บทบรรยายการต่อสู้ของท่านโก้วเล้ง
|
| พญาเหยี่ยว |
 |
 |
มีนักอ่านจำนวนหนึ่งให้คำวิจารณ์ว่าการบรรยายฉากการต่อสู้ของนิยายท่านโก้วเล้งนั้นไม่ค่อยดี ท่านโก้วเล้งอธิบายว่าการต่อสู้ในหนังทีวีหรือหนังภาพยนตร์นั้นต้องการความงดงามในลักษณะศิลปะการต่อสู้ แต่ในนิยายมันเป็นคนละเรื่องกัน (รายละเอียดที่ท่านโก้วเล้งกล่าวผมก็จำไม่ได้หมดครับ) เท่าที่ผมอ่านดูนั้นบทบรรยายฉากบู๊ชองนิยายท่านโก้วเล้งมักเป็นการประลองสมาธิ คุมเชิงกัน หรือเอาชนะกันในพริบตาเดียว เช่นชักดาบครั้งเดียวก็สังหารคู่ต่อสู้ อยากทราบความเห็นของเพื่อนนักอ่านครับว่าชอบหรือไม่ชอบอย่างไรครับ |
| ฉั่วเป่งใช้ |
|
|
|
ไม่เป็นไรอาศัยจินตนาการเอา เซียวฮื้อยี้ ก็บรรยายได้ดีนี่ |
| mixadobe |
|
|
|
ชอบดีคับ เพราะว่าท่านบรรยายถึงสภาวะทางจิตใจได้ดีคับ และไม่ได้เน้นถึงลมปราณภายในมากมาย (เรื่องที่ผมได้อ่านมานะคับ เล็กเซียวหงษ์ วีรบุรุษสำราญ ฤทธิ์มีดสั้น) |
| ปวยพ้ง |
|
|
|
ชอบครับ เหนือจากวิทยายุทธ์ คือ สติ สมาธิ และปัญญาในการเอาชัย |
| เซียวสี่บ้อ (rynekel |
|
|
|
ชอบมาก ยิ่งเฉพาะฉาก ลี้ถ้ำฮ้วยลูบมีดขู่ทั้งๆที่ไม่มีปัญญาปานี่ โดนใจมาก |
| udom_su |
|
|
|
ฉากต่อสู้ของโก้วเล้งมีทั้งแบบรวบรัดและแบบบรรยายละเอียด แต่ส่วนมากจะเป็นอย่างแรกมากกว่า การต่อสู้ที่เน้นสมาธิของโก้วเล้งได้อิทธิพลมาจากหนัง/นิยายคาวบอยครับ เห็นได้จากหลายๆ ฉากที่คู่ต่อสู้ยืนประลองความอดทนกัน รวมทั้งเรื่องการสำรวจชัยภูมิก่อนทำศึกก็ได้มาจากหนัง/นิยายคาวบอยเช่นกัน |
| Mr.Vop |
|
|
|
โกวเล้งไม่มีความรู้เรื่องจุดลมปราณในตัวมนุษย์ ไม่มีความรู้เรื่องวิชากระบี่ แนวเรื่องไม่ระบุยุคสมัย ไม่บรรยายแผนที่ว่าเมืองไหนไปทางไหน เรื่องเซียวฮื้ฮยี้ แต่งตอนแกยังไม่มีชื่อเสียง เลยต้อง "เสี่ยง" ที่จะบรรยายการต่อสู้ให้ละเอียด พอโกวเล้งดังแล้ว การบรรยายการต่อสู้ก็หายไป แกเหลือแต่ อาวุธ มีแต่ อาวุธ อาวุธ อาวุธ เท่านั้น บทบรรยายการต่อสู้ไม่เกินสองบันทัด ใครไม่เชื่อไปนับดู ไม่เหมือนกิมย้ง บรรยายหนึ่งถึงสองหน้ากระดาษ ลมปราณผ่านไปจุดไหน ไปสะสมจุดไหน ละเอียดยิบ กระบี่วาดมุมอย่างไร ว่าไปละเอียด ฉากต่อสู้สี่รุมหนึ่งของตงฟังปุ๊ป้ายนี่ว่าไปสามหน้ากระดาษ จริงๆ ไปนับดู บางทีสั้นแค่หนึ่งประโยค ไปดูตะขอจำพราก อันนี้สองประโยค กระโดไป โดนตะขอเกี่ยวขา จบ ฤทธิ์มีดสั้นฉากสู้กับเซี่ยงกัวกิมฮ้งนี่ไม่บรรยายเลย ตัดฉากไปเลย โผล่มาอีกทีกิมฮ้งตายแล้ว อ่านแล้วบางทีจินตนการลำบากว่าสู้กันถึงพริกถึงขิงแค่ไหน พอแกสรุปที่ อาวุธ แกก็สรุปทฤษฎีเสร็จสรรพเลย ว่า "เร็ว" อาฮุย "เร็ว" บ้อเมี่ย "เร็ว" เตี๋ยมอั๊ง "เร็ว" อั้งเสาะ "เร็ว" คิมฮวง "เร็ว" เอี๊ยบไค "เร็ว" มันจะไม่เร็วได้ยังไง บางเรื่องดัดแปลงมาจากหนังคาวบอย เน้นยิงปืนเร็ว |
| พญาเหยี่ยว |
|
|
|
ขอบคุณครับ ความคิดเห็นที่ 6ของท่าน Mr.Vop อาจจะมีส่วนถูกมากทีเดียวครับ ผมคิดว่าท่านโก้วเล้งบรรยายบทบู๊แบบคนอื่นได้นะครับ ถ้าท่านคิดจะทำ เพียงแต่ว่ามันไม่ใช่ แนวทางของท่าน ลองดูว่าแนวทางของท่านเป็นอย่างไร จะยกตัวอย่างดูครับ เป็นตอนที่ผม ชอบมากครับ ---------------------- บั๊กเก้าแชแค่นหัวร่อสวนคำ "เราไม่ใช้วิธีนี้ ก็สามารถฆ่าท่านได้เช่นกัน" ตอเออกาแผดเสียงหัวร่อดังก้อง มิว่าผู้ใดเมื่ออยู่ในยามหัวร่อ ประสาทความรู้สึกย่อมยากจะไม่ผ่อนคลาย การระมัดระวัง ก็ยากจะไม่เลินเล่อไป มันพอเริ่มหัวร่อ เอี๊ยบไคก็พบเห็น มันเปิดช่องว่างมาแล้ว ความหมายของช่องว่าง ก็คือตาย! พริบตานั้นเอง บั๊กเก้าแชโถมปราดเข้าใส่ ท่าร่างของมันแผ่วเบาราวหมอกควัน รวดเร็วปานสายฟ้า แต่การลงมือของมันกลับคมกริบ ดั่งอสนีบาตฟาดทำลาย มันเห็นจุดอ่อนของตอเออกาได้แม่นยำ ตอเออกายังหัวร่ออยู่ แต่รอจนเมื่อบั๊กเก้าแชโถมเข้าไป ช่องว่างของมันพลันหายไป... ในพริบตาที่เร็วกว่า ประกายไฟ ช่องว่างของมัน ถึงกับหายไปดั่งปาฏิหาริย์! มือของมันรออยู่ในที่นั้นแล้ว มือของผู้อื่น อย่างมากเป็นมือข้างเดียว แต่มือของมัน กลับเป็นอาวุธที่ปลิดชีวิต บั๊กเก้าแชพอฟาดจู่โจม พลันพบเห็น ที่กระบวนท่านี้ฟาดไปมิใช่ชองว่าง แต่เป็นมือของฝ่ายตรงข้าม ...มือของบั๊กเก้าแช เป็นเพียงมือข้างเดียวเท่านั้น ไม่มีผู้ใดสามารถ ใช้มือข้างเดียวไปปะทะกับอาวุธร้ายที่ปลิดชีวิตได้โดยหักโหมตรงๆ |
| พญาเหยี่ยว |
|
|
|
(ต่อ) บั๊กเก้าแชคิดจะรั้งกระบวนท่ากลับ ย่อมไม่ทันท่วงทีแล้ว การจู่โจมของมัน ถูกโหมสุดสิ้นกำลัง ตอนมือของมันใกล้จะสัมผัสมือตอเออกา ก็รู้สึกมีรังสีอำมหิตที่เย็นยะเยียบแผ่ซ่านออกมา! คล้ายเป็นรังสีที่กระจายออกจากคมดาบกระบี่! ตอเออกาแค่นหัวร่อ แต่เอี๊ยบไคอดมิได้ต้องถอนใจ เอี๊ยบไคทราบ มิว่าผู้ใด ฟาดมือเข้าใส่ตอเออกา ต่างต้องย่ำแย่จนยับเยิน เอี๊ยบไคแทบพอจะคำนวณถึง สภาพของมือบั๊กเก้าแชที่แหลกเละในสภาพใด มีเสียงฉาดเบาๆ มือทั้งสองปรบเข้าหากัน มือของบั๊กเก้าแชมิได้แหลกเละ มันถึงกับใช้ช่วงเวลาพริบตานั้น สลายพละกำลังที่ฝ่ามือออกไปหมดสิ้น มันถึงกับสามารถบังคับ พละกำลังทั้งตัวให้ปล่อยออกรั้งเข้า ตามความปรารถนาทุกเวลาได้ การจู่โจมที่สุดสิ้นเรี่ยวแรง ถึงกับกลายเป็นตบเบาๆฉาดหนึ่ง เบาจนคล้ายเป็นลูบคลำ การลูบคลำต้องไม่ทำอันตรายคนได้... ในเมื่อไม่อาจทำอันตรายผู้อื่น ย่อมต้องไม่ทำอันตรายตัวเอง ขอเพียงท่านใช้กำลังได้แผ่วเบาเหมาะสม แม้นับว่าไปลูบคลำคมกระบี่ ก็ต้องไม่บาดมือท่าน ตอเออกางุนงงไปแล้ว! ตบเบาๆเพียงฉาดเดียว ถึงกับสร้างความตระหนกแก่มัน ยิ่งกว่าถูกขุนเขาทลายลงทับเสียอีก! มันยังมิเคยรับกระบวนท่า ที่แผ่วเบาเยี่ยงนี้มาก่อนเลยสักครั้ง! |
| พญาเหยี่ยว |
|
|
|
(ต่อ) สุดยอดฝีมือต่อสู้กัน มักจะตัดสินผลแพ้ชนะในกระบวนท่าเดียว! กระบวนท่านี้ กลับพลิกแพลงแปรเปลี่ยนจนสุดพิสดาร ลึกล้ำไม่อาจหยั่งคำนวณได้! ความเลิศพิสดารในกระบวนท่านี้ของบั๊กเก้าแช มิใช่อยู่ที่เปลี่ยนแปรได้พลิกแพลง ลงมือได้หนักหน่วง กระบวนท่านี้ของมัน ที่สามารถพิชิตศัตรู เนื่องเพราะมันลงมือแผ่วเบาเพียงพอ เอี๊ยบไคก็อดมิได้ต้องนึกชมเชยโดยจริงใจ จวบจนบัดนี้จึงเข้าใจ ความพลิกแพลงแปรเปลี่ยนของหลักวิชาบู๊ นับว่าไม่อาจหยั่งคำนวณ ไม่มีขอบเขต สุดสิ้นจริงๆ พริบตาที่ตอเออกางุนงง มือของบั๊กเก้าแช ก็ได้ไถลตามหลังมือของมัน คว้าชีพจรข้อมือมันไว้ มันต้องตระหนกอีกครา แต่แม้ตระหนก กลับไม่ปั่นป่วนวุ่นวาย มืออีกข้างหนึ่งของมันพลันพลิกออก ฟันใส่ข้อศอกบั๊กเก้าแชอย่างดุดัน แต่มันก็ลืมความไปเรื่องหนึ่ง หากชีพจรของคนถูกผู้อื่นบีบไว้ มาตรว่ามีพละกำลังเป็นหมื่นๆชั่ง ต่างไม่อาจใช้ออกมาได้อีกแล้ว เอี๊ยบไคได้ยินเสียงกระดูกแหลกดังขึ้น... มิใช่กระดูกของบั๊กเก้าแช เป็นของตอเออกา ตอเออการ้อง สุดเสียงด้วยความตระหนก "ท่าน..." มันเพียงส่งเสียง "ท่าน" ได้คำเดียว ซึ่งก็เป็นคำสุดท้าย ที่ชั่วชีวิตมันสามารถเปล่งออกมา ประกายดาวแวววับจุดหนึ่งพุ่งเช้าใส่คอหอยมัน ดาวที่สามารถฆ่าคน! ไม่มีเสียง ไม่มีเสียงแม้สักแผ่วเบา กระทั่งสายลม ยังชะงักหายไม่โชยพัด ตอเออกาล้มลงอยู่ในกองโลหิต พอมันล้มลง ร่างของมันถึงกับคล้ายหดเล็กแห้งฝ่อ ตอนมันมีชีวิต มิว่าเป็นวีรบุรุษก็ดี เป็นจอมอสูรก็ดี บัดนี้มันกลับเป็นเพียงซากศพเท่านั้น ---------------------- จากเรื่องเหยี่ยวเดือนเก้าครับ อ่านแล้วรู้สึกว่ามีความเป็นรูปธรรมมากทีเดียวครับ |
| Mr.Vop |
|
|
|
ผมจะตัด "น้ำ" ออกนะครับ คห 9 เหลือแค่นี้ครับ ประกายดาวแวววับจุดหนึ่งพุ่งเช้าใส่คอหอยมัน ดาวที่สามารถฆ่าคน! |
| พญาเหยี่ยว |
|
|
|
ท่าน Mr.Vop คิดว่าส่วนที่ท่านตัดออกเป็นน้ำ แสดง ว่าท่านมีวรยุทธ์ล้ำลึกสุดจะพรรณนา นับถือยิ่งนัก สงสัยเรื่องฤทธิมีดสั้นทั้งเรื่องท่านคงตัดน้ำออกไป ได้ความเพียงว่า ลี้คิมฮวงกล่าว "เซี่ยงกัวกิมฮ้งแพ้แล้ว" |
| xiaozhu |
|
|
|
รู้สึกว่าท่านโกวเล้งจะเน้นด้านคุณธรรมมากกว่าด้านการต่อสู้นะคะ จุดเด่นของเรื่องมักจะอยู่ที่ตัวละคร อารมณ์ ความรู้สึกและความซบซ้อนของเรื่อง ปมปัญหาที่ไม่คาดคิด บทบรรยายการต่อสู้จึงเปรียบท่านกิมย้งไม่ได้ แต่โครงเรื่องรวมๆแล้วยังคงน่าดึงดูดใจ |
| พญาเหยี่ยว |
|
|
|
บทความนี้เป็นของท่านโก้วเล้งเองครับ จากหนังสือโลกบู๊ลิ้ม แปลโดยคุณโชติช่วง นาดอน เป็นมุมมองของนักเขียนระดับปรมาจารย์ท่านหนึ่งครับ ผมต้องการสื่อว่างานเขียนของท่านมีแนวทางของตัวเอง และบทบู๊ของท่านแม้ไม่ใช่จุดเด่น แต่ก็ไม่ยากที่ผู้อ่านจะชื่นชอบแนวทางของท่านครับ --------------- 11.บทบู๊ แน่นอนนิยายบู๊ลิ้มมิอาจขาดบทบู๊ แต่ทว่ารูป แบบการบรรยายบทบู๊สมควรจะเปลี่ยนแปลงกันบ้างหรือไม่ "เต้าหยิน (นักพรตเต๋า) ผู้นั้นพุ่งกระบี่ออก เพียงเห็น ประกายกระบี่วูบวาบ รังสีกระบี่แผ่ครอบคลุม พริบตา เดียวพลันใช้กระบวนท่าออกไปถึงเจ็ดเพลง นับเป็นแก่น "เพลงกระบี่สองผู้พิทักษ์ธรรม" ของสำนักบู๊ตึง กระบวน ท่าแปรเปลี่ยนพิสดารล้ำลึก สุดที่จะบรรยาย" "บุรุษร่างใหญ่คำรามเสียงโกรธแค้น ก้าวออกเพียง ครึ่งก้าว เคลื่อนมือออกไปประดุจอสนีบาต กระบวนท่าเดียว ก็ชิงเอากระบี่ยาวของฝ่ายตรงข้ามมาได้ เพียงบิดเบาๆ กระบี่ยาวซึ่งทำด้วยเหล็กกล้าหลอมตีถึงร้อยครั้ง ก็ถูกบุรุษ ผู้นั้นหักเป็นสองท่อน" "เพลงกระบี่ของดรุณีน้อยว่องไวยิ่งร่างเคลื่อนไปตาม กระบี่ กระบี่ร่อนร่ายไปตามร่าง เพียงพริบตา ฝ่ายตรงข้าม รู้สึกว่าเงากระบี่ครอบคลุมมาทั้งสี่ทิศแปดทาง ทั้งมิทราบ ว่ากระบี่ใดคือกระบี่จริงกระบี่ใดคือกระบี่ลวง" "นักศึกษาหนุ่มเอื้อนขับลำนำขึ้นว่า "เชิญท่านดื่มสุรา ใสให้หมดจอก เพราะเมื่อออกด่านไปจะไร้สหาย" กระบี่ใน มือพุ่งส่ายออกไปพร้อมกับเสียงขับลำนำ ท่วงทำนองสูงสง่า ใสสด และนัยแห่งความวังเวงอ้อยสร้อยของบทกวี กลับ ปรากฏแสดงออกในเพลงกระบี่อย่างสมบูรณ์" การบรรยายฉากบู๊ตามหลักวิทยายุทธ์แบบฉบับของ กลุ่ม (นักเขียนสาย) เจิงเติ้งอิน การบรรยายฉากบู๊ให้มีเสน่ห์ ด้วยความลึกลับและพิสดารของกลุ่ม (นักเขียนสาย) หวนจู โหลวจู่...เหล่านั้น แน่นอนว่ามันตกขบวนแถวไปแล้ว แต่ทว่า คำบรรยายดั่งที่ข้าพเจ้าเขียนในย่อหน้าข้างต้นนั้น บรรดา นักอ่านได้ผ่านตามาแล้วไม่รู้สักกี่เที่ยว? ควรจะเขียนบรรยายบทบู๊กันอย่างไร นับเป็นปัญหา ยากเย็นของนิยายบู๊เฮียบอย่างแท้จริง ข้าพเจ้าเห็นว่าบทบู๊ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นการต่อยตี บทบู๊ในนิยายไม่เหมือนกับในภาพยนตร์ ภาพบทบู๊ ในภาพยนตร์สามารถจะกระตุ้นเร้าใจผู้คนได้อย่างจะแจ้ง แต่ทว่าคำบรรยายบทบู๊ในนิยายไม่มีพลังแบบนั้น การบรรยายบทบู๊ในนิยายควรที่จะ สั้นกระชับและมี พลัง มีชีวิตชีวาเป็นจริงไม่ตกอยู่ในสูตรสามานย์ การบรรยายบทบู๊ในนิยาย ก่อนอื่นควรสร้างความ โดดเด่น ความโดดเด่นของอารมณ์ความรู้สึก ความโดดเด่น ของเหตุการณ์ เอาความโดดเด่นแง่ต่างๆ กองสุมกันขึ้นให้ กลายเป็นจุดสุดยอด จากนั้นจึงสร้างบรรยากาศ บรรยากาศแห่งการเข่นฆ่า ใช้บรรยากาศสุมรมกระตุ้นบทบู๊ออกมา นิยายบู๊เฮียบมิได้สอนว่าให้ต่อยตีคนอย่างไร ให้ เข่นฆ่าคนอย่างไร เลือดและความรุนแรง แม้ว่าจะมีแรงดึงดูดอยู่เป็น นิรันดร์แต่ทว่าหลั่งเลือดมากไป รุนแรงกันมากไป กลับชวน เ...ยนราก |
| Mr.Vop |
|
|
|
ขออภัยท่านพญาเหยี่ยว ท่านคงโกรธที่ผมใช้คำไม่เหมาะสม งั้นผมเปลี่ยนจากคำว่า "น้ำ" เป็น คำว่า "คำบรรยายที่ไม่เกี่ยวกับท่า" แล้วกัน ผมตัดสั้นไป ต้องเป็นดังนี้ พริบตาที่ตอเออกางุนงง มือของบั๊กเก้าแช ก็ได้ไถลตามหลังมือของมัน คว้าชีพจรข้อมือมันไว้ มืออีกข้างหนึ่งของมันพลันพลิกออก ฟันใส่ข้อศอกบั๊กเก้าแชอย่างดุดัน เอี๊ยบไคได้ยินเสียงกระดูกแหลกดังขึ้น... มิใช่กระดูกของบั๊กเก้าแช เป็นของตอเออกา ตอเออการ้อง สุดเสียงด้วยความตระหนก ประกายดาวแวววับจุดหนึ่งพุ่งเช้าใส่คอหอยมัน ดาวที่สามารถฆ่าคน! ตอเออกาล้มลงอยู่ในกองโลหิต พอมันล้มลง ร่างของมันถึงกับคล้ายหดเล็กแห้งฝ่อ --------- ลองอ่านดูนะครับ จะพบว่ามันได้ใจความครบถ้วน ผิดถูกเชิญสั่งสอนครับ |
| พญาเหยี่ยว |
|
|
|
ไม่ได้โกรธครับ รู้สึกเฉยๆ ท่านอยากจะเอานิยายของท่านโก้วเล้งไปย่อความให้ใครอ่านท่านก็ทำไปเถอะครับ แต่ผมจะไม่อ่านเพราะเหตุผลว่า 1.ผมมีความเคารพในตัวท่านโก้วเล้ง ท่านสั่งสมชื่อเสียงมาด้วยสติปัญญาและความสามารถมาเป็นที่ยอมรับของนักอ่านมากมาย เรื่องของความเคารพที่มีให้กันนั้นไม่ใช่จะเกิดขึ้นได้โดยง่าย ต้องผ่านการติดตามงานของท่านมาพอสมควร ทราบว่าท่านเป็นคนเช่นใด ผู้อ่านไม่เชื่อถือท่านก็ไม่ควรลบหลู่ 2.งานเขียนของท่านเป็นแนวทางที่ผ่านการกลั่นกรองมาเป็นเวลายาวนานกว่าจะออกมาเป็นลักษณะนี้ได้ ผมจะยกคำกล่าวของท่านกิมย้งมาให้ท่านอ่านครับ มาจากหนังสือซาเสียวเอี้ย ดังนี้ครับ -เนื่องในโอกาสที่สำนักพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของฮ่องกงจัดพิมพ์ชุดวรรณกรรมกำลังภายในของโก้วเล้งขึ้นมาใหม่ กิมย้งปรมาจารย์ยุทธจักรนิยายเขียนถึงโก้วเล้งมังกรโบราณว่า "พี่โก้วเล้งมีนิสัยฮึกเหิมห้าวหาญ ล้มแล้วลุกขึ้นใหม่เที่ยวเตร่ตามสบาย เปลี่ยนแปลงนานัปการ สำนวนความเรียงเฉกเช่นตัวตน ทั้งกอปรด้วยพลังพิสดาร น่าเสียดายล่วงลับตั้งแต่วัยฉกรรจ์ ข้าพเจ้ากับพี่โก้วเล้งมีสัมพันธไมตรีอันดี ทั้งนิยมอ่านผลงานของเขา บัดนี้ทั้งไม่เห็นตัวตน ทั้งปราศจากผลงานใหม่ให้ติดตาม รู้สึกเศร้าเสียดายยิ่งนัก กิมย้ง 11ต.ค.96 ฮ่องกง" ซึ่งถ้าผมไม่เชื่อถือคำกล่าวท่านกิมย้งก็จะเป็นการลบหลู่ท่านกิมย้งไปหรอกหรือ การสร้างแนวทางการเขียนของตัวเองนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย มีการสร้างอารมณ์ความรู้สึกให้ผู้อ่านคล้อยตาม สร้างจินตนาการให้ผู้อ่านมองเห็นภาพไปพร้อมกันขณะอ่าน ซึ่งการที่ท่านไปย่อเนื้อความของท่านโก้วเล้งแล้วมาให้ผมเปรียบเทียบให้ดูนั้นผมไม่ทราบว่าท่านทำไปเพราะจุดประสงค์ใด และคิดว่าเป็นเรื่องไม่สร้างสรรค์ เพราะจะกลายเป็นการไปมีส่วนทำให้งานของท่านโก้วเล้งต้องมัวหมอง โปรดเข้าใจตามนี้ครับ และผมจะไม่โต้เถียงกับท่านอีกในประเด็นนี้ครับ |
| mixadobe |
|
|
|
การบรรยายวิธีการต่อสู้ไม่ว่าจะเป็นของท่านใด หากนำไปจัดทำเป็นภาพยนตร์แล้ว ผมรู้สึกว่าคำบรรยายในหนังสือจะลดหาไปเยอะมากคับ เช่น ในหนังสือบอกว่า วาดกระบี่ผ่านชายโครงด้านขวา อีกฝ่ายยกกระบี่ปัดป้องพร้อมกับแทงสวนออกไป..... ซึ่งในภาพยนตร์จะกลายเป็นกระโดดหมุนตัวตีลังกาเตะ โช้ง เช้ง ๆ ๆ ซึ่งมันก้อออกมาคล้าย ๆ กันทุกฉากไป ทำให้ความมันส์ ความรู้สึกที่ได้อ่านมันมีความรู้สึกลึกซึ้งและสนุกกว่ามาก เพราะจะทำให้จินตนาการตามตลอดเวลา นี่คือความคิดเห็นของผมนะคับ ไม่รู้ว่าศิษย์พี่ท่านอื่น ๆ จะรู้สึกเหมือนผมหรือไม่ 1 จอก (นมตราหมี) |
| มังกรอมตะ (มังกรอมตะ |
|
|
|
ผมคิดว่าไม่ใช่ท่านโกวเล้งไม่มีความรู้เรื่องยุค เรื่องวิชาต่างๆหรอกครั้ง เพราะเป็นนักเขียนมาถึงระดับนี้ก้อต้องอ่านมามากเหมือนกัน เพียงแต่ท่านชอบเขียนออกมาในสไตล์นี้เองมากกว่า เน้นภาวะจิตใจของตัวละครซะส่วนมาก |
| พญาเหยี่ยว |
|
|
|
ขอบคุณท่านmixadobe ท่านมังกรอมตะ ครับ |
| Ferrick |
|
|
|
เห็นด้วยขอรับ การบรรยายของท่านโก้วเล้ง เน้นแก่นสารมากกว่าอักษรที่เยิ่นเย่อเกินความจำเป็น บางครั้งการเหลือช่องว่างไว้ให้คนจินตนาการก็ให้ผลมากกว่าการบรรยายตรงๆเสียอีกครับ อย่างตอนที่ลี้คิมฮวงเอาชนะเซี่ยงกัวกิมฮ้ง ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเช่นไรนอกจากจิ้นบ่อเมี่ย แต่จากการปูพื้นฐานของคนทั้งสองมา ก็ทำให้ผู้อ่านก่อเกิดจินตนาการไม่สิ้นสุดขึ้นมาเองได้ แต่ถึงจะให้ท่านโก้งเล้งบรรยายการประลองครั้งนี้ มันก็ยังคงสั้นอยู่ดี เพราะเมื่อมีดหายไปจากมือของลี้คิมฮวง ผลแพ้ชนะก็ประจักษ์ไปแล้วครับ แต่ในความรู้สึกส่วนตัวของผมท่านโก้วเล้งจะมีจุดอ่อนอยู่เพียงประการเดียวเท่านั้น คือ เขียนถึงชาวญี่ปุ่นหรือวิชายุทธของญี่ปุ่นได้ไม่แนบเนียนสมจริงเท่าไหร่ และยังมีความคิดดูแคลนเป็นนัยๆอยู่ด้วยครับ |
|