คัมภีร์ทานตะวันถูกคิดค้นเมื่อประมาณ 300 ปีก่อน โดยขันทีคนหนึ่ง และตกทอดไปสู้วัดล่างเสี้ยวลิ้ม

งักเซียว กับ ฉั่วจื้อฮง เป็นศิษพี่ศิษน้องกัน มาจากสำนักฮั้วซัว ทั้งคู่เดินทางไปวัดล่างเสี้ยวลิ้ม ใช้อุบายบางอย่างจนได้มีโอกาสจดจำเคล็ดวิชาในคัมภีร์คนละครึ่ง ต่อมาเอามารวมกัน ต่างคนต่างจดจำได้ไม่หมด ต่างโทษกันเองว่าอีกฝ่ายแอบกั๊กไว้ ทั้ง 2 ตีความคัมภีร์ไปคนละทาง จึงเกิดแยกเป็นฝ่ายลมปราณ และฝ่ายกระบวนท่า

มหาสมณะใบไม้แดง รู้ว่า งักเซียว กับ ฉั่วจื้อฮง แอบจดจำคัมภีร์ออกไป จึงส่งโต่วง้วนผู้เป็นศิษ ไปเตือนไม่ให้ฝึกวิชา เพราะท่านรู้ว่าการฝึกวิชานี้ต้องทำร้ายตนเองก่อน

งักเซียว กับ ฉั่วจื้อฮง เข้าใจว่า โต่วง้วน ต้องเคยฝึกวิชานี้มาก่อน เลยบอกเคล็ดวิชาที่ตนเองจดจำได้เพื่อให้โต่วง้วนช่วยอธิบาย โต่วง้วนเป็นผู้มีสติปัญญาดี สามารถอธิบายได้อย่างมีหลักการ พอตกกลางคืนก็ลอบจดเคล็ดวิชาไว้บนผ้ากาสาวพัสตร์ อย่างไรก็ตาม เคล็ดวิชาที่ งักเซียว กับ ฉั่วจื้อฮง จำได้ไม่ครบถ้วน เมื่อกล่าวจากปากยิ่งลดทอนลงไปอีก โต่วง้วนนำเคล็ดวิชาที่ได้มาไปตีความเขียนเป็นคัมภีร์ 72 ท่ากระบี่พิชิตมาร

ลิ้มเอี้ยงโต้ว (โต่วง้วน) จริงๆแล้วไม่มีทายาท เพราะได้ตอนตัวเองฝึกวิชา ดังนั้นตระกูลลิ้ม ไม่ใช่ทายาทที่แท้จริงของ ลิ้มเอี้ยงโต้ว

ลิ้มจิ้นน้ำบิดาของลิ้มเพ้งจื่อ และปู่ของเขา ฝีมืออ่อนด้อย เพราะไม่ได้ตอนตัวเองเพื่อฝึก เพลงกระบี่พิชิตมาร

ยิ่มอั้วเกี้ย มอบคัมภีร์ทานตะวัน (ฉบับไม่สมบูรณ์) ให้ ตงฟางปุกป่าย ไม่ใช่เพราะเจตนาดี แต่ให้เพราะรู้อยู่แล้วว่า จะฝึกวิชานี้ต้องตอนตัวเอง

เล่าเต็กนับเป็นคนของ จ้อแน่เซียง ถูกส่งไปเป็นใส้ศึกในฮั้วซัว งักปุกคุ้งเองก็รู้แต่แรกว่า เล่าเต็กนับ เป็นสายลับ แต่ยังรับไว้เป็นศิษ เพื่อไว้ซ้อนแผนที่หลัง

สรุปทั้งเรื่องไม่มีใครได้ฝึกคัมภีร์ทานตะวันฉบับสมบูรณ์เลย