมีความหวัง...

เวลาผ่านไปอีก3วันทั้งสองก็ยังคิดชื้อตัวเองไม่ออกจนกระทั้ง.......

จนกระทั่งไปเจอกำแพงเมือง

ทั้ง2จึงไปให้ทหารเฝ้าประตูเมืองลองตั้งชื่อให้

"พี่ชาย ตั้งชื่อให้ข้าหน่อยสิ"

"ไม่ว่างๆๆ ไปถามเจ้าเมืองเองสิ"

"เฮ้อ ยุ่งยากจริงๆ ไปลุง ไปหาเจ้าเมืองกัน"

โชคดีที่ของที่เขาต้องส่ง ต้องส่งให้ท่านเจ้าเมือง
ทั้งคู่จึงเดินไปที่บ้านท่านเจ้าเมือง ที่อยู่บนยอดเขา

ระหว่างที่ทั้งคู่เดินกันอย่างเหน็ดเหนื่อย ชายหนุ่มบ่นกับคนบังคับม้าว่า
"นี่ท่านลุง บ้านเจ้าเมืองที่ไหนมันอยู่บนยอดเขากันฟ่ะ เหมือนแกล้งกันเลยเนอะ"

"เอ่อ นั่นสิ แต่แทนที่เจ้าจะสงสัยเรื่องนี้ เจ้าน่าจะสงสัยว่าทำไมเจ้าไม่มีชื่อดีกว่านะ.."
คนบังคับม้าพูดกับชายหนุ่มด้วยความเหนื่อย

"เออ นั่นสิเนอะ...."
ชายหนุ่มพึ่งจะคิดได้ว่า ทำไมตัวเองไม่เคยสงสัยเรื่องที่คนอื่นเขาน่าจะสงสัยมาก่อน...

ระหว่างทั้งสองกำลังมึนงงกันอยู่ก็มีนักปราญผู้หนึ่งเดินทางมาพอดีชายหนุ่มจึงให้นักปราญตั้งชื้อให้ตน
นักปราญผู้นั้นจึงตั้งชื้อให้ชายหนุ่มว่า......

อะไรกัน!!

"โอ้ว!! ชื่อ อะไรกัน ช่างไพเราะเสียนี่กระไร ขอบคุณท่านผู้อวุโสมากขอรับ"
ชายหนุ่มที่พึ่งได้ชื่อว่า อะไรกัน รู้สึกปลาบปลื้มกับชื่อใหม่ของเขามาก

"โฮะๆๆๆ"
หลังจากตั้งชื่อให้ชายหนุ่มแล้ว เขาก็เดินต่อพลางหัวเราะอย่างไร้เหตุผล

อะไรกันหันกลับไปถามนักปราชญ์ ก่อนที่เขาจะเดินไป
"อะ เอ่อ แล้วท่านนักปราชญ์ขึ้นมาบนยอดเขานี้ทำไมหรือขอรับ?"

"ข้าต้องการพบท่านเจ้าเมือง ทหารในเมืองบอกว่าท่านเจ้าเมืองอยู่บนนี้
แต่พอข้าขึ้นไปสุดยอดเขามีคนบอกว่าท่านเจ้าเมืองอยู่ในเมืองน่ะ ช่างดีจริงๆ โฮะๆๆๆ"
พอพูดจบท่านนักปราชญ์ก็เดินหัวเราะอย่างไร้เหตุผลต่อไป

คนบังคับม้ามองขึ้นไปบนยอดเขาที่อยู่ไกลลิบ
แล้วเขาก็คิดได้ว่าไอ้หนุ่มข้างๆเขาคงไม่ใช่คนที่โง่สุดในเรื่องแล้วล่ะ..

บนยอดเขาที่คนบังคับม้ามองขึ้นไปก็ปรากฎร่างของหญิงงามร่างหนึ่ง
เจ้าอะไรกันเห็นท่าทางประหลาดของคนบังคับม้าก็เลยถามว่า"ท่านเห็นใครหรอ"
คนบังคับม้าก็พูดเสียงเอื่อยๆว่า"เทพธิดากระดิ่งเหิน"
อะไรกันจึงถามว่าเทพธิดากระดิ่งเหินเป็นใครกัน
คนบังคับม้าก็บอกกับนางว่าเทพธิดากระดิ่งเหินคือ ฉายาขององค์หญิงสามธิดาของท่านเจ้าเมือง
จัดได้ว่านางเป็นหญิงงามในยุทธภพเลยทีเดียวล่ะ อีกทั้งวรยุทธ์นางก็สูงส่งมากด้วย
วิชาที่สร้างชื่อเสียงของนางคือ"อาภรณ์กระดิ่งเหิน"
อะไรกันทำท่างงๆแต่ก็เดินต่อไปกับคนบังคับม้า

ปรากฏสตรีนางนั้นก็เหาะลงมายืนตรงหน้าคนทั้งสองงามเหมือนเทพธิดาเลย
นางกล่าวกับทั้งสองคนว่า"พวกเจ้ามาที่นี้ทำไมมีเหตุอะไรถึงมาที่นี้"
และทั้งสองก็ตอบว่า

ชายหมุ่นก้ตอบว่า "เอ่อ อ่า เอ่อ ขะ ข้า มาส่งของไห้ทะท่านเจ้าเมืองนะ"พลันคิดว่า(โหหหห โคตรสวยเลยแบบนี้นะจะจับมาทำเมีย) แล้วมองด้วยสายตาแปลกๆ ธิดากระดิ่งเหินก้บอกว่า"เจ้า อย่ามองข้าด้วยสายตาแบบนั้นนะ ข้าไม่ไห้เจ้าผ่านเพราะเจ้าทำสายตาแบบนั้นกับข้า" ชายหนุ่มก้ตอบว่า"แม่นาง ท่านช่วยคิดชื่อไห้ข้าหน่อยได้หรือไม่ เพราะว่าชื่อเก่าข้ามันไม่เพราะเลย" ธิดากระดิ่งเหินก้บอกว่า"เอาสิ ข้าจะตั้งไห้เจ้า อืมมมม เอาชื่อไรดี นี่ เจ้ามีอะไรดีในตัวเจ้านอกจากหน้าตาของเจ้าแล้ว"ชายหนุ่มก้ตอบว่า"ออ ข้าโชคดีมากๆเลยนะ" ธิดากระดิ่งเหินบอก"อืมมมมม โชคดีหรอ เอาเปนหลายฝูล่ะกันนะ" "ขอบคุณมากแม่นาง"ชายหมุ่มกล่าวขอบคุณ

เทพธิดากระดิ่งเหินไม่พูดต่อกระโดดข้ามทั้ง2ไปด้วยวิชาตัวเบาเหมือนเหาะได้
ทั้งสองได้แต่มองตามและก็เดินเข้าเมืองต่อไป

เมื่อทั้งคู่เข้ามาในเมือง ก็พบพวกชาวบ้านมุงดูอะไรบางอย่างที่
ป้ายประกาศอยู่ หลายฝูสงสัยจึงแทรกตัวเข้าไปดู แต่ทว่า!!!!
เขาอ่านไม่ออก.....

เขาจึงตะโกนเรียกคนบังคับม้า
"นี่ๆ ท่านลุงช่วยมาอ่านใบประกาศนี่ให้ข้าฟังหน่อยสิ
ลายมือคนเขียนห่วยชะมัด ข้าอ่านไม่รู้เรื่องเลย"

คนบังคับม้าจึงแทรกตัวเข้ามาแล้วอ่านใบประกาศให้เขาฟัง
"ไหนๆ อะ เอ่อ....นี่มันเขียนว่า
เนื่องจากท่านเจ้าเมืองว่างจัดจึงจัดให้มีงานประลองขึ้น ขอเชิญบุรุษผู้เก่งกล้า
สามารถมาเข้าร่วมการประลอง ผู้ที่ชนะการประลอง ท่านเจ้าเมืองจะประทาน
ทองสิบชั่ง ไม้เกาหลังสองอัน ที่ดินติดจำนองสิบไร่ และบุตรสาวคนกลาง
"เทพธิดากระดิ่งเหิน"เป็นรางวัล.....
ผู้ที่สนใจเข้าชมการประลอง ติดต่อซื้อตั๋วได้ที่ Thai ticket master ทุกสาขา"

หญิงสาวนิรนามที่ชายหนุ่มพบในตอนแรกก็เดินเข้ามาดูประกาศแล้วก็กล่าวว่า"ชุมนุมอะไรกันของรางวัลแบบนี้ก็มีแต่พวกผู้ชายสิที่อยากได้"แล้วนางก็เดินไปดูที่ลานประลองพบท่านเจ้าเมืองกำลังจัดเตรียมงานอยู่

หลายฝูเดินออกมาจากฝูงชนด้วยท่าทางยิ้มแย้มพิกล
"ฮะฮ่ะ!! ท่านลุง สงสัยว่าข้าจะได้เวลาสละโสดแล้วล่ะ"

คนบังคับหันหน้าไปถามเขาด้วยความอึ้งและสงสัย
"อย่าบอกนะว่าเจ้าจะ... เจ้าจะเอาอะไรไปสู้กับเขาเนี่ย?"

หลายฝูหันกลับมาตอบคนบังบังคับม้าด้วยหน้าที่เปี่ยมสุข
"อ่าฮะๆ! อย่าพึ่งดูถูก ของอย่างงี้ไม่ลองไม่รู้"

"เอาเถอะๆ เจ้าจะทำอะไรก็เรื่องของเจ้า แต่ของน่ะยังไม่ได้ส่งเลย ข้าว่านี่มันสายแล้วนะ"
คนบังคับม้าพูดเตือนเจ้าหนุ่มหลายฝูที่กำลังฝันกลางวันอยู่

"อึ๋ย!! จิงด้วย ข้าเกือบลืมแน่ะ ไปท่านลุงเรารีบไปกันดีกว่า"
หลายฝูได้สติแล้วก็รีบฉุดคนบังคับม้าวิ่งไปส่งของให้ท่านเจ้าเมือง

เมื่อถึงวันประลองมีชาวยุทธมากมายมาเข้าร่วมการทดสอบ
เจ้าบื่อหลายฝู่ก็มาด้วย รวมทั้งหญิงสาวนิรนาม

ระหว่างที่ชาวบ้านกำลังยืนชุลมุนกันอยู่ที่หน้าลานประลองเล็ก
ซึ่งอยู่ด้านหน้าทางเข้าไปสู่ลานประลองขนาดใหญ่ มีเสียงของ
ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้ทุกคนเงียบและตั้งใจฟังเขา

"ขอคารวะและยินดีต้อนรับผู้มีเกียตริทุกท่าน เข้าสู่การประลองรอบคัดเลือก
สำหรับ8คนสุดท้ายที่ชนะในรอบนี้ จะได้เข้าสู่ลานประลองใหญ่ที่อยู่ข้างหลังนี้ "

"ตอนนี้ทุกท่านคงอยากชมการประลองกันแล้วใช่หรือไม่?"

ชาวบ้านต่างตอบเขาเป็นเสียงเดียวกันว่า
"ใช่..ใช่ เริ่มเลยๆๆ!!!.."

ชายผู้เป็นผู้บรรยาย ยิ้มเล็กน้อยแล้วประกาศว่า
"งั้นเราจะช้ากันอยู่ใย ขอเชิญคู่ประลองคู่แรก...!!"

หลังจากการประลองผ่านพ้นไปทั้งหมด4คู่คู่ต่อไปก็คือคู่ของ...คนผู้นั้นคือ