เซียวเหล่งนึ่งแม้จะมีใบหน้าเรียบเฉยดูเย็นชา แต่จิตใจของนางนั้นอ่อนโยน เมื่ออ่านมาตั้งแต่ต้นเรื่องมาโดยตลอด จะเห็นว่านางไม่เคยสังหารใครเลยแม้แต่อี่จี้เพ้งที่ทำกับนางไว้อย่างเจ็บปวด เมื่อถึงเวลาจริงๆนางกลับมิอาจลงมือได้

           แต่ทว่าพออ่านไปถึงส่วนท้ายเรื่อง ในช่วงตอนที่เอี้ยก้วยไปสู้กับกิมลุ้นบนหอคอย ส่วนเหล่งนึ่งกับพี่อินทรีสู้อยู่กับทหารมองโกลทางด้านล่าง มีประโยคหนึ่ง ในเล่ม 4 หน้า 541 ได้กล่าวไว้ว่า 'แต่จิตใจของนางล้วนจดจ่ออยู่ที่เอี้ยก้วย ขณะที่สะบัดกระบี่สังหารศัตรู มักช้อนตามองหอสูง' จากประโยคนี้ก็สรุปได้ว่า ที่สุดแล้วเซียวเหล่งนึ่งได้มาสังหารคนในตอนท้ายเรื่องนี่เอง

           ข้าน้อยอ่านถึงตรงนี้แล้วประหลาดใจนัก กิมย้งอุตส่าแต่งมาให้ตลอดทั้งเรื่องนางไม่เคยสังหารใคร แม้แต่ อี่จี้เพ้ง, กงซุนจี้ หรือ ลี้มกโช้ว ที่มีความแค้นต่อกัน นางยังมิอาจหักใจลงมือสังหารได้ แต่เหตุใดกิมย้งจึงแต่งให้นางสังหารคนที่ไม่รู้จักทีเดียวมากมายแบบนี้ได้

           ข้าน้อยคิดว่า อาจเป็นเพราะ ตลอดทั้งเรื่องกิมยงได้แสดงให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมของทหารมองโกล และในนิยายหลายเรื่องของกิมย้งจะกล่าวถึงการทำสงคราม การปกป้องบ้านเมือง ความรักชาติ ดังนั้น ในความรู้สึกของกิมย้ง การสังหารข้าศึกในสนามรบ อาจไม่ได้ถือเป็นความโหดร้าย แต่ถือเป็นหน้าที่ของแต่ละฝ่ายที่จะต้องทำเพื่อประเทศชาติของตน หรึออาจเป็นเพราะท่านกิมย้งลืมประเด็นนี้ไป เพราะท่านไม่ได้มีบรรยายถึงความรู้สึกของเซียวเหล่งนึ่งในการสังหารคนครั้งแรกเลย