ขำขันเรื่อง พอดีกิน โดย เจ้าพ่อซวยสุนทรีย์

จ๋อย บางแจก...ผู้ผลิตรายการสารคดีแนวผจญภัยทางโทรทัศน์มีความประสงค์จะไปตะลุยป่าแอฟริกาเพื่อทำสารคดีเกี่ยวกับคนป่าเผ่าหนึ่งที่อาศัยอยู่ในป่าลึก จึงให้ทีมงานไปจัดหาไกด์ชาวพื้นเมืองเพื่อเป็นคนนำทาง โดยมีล่ามชาวไทยที่พูดสื่อสารกับคนพื้นเมืองเหล่านั้นได้เป็นคนสัมภาษณ์คนที่มใสมัครเป็นไกด์ หลังจากสัมภาษณ์เสร็จ จ๋อย บางแจก ก็สอบถามความคิดเห็นล่าม

เป็นไงบ้าง เขาเหมาะที่จะเป็นไกด์พาเราเข้าป่ามั้ย

เขาบอกว่าชำนาญพื้นที่เป็นอย่างดี ไม่มีพาหลงเด็ดขาด แล้วเขายังเป็นคนในเผ่าที่พี่จะไปทำสารคดีด้วย จึงสามารถช่วยอำนวยความสะดวกในการถ่ายทำได้ทุกอย่างครับ...ล่ามบอกแล้วถอนหายในเฮือกใหญ่

เออ...เป็นคนในพื้นที่ก็ยิ่งดีใหญ่เลย แล้วทำไมถึงทำหน้าตาไม่สบายใจอย่างน้นล่ะ กลัวที่คนเผ่านี้เคยกินคนมาก่อนใช่มั้ย...จ๋อยถามแล้วยิ้มให้ล่ามอย่างมั่นใจ..ไม่ต้องห่วงนะ พี่เช็กมาแล้วว่าคนป่าเผ่านี้เลิกกินคนมานาน เดี๋ยวนี้พวกเขาเจริญแล้ว ไม่ล้าสมัยไร้อารยธรรมแบบแต่ก่อน...

ผมว่าไม่น่าไว้ใจจริงๆ พี่ไปที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ...ล่ามถอนหายใจอีกเฮือก...คือผมได้ยินเขาโทรศัพท์คุยกะน้องชายเขาที่อยู่ในป่าเกี่ยวกับหุ่นพี่น่ะ

อ้าว ทำไมล่ะ เห็นมั้ยในป่ามีโทรศัพท์ด้วย เจริญจะตายไป แล้วพูดถึงหุ่นพี่มันน่าวิตกตรงไหน เขาจะว่าอ้วนว่าผอมอะไรพี่ก็ไม่ถือหรอก พี่ไม่ใช่คนคิดมากน่า...จ๋อยบอกอย่างไม่แคร์

ก็ผมได้ยินเขาพูดกับน้องว่า นายจ้างที่พี่จะพาไปบ้านเราเป็นคึนเอเชียตัวไม่สูงเท่าฝรั่งหรอก หุ่นขนาดไหนงั้นเหรอ ก็ขนาดข้างเย็น 1 มื้อของครอบครัวเรานั่นแหละ...ฟังแล้วใจหวิวๆชอบกล ผใว่าพี่เปลี่ยนใจไปที่อื่นเหอะ

ออ เช่นนั้นเอง

เหอะๆ

เจริญ!!

ประเสริฐ

มีแบบนี้ด้วยหรอ