เข้าระบบอัตโนมัติ

ลมปราณภูตอุดร

ต้วนอี้, ลมปราณภูติอุดร, สราญรมย์

           ลมปราณภูตอุดร (ปักเม้งซิ้งกง) เป็นวิชากำลังภายในที่ลึกล้ำ และเป็นรากฐานของวิชาสำนักสราญรมย์ ศิษสำนักสราญรมย์หลายคนทั้ง เฒ่าทาริกา อู๋หยาจื่อ หลี่ชิวสุ่ย หรือ ซีจุ๊ ล้วนมีลมปราณภูตอุดรเป็นพื้นฐานกำลังภายใน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้เรียนรู้เคล็ดการดูดพลัง

           การจะเรียนวิชาลมปราณภูตอุดร จุดที่ยากและสำคัญมากอยู่ที่แนวทางวิชาต่างจากสำนักทั่วไป จึงจำเป็นที่ผู้เริ่มฝึกจะต้องทำลายวิชาดั่งเดิมที่ตัวเองเคยร่ำเรียนมาเสียก่อน จุดที่ยากนี้ต้วนอี้กลับผ่านไปอย่างง่ายดายเพราะไม่เคยเรียนวรยุทธมาก่อน ส่วนซีจุ๊ถูกอู๋หยาจื่อทำลายวิชาเดิมของสำนักเส้าหลินไปก่อนแล้วค่อยถ่ายทอดพลังให้

วิชากำลังภายในสำนักเรา ย้อนทวนวิชากำลังภายในทุกค่อยสำนัก ดังนั้นผู้ฝึกปรือต้องลืมเลือนวิชาที่ร่ำเรียนมาตั้งต้นฝึกปรือใหม่ หากเกิดความสับสนยุ่งเหยิงเพียงเล็กน้อย ลมปราณทั้งสองสายจะหักล้างกันเอง กระอักโลหิตเสียสติ ชีพจรชำรุดเสียหาย คับขันอันตรายยิ่ง ข้อใหญ่ใจควาามเป็นเช่นนี้
เล่ม 1 หน้า 308

          ทั้งซีจุ๊และต้วนอี้จึงสามารถมีลมปราณภูตอุดรได้ไม่ยาก ต่างกันที่ ซีจุ๊ ไม่ได้เรียนเคล็ดดูดพลัง

หลักการของลมปราณภูตอุดร

           วิชาสำนักสราญรมย์เน้นกำลังภายในเป็นสำคัญ เมื่อมีกำลังภายในลึกล้ำ จะร่ำเรียนวิชาใด้ เมื่อใช้ออกก็จะมีอานุภาพยิ่งใหญ่ ดังที่ได้กล่าวอธิบายได้ในช่วงตอนนี้

บทเซียวเอี้ยวอิ้ว (ท่องสราญรมย์) ของจึงจื้อว่าไว้ 'สุดแคว้นแดนอุดรมีเม้งไฮ้หมายถึงสวรรค์ มีมัจฉา กินบริเวณหลายพันลี้ ทั้งยังว่าไว้ 'สะสมน้ำไม่หนาหนัก บรรทุกเรือใหญ่ก็อ่อนแรง หากน้ำตื้นเรือใหญ่ยิ่ง' ดังนั้นวิชาฝีมือของสำนักเราเน้นหลักการสะสมกำลังภายใน เมื่อมีกำลังภายในลึกล้ำ สามารถใช้วิชาฝีมือทั้งแผ่นดิน เรือใหญ่เรือเล็กล้วนบรรทุกได้ ปลาใหญ่หลาเล็กล้วนรองรับได้ สรุปแล้วถือกำลังภายในเป็นพื้นฐาน กระบวนท่าอยู่ส่วนปลาย ให้ฝึกปรือตามภาพประกอบต่อไปนี้
เล่ม 1 หน้า 110

คัมภีร์ลมปราณภูตอุดร

           วิชานี้เป็นวิชาของสำนักสราญรมย์ ไม่ได้ระบุที่มาเดิม แต่คาดว่าได้ถูกเขียนขึ้นอีกครั้งโดย อู่หยาจื่อ โดยซ่อนไว้ในอาสนะหน้ารูปปั้นพี่นางฟ้า จะต้องโขกศีรษะหลายร้อยครั้งหญ้าถักที่หุ้มอยู่จึงแตกออกเผยให้เห็นถุงแพร ซึ่งภายในมีม้วนแพร่มีเขียนถึงวิชาลมปราณภูตอุดรอยู่

          บนผืนผ้าแพร เป็นภาพหญิงเปลือย บ้างยืนบ้างนอน บ้างเผยทรวงอก บ้างเห็นแผ่นหลัง รูปเค้าใบหน้าล้วนเป็นเช่นเดียวกัน แต่บัดเดี๋ยวยินดีบัดเดี๋ยวหม่นหมอง หลากหลายต่างกันไป มีทั้งสิ้น 36 ภาพ แต่ละภาพล้วนขีดโยงลายเส้นสีสันกำกับตำแหน่งจุดเส้น ตลอดจนเคล็ดวิชาฝึกลมปราณ

          ในคัมภีร์ยังมีส่วนสำคัญคือส่วนของการดึงดูดพลัง โดยใช้นิ้วหัวแม่มือเป็นช่องทางเปิด

พอเพ่งมองลายเส้นที่ข้อแขน พบว่าที่ข้างลายเส้นยังกำกับอักษรเล็กๆเป็นคำ ฮุ้นมึ้ง ตงฮู้ เทียนฮู้ เฮียบแป๊ะ เชียะเจ่ก ขงจ่วย ลี่ข่วย เก็งคื้อ ไต้เอียง ฮื้อจี่ และหยุดที่เสียวเซียง ข้างนิ้วหัวแม่มือ
เล่ม 1 หน้า 111

          สาเหตุที่คาดว่าคัมภีร์นี้เป็นอู๋หยาจื่อเขียนขึ้นใหม่เพราะว่า รูปวาดหญิงสาวเปลือยนั้นคล้ายว่าเป็นคนเดียวกับรูปปั้นพี่นางฟ้า ซึ่งต้นแบบของภาพวาดหรือรูปปั้นนั้นคือ หลี่ชิวสุ่ย ดังนั้นผู้วาดน่าจะเป็นอู๋หยาจื่อ

หลักการดูดพลัง

           ในม้วนแพรได้อธิบายไว้ว่าการดูดกำลังภายในเปรียบคล้ายสายธารน้ำใหล้ลงสู่มหาสมุทร ดังความตอนี้

"ลมปราณภูตอุดรคือการชักนำกำลังภายในของชนชาวโลกมาเป็นของตัว วารีของสุดแคว้นแดนอุดรไม่ได้เกิดขึ้งเองตามธรรมชาติ สมดังคำว่าไว้ ร้อยธารรวมสู่ห้วงมหาสมุทร น้ำในมหาสมุทรเกิดจากร้อยสานธารมหรรณพอันไพศาล ขึ้นอยู่กับการรวมตัว การเดินลมปราณผ่านชีพจรไท้อิมฮุยเก็ง เป็นบทแรกของลมปราณภูตอุดร"
เล่ม 1 หน้า 111

           การดึงดูดกำลังภายในของลมปราณภูตอุดรก็คล้ายกับการที่มนุษย์รับประทานอาหารลงไป ต่างกันที่ว่าเวลาเรารับประทานอาหารก็ต้องถ่ายออกมา แต่กำลังภายในยิ่งสะสมยิ่งลึกล้ำ ไม่มีรั่วไหล

ชีพจรไท้อิมฮุ่ยเก็งกับชีพจรหยิม เป็นรากฐานของลมปราณภูตอุดร ในจำนวนนี้ถือว่าจุดเสียวเซียงที่นิ้วหัวแม่มือ กับจุดทั้งตงที่ราวนมมีความสำคัญที่สุด จุดแรกใช้ดึงดูด จุดหลังใช้เก็บกัก คนประกอบด้วยสี่ทะเล หมายถึงกระเพราะซึ่งเป็นทะเลแห่งธัญญะและน้ำ ชีพจรเมะเป็นทะเลแห่งสิบสองชีพจร ทั้งตงเป็นทะเลลมปราณ สมองเป็นทะเลแห่งไขกระดูก ดื่มน้ำรับประทานธัญญะ เก็บกักในกระเพาะ แม้ทารกแรกเกิดก็กระทำได้ แต่การดึงดูดกำลังภายในผู้คนจากจุดเสียวเซียง เก็บกักที่ทะเลลมปราณ มีแต่ลมปราณภูตอุดรของสำนักสราญรมย์เราที่กระทำได้ ผู้คนดื่มน้ำรับประทานธัญญะ ไม่ถึงหนึ่งวันล้วนขับออกจากร่าง เราดึงดูดกำลังภายในผู้คนดูดหนึ่งส่วนเก็บกักหนึ่งส่วน ไม่มีวันรั่วไหล ยิ่งสะสมยิ่งลึกล้ำ ดั่งราวกับกระแสธารแห่งสระสวรรค์สุดขอบฟ้าอุดร
เล่ม 1 หน้า 309

           วิชาลมปารณภูตอุดรต่างจากการใช้กำลังภายในของวิชาทั่วไปที่ที่จะเริ่มจากส่วนเก็บกักพลังไล่ไปตามข้อแขนสุดท้ายแผ่พุ่งพลังออกจากฝ่ามือ แต่ของลมปารณภูตอุดรจะย้อนกลับ เคลื่อนพลังจากนิ้วหัวแม่มือไปกักเก็บอยู่ที่ทะเลลมปราณ ถ้ามีกำลังภายในของผู้อื่นมาสัมผัสที่นิ้วหัวแม่มือก็จะเป็นการเคลื่อนย้ายพลังของผู้นั้นมา

           แต่มีจุดสำคัญที่ต้องระวังในการชักนำพลังของผู้อื่นมา คือ ถ้ากำลังภายในของผู้ที่ถูกดูดมีมากกว่า อาจก่อให้เกิดอันตรายได้

"ชนชาวโลกฝึกลมปราณ ล้วนเริ่มจากจุดฮุ้นมึ้งถึงเสียวเซียง สำนักสราญรมย์เรากลับตรงกันข้าม เริ่มจากจุดเสียวเซียงถึงฮุ้นมึ้ง นิ้วหัวแม่มือพอสัมผัสถูกผู้คน กำลังภายในของอีกฝ่ายหนึ่งจะถูกดึงดูดเข้าสู่ร่างเรา ขังรวมอยู่ที่จุดฮุ้นมึ้งทั้งหลาย แต่หากศัตรูมีพลังฝึกปรือเหนือล้ำกว่าเราเฉกเช่นน้ำมหาสมุทรไหลย้อนเข้าสู่ท้องธารเป็นอันตรายใหญ่หลวง ควรระมัดระวังไว้ให้มาก สาขาปลีกย่อยของสำนักเรา ไม่อาจค้นพบวิถีทางที่ถูกต้อง ได้แต่สลายกำลังภายในศัตรู ไม่สามารถชักนำมาเป็นของตัว รังแต่ย่ำยีของมีค่านับเป็นที่น่าหัวร่อนัก"
เล่ม 1 หน้า 112


หากต้องการนำข้อมูลออกไป กรุณาให้เครดิตและทำ link กลับมาที่เว็บนี้ด้วยครับ ขอบคุณครับ
https://www.yodyut.com/60/ลมปราณภูตอุดร


บทความที่เกี่ยวข้อง
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง