อยากรู้ว่าตอนที่ก๊วยเซียงพูดกลอนตอนจบ

พูดว่าอะไรฟังไม่ทัน ช่วยบอกหน่อยครับ

ตอนแรก เรากะจะจดอ่ะ แต่ไม่ทัน - *-

คิดถึงพบพรากจรจากไปในค่ำคืนนี้ปวดใจนัก

ใช่ป่ะ อันนี้อ่ะ

เคยมีคนโพสแล้ว รู้สึกจะชื่อ หยางมี่น่ารักที่สุด

หาหา หา

น่าจะ คห2 บอก

โอ้ละหนอ
ลมสารทเย็น
สารทเพ็ญแจ่มอร่าม
ใบไม้ร่วงพลูตาม
นกกายามหนาวนิ่งเนา
แสนคำนึงใคร่พบพานจักวันไหน
ณ ราตรีนี้รัดทดเหลืออดใจ

คห. ที่ 5ไปเอามาจากไหน

คาดว่าน่าจะเป็นคุณถาวร สิกขโกศล วิเคราะห์เอาไว้ จึงอยากแชร์ให้ผู้อ่านในเวบไซต์นี้ค่ะ

ตอนจบของมังกรหยกภาคสอง กิมย้งใช้กวีนิพนธ์ของหลีแป๊ะ (หลีป๋อหรือหลี่ไป๋ (พ.ศ.1244-1305) ปิดเรื่องได้อย่างเข้ากับอารมณ์ตัวละครและบรรยากาศเป็นอย่างยิ่งดังนี้.-

ก๊วยเซียงหันกลับมามอง เห็นแผลบนศรีษะเตียกุนป๊อมีโลหิตไหลรินจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากเสื้อมาพันแผลให้

เตียกุนป๊อรู้สึกซาบซึ้งใจใคร่จะกล่าวขอบคุณ แต่เห็นในดวงตานางมีหยาดน้ำเอ่อเป็นประกายก็รู้สึกแปลกใจยิ่งนัก ไม่ทราบว่านางรันทดใจด้วยเรื่องใด วาจาขอบคุณจึงชะงักอยู่มิได้กล่าวออกมา

ครั้นแล้วได้ยินเอี้ยก้วยพูดด้วยเสียงชัดเจนว่า "ได้พบกันวันนี้ เป็นที่ปิติยินดียิ่งนัก วันหน้าพบกันในยุทธจักร ค่อยร่วมเสพย์สุราหรรษา สนทนากันอีกครั้ง บัดนี้ขอลาไปก่อน"

กล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อจูงมือเสียวเล้งนึ้งเดินคู่กับนกอินทรีวิเศษลงจากภูเขา

ยามนั้นเดือนฉายสกาวกลางท้องฟ้า ลมโชยต้องใบไม้ นกกาบนกิ่งพฤกษาร้องเซ็งแซ่

ก๊วยเซียงสุดจะข่มใจต่อไปได้ หยาดน้ำตาเอ่อท้นออกมาทันที

"โอ้ว่าสมศารทโชยฉ่ำชื่น จันทร์คืนศารทแสงเด่นงามใบไม้รี่วงสุมซ่านตาม
ยามหนาวนกเนาหวาดบิน สุดถวิลจะพบกันวันใดเล่า ยามราตรีนี้สิเศร้าสุดจินต์"

กวีนิพนธ์หกวรรคบทนี้เป็นบทที่มีชื่อเสียงมากบทหนึ่งของจีน ซึ่งประพันธ์โดยหลีแป๊ะหรือหลี่ป๋อได้รับยกย่องว่าเป็นเทวกวี มีชีวิตและท่วงทำนองบทนิพนธ์ละม้ายแม้นสุนทรภู่ของไทย กิมย้งนำมาใช้ได้อย่างแนบเนียน ให้อารมณ์สะเทือนใจสูงยิ่งไม่ว่าผู้อ่านจะรู้ที่มาหรือไม่ก็ตาม เป็นศิลปะการใช้ภาษาเชิงการประพันธ์ที่เด่นข้อหนึ่งของกิมย้ง

กำ

อยาให้เห็นมากเดียว ไมอยากนึก

กูรู้อยาก...คนหล่อๆ

น่าเศร้าจริงๆ

จริงๆเอี้ยก้วยน่าจะรับก้วยเซียงไปซะอีกคน จะได้ไม่เป็นการเสียน้ำใจ

ก้วยเซียงพูดว่า ไอ้สัด เอี้ยก้วย ทำกรูท้อง แล้วไม่รับ หรอว่ะ เดวกรูจะฟ้อง ท้ากสินนนนนนน