อ่านเรื่องของโกวเล้งแล้วรู้สึกว่า....
1. ตัวเอกของเรื่อง(ส่วนใหญ่...ไม่ทุกเรื่อง) มักจะเก่งสุดๆ โดยไม่รู้ว่าฝึกฝีมือมาจากไหน?
2. คู่ต่อสู้เทิดทูนเหลือเกิน อย่างเช่น ซาเสียวเอี้ย, ลี้คิมฮวง เป็นต้น
3. รู้สึกว่าคำตอบโต้ของเหล่ายอดฝีมือห้วน กระชับ รวบรัด เกินไปนิดนะ
4. สมมุติว่ามียอดมือกระบี่ผู้หนึ่งปรากฏตัว ก็จะยกย่องว่าฝีมือเก่งสุดๆ พอสักพักมีคนใหม่มาเก่งกว่าอีก แล้วสักครู่ก็มีคนใหม่มาอีกเก่งกว่าอีก จนยอดฝีมือคนแรกดูไม่ได้เรื่องเลย...มันดูไม่ค่อยเนียนเลยอ่ะ
5. เวลากล่าวถึงกระบวนท่า ก็ไม่ค่อยมีรายละเอียดมากนัก เน้น แม่นยำ รวดเร็ว ทะลุคอหอย คู่ต่อสู้ไม่ทันได้เห็นว่าลงมืออย่างไร
6. นางคณิกาในเรื่อง หรือ ประเภท โกวเนี้ย ซาดิสม์ (พวกชอบความรุนแรง) นี่เยอะเหลือเกิน
7. พระเอกเนี่ยชอบร่ำสุราจนเหมือน แอลกอฮอลิซึ่ม เลยอ่ะ
8. น้ำมิตรเนี่ยยิ่งใหญ่จังเลย ความสัมพันธ์ แบบ ภรรยา ญาติพี่น้อง เนี่ย ดูกระจ้อยร่อยไปเลย
จริงๆ ผมก็ชอบสไตล์โกวเล้งระดับหนึ่งนะ อย่างเรื่อง พยัคฆ์ร้ายบู๊ลิ้ม เนี่ย อ่านไปตั้ง 3-4 รอบละ แต่บางเรื่องมันก็อ่านไปนิดก็ไม่อยากอ่านต่อเลยอ่ะ เช่น ซาเสียวเอี้ย เป็นต้น การประพันธ์ดูไม่เนียนเท่า กิมย้ง เลยนะ....ว่ามั๊ย
สไตล์โกวเล้ง
|
| หลิงจงน้อย |
 |
 |
ผมก็ว่า มันก็แล้วแต่สไตล์ใครสไตล์มันละครับ คงขึ้นอยู่บางช่วงเวลามั้ง ว่าจะเขียนแบบไหนแบบอารมณ์ศิลปินนะ |
| แสนฤทธา |
|
|
|
ผมก็รู้สึกฮะ นึกว่ารู้สึกคนเดียวซะอีก! พระเอก ต้องโศกๆ มีปูมหลัง ที่คับแค้นๆ ข้อ 3. เนี่ยจะใช้เทคนิค พูดค้างให้ถาม หรือทำอะไรบางอย่างแปลกๆ ให้ถาม แล้วก็ถามจริงๆ เช่น ท่านมา? ข้าพเจ้ายอมมา.. เหตใดท่านไม่ไป? เนื่องเพราะข้าพเจ้าไม่คิดไป !! กับอีกอันฮะ เห็นบ่อย "มีบ้างบางคน ........ แต่มีน้อยคน ....... (ตัวละคร)กลับเป็นหนึ่งในนั้น" อะไรทำนองนี้อ่ะ ข้อ 4. นี่เหมือนดราก้อนบอลฮะ อ่านจนจบ แล้วกลับไปอ่านเล่มแรกๆ ผุ้เฒ่าเต่านี่ ... หรือพวกเทนชินฮัง โดนซุบเปอร์ไซย่าสาม หายใจรดไม่ต้องแรงซักที ก็ตายแล้วมั้ง ข้อ 5. กระบวนท่าเน้นเร็ว ฉั๊วะๆ ไม่ต้องร่ายรำพรรณาให้เสียเวลา เอาแบบ เสือปืนไว โป้งเดียวจอด!ไปเลย เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากัน ข้อ 6. นั่นสิฮะ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนแกเป็นคนซาดิสๆ เลยนะครับ ข้อ 7. คาดว่าแก เอาตัวเองปนกะตัวเอก แล้วเอาตัวเอก ออกมาปนกะตัวเองฮะ ข้อ 8. ความจริง ข้อนี้ นักเขียนหลายท่านก็ เป็นฮะ แต่แกเป็นมากว่าปกติหน่อยนึง คาดว่าผลมาจากข้อ 7 อยากทราบมุมมองท่านอื่นเหมือนกัน |
| ป้อมเขาแดง |
|
|
|
อยากตอบเรียงข้อจังเลย แต่กัวข้อหาแอนตี้โกวเล้ง เราป่าวนา งานโกวเล้งมีบางอย่างเหมือนหนัง Kill Bill ชัดเจนมากในเรื่อง style ซึ่งหนังเรื่องนี้เราชอบมาก ตอบเรียงข้อได้ไหมอ่ะ อยากตอบอ่ะ 1. ตัวเอกของเรื่อง(ส่วนใหญ่...ไม่ทุกเรื่อง) มักจะเก่งสุดๆ โดยไม่รู้ว่าฝึกฝีมือมาจากไหน? - รู้สึกแบบนั้น พอรู้ว่าขายความเท่ห์แล้วเกิด เลยตั้งหน้าตั้งตาเท่ห์ไปหลายเรื่องเชียว 2. คู่ต่อสู้เทิดทูนเหลือเกิน อย่างเช่น ซาเสียวเอี้ย, ลี้คิมฮวง เป็นต้น - เหมือนพูดซ้ำซากเนอะ บางที __รักคุณ ในอ้อมกอด__พระองค์รักคุณ รักคุณและรักคุณ อิๆ 3. รู้สึกว่าคำตอบโต้ของเหล่ายอดฝีมือห้วน กระชับ รวบรัด เกินไปนิดนะ - อืม แบบสื่อสารทางจิตวิญญาณ ปล่อยคำ เปิดประโยค คิดเอาเอง... คนอ่านมีส่วนช่วยคิดช่วยแต่ง เกิดภาพความงามตามพื้นฐานแต่ละคน หากไม่โอนอ่อนเติมแง่ลบลงไปจะยิ่งอึดอัดกับงานโกวเล้ง หากโอนอ่อนเติมความสวยงามลงไป จะยิ่งมีความสุขกับเรื่องแถมได้ตามใจต้องการ (เพราะช่วยเค้าแต่ง) 4. สมมุติว่ามียอดมือกระบี่ผู้หนึ่งปรากฏตัว ก็จะยกย่องว่าฝีมือเก่งสุดๆ พอสักพักมีคนใหม่มา เก่งกว่าอีก แล้วสักครู่ก็มีคนใหม่มาอีกเก่งกว่าอีก จนยอดฝีมือคนแรกดูไม่ได้เรื่องเลย...มันดู ไม่ค่อยเนียนเลยอ่ะ - สุดยอด สุดยอด และสุดยอด หลอกล่อให้ใช้จินตนาการ แล้วบอกไม่ใช่ ไม่ใช่ และไม่ช่ายยยย ที่มาของการ์ตูนญี่ปุ่นหลายเรื่องจิงๆด้วย อิๆ สุดยอด สุดยอดของสุดยอด บิดาของสุดยอดสุดยอด บรรพชนสุดของสุดยอดปู่ของตาย่าของสุดยอดบรรพบรุษสุดยอดสุดสุดสุดยอด :P 5. เวลากล่าวถึงกระบวนท่า ก็ไม่ค่อยมีรายละเอียดมากนัก เน้น แม่นยำ รวดเร็ว ทะลุคอหอย คู่ต่อสู้ไม่ทันได้เห็นว่าลงมืออย่างไร - มุขเดิม แม้กระทั่งฉากการต่อสู้ มุขเดิมหากินซ้ำไปซ้ำมา ในเส้นประซึ่งว่างเปล่าโปรดเติมเอาเอง เริ่มหอบเล็กน้อยข้าพเจ้า หากขาดความฟิตทางจินตนาการข้าพเจ้าคงฟุบไปกับงานโกวเล้งแร้ววว 6. นางคณิกาในเรื่อง หรือ ประเภท โกวเนี้ย ซาดิสม์ (พวกชอบความรุนแรง) นี่เยอะเหลือเกิน - นี่ไม่รู้คิดไปเองป่าวตรงนี้ มองผู้หญิงในแบบที่ผู้ชายมองและผู้ชายกำลังเมาชอบให้เป็น เซ็กส์ดี อิๆ แค่นี้ดีฟ่า ชอบอ่ะวิจารณ์ "โกวเล้ง" นี่สนุกดี อิๆ แต่ชอบงานเค้านาพอสมควร สวยงามแต่ไร้เหตุผล อ่านแล้วเมาดี นี่เริ่มตึงๆนะเน่ะหน้าแดงยัง อุๆ |
| Love Universe |
|
|
|
นิยายโกวเล้งเน้นความโดดเด่น มิใช่ความสมบูรณ์ เพราะเรื่องของโกวเล้งหากดูตามความสมบูรณ์แล้วจะเห็นว่ามีรอยต่อเยอะมาก |
| Gogogo |
|
|
|
ขอตอบมั่งนะครับ 1. ตัวเอกของเรื่อง(ส่วนใหญ่...ไม่ทุกเรื่อง) มักจะเก่งสุดๆ โดยไม่รู้ว่าฝึกฝีมือมาจากไหน? นี่กลับเป็นจุดที่ผมชอบครับ คือบางครั้งมันไม่สำคัญหรอกว่าตัวเอก จะฝึกฝีมือมาจากไหน แต่เป็นเรื่องที่เขากระทำต่างหากที่เป็นประเด็น (สำนวนโก้วเล้งมาเลย) หลังจากที่อ่านเรื่องแบบที่ตัวเอกกินบัวหิมะ หรือตกเขาแล้วเจอคัมภีร์ มาตลอด ผมว่าแบบนี้ก็ดีไปอย่างนะ 5. เวลากล่าวถึงกระบวนท่า ก็ไม่ค่อยมีรายละเอียดมากนัก เน้น แม่นยำ รวดเร็ว ทะลุคอหอย คู่ต่อสู้ไม่ทันได้เห็นว่าลงมืออย่างไร นี่ก็เป็นจุดที่ทำให้ผมชอบงานของโก้วเล้งอีกอย่าง เพราะการไม่เน้นกระบวนท่า กลับทำให้ผมรู้สึกว่าสมจริงมากกว่า เพราะมันรู้สึกถึงความดิบของการต่อสู้มากกว่า นึกภาพพวกที่มัวแต่รำกระบี่แล้วโดนแทงเนี่ยเพราะไม่ใช้สมองเนี่ยหรือตัดสินใจไม่ทัน ในการต่อสู้จริงสิ่งที่สำคัญกว่า น่าจะเป็นการฉวยโอกาสลงมือ โดยที่คู่ต่อสู้ยังไม่ทันตั้งตัว การรู้จักจู่โจมจิตใจ การหาจุดอ่อนของคู่ต่อสู้มากกว่า ดังนั้นคนที่มีพลังฝึกปรือสูงกว่าไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชนะเสมอไป หรือ จะพูดอีกอย่างก็คือ ต่อให้มีเพลงกระบี่สูงยังไง แต่ถ้าถูกแทงก่อนแทงเค้าก็ต้องตายอยู่ดี |
| โกวหลอน |
|
|
|
คนเมามีความคิดสร้างสรรค์ ไม่มีเหตุผล คนเมาทำงานละเอียดไม่ได้ ได้แค่ที่เห็น |
| กระเทืองแก่ |
|
|
|
ต้องลองอ่านชีวประวัติของตัวมังกรโบราณเองดู เพราะเมื่อได้อ่านแล้วจะไม่สงสัยเลยว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น |
| tcKk |
|
|
|
"คนเมามีความคิดสร้างสรรค์ ไม่มีเหตุผล คนเมาทำงานละเอียดไม่ได้ ได้แค่ที่เห็น" ชอบจังค่ะ คำคม คำคม เพิ่งอ่านของโกวเล้งไม่มาก ซัก 9-10 เรื่องเอง ไม่บังอาจวิจารณ์ แต่ตอนที่อ่านก็มีความรู้สึกเหมือนกันว่า ไม่ได้เห็นพัฒนาการของตัวละครที่เก่งสุดๆ อย่างเช่นชอลิ้วเฮียง ว่ากว่าจะเก่งขนาดนี้ ไปฝึกมาได้ยังไง อายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้ว (จริงๆแล้วก็อยากรู้เหมือนกันนะคะ) แต่ก็เข้าใจว่าที่ไม่พูดถึงเพราะไม่ใช่ประเด็น แต่ตอนอ่านนักสู้ผู้พิชิต ก็รู้สึกว่ามีการแสดงให้เห็นพัฒนาการของปึงป้อเง็กนี่คะ เรามีความรู้สึกว่าความโดดเด่นของโกวเล้งที่ทำให้เราประทับใจ คือสำนวน และการแสดงความรู้สึกนึกคิดของตัวละครมากกว่า ที่ทำให้เรารู้สึกได้เปิดหูเปิดตา และมีความรู้สึกดีต่อชีวิตเช่น การมองโลกของลี้น้อยมีดบิน ไหนๆก็เข้ามาเรื่องของโกวเล้งแล้ว ขอรบกวนถามคนรักโกวเล้งหน่อยสิคะ คือเพิ่งอ่านศึกเสือหยกขาวจบ แล้วโกวเล้งทิ้งท้ายไว้ว่า อาจจะมีตอนต่อ แล้วตกลงมีมั๊ยคะ ช่วยตอบหน่อยนะคะ ถ้ามีจะได้ไปตามอ่าน จริงๆแล้วก็ไม่ได้ประทับใจเรื่องนี้มากนักหรอกค่ะ แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันมีมาก จะไปตั้งกระทู้ใหม่เพื่อถามก็กลัวเปลืองพื้นที่ค่ะ |
| ควานหา |
|
|
|
ทำไมชอบเอาโกวเล้งไปเปรียบกับกิมย้งจัง งานของโกวเล้งก็มีจุดเด่นที่ไม่เหมือนงานกิมย้ง ขนาดมังกรหยกของกิมย้งยังต้องมีการแก้ไขแล้วพิมใหท่เลยเพื่อความสมบูรณ์ ผมว่าถ้าอ่านของโกวเล้งนี่อาจจะหาความสมบูรณ์ไม่ได้ก็จริงแต่ผมว่าถ้าอ่าเอาอารมณืละก็ดีเหมือนกันนะบางที ขนาดเรื่องของลี้คิมฮวง ผมยังมานั่งคิดเลยว่าถ้าเจอเพื่อนที่ดีมากจริงๆ เทียบกับคนรักแล้วอะไรจะสำคัญกว่า ฉายาของโกวเล้ง ก็คืออัจฉริยะปีศาจ อัจฉริยะคิดอะไรบางครั้งไม่ต้องสมบูรณืพร้อมหรอก แต่ความคิดสร้างสรรค์ของอัจฉริยะมากกว่ามี่สำคัญนะ ผมว่า มันแล้วแต่คนอ่านจริงๆ |
| โยชิอัน (yamion) |
|
|
|
ข้าน้อยก็ชอบนะเจ้าคะของโกวเล้ง แต่จะไม่พยายามอ่านเรื่องที่อาจารย์เขียนติดกันนักเพราะจะทำให้เสียอรรถรสบ้างเนื่องจากออกจะซ้ำแบบเดิม แต่ก็รู้สึกชอบอยู่ดีเพราะว่าพระเอกดูรำทดดีผิดกับบางเรื่องที่คนอื่นแต่งพระเอกจะดูเก่งไปซะหมดดีไปซะหมด ที่เห็นว่าท่านจะเขียนเกี่ยวกับว่าพระเอกจะติดสุราและ นารีในเรื่องจะออกแนวนั้นก็เพราะท่านเป้นคนเช่นนั้นเอง ก้น่าจะนับว่าเป้นสไตล์หนึ่ง ที่ข้าน้อยออกจะชอบเป็นพิเศษก็คือคำคมของท่าน ซึ่งคิดว่าเป้นจุดเด่นมากด้วย |
| เซียวสี่บ้อ |
|
|
|
ตัวเอกของโกวเล้ง เมาๆตลอด เป็นส่วนใหญ่ เฉกเช่นกับตัวเอกของกิมย้งที่โง่ตลอดศก (เป็นส่วนใหญ่) ฉันใดก็ฉันนั้น รู้ไหมทำไมคนไทยใช้คำ "กระบี่" (ลิง) แทนศาสตราวุธ สองคม ของเมืองจีนที่เรียกว่า "เจี้ยน (เกี่ยม)" ก็เพราะว่า คนไทยเห็นท่ารำเจี้ยนของคนจีนแล้วบอกว่าเหมือนลิงไง เจี้ยนเลยกลายเป็นอาวุธลิงไปซะนี่ (ล้อเล่นน่ะครับ แต่อาจเป็นจริงก็ได้ ใครจะรู้) กีผมจึงชอบงานเขียนบทบู๊แบบกระชับมาก เพราะให้ความรู้สึกสมจริงมากกว่า งานโกวเล้งมีจุดบอดเยอะครับ แต่ก็ไอ้จุดบอดนี่หล่ะที่เป็นเสน่ห์ทำให้ติดตาม |
| ป้อมเขาแดง |
|
|
|
แทงหวยต้องถูกเลยนะข้าพเจ้าอิๆ วิจารณ์โกวเล้งกันทีไร เก้าอี้มักเต็ม อิๆ หลายจุดคงไม่กล่าวซ้ำอ่ะคับ คิดว่าน่าเขียนหมดแล้ว น่าจะนะ แต่มีอยู่ที่หนึ่ง "เรื่องฉากต่อสู้" ขอคล้อยตามท่านGogogo เกือบ100% ---------- ...เพราะการไม่เน้นกระบวนท่า กลับทำให้ผมรู้สึกว่าสมจริงมากกว่า เพราะมันรู้สึกถึง ความดิบของการต่อสู้มากกว่า นึกภาพพวกที่มัวแต่รำกระบี่แล้วโดนแทงเนี่ยเพราะ "ไม่ใช้สมองเนี่ยหรือตัดสินใจไม่ทัน" ในการต่อสู้จริงสิ่งที่สำคัญกว่า น่าจะเป็นการ ฉวยโอกาสลงมือ โดยที่คู่ต่อสู้ยังไม่ทันตั้งตัว การรู้จักจู่โจมจิตใจ การหาจุดอ่อนของ คู่ต่อสู้มากกว่า... ---------- สำหรับข้าพเจ้านะ วิธีใช้ภาษาของโกวเล้ง คล้ายหนังสือปรัชญาเซน ก็ดูเข้ากันดีกับ ฉากต่อสู้ที่รวบรัดแบบ "ซามูไร" ซึ่งประลองทางสมาธิจิตใจ //////////// ที่ต่างไป...ข้าพเจ้าดูเหมือนไม่เคยได้รับ จากการต่อสู้แบบโกวเล้ง คืออะไรดังต่อไปนี้อ่ะคับ - เรดาห์ของอังกฤษสมัยสงครามโลกครั้งที่2 พลิกแพ้เป็นชนะ ข้าพเจ้านึกไปถึง "ตัวเลขที่หายไป" - ลักษณะการเดินทัพของเจงกิสข่าน ซึ่งตะวันตกเรียกว่า "อาณาจักรกระโจมทอง" ทัพเดินเร็วเพราะตั้งกระโจมเลี้ยงสัตว์เป็นเสบียง รบชนะเคลื่อนทัพต่อทันทีไม่เสียเวลา จัดการกับเมืองที่ยึดได้ เร็วและลดขั้นตอนแบบนี้ต้อง "กระบี่สามส่วนแห่งเทียนซัว" 1กระบวนท่าใช้แค่1/3 แล้วปรับต่อทันทีถึงเร็วกว่าคนอื่น - การลอบเดินทัพเรือขนาดใหญ่ของญี่ปุ่น โดยไม่ถูกตรวจพบสู่เพิร์ลฮาเบอร์ อาศัยปล่อยข่าวลวงจำนวนมากถ้าจำไม่ผิดนะ นี่ผมนึกถึง "จริงๆเท็จๆเคล็ดของเกาะดอกท้อ" - การคงอยู่ของ UN หรือองค์ระหว่างประเทศอีกหลายองค์กร ซึ่งมุ่งรับใช้มหาอำนาจ ชอบธรรมบนความไม่ชอบธรรม ใครคุมเกมส์คนนั้นได้ประโยชน์ นี่นึกถึง "กลยุทธ์หมากล้อม" - การใช้ความรู้แบบ "นิติภูมิ" ที่ไพศาลแต่อย่าถามลึกมาก นี่ไกล้เคียงกับหลักการของ "หมัดมิจฉาของผู้เฒ่าสระสววรค์" ยังอีกหลายกรณีคับ การต่อสู้แบบ "ไม่ใช้สมองหรือตัดสินใจไม่ทัน" ที่ท่านGogogoว่า... ให้ผมได้ขนาดนี้ ผมเห็นคุณค่ามันมาก ^__^ |
| เล่าจับโหงว (XiangMu |
|
|
|
ชอบวิจารณ์โกวเล้งเช่นเดียวกัน อิอิ ปฏิเสธไม่ได้ว่าอ่านแล้ว "หัวใจ" บอกว่าสนุก แต่ "สมอง" บอกไม่ชอบ มีบ้างหลายครั้งที่เบื่อๆ กระทั่งหัวใจยังบอก ไม่สนุกแล้ว ซื้อมาว่าจะอ่านก็ไม่อยากอ่านซะที เหมือน ต้องทำใจก่อนกับสำนวนของเขา คิดว่าโกวเล้งมีจุดด้อยที่ควรปรับปรุงอยู่ข้อนึง ไม่ใช่รายละเอียดเนื้อเรื่อง เพราะเราว่าก็ใช้ได้ในแนวของ เขาอยู่แล้ว แต่เป็นความ... "เหมือนกันไปหมด" นี่คือความเห็นส่วนตัว อารมณ์ของแต่ละเรื่องของโกวเล้งเหมือนกันหมด ตัวเอกก็ เหมือนกัน คนที่คิดแย้งอาจจะยกตัวอย่างเรื่อง "วีรบุรุษสำราญ" มาโต้ แย้งว่าแตกต่างออกไป มันก็จริง... แต่กระแสความคิดของพระเอกยังเหมือนกันอยู่ดี ให้พระเอกทุกเรื่องมาเจอเหตุการณ์เดียวกัน ก็ต้องตัดสิน ใจเหมือนกัน เพราะความคิดเหมือนกัน ฉลาดเท่ากันไป หมด ง่ายๆ คือ สีสันตัวละคร... ตัวละครของโกวเล้งสีสันจัดจ้านก็จริง แต่เป็นสีที่เหมือนกัน หมดทุกเรื่อง ส่วนกิมย้งจะมีตัวเอกอย่าง ก๊วยเจ๋ง อึ้งย้ง เหล็งฮู้ชง ตวนอื้อ ฯลฯ มันอ่านแล้วกระชุ่มกระชวยกับสีสัน ที่แตกต่างกัน ซึ่งนี่เป็นจุดเด่นของกิมย้ง (ยิ่งเห็นเจ้าหญิงเพี้ยน บ้าๆ บอๆ ใน "อุ้ยเซี่ยวป้อ" ยิ่งนับ ถือกิมย้ง ปรกติคิดว่ามีแต่โกวเล้งทำผู้หญิงเพี้ยนๆ ออกมา ได้ แต่นี่ทำให้เห็นว่ากิมย้งก็ทำได้เช่นเดียวกัน) ถ้าบอกว่านี่คือจุดเด่นของกิมย้ง งั้นโกวเล้งไม่มีก็ได้ เพราะ มันคนละแนว มันก็ไม่ใช่อยู่ดี... เพราะที่กล่าวไว้ตอนต้นเรียกว่าเปรียบเทียบก็ไม่เชิง เรียก ว่ายกตัวอย่างดีกว่า คือโกวเล้งมีจุดด้อยตรงนี้มาก จึงยก ตัวอย่างของคนที่มีจุดเด่นตรงนี้ ..ซึ่งก็คือกิมย้ง ถึงแม้ว่า จะไม่เคยอ่านของกิมย้ง แต่จะรู้ได้ว่าโกวเล้งเสียอยู่ตรงนี้ อยู่ดี ก็มันเป็นจุดด้อยของเขา ให้เปรียบเทียบหรือไม่เปรียบ เทียบ จุดด้อยของเขาก็ยังมีค่าเท่าเดิม โกวเล้งทำอารมณ์ สำนวน เนื้อเรื่อง ได้ดีในแนวทาง ของท่านอยู่แล้ว ยิ่งถ้าได้แก้ไขตรงนี้ด้วยก็จะลบจุด บกพร่อง.. ไม่ใช่สิ คือจะบรรลุขั้นนักเขียนที่แท้จริงได้ ในที่นี้จะพูดถึงเทคนิคการเขียนมากกว่าสไตล์ เมื่อพูดถึง การเขียนที่แท้จริงยิ่งเห็นได้ชัดว่าโกวเล้งล้าหลังไปส่วน หนึ่งจริงๆ พอดีกว่า พูดมากเหมือนอคติ นี่ขนาดพยายามยกเหตุผล แล้วก็ยังรู้สึกตัวเองเพ้อเจ้อ 55555 แม้จะรู้จุดด้อย แต่ช่วงแรกๆ ข้าพเจ้าชอบแนวเขียนของ ท่านอยู่เหมือนกัน ช่วงนี้กำลังอยู่ในช่วงเอียนๆ ตอนนี้จึง บอกตรงๆ ได้ว่า "ไม่ชอบ" แต่โดยรวมที่แท้จริงแล้ว คือ "ชอบ" (จะเอายังไงกันแน่วะ!) ข้าพเจ้ายกย่องท่านในฐานะเขียนอารมณ์ได้เข้มข้น ส่วนสาขา "นักเขียนที่เก่ง" นั้นข้าพเจ้าขอชื่นชมท่านใน ระดับหนึ่งเท่านั้นเป็นพอ ================================= อยากตอบ อยากตอบ อยากตอบ ... 1. ตัวเอกของเรื่อง(ส่วนใหญ่...ไม่ทุกเรื่อง) มักจะเก่งสุดๆ โดยไม่รู้ว่าฝึกฝีมือมาจากไหน? กับอันนี้ >> [[ นี่กลับเป็นจุดที่ผมชอบครับ คือบางครั้งมัน ไม่สำคัญหรอกว่าตัวเอก จะฝึกฝีมือมาจากไหน แต่เป็น เรื่องที่เขากระทำต่างหากที่เป็นประเด็น (สำนวนโก้วเล้งมา เลย) หลังจากที่อ่านเรื่องแบบที่ตัวเอกกินบัวหิมะ หรือตก เขาแล้วเจอคัมภีร์ มาตลอด ผมว่าแบบนี้ก็ดีไปอย่างนะ]] คิดเหมือนกัน ขี้เกียจอ่านตรงนี้ ชอบอ่านตอนที่มันเก่งกัน แล้ว แต่กับของกิมย้งนั้นยกเว้น เพราะชอบตอนที่พระเอก เป็นขอทาน อยู่กับมองโกล หรือไม่ก็พยายามคายคางคก อิอิ 2. คู่ต่อสู้เทิดทูนเหลือเกิน อย่างเช่น ซาเสียวเอี้ย, ลี้คิม ฮวง เป็นต้น ชอบอันนี้ แต่ไม่เข้าใจวามหมายเท่าไหร่นะท่านป้อม อิอิ >> [[เหมือนพูดซ้ำซากเนอะ บางที __รักคุณ ในอ้อม กอด__พระองค์รักคุณ รักคุณและรักคุณ อิๆ]] ช่ายเลย แต่ในแง่นึงมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ศัตรูยกย่องซึ่ง กันและกัน 3. รู้สึกว่าคำตอบโต้ของเหล่ายอดฝีมือห้วน กระชับ รวบ รัด เกินไปนิดนะ พยายามให้ฟังดูคมไง คนส่วนใหญ่ไม่เพียงแต่โกวเล้งก็ใช้ เทคนิคนี้เพื่อทำให้วจีที่ตัวละครกล่าวดูคมขึ้น (ไม่เชื่อไปดู คำคมต่างๆ ทั้งที่ความหมายเดียวกัน ประโยคยิ่งสั้นเท่าไหร่ ยิ่งฟังดูคมมากเท่านั้น) 4. สมมุติว่ามียอดมือกระบี่ผู้หนึ่งปรากฏตัว ก็จะยกย่องว่า ฝีมือเก่งสุดๆ พอสักพักมีคนใหม่มาเก่งกว่าอีก แล้วสักครู่ก็ มีคนใหม่มาอีกเก่งกว่าอีก จนยอดฝีมือคนแรกดูไม่ได้เรื่อง เลย...มันดูไม่ค่อยเนียนเลยอ่ะ นี่คือจุดด้อยของโกวเล้ง ที่สาวกก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นเดียว กัน (รึป่าว?) 5. เวลากล่าวถึงกระบวนท่า ก็ไม่ค่อยมีรายละเอียดมาก นัก เน้น แม่นยำ รวดเร็ว ทะลุคอหอย คู่ต่อสู้ไม่ทันได้เห็น ว่าลงมืออย่างไร คิดว่าเขาได้อิทธิพลจากญี่ปุ่น ก็เป็นแนวนึงที่น่าสนใจดี คิด ว่าโกวเล้งตอนเป็นนักอ่านนิยายกำลังภายในจะหาวเมื่อถึง ตอนที่พระเอกดวลกับผู้ร้าย เมื่อเขียนตามใจตัวเองก็ไม่ อยากเขียนอะไรที่ตัวไม่อยากอ่าน ก็น่าเห็นใจ 6. นางคณิกาในเรื่อง หรือ ประเภท โกวเนี้ย ซาดิสม์ (พวก ชอบความรุนแรง) นี่เยอะเหลือเกิน หึหึ ข้อนี้เป็นข้อที่ข้าพเจ้าบ่นให้คนข้างๆ ฟังบ่อยมาก ถ้าจะ ถกถึงเรื่องของจิตวิทยา (อิอิ ว่าไปนั่น) คิดว่าท่านอาจารย์ คงอยู่ในแวดวงผู้อุดหนุนหญิงขายบริการอันดับหน้าๆ หญิง ขายตัวเองเพื่อเงินเหมือนสิ่งของ นานๆ เข้าท่านจึงมอง ผู้หญิงกลายเป็นสิ่งของไปจริงๆ ท่านไม่เข้าใจผู้หญิงดังที่ ท่านได้กล่าวไว้ บวกกับที่มองเห็นผู้หญิงเหมือนสิ่งของไม่ มีจิตใจ จึงทำให้ท่านเข้าใจเหตุผลผู้ชายเพี้ยนๆ ว่าน่า สงสาร และผู้หญิงเพี้ยนๆ ว่าน่าชัง เป็นคนเลว สมควรให้ ผู้ชายย่ำยี ...อย่างว่า คนไม่เคยมีเมียที่รักจริงก็งี้แหละ 7. พระเอกเนี่ยชอบร่ำสุราจนเหมือน แอลกอฮอลิซึ่ม เลย อ่ะ รสนิยมส่วนตัว ก็ท่านชอบดื่ม พระเอกของท่านก็ต้องชอบ ดื่มด้วยสิ 8. น้ำมิตรเนี่ยยิ่งใหญ่จังเลย ความสัมพันธ์ แบบ ภรรยา ญาติพี่น้อง เนี่ย ดูกระจ้อยร่อยไปเลย ...อย่างว่า คนไม่เคยมีเมียที่รักจริงก็งี้แหละ (ขอยกมาอ้าง อีกที) ท่านไม่เคยมีครอบครัว ไม่มีลูกเต้า (รึป่าว?) ชีวิต ท่าน lonely มาก จึงมองเห็นความเป็นเพื่อนยิ่งใหญ่ (ข้าพเจ้าก็เป็นเช่นนั้น หัวอกเดียวกันเลย กระซิก..) ท่าน แย่กว่าข้าพเจ้าคือไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นให้คำปลอบ ประโลม ท่านจึงไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ข้าพเจ้าคิด ว่าหากท่านแต่งงานมีลูกเต้า มีครอบครัวมั่นคง ท่านจะ บรรลุความคิดไปสู่จุดสูงสุดที่ผ่านโลกมาอีกจุดหนึ่ง ข้าพเจ้าคิดว่าการแต่งงานทำให้คนกลายเป็นผู้ใหญ่ รู้จัก ผิดชอบชั่วดีหน้าที่การงานมากขึ้น และจะเห็นความสำคัญ ของคำว่าความห่วงหาอาทร (ที่เพื่อนมันไม่ค่อยจะมีให้ หึ หึ) ข้อนี้ข้าพเจ้าแอบสังเกตท่าน โอ๊วฮุย ที่มี ฮูยิ้ง และ โอ๊วน้อย ท่านทั้งหลายลองดูว่า ทั้งหมดนี้มันกระจ้อย ร่อยกว่ากว่าคำว่า "เพื่อน" อีกหรือ? ตรงนี้ทำให้ข้าพเจ้า เห็นว่าความคิดของท่านอาจารย์โกวเล้งเกี่ยวกับเรื่องนี้มัน ช่าง "เด็ก" ซะจริง ดังนั้นเรื่องปรัชญาความคิดของท่านอาจารย์ ข้าพเจ้ารู้สึก เฉยๆ แต่คิดว่าท่านเขียนอารมณ์เหงาได้ตรงใจดี คงเพราะ ท่านขี้เหงา คิกคิกคิก |
| หมอก |
|
|
|
อารมณ์มากไป ตามไม่ทัน ตกรถ ห้วน เร็วเหมือนหนังเกินไป หักมุม จนกลมเกลี้ยงแล้ว พรรณามากๆ คำคมเยอะ เน้นปรัชญา บางครั้งเลี่ยนก่ะเว่อร์ บุคลิกบางคนซ้ำกันเกินไป แต่มีความโดดเด่นกล้าฉีกแนว โดยรวมๆก็มีดีสลับกับไม่ดี บางเรื่องชอบมาก แต่บางเรื่องกระผมไม่ดูเลย เลยเหลือเรื่องที่ยังไม่ได้ดูของโกวเล้งเพียบ โดยเฉพาะเรื่องสั้น |
| [-KUNG-] |
|
|
|
แต่ผมก็ยังชอบงานของโกวเล้งอยู่ดีอ่ะ......:P |
| แมวเหมียวพุงป่อง |
|
|
|
งานของโกวเล้ง มีสามยุค เริ่มแรก ตามธรรมเนียมนักเชียนหน้าใหม่ ใช้สูตรสำเร็จ พระเอกตกยาก เจอปาฏิหารย์ ล้างแค้นสำเร็จ ฯลฯ ยุครุ่งเรือง สร้างแนวทางของตัวเอง จนเป็นหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่แห่งวงการฯ แนวทางนี้แหละ ที่เป็นปัญหา เพราะดำเนินเรื่องรวดเร็ว รวบรัด ทิ้งปมปัญหา ช่องว่างรอยโหว่มากมาย เพื่อให้ผู้อ่านทำการเสริมด้วยจินตนาการของแต่ละคน แนวทางนี้แหละ ที่สร้างความโดดเด่นให้แก่โกวเล้ง เพราะไม่ต่างกับกระบวนท่าสุดยอด ในมือไร้กระบี่ ในใจไร้กระบี่ ทุกท่วงท่า มีแต่ช่องว่าง ... ช่องว่างมากมาย จนไม่รู้ว่าจะจู่โจมตรงไหน ยุคสุดท้าย .. เริ่มตกต่ำ .. น่าเสียดาย สุรา สร้างโกวเล้ง หากสุราก็ทำลายโกวเล้ง .. ทั้งวิญญาณ และชีวิต ข้อสังเกตทุกข้อ .. ส่วนใหญ่ มีต่อยุครุ่งเรือง .. ผู้ไร้ประสบการณ์ (การอ่านบู๊เฮียบ) และขาดจินตนาการ ยากสนุกสนานไปกับเรื่องของเฮียแกครับ แต่ผู้ที่มากประสบการณ์ (อ่านมาก จนเอียนกับแนวทางสำนักมาตรฐาน) ... ผลงานของโกวเล้ง คือส่วนที่เติมชีวิตให้เต็ม ... อ่านเรื่องเดิมเมื่อใด ความรู้สึกยากเหมือนเดิมซักครั้ง เรื่องของกิมย้ง ไม่ต้องจินตนาการมาก เพราะท่านว่าไว้ละเอียด ทั้งกว้าง ยาว ตื้น ลึก เรียบง่าย พิสดาร .. เพียงประคองตัวให้ตามตัวอักษรทัน ก็เป็นเรื่องลำบากมากแล้ว ผลงานของกิมย้ง จึงอ่านได้หลายครั้งเช่นกัน ... |
| นักพรตน้ำแข็ง |
|
|
|
อย่าเอาโก้วเล้งไปเปรียบกะกิมย้ง และอย่าเอาคนอื่นมาเปรียบกะโก้วเล้ง ถ้าคิดว่าตัวนี้เก่งยังมีตัวเก่งๆโผล่มาอีกเป็นขบวน ท่านลองไปหาอ่านงานเขียนของ เซาะงัง ดูครับ ว่าเป็นแบบนี้เช่นกันลองอ่านมรสุมโลหิตรึประทับมรณะดูจะรู้สึกว่าทั้งเรื่องซ้ำๆไปมา นึกว่าพระเอกจะเก่งสุดแล้วประมุขพรรคนี้จะเก่งสุดแล้ว แต่ตราบที่เรื่องยังไม่จบบริบูรณ์คุณจะเจอตัวเก่งๆมาเรื่อยๆแหละ ไม่เชื่อไปหางานของคนอื่นมาอ่านดูอีกก้อได้ครับย่งไอ้ประเภทพระเอกโดนฆ่าบิดามารดา หนีเอาตัวรอดแล้วตกเขาได้คัมภีร์วิเศษจากคนรุ่นก่อน ได้ยาเพิ่มพลังวัตรได้อาวุธวิเศษฯลฯแบบนี้ผมว่าโก้วเล้งน่าอ่านกว่ามากครับและผมเองก้อเบื่อกระต่อสู้กันเป็นห้าร้อยรึหนึ่งพันกระบวนท่าน่ะชอบการต่อสู้แบบซามูไรมากกว่าฉับเดียวไปรายงานตัวกะยมบาลได้เลย การต่อสู้ของโก้วเหมือนกะการใช้ดาบคู่ของมุซาชิที่ว่า ดาบหนึ่งคือดาบใจดาบสองคือดาบมือ แค่นี้แหละขอรับ |
| คนดู |
|
|
|
ความรู้สึกของนายคนดูหนา 1. ดีอยู่แล้ว หรือคนตั้งกาทู้อยากอ่านประเภทพ่อแม่ถูกฆ่า ยอดฝีมือแห่งยุคผู้เร้นกายผ่านมาเอาไปเลี้ยง หรือตกเขาเจอยาวิเศษก็แล้วไป 2. เป็นการสร้างมิติให้กับตัวเอกที่น่าทึ่งมาก ไม่ต้องใช้คำบรรยาย ก็ทำให้อ่านแล้วรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ที่คู่ต่อสู้ยังให้ความยกย่อง 3. เป็นจุดดีของหนังสือเลยล่ะจ้ะ ไม่ชอบบทคำพูดบรรยายเยิ่นเย้อแม้แต่น้อย 4. อันนี้นายคนดูกลับไม่รู้สึกแฮะ ถ้าจะรู้สึกก็รู้สึกจากไอ้มังกรคู่นี่แหล่ะ บ๊ะ เก่งขึ้น ๆ จนนายคนดูคิดว่าเก่งสุดยอดแล้ว ผ่านไปๆ เจอคู่ต่อสู้ใหม่ๆ อ้าว ไหงกลายเป็นยังไม่ค่อยเก่งไปได้ ต้องเพิ่มพลังใหม่เป็นรอบๆ 5. นี่ก็ชอบเหมือนกัน สงสัยคนตั้งกระทู้ชอบอ่านประเภทปะทะกันไปสี่ห้าร้อยกระบวนท่ากว่าจะรู้ผลหนา 6. มีบ้าง แต่ไม่เห็นเยอะอย่างว่าเลยหนา แต่ถึงมีก็เป็นสีสรรของตัวละครในเรื่องนี่จ๊ะ 7. อันนี้จริงแฮะ แต่ได้อารมณ์ดีจ้ะ ในยุทธจักรนั้นมันก็ต้องสุรา และนารี สิจริงไหม? ฮี่ ฮี่ 8. อันนี้เป็นการชูประเด็นของตัวเอก ที่โกวเล้งมักเสนอให้เห็นว่าเป็นคนไม่เห็นแก่ตัวมากๆ ซึ่งนายคนดูก็ชอบอีกนั่นแหล่ะ จำเล่าปี่เหวี่ยงอาเต๊าลงพื้นได้ไหมล่ะ นั่นแหล่ะทำนองนั้น สรุป นายคนดูอ่านหนังสือของโกวเล้งแล้วสนุก สนุกมาก จนถึงสนุกอย่างยิ่ง ถ้าแกยังมีชีวิตอยู่ แต่งอยู่ นายคนดูก็อ่านอยู่แน่นอน |
|