อืม ให้คะแนนไม่ถูกเลย สำหรับ 3 คนนี้ เด่นไปคนละด้านนะครับ
ต่างคนต่างก็ชอบไปตามสไตล์ ผมก็ไม่แน่ใจว่า จริงๆแล้ว ความเก่ง ความดี่เด่นของหนังสือแต่ละท่านนั้น จะวัดกันได้หรือเปล่า หรือว่าวัดได้เพียงความชอบของแต่ละคนล
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผมเห็นว่าได้แน่ๆคือ ความรู้ที่ลึกซึ้งขึ้น แง่มุมใหม่ๆที่ย่อมเกิดขึ้น
สมมติว่าคนวิจารณ์กิมย้งว่า ไม่ดีอย่างนู้น ไม่ดีอย่างนี้ เราก็ไม่ได้หมายความว่ากิมย้งจะด้อยค่าลงไป เพราะท่านขึ้นหิ้งไปแล้ว แต่สิ่งที่ได้คือ ได้เห็นงานของท่านลึกซึ้งขึ้น เห็นจุดอ่อนที่ต้องเสริม แต่ก็ยิ่งทำให้จุดเด่นชัดเจนขึ้น
เช่นเดียวกัน หวงอี้ โกวเล้งก็มีข้อเสียของตน
ผมเองก็พอรู้อยู่บ้าง แต่อยากได้ความเห็นที่แตกต่าง เพราะความจริงแล้ว ยิ่งมีคนช่วยกันมาก เราก็ยิ่งได้แง่มุมใหม่ๆมากขึ้น
อาจทำให้เราได้เข้าใจ ท่านปรมาจารย์ทั้งสาม รวมทั้งนิยายที่ยิ่งใหญ่ของท่านได้ลึกซึ้ง นุ่มนวล ขึ้น
อยากให้ช่วยวิจารณ์แบบเจาะลึกถึงกึ๋น ระหว่าง กิมย้ง โกวเล้ง และ หวงอี
|
| ฟ้าหลังฝน |
 |
 |
กิมย้งนี่ ถือว่าบุกเบิก นิยายกำลังภายในแนวใหม่ ที่ไม่ใช่มีแต่การแก้แค้น แต่มีอารมณ์ ความรู้สึก มีจิตใจของตัวละคร มีความรักชาติ ความรักหนุ่มสาว มีคุณธรรมจอมปลอม มีความชั่วที่น่าสรรเสริญ ท่านนำเสนอ ปรัชญาของท่าน มุมมองได้อย่างแนบเนียน สะท้อนผ่านตัวละครออกมา จนเป็นที่ชื่นชอบของมหาชน ไม่รู้กี่ล้านคนแล้วที่ได้ดื่มดำกับ มังกรหยก 8 เทพ และอื่นๆ 15 เล่มที่ไม่เคยลืมเลือน น้อยแต่คุณภาพ การบุกเบิกของท่านป่านนี้ก็ไม่ล้าสมัย ยังคงทนอยู่จนปัจจุบัน จวบอนาคตกาล เมื่อมีขุนเขาอันแข็งแกร่งของกิมย้งตระหง่านอยู่ จอมสำราญอย่างโกวเล้งจะทำเช่นใด ท่านจึงต้องสร้างอาณาจักรกำลังภายในขึ้นใหม่ บางคนวิจารณ์ว่า ท่านเขียนมั่วบ้าง เพลงยุทธไม่ถูกต้อง วิชาไม่ถูกต้อง สิ่งเหล่านี้ก็ว่ากันไป ถูกบ้าง ผิดบ้าง แต่มันก็มีความจริงของมันอยู่ แต่สิ่งนั้นถือเป็นข้อปลีกย่อย สิ่งสำคัญคือ ท่านได้บุกเบิกอาณาจักรใหม่ได้สำเร็จ ด้วยการหยิบยืมมาจากตะวันตก แต่ผสานเป็นของตะวันออกได้อย่างลงตัว ไม่น่าเชื่อ ท่านเน้นในแนวปัจเจกที่ต่างจากกิมย้ง ตัวละครอาจไม่ได้ทำเพื่อชาติเพื่อแผ่นดิน แต่ทำเพื่อความดีงาม อารมณ์ที่เที่ยงธรรมของปัจเจก ในด้านปัจเจกและปรัชญาอันคมคายแบบโลดโผนนั้น นับว่าท่านเด่นกว่ากิมย้ง หากกิมย้งเป็นบัณฑิตอันสัตย์ซื่อ โกวเล้งก็เป็นคุณชายตกยากสราญใจ แล้วหวงอี้ล่ะ จริงๆแล้ว อาจมองได้ว่า ท่านหวง มี 2 ลักษณะของสองบุรุษอยู่ในตัว เป็น กิมย้ง 85 เป็นโกวเล้ง 15 ท่านดำเนินเรื่องแบบกิมย้ง มีโครงเรื่องชัดเจน มีเรื่องราวของชาติบ้านเมือง มีวิชากำลังภายในที่พอจะเป็นจริง แต่ในด้านปัจเจกนั้นก็เด่น ท่านสะท้อนถึงอารมณ์ตัวละคร ทำให้เราเห็นใจ แม้แต่ตัวร้ายก็ยังน่ารัก ไม่มีใครน่าเกลียดเลย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากท่านเขียนยาวเกินไป และพยายามจะผสานทุกสรรพสิ่ง ซึ่งในด้านหนึ่งทำให้ท่านเหนือชั้นกว่าปรมาจารย์ทั้งสอง แต่ท่านก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนให้กับการเขียนเรื่องที่ใหญ่เกินไปนั้น คือ ท่านย่อยไม่ได้ หรือไม่ลึกซึ้ง เนื้อเรื่องจึงไม่นิ่มนวล ลงตัว เท่าสองท่านแรก โดยสรุปแล้ว ผมให้ท่านกิมย้ง เบอร์หนึ่ง 9.5 ท่านหวงอี้ เบอร์สอง 9.2 และท่านโกวเล้ง 9.0 ครับ ผมชอบความสวยงามลงตัว ยิ่งใหญ่ของท่านปรมาจารย์ แต่ไม่ชอบตัวละครของท่านสักตัว ผมว่ามันงี่เง่าไป แต่ผมชอบตัวละครเกือบทุกตัวของท่านหวงอี้ แค่มังกรคู่เรื่องเดียวก็ปาไปสิบกว่าตัวแล้ว แต่ตัวละครที่ผมชอบที่สุดกับเป็น บุรุษมากน้ำใจ เท่ สง่าที่สุดในโลกแห่งนิยายแล้ว "ลี้ถ้ำฮวย ผู้ไม่มีวันล้มลงตลอดกาล ขอเพียงมีตนก็มีความอบอุ่น มีแสงสว่าง" เชิญ จอมยุทธ์ทุกท่านร่วมสังสรรค์ เสพสุราหวานหอมจากกระทู้นี้เถิด เชิญมาร่วมวง |
| เซียวสี่บ้อ |
|
|
|
นิยายของท่านทั้งสามนั้นต่างอารมณ์กันโดยสิ้นเชิง ในด้านอารมณ์นั้น เวลาอ่านนิยายของท่านกิมย้ง ข้าพเจ้ารู้สึกฮึกเหิม อยากจับกระบี่ขึ้นกวัดแกว่งเพื่อบ้านเมือง อารมณ์สะท้านซาบซ่านไปทั้งกาย แต่ของท่านมังกรโบราณกลับทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกสงบอย่างประหลาด เวลาที่เหมือนหยุดนิ่ง เป็นช่วงเวลาแห่งการคลายปมปัญหาชีวิตในศีรษะข้าพเจ้า ในขณะที่ของท่านหวงอี้ กลับเหมือนถูกรุมเร้าด้วยอารมณ์ที่ประทังเข้ามาอย่างต่อเนื่องหนุนเนือง สว่นด้านตัวละคร ข้าพเจ้ารู้สึกว่าตัวละครของกิมย้งคล้ายคนในอุดมคติ ดูไปมีส่วนคล้ายคนธรรมดาอยู่บ้าง แต่กลับมีปณิธาน และวิสัยที่หาพบได้ยากในปัจจุบันกาล ตัวละครของโกวเล้งกลับแตกต่าง ตัวละครส่วนใหญ่ยืนพื้นอยู่บน พื้นฐานของมนุษย์ ปัจจัย4 แต่ก็หลอมรวมเอาความคิดเพ้อฝันเข้าไปด้วย เนื่องจากโกวเล้งมีผลงานหลายยุค ตัวละครจึงแตกต่างกันไปตามยุคสมัยไม่สามารถวิจารณ์พร้อมกันได้ (เหมือนจับฉ่ายชามใหญ่) ของท่านหวงอี้ ในแต่ละเรื่องมีตัวละครมหาศาลมาก แต่นั่นก็เข้ากับความเป็นจริงได้มาก เพราะในความเป็นจริงแล้ว เหตุการณ์ใหญ่ๆสมควรต้องมีตัวละครเยอะ แต่นั่นก็มาพร้อมจุดด้อยที่ต้องละทิ้งตัวละครบางตัวที่ไม่สำคัญนัก การแบ่งน้ำหนักจึงไม่เท่ากัน หากเปรียบแล้ว นิยายของท่านปรมาจารย์กิมย้งคล้ายภูผาใหญ่ หนักแน่นแข็งแรง เปี่ยมด้วยพลัง นิยายของโกวเล้งกลับคล้ายสายลม บ้างรวดเร็วกระชับ ฉับไว บ้างสงบนิ่ง ไม่ไหวติง มาตรว่าเยิ่นเย้อ(บ้าง)ในภาษา แต่จุดเด่นจุดด้อยหลอมรวมเป็นอันเดียวกัน ภาษาที่เพลิดแพล้ว สร้างมิติใหม่ในการอ่าน นิยายของหวงอี้ก็เป็นอีกแบบ คล้ายคลื่นที่ถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย คลื่นใหญ่เล็กไม่เท่ากัน บางครั้งก็ลูกเล็ก บางครั้งก็ใหญ่จนไม่อาจต้าน แต่กระนั้นก็เพียรถาโถมไม่มีวันหยุด ข้าพเจ้าไม่สามารถให้คะแนนได้จริงๆ เหมือนผัดกระเพา+ไข่เจียวราดข้าว แล้วถามว่าส่วนใดอร่อยกว่า ผัดกระเพา ไข่เจียวหรือข้าวสวย (กินด้วยกันอร่อยกว่านะท่าน) ส่วนด้านตัวละครนั้นข้าพเจ้าชอบโดยด้านอุปนิสัย ของกิมย้งข้าพเจ้าชอบ ฟงชิงหยาง ของโกวเล้ง เป็น อี้จับซา ของหวงอี้กลับเป็น ฉีจื่อหลิง |
| Lu (Love Universe) |
|
|
|
กิมย้ง 9.71 โกวเล้ง 8.574323232 หวงอี้ 7.7643212121 อุนสุยอัน(อันนี้แถม) 8.02626 เหตุผลประกอบการตัดสิน ดูจาก 1. เนื้อเรื่อง - สำหรับเรื่องของเนื้อเรื่องนั้น กิมย้งจะเด่นมาก หวงอี้รองลงมา รั้งท้ายโดยโกวเล้ง 2. การดำเนินเรื่อง - อันดับหนึ่งกิมย้ง อันดับสองโกวเล้ง อันดับสามหวงอี้ 3. การปั้นตัวละคร - อันดับหนึ่งกิมย้ง เฉือนโกวเล้งอย่างเฉียดฉิว(ด้วยเหตุผลที่ว่าตัวละครของกิมย้งนั้นมีเอกลักษณ์กันแทบทุกตัวแม้ว่าจะมีหลายท่านที่เห็นว่าตัวละครของกิมย้งเป็นตัวละครในอุดมคติ ไม่มีอยู่จริง คงจะไม่ใช่ครับ เพียงแค่เป็นบุคคลที่หาได้ยากเท่านั้นเอง ในชีวิตผมเคยพบทั้งคนที่มีบุคลิกภาพอย่างก๊วยเจ๋ง อุ้ยเสี่ยวป้อ เคียวฮง เหล่งฮู้ชงมาแล้ว ในขณะที่ของโกวเล้งจะมีตัวละครไม่กี่แบบ(ส่วนใหญ่มี3แบบ 1.พวกเหงาเศร้าๆ 2. พวกสุขสันต์หรรษา 3. พวกตัวกวนทีน จริงๆมีอีกเยอะ แต่คงประมาณนี้แหล่ะ) รั้งท้ายด้วยหวงอี้ เพราะตัวละครของเขานั้นเอกลักษณ์ซ้ำกันไปหมด มีตัวละคร100ตัวแต่บุคลิกมีเพียง2-3แบบเท่านั้น 4. ความสมบูรณ์แบบ อันดับหนึ่งก็กิมย้ง อันดับ2หวงอี้ อันดับ3โกวเล้ง(นิยายของโกวเล้งไม่ว่ายุคแรกหรือยุคหลัง หากอ่านซ้ำเป็นครั้งที่2จะพบรอยต่อมากมาย ในขณะที่ของกิมย้งหากลองอ่านซ้ำดูจะไม่เห็นรอยต่อเลย) 5.สาระ- อันนี้แล้วแต่ใครจะคิดครับ |
| ทรายดำ |
|
|
|
ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือมันเทียบกันไม่ได้เพราะจำนวนคนอ่านคนชอบมันเท่าๆกันแต่ถ้าจะให้วิจารณ์เลยนะ กิมย้งถือว่าเป็นสุดยอดจริงๆเพราะว่าแต่ละเรื่องจะหลากอารมณ์มากเช่นเรื่องแรกจอมใจจอมยุทธเรื่องนี้อาจเพราะบางทีเพิ่งเริ่มเขียนเราว่าสนุกแต่ไม่ถือว่าโดดเด่นนะ ปมเด่นของกิมย้งคือการนำนิยายแต่ละเรื่องมาผูกเข้้ากับยุคสมัยประวัติศาสตร์ได้ดีจะมีก็แต่ชุดมังกรหยกนี่ละครับที่บู๊สุดๆแต่ถ้าใครเคยอ่านมังกรหยกก็จะรู้ว่านั่นก็เป็น4แนวที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงซึ่งคือตัวเอกภาค1ก๊วยเจ๋งไม่หล่อเหลาหรือเฉลียวฉลาดในขนะที่พระเอกส่วนมากจกไปท่างเทพบุตรลมเพรียวกัน(ผมเรียกว่างั้น ฮึฮึ) ส่วนภาคสองจะเป็นแนวรักรันทดนะออกเศร้าๆถึงผมจะไม่ชอบแนวรักๆเรื่องนี้ผมยังทึ่งเลยละ ภาคสามลึกลับหน่อยๆแต่ผมชอบตัวละครเตียบ่อกี้มากนี่ดฃก็เป็นอีกแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นกันคือเป็นคนค่อนข้างนุ่มนิ่มทีเดียว(แต่ไม่ใช่แบบช้างเท้าหลังนะ) ภาคสี่ขอบอกว่ามันสุดยอดดดดดดดดดด แต่มันจบง่ายไปหน่อย คือภาคนี้เนี่ยพระเอกจะโดดเด่นมากทีเดียว(ครัยไม่เคยอ่านลองไปหาอ่านดูนะครับ) ของโกวเล้งนี้เป็นแนวที่ไม่ค่อยชอบอ่านและผมคิดว่ามีจุดเสียอยู่เยอะเช่นฉากบู๊นะแบบแปปเดียว แปปเดียวจริงๆเชื่อมั้ยว่าไม่ถึงประโยดเต็มแบบว่า "พริบตานั้นหัวของชายชุดดำก็หลุดจากบ่า (พระเอก)แสยะยิ้ม ทุกผู้คนขนลุก ไม่มีใครรู้ไม่มีใครทราบ ว่ากระบวนท่านี้ใช้ออกอย่างไร" เหนปะ และดดยเฉพาะชุดเรื่องประมานยุทธจักรนิยายหรืออาวุธของโกวเล้งนะคุณ อย่าไปอ่านเลย:-)สุดๆ รับไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยยย เรื่องที่แนะนำคือเซียวฮื้อยี่ อีกคนคือหวงอี้ผมประทับใจหวงอีมากเรื่องแนวคิดโครงเรื่องเรื่องเจาะเวลานี่ ผมว่ามันXมากไปอะแต่ก้อหนุกดีนะ มังกรคู่นี่สนุกมากเยยแหละครับพลิกแลงดี |
| คนเดิม |
|
|
|
อ้อลืมคะแนน กิมย้ง 9.87 หวงอี้8.90 โกวเล้ง7.95 |
| หลวงจีนสัตย์ซื่อ |
|
|
|
กิมย้ง - ดำเนินเรื่องและผูกเรื่องได้ดี ไม่ทอดทิ้งตัวละคร และไม่สร้างตัวละครฟุ่มเฟือยเพียงเพื่อดำเนินฉากหนึ่งๆให้ผ่านพ้นไป คล้ายๆชมภาพยนตร์สมัยใหม่ปัจจุบันนี้แหละขอรับ - ตัวละคร สร้างได้มีเอกลักษณ์ มีตัวละครที่มีเสน่ห์และเป็นชื่นชอบของผู้คนมากมาย เช่น เฒ่าทารก มารบูรพา ขอทานเหนือ - ฉากบู๊ และวิชาบู๊ ทำได้ดี โก้วเล้ง - เน้นคุณธรรมน้ำมิตร สหาย สุรา และนารี - เนื้อเรื่อง และการดำเนินเรื่อง โลดโผน แหวกแนว หักมุม แต่มีบ่อยครั้งที่ตัวละครถูกทอดทิ้ง (แต่ทั้งนี้ไม่อาจบอกได้ว่าการทอดทิ้งตัวละครนั้นเป็นข้อเสีย หรือการที่ตัวละครทุกตัวผูกกันเป็นเรื่องที่สมบูรณ์ จะเป็นข้อดีเสมอไป ก็แล้วแต่คนชอบ) - ตัวละคร สร้างได้มีเอกลักษณ์ มีตัวละครที่มีเสน่ห์ มากหลาย เช่นกัน - ฉากบู๊ และวิชาบู๊ ทำได้ดีในอีกรูปแบบหนึ่ง หวงอี้ -ทำได้ดีทีเดียวในด้านเนื้อเรื่อง และการดำเนินเรื่อง -แต่ด้านฉากบู๊ วิชาบู๊ รวมทั้งตัวละคร ยังมิสู้อีกสองท่าน แต่มีข้อได้เปรียบคือ ยังมีเวลาพัฒนาต่อไปอีกได้ |
| Lily of the Valley |
|
|
|
คำวิจารณ์ข้างบน ข้าพเจ้าเห็นด้วยเป็นส่วนใหญ่ค่ะ โดยเฉพาะของกิมย้งกับโก้วเล้ง เลยไม่รู้จะเขียนอะไรเพิ่มเติม คิดว่าคนส่วนใหญ่ก็คงคิดคล้าย ๆ กัน แต่ก็อดมาโพสต์ต่อไม่ได้ ก็เลยจะขอเล่าความรู้สึกเกี่ยวกับนักเขียนทั้งสามคนแล้วกันนะคะ ในสามคน ชอบกิมย้งมากที่สุดค่ะ กิมย้งเป็นนักเขียนกำลังภายในเพียงคนเดียวที่ทำให้ข้าพเจ้าอ่านจนลืมตัว หัวเราะ และร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจสภาพรอบข้างใด ๆ ทั้งสิ้น ตัวละครของกิมย้งสร้างสรรค์ได้มีบุคคลิกโดดเด่นและไม่ฟุ่มเฟือย นิสัยจัดว่าเป็นอุดิมคติ ซึ่งหาได้ยาก แต่นี่แหล่ะค่ะ เป็นเสน่ห์ของกำลังภายใน ที่เขียนถึงคนที่มีบุคคลิกเฉพาะตัว อ่านแรก ๆ ก็แค่สนุก อ่านไป ๆ ยิ่งทึ่ง รู้สึกว่าแค่คิดว่าอาจจะมีคนแบบเหล็งฮู้งชงรึโอ๊วฮุยร่วมโลกเดียวกันโลกนี้ก็น่าอยู่มากขึ้นเยอะทีเดียวค่ะ ไม่หวงคะแนนเลยค่ะ กับนักเขียนคนนี้ให้สิบเต็ม อ่านมาตั้งแต่เริ่มอ่านหนังสือเลยทีเดียว อ่านได้ไม่เบื่อและยังอ่านอยู่จนทุกวันนี้ค่ะ และก็คิดว่าคงอ่านได้ไปจนแก่จนเฒ่า โก้วเล้งนั้น ข้าพเจ้าปลื้มมากค่ะ ในช่วงวัยทีน เป็นยุคแสวงหา ความรู้สึกเหงาเศร้าพร้อมตัวละครนั้นก็มี (แต่ไม่ถึงกับร้องออกมาจริง ๆ แบบกิมย้ง) ช่วงนั้นรู้สึกซาบซึ้งตัวละคร และไตร่ตรองกับปรัชญาของท่านโก้วเล้งมาก ๆ นับว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ทำให้ช่วงชีวิตช่วงนึงผ่านพ้นมาได้ด้วยดี แต่ตอนนี้กลับมาอ่านอีก ดูเหมือนปรัชญาเหล่านั้นจะย่อยสลายไปหมดแล้ว อ่านอีกครั้งก็ประทับใจไม่เท่าสมัยเด็ก ๆ ที่อ่านเลยค่ะ แถมเรื่องที่รันทดหลัง ๆ ก็อ่านไม่ได้เลย กลับมาชอบเรื่องแรก ๆ ของท่านไปเสียนี่ แต่ถึงอย่างไร ข้าพเจ้าว่าคนอ่านกำลังภายในควรได้อ่านของท่านโก้วเล้งค่ะ ส่วนจะเอาไปย่อยสลายได้อย่างไรนั้น คงต้องแล้วแต่ประสบการณ์ชีวิตของแต่ละคน หวงอี้ มาตอนที่ข้าพเ้จ้ากำลังจะหมดหวังต่อวงการนิยายกำลังภายใน เพราะขาดเรื่องใหม่ ๆ ในท้องตลาด ถึงขนาดว่าขุดเรื่องเก่า ๆ มาอ่านแล้วอ่านอีกจนไม่รู้จะอ่านอะไรแล้ว รู้จักครั้งแรกก็เจาะเวลาหาจิ๋นซี คิดว่าสนุกพอสมควร แต่เพราะไม่ได้บรรยากาศกำลังภายในก็เลยไม่ซาบซึ้ง อ่านหนเดียวจำได้ว่าเรื่องดี แต่ก็ไม่ประทับใจนัก มารู้จักอีกหนตอนเจอเรื่องคลุมพิรุณพลิกเมฆาจากในเว็บ ตอนนั้นยังไม่รู้อีกว่าคนเดียวกับเจาะเวลาหาจิ๋นซี ข้าพเจ้าประทับใจมาก ๆ ค่ะ พอได้อ่านแค่ไม่กี่ตอน อาการอดหยากปากแห้ง ใกล้จะตายเพราะขาดกำลังภายใน ก็เริ่มทุเลา เกิดความหวังพองโตอยู่ในอก ว่านี่แหล่ะ กำลังภายในคงได้เกิดขึ้นมาอีกรอบแน่ ๆ เลย พอมังกรคู่ฯ ออกวางจำหน่าย ก็ติดตามมาตลอด รู้สึกเดี๋ยวชอบเดี๋ยวไม่ชอบมาตลอด 21 เล่ม ก็เลยรู้สึกว่า เอ๊ะยังไงเนี่ย คนนี้ตกลงเขียนดีหรือไม่ดีกันแน่ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็น่าเบื่อสลับกันไป เห็นด้วยกับสหายที่กล่าวข้างบนคือขาดความกลมกลืน ตัวละครสับสน ทึ่งในความพยายามและความรู้ต่าง ๆ นานา ที่สอดแทรกอยู่ในเนื้อหา แต่อ่านแล้วเกือบกระอักข้อมูล สรุปว่าอ่านสนุกแต่อ่านจบกลับไม่คิดจะอ่านใหม่อีกเลย อย่างมากก็แค่พลิกดูตอนที่ชอบเท่านั้นเอง ถึงยังไงหวงอี้ก็ยังมีชีัวิตอยู่ และก็ยังเขียนอยู่ ก็จะติดตามต่อไป เพราะยังไงกำลังภายในก็พิมพ์เรื่องใหม่ ๆ น้อยอยู่แล้ว พิมพ์อะไรออกมาก็อ่านอยู่ดีค่ะ คิดว่าจะรอดูพัฒนาการด้วยความหวังต่อไปค่ะ ยังไงก็ยังไม่สิ้นหวังค่ะ โก้วเล้งกับหวงอี้นี่ให้คะแนนไม่ถูกนะคะ เพราะมีความเด่นกับคนละแบบจริง ๆ ค่ะ แต่ที่สุดของที่สุดนั้นก็คือกิมย้งนั่นเอง ประมาณ 7-8 นี่แหล่ะค่ะ |
| คนดู |
|
|
|
นายคนดูเว้าซื่อๆ เลยหนา เอาแบบว่าหยิบมาอ่าน แล้วอ่านได้ต่อเนื่องไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องวางนั่นแหล่ะ ไม่ต้องสาธยายมากถึงเหตุผลประกอบ ที่หนึ่งก้อโกวเล้งจ้ะ ส่วนใหญ่พออ่านแล้ว ต้องอ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบไม่งั้นขาดอารมณ์ต่อเนื่อง รองลงมากิมย้ง บางทีตอนก็มีเซ็งๆ บ้าง แบบว่าไม่สะใจโก๋เลย ห่วยสุดคือหวงอี้ อ่านได้ยี่สิบสามสิบหน้าก็เบื่อเลี้ยว ฮี่ ฮี่ อันนี้แถม ของอุนสุยอัน หรืออุนเลี้ยงเง็ก นายคนดูชอบสุดๆ กว่าครายเพื่อน ไม่มีเรื่องไหนของแก ที่นายคนดู บ่ชอบเลยจ๊ะ สิบอกไห่เด้อ |
| หมอก |
|
|
|
-ที่เรียกอารมณ์มากสุดอ่านแล้วอิงสุด กิมย้งครับ เพราะมีการปั้นตัวละครได้ดีมาก มีความต่อเนื่อง สมเหตุผล สุขทุกข์เหมือนจริงมากสุด ทั้งหลักวิชาก็ดี ไม่ได้รวบรัดตัดตอน เรื่องที่จะเศร้าก็ไม่ได้น้ำเน่า หรือไม่ได้มีแค่รูปแบบเดียว เวลาอ่านตลกก็ขำสุดเหมือนอุ้ยเสี่ยวป้อ ถ้าอ่านไปแล้วเมื่อกลับมาอ่านอีกก็ยังน่าอ่านครับ -ถ้าแนวหนังสือที่ชอบ ก็หวงอี้ครับ เพราะชอบทั้งเรื่องเจาะเวลากับมังกรคู่ เนื้อเรื่องแหวกดี มีความโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์สูง วิชาการต่อสู้ ก็แหวกแนว ท้าทายดี บทพิศวาทความรักยังไม่ดีครับ ที่สำคัญตัวละครมีรูปแบบสับสน ไม่มีเอกลักษณ์ชัดเจนเท่าที่ควร บางทีรีบสรุปเกินไปหรือห้วนไป เรื่องมังกรคู่ผมว่ายิ่งแต่งยิ่งออกนอกกรอบเค้าโครงเรื่องเกินไป สู้เจาะเวลาไมได้ครับ (ส่วนคลุมพิรุณยังไม่ได้อ่าน) -ท่านโกวเล้ง ชอบไม่กี่เรื่องของท่านครับ บอกตรงๆว่าไม่ค่อยชอบแนวท่านโกวเล้ง เพราะรู้สึกว่าการต่อสู้มันห้วนไป บางทีก็ดีบางทีก็สั้นเกินไปเน้นใช้ปรัชญามากกว่า บางอารมณ์ไม่ไหลต่อเนื่อง หรือหักมุมมากเกินไปบางทีไม่น่าหักอย่างนี้ก็หักได้ เลยขาดความสมจริงตอนหักมุมมากๆน่ะครับ ขาดรายละเอียดของฉากบรรยากาศหรือสภาพแวดล้อม เน้นคำพูดที่ใช้โต้ตอบกันที่จะสื่อถึงความคิดของตัวละครมากกว่า ซึ่งเรื่องที่ชอบมากสุดคือเซียวฮื้อยี้ครับสุดยอดมาก สรุปเรียงเป็น กิมย้ง หวงอี้ โกวเล้งครับ |
| กงจื้อสำราญ :D |
|
|
|
เรากงจื้อก็ขอปล่อยไก่ แสดงวิชาแมวสามขา ซักเล็กน้อย ไม่ขอพูดถึง กิมย้ง และ โก๋วเล้ง เพราะทุกท่านคงจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เรากงจื้ออยากพูดถึงอีกมุมมองหนึ่งของ "หวงอี้" บ้าง อย่างที่ทุกท่านรู้เค้ายังเป็นมือกลางๆทางวงการนี้ (10 กว่าปีเองกระมัง สำหรับนิยายกำลังภายใน) ข้อเสียเลยค่อนข้างเยอะ เช่น ตัวละครแต่ละตัวมีบุคลิกไม่ชัดเจน (อย่างที่ท่าน"ฮิวเยียก"เคยว่าไว้ในกระทู้เมื่อหลายเดือนก่อน) คุม plot ไม่ค่อยอยู่ ... งานของเค้าส่วนใหญ่ได้แรงบันดาลใจจากนักเขียนหลายสิบคนมาก (ที่เห็นชัดๆก็ กิมย้ง กับ ซีเบ๊เหล็ง) จะเรียกว่า "งานปะติด" ก็ได้ เอาของคนโน้นมานิด ของคนนี้มาหน่อย (เลยเป็นเหตุผลนึงที่ทำให้งานมีช่องโหว่เยอะ) ... อย่าง plot เรื่อง "เจาะเวลาหาจิ๋นซี" นี่ ทุกวันนี้ข้าพเจ้าก็ยังสงสัยว่า เอามาจากการ์ตูนเรื่อง "มังกรอหังการหมาป่าคะนองศึก" หรือเปล่า? เพราะมัันคล้ายกันเหลือเกิน (การ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องที่ว่า มี plot คือ ตัวเอก ชายหญิงได้หลงเข้าไปในยุคสามก๊ก) หรือว่า plot อย่างนี้มันคิดกันง่ายๆ ก็ไม่รู้เหมือนกัน (อย่างนิยายไทย ก็เต็มไปหมด เช่น นิราศสองภพ, ฯลฯ) ... ฉะนั้นเรากงจื้อเลยคิดว่า หวงอี้ ชอบอ่านการ์ตูน และดูหนังรักด้วย (๕๕๕) เห็นที่เกริ่นแต่ข้อเสียอย่างนี้ไม่ได้แปลว่า เรากงจื้อไม่ชมชอบหวงอี้ แต่กลับกัน เรากงจื้อชอบ แนวการเขียนของเขา"มาก" เพราะคิดว่าหวงอี้อาจจะชอบอะไรหลายอย่างที่คล้ายเรากงจื้อ ... เช่นไม่ว่าจะเป็น :- -- การเขียนแบบประนีประนอมยอมความ สุขนิยม ไม่รันทด ... ด้วยความเป็นคนสมัยใหม่ ที่เบื่อในภัยของสงคราม หรือถูกกดดันจากสังคมอันโหดร้าย ทำให้ต้องการ"ปลีกวิเวก" ส่วนตัว มาหลบอยู่ในโลกของ fantasy ในนิยาย ฉะนั้นเรากงจื้อเราชอบอ่านอะไรที่มันสบายๆ ไม่กดดัน รันทด จนเกินไป ซึ่งก็เข้าทางของหวงอี้พอดี -- ญ เยอะ ... ด้วยความอยากให้ผลงานตัวเองติดตลาด หรือ ความชอบส่วนตัวไม่ทราบ อย่างที่รู้ๆว่า งานของเขาสมัยแรก ค่อนข้างจะโจ๋งครึ่มไปนิดนึง ... แต่ก็ต้องยอมรับว่า ตัวละครอย่าง "เซี่ยงเส้าหลง" เป็น ultimate fantasy ของชายทุกผู้ทุกนามจริงๆ ... ตอนนี้เลยเสียดาย หลังจากที่ผลงานของท่านติดตลาดไปแล้ว ทำให้อะไรอะไรที่เคยโจ๋งครึ่มที่ว่า ก็กลายเป็นสงบเสงี่ยมเรียบร้อยไปแล้ว (คิดว่าตั้งแต่มังกรคู่ฯ เป็นต้นไป) เสียดาย เสียดาย จริงๆ (๕๕๕) -- รายละเอียด ... งานของเขาเน้นคำว่า"รายละเอียด" จริงๆ (เอามังกรคู่ฯ เป็นข้อสังเกต) คิดว่าคนที่อ่านแนวกำลังภายในส่วนใหญ่นี่ไม่ชอบอะไรที่เยิ่นเย้อ แต่เรากงจื้อกลับชอบส่วนๆนี้ของเขา ยิ่งเยิ่นเย้อยิ่งชอบ สู้เยอะไม่ค่อยชอบ โดยเฉพาะเรื่องของความรักนี่ขอยาวๆทั้งเล่มเลยได้มั้ย (๕๕) ... มีฉากรายละเอียดบางอย่างที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาไปแล้ว เช่น พวกฉากปฏิบัติการต่างๆ วางแผน ปลอมตัว ไปสืบไอ้โน่น แล้วบังเอิญได้ิยินไอ้นี่ ฯลฯ ... แต่ก็ยอมรับว่ามีบางเรื่องที่ไม่รู้ว่าจะเกริ่นมาทำไมแล้วไม่ยอมสานต่อให้จบ (เช่น เรื่องการเรียนพนันของฉีจื่อหลิง ไม่เห็นได้ใช้เป็นชิ้นเป็นอันเลย อย่างที่หลายท่านบอก) -- วัตถุนิยมสมัยใหม่ ... หวงอี้เป็นคนสมัยใหม่ (อย่างน้อยก็ใหม่กว่า 2 ปรมาจารย์ที่กำลังมาวิจารณ์ร่วมกันในกระทู้นี้) เลยทำให้ได้เสพย์วัตถุนิยมในสมัยใหม่ไปด้วย ซึ่งผลจากกระบวนการการกลั่นกรองทางความคิด ก็เลยจะทำให้ผลงานของเขามีกลิ่นอายของวัตถุนิยมสมัยใหม่ ซึ่งก็เหมือนกับเรากงจื้อ (ซึ่งตรงจุดนี้ก็คงเป็นข้อเสียสำหรับคนที่รักแบบแผนของนิยายมาตราฐานแบบดั้งเดิม) -- ปรัชญาจะจะ ... ในงานของท่านอื่น อาจไม่ค่อยเห็นการพูดถึงปรัชญาแบบตั้งใจขนาดนี้ คือมี แต่ว่าแฝงมากับคำพูด หรือเนื้อเรื่อง ซึ่งต้องมาสังเกตกันเอาเอง ... แต่ว่าของหวงอี้ นี่เค้าเล่นดึงกันมาพูดอย่างจริงจังเลย โดยเฉพาะมีการรวมเอาการต่อสู้แบบปรัชญาเข้าไปด้วย (ซึ่งอันนี้เรากงจื้อก็ชอบมาก เช่น ฉากการต่อสู้ของ "ดาบสวรรค์กับผู้วิเศษกำจาย" ของ "โคว่จงกัีบชอนแชอิม") แล้วปรัชญาที่เขาเอามาแฝงมันเป็น "หลักธรรม" (ธรรมะ = ธรรมชาติ) ซึ่งแปลว่ามันเป็น "สัจธรรม" นั่นเอง ซึ่งมันโดนใจกับผู้ที่เคยปฏิบัติธรรมตามหลักพุทธศาสนามาบ้างอย่างเรากงจื้อจริงๆ มีอยู่หลายตอนที่เหมือนกับคำสอนของพระพุทธเจ้ามาก เลยยิ่งอ่านยิ่งโดน ... ตัวอย่างเล็กๆน้อยๆเหล่านี้่ก็เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เรากงจื้อชอบงานของ"หวงอี้" ซึ่งก็คงจะเป็นเหตุผลที่ขัดใจของหลายๆท่านที่ไม่ชอบงานของเขา |
| กงจื้อสำราญ :D |
|
|
|
เอ่อ...เรื่องปรัชญาลืมไปว่าของโก๋วเล้งก็จะจะเหมือนกัน (จะจะกว่าหวงอี้อีก) แต่มันคนละแบบกันอะขอรับ ของโก๋วเล้งมันจะออกแบบพรรณนาหน่อย ซึ่งถ้าคนชอบก็ชอบ คนไม่ชอบก็คงจะเบื่อ แต่ปรัชญาของหวงอี้มันเหมือนมีตัวตน มีชีวิตชีวา แล้วก็สัมผัสได้มากกว่า (ในความคิดของเรากงจื้อคนเดียวนะขอรับ) ส่วนเรื่องที่หลายท่านบอกว่า ตัวละครของหวงอี้ส่วนใหญ่จะยังไม่มีบุคลิกชัดเจน ก็สมควรอยู่เพราะพี่แก(หวงอี้) เล่นมีตัวละครเป็นพันตัว (สงสัยคิดจะลงกินเนสบุ๊ค ทำลายสถิติ นิยายที่มีตัวละครที่มีชื่อมากที่สุดในโลก) เค้าก็คงจะขี้เกียจคิดบุคลิกออกมา แต่เรื่องนี้เรากงจื้อก็คิดว่า สามารถชดเชยด้วยการที่เราอินและเอาใจช่วยกับตัวละครหลักทั้ง 2 (และพวก) มากกว่าเรื่องไหนๆ (สาเหตุที่อินมากก็เพราะว่ามันยาวกว่าเรื่องไหนๆนี่เอง ๕๕๕) ... ซึ่งเหตุผลที่ชดเชยกันได้ของเรากงจื้อนี่ก็"กำปั้นทุบดิน" "ไปไหนมา 3 วา 2 ศอก" จริงๆ (ชดเชยกันได้ตรงไหน??? ๕๕๕) สรุปงานของหวงอี้ในความคิดของเรากงจื้อ ... มีความ"ดี"ในระดับนึง มีข้อให้จับผิดเยอะ แต่ "สนุก"มากมากขอรับ |
| อืมม์ |
|
|
|
กิมย้งเป็นสุดยอดในเรื่องจินตนาการที่หลากหลายครับ ไม่รู้แกไปเอามุขมาจากไหนมากมายแต่ละเรื่องแฝงเนื้อหาที่เข้มข้นที่เป็นไคลแมกซ์ไว้เป็นสิบจุด และที่สุดยอดคือแกรักษาความคงเส้นคงวาของเรื่องไว้ได้เก่งมากไม่มีการสุกเอาเผากินเลย โกวเล้งเป็นสไตล์ใหม่ ที่บุกเบิกแนวทางของคำคม การหักมุม แต่เรื่องของแกแนวทางยังค่อนข้างซ้ำกันอยู่เยอะ หวงอี้ เขียนได้มันส์แต่การรักษาความคงเส้นคงวาค่อนข้างแย่ มุขค่อนข้างจะวนไปวนมา อย่างในมังกรคู่ มุขแทบจะวนอยู่กับสองพระเอกสู้กับผู้ร้ายแล้วผู้ร้ายก็กลายเป็นเพื่อน เพียงแต่เปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อยๆ ผมให้ กิมย้ง 9.9 โกวเล้ง 8.5 หวงอี้ 8 ครับ แต่ถ้าพูดถึงความอ่านสนุกผมให้ กิมย้ง 9.2 โกวเล้ง 9 หวงอี้ 9 |
| amigo |
|
|
|
มีแต่กองเชียร์กิมย้งทั้งนั้นเลย ผมเลยต้องออกมาสู้เพื่อโกวเล้ง อิอิ ความเห็นส่วนตัวนะคับ แย้งได้คับ ส่วนตัวแล้วเนี่ย หากถามผมว่าใครเก่งกว่ากัน กิมย้ง โกวเล้ง หวงอี้เนี่ย ผมจะคิดอยู่แค่ว่า โกวเล้งกับกิมย้ง ใครเก่งกว่ากัน ก็ต้องขอโทษแฟน ๆ ของหวงอี้ด้วยนะคับ เพราะผมอ่านงานของหวงอี้แล้วบอกตรง ๆ ว่าไม่ค่อยชอบอ่ะคับ ตัวละครที่มากมายจนเหมือนจะเกินความจำเป็นทำให้งานมันดูโหวง ๆ ไม่กระชับเท่าที่ควร ส่วนโกวเล้งกับกิมย้งเนี่ย ผมต้องออกตัวก่อนว่าผมชอบโกวเล้งมากกว่า แต่หากพิจารณาเหตุผลต่าง ๆ รวมกันแล้วเนี่ย ผมคิดว่าหากวัดกันที่ผลงานบางชิ้นของสองท่านแล้วเนี่ย ผมชอบโกวเล้งมากกว่า เพราะผลงานของโกวเล้งอย่างชุด 7 อาวุธนั้น อ่านสนุกไม่ถึงครึ่ง อีกเกินครึ่งนั้นอ่านไม่สนุกเอาซะเลย :( แต่งานของกิมย้งนั้น หลาย ๆ เรื่องสามารถสร้างความประทับใจอย่างมากจนต้องหยิบมาอ่านหลายครั้ง ส่วนตัวแล้วให้ โกวเล้ง 9.5 กิมย้ง 9.5 หวงอี้ไม่ขอวิจารณ์คับ |
| ฟ้าหลังฝน |
|
|
|
ขอบคุณทุกความเห็นครับ อ่านแล้วได้ความรู้ดีครับ ก็ขอเชิญมาช่วยๆกันโหวตหน่อยนะครับ ส่วนใหญ่ที่อ่านนี่ก็เป็นไปตามความคาดหมายครับ ท่านปรมาจารย์ กิมย้งมาเป็นอันดับหนึ่ง คงจะเป็นสุดยอดตั้งแต่อดีตจวบจนอนาคต สำหรับหวงอี้กับโกวเล้งนั้นก็ต้องแย่งชิงกันต่อไป แต่เท่าที่อ่านมารู้สึกท่านโกวเล้งจะเหนือกว่านิดๆนะครับ อืม แต่งงเหมือนกัน เห็นเขาบอกว่า ท่านปรมาจารย์สนธิ ลิ้มทองกุล ให้หวงอี้ที่หนึ่ง ก็ไม่ทราบว่าจริงเท็จอย่างไร อยากอ่านบทความหรือความเห็นที่ท่านเขียนจัง ใครเคยอ่านช่วยกรุณาโพสต์มาให้อ่านทีนะครับ จะเป็นพระคุณอย่างสูงครับ |
| โต |
|
|
|
โปรโมท สำนักพิมพ์ตัวเองมังครับ หวงอี้ ความรู้ดี แต่เอาความรู้มาใส่ในนิยายแล้วน่าเบื่อ |
| กระเทืองแก่ |
|
|
|
เห็นด้วยอย่างยิ่งว่างานของกิมย้งสามารถเรียกอารมณ์ได้หลายหลายยิ่ง ยิ่งเมื่อได้อ่านซ้ำครั้งที่ 2-3 ขึ้นไปแล้วจะสามารถเก็บรายละเอียดที่ผู้ประพันธ์ต้องการนำเสนอได้ ความรักของมารดาที่มีต่อบุตรในมังกรทะลายฟ้าประทับใจยิ่งฉันใด โศกนาฏกรรมความรักของคู่พระเองนางเอกในกระบี่ใจพิสุทธ์ก็เรียกน้ำตาผู้อ่านได้เสมอ ......ฉากลาตายของแม่ก๊วยเจ๋ง สั่งสอนให้ลูกระลึกถึงชาติกำเนิดตัวเอง ไม่ลืมตนลืมคุณแผ่นดินแม้จะอยู่ที่ไหนก็ตาม .....และอีกหลายๆฉากที่เรียกน้ำตาและประทับตราตรึงใจของผู้อ่านใดตลอดกาล เป็นข้อเด่นยิ่งของกิมย้งขณะทีี่กล้าบอกได้เลยว่าไม่มีนักประพันธ์ท่านอื่นทำได้ เล่าฮูให้คะแนนเต็ม 10 เลย (ขอให้เป็นคะแนนเต็มไม่มีทศนิยม) สำหรับงานของโกวเล้งต้องขอยอมรับว่าเล่าฮูเองไม่ค่อยถูกโรคกับสำนวนโกวเล้งซักเท่าใด แต่ก็อดยอมรับความตื่นเต้นน่าติดตามของเนื้อเรื่องไม่ได้ ซึ่งแม้แต่กิมย้งเองก็อาจเทียบไม่ได้ โดยเฉพาะ"เซียวฮื่อยี้"ซึ่งมังกรโบราณเรียบเรียงคำพูดได้สละสลวยกว่าเรื่องที่แต่งในยุคแรกๆ คะแนนที่ให้จึงมีอคติกับงานในยุคแรกๆอยู่ ให้แค่ 8 งานของหวงอี้เล่าฮูเห็นว่าใช้ภาษาได้สละสลวยกว่าโกวเล้ว (หมายถึงสำนวนที่แปลเป็นภาษาไทยแล้ว) การบรรยายปรัชญาในวิทยายุทธลึกล้ำยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเคล็ดจันทร์ในบ่อ เลขหนึ่งที่หายไป ท่าปางมือ หรือเพลงกระบี่หมากล้อม ........แต่ข้อเสียของหวงอี้ก็เห็นตรงกับ"กงจื้อสำราญ"คือคุมพล็อตเรื่องไม่ได้ หลายๆครั้งเหมือนจะวางแนวทางเอาไว้แบบหนึ่ง แต่แต่งถึงจริงๆกลับไปอีกแบบหนึ่งแล้วก็เหมือนจะลืมพล็อตเรื่องที่วางเอาไว้ไป ทั้งนี้อาจจะเป็นเพราะเนื้อเรื่อง"มังกรคู่สู้สิบทิศ"ยาวเกินไป ......... อย่างไรก็ตามเล่าฮูก็ยังให้หวงอี้ 8 เท่ากับโกวเล้ง ต้องออกตัวก่อนว่าเราผู้เฒ่ามีอคติกับสำนวนโกวเล้งในยุคแรกๆเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงอาจจะให้คะแนนประเมินต่ำกว่าที่เป็นจริง ซึ่งถ้านับเฉพาะงานในยุคหลังๆอย่างเซี่ยวฮื่อยี้ โกวเล้งอาจจะได้คะแนน 9 ซึ่งอย่างไรเราก็ไม่อาจให้โกวเล้งได้เท่ากิมย้งเป็นแน่ |
| Rooney |
|
|
|
ขอแสดงความเห็นด้วยคนนะครับแต่ไห้พิมพ์ยาวๆคงไม่ไหวเอาเป็นว่า ชอบ ท่านกิมย้งมากๆๆๆ รองมาก็ท่านหวงอี้ ผู้ชุบชีวิตนิยายกำลังภายใน ท่านโกวเล้งไม่ค่อยชอบแนวของท่านครับ เช่นชอลิ้วเฮียงตัวเอกของท่านดูแบบไม่รู้เก่งจริงหรือเปล่าแล้วก็ออกเป็นแนวนิยายฝรั่งมากไปครับ |
| ฟ้าหลังฝน |
|
|
|
อืม ลุ่มลึกดีครับ พี่เทือง เออ ไม่เป็นไรครับ ขี้เกียจพิมพ์ยาวๆ เห็นหลายคนพิมพ์ยาวแล้วก็รู้สึกขอบคุณจัง อืม แสดงว่าตั้งใจ แค่มีส่วนร่วม จะมากจะน้อยก็ไม่เป็นไรครับ ยินดีๆ |
| เบ๊เอ๊กเคี้ยง |
|
|
|
โดยส่วนตัวของผม เริ่มต้นอ่านจากกิมย้ง ย่อมเห็นความอมตะของนิยาม การผูกเรื่องที่ดูกลมเกลือน ชวนติดตาม ตัวละครที่มีเอกลักษณ์ ไม่ว่าจะเป็นจิวแป๊ะทง อึ้งเอี๊ยะซือ หลายคนคงชอบเหมือนผม โดยรวมดีเกือบทุกเรื่อง แต่พอได้อ่านของโกวเล้ง ก็เป็นอีกแนวหนึ่ง มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว นิสัยใจคอของตัวละคร การผูกเรื่องต่าง ๆ ซึ่งมีบางเรื่องดีมาก ๆ บางเรื่องก็ดู... ๆ แต่ส่วนใหญ่ดี สำหรับหวงอี้ ผมว่า คนที่ชอบกิมย้ง ก็ชอบหวงอี้ เพราะผลงานของหวงอี้มีกลิ่นอายของกิมย้งอยู่ แต่ผมให้คะแนนยากมากเพราะมาตรฐานแตกต่างกันในแต่ละเรื่อง ในส่วนตัวของกระผม ยังรักงานของกิมย้ง เป็นเหมือนครู ชื่นชมความแตกต่างของโกวเล้ง ส่วนหวงอี้ให้คะแนนไม่ค่อยถูกครับ |
|