เอี้ยก้วย เจ้าชู้แต่ยึดมั่นในรักเดียว

เอี้ยก้วยกล่าวว่า 'เมื่อหลายปีก่อนข้าพเจ้าไปใกล้สุสานพบผีชุดขาวนางหนึ่ง จึงวิ่งหนีหกล้มหัวแตก รอยแผลเป็นยังอยู่ท่านดูสิ' กล่าวพลางยื่นหน้าไปให้อั้งเล่งปอลูบคลำดู ระหว่างทางเอี้ยก้วยถูกนางโอบกอด รู้สึกว่านางมีลมหายใจหอมกรุ่น พอแอบอิงชิดใกล้ก็สร้างความปรอดโปร่งสบายยิ่ง ครานี้จึงฉวยโอกาสยื่นศีรษะถึงข้างใบหน้านาง

หลังจากอั้งเล่งปอจูงมื่อเอี้ยก้วยเพื่อเข้าไปสุสานโบราณ เอี้ยก้วยได้สัมผัสถึงมือที่อ่อนนุ่มอบอุ่น อดเพิ่มกำลังที่มือบีบเค้นหลายคราไม่ได้ ดีที่ อั้งเล่งปอเห็นเป็นเด็กโงงมไปรู้ภาษาจึงไม่ได้ถือสาเอาความอันใด

เอี้ยก้วยกล่าวว่า 'ข้าพเจ้าไม่มีอาวุธ ต้องไปหยิบยืมมาใช้สอยสักเล่มหนึ่ง' กล่าวพลางขยับกายวูบ พุ่งผ่านข้างกายอั้งเล่งปอไป ยกมือปลดฝักกระบี่ที่ผูกติดกับสายรัดเสื้อผ้าของนางลงมา หอมแก้มนางฟอดหนึ่ง ร้องว่า 'หอมยิ่งนัก'

เอี้ยก้วยนอนเคียงคู่กับเล็กบ่อซังอยู่บนเตียงอย่างปลอดโปร่ง สูดดมกลิ่นกายสาวอันหอมจรุงบนร่างนางสร้างความสุขใจยิ่งนัก รุ่งเช้าพอตื่นขึ้นมา เห็นเล็กบ่อซังหลับอยู่ สองแก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากบางเบาทั่งสองข้างเชิดรั้นขึ้นเล็กน้อย อดหวั่นไหวใจไม่ได้ ครุ่นคิดขึ้น 'หากเราจุมพิตนางเบาๆสักครา นางต้องไม่รู้สึกตัวแน่นอน' ยิ่งพอหวนนึกถึงตอนเชื่อมต่อกระดูกให้ สัมผัสถูกทรวงอกของนาง ยิ่งไม่อาจหักห้ามใจ โน้มหน้าลงหมายจุมพิตริมฝีปากนาง ยังไม่ทันกระทบถูก ก็สูดได้กลิ่นหอมหวาน จิตใจวาบหวามรัญจวน เลือดลมอุ่นละอุพลุ่งขึ้น

           เอี้ยก้วยเห็นสตีชุดเขียวแย้มยิ้ม จึงกล่าวว่า 'เคยได้ยินผู้คนเล่าถึงผู้ครองแคว้น จุดเพลิงสัญญาณกลั่นแกล้งขุนนาง ทำให้เมืองต้องพินาจเพียงเพื่อแลกกับยิ้มเดียวของโฉมสคราญ แสดงว่ายิ้มเดียวนั้นหายากตั้งแต่โบราณ จวบจนปัจจุบันก็เช่นเดียวกัน'
           สตรีชุดเขียวนั้นได้ยินเอี้ยก้วยหยอกเอินก็อดหัวเราะคิกคักออกมาไม่ได้
           เอี้ยก้วยจึงกล่าวต่ออีกว่า 'ผู้คนล้วนทราบว่ายิ้มเดียวของหญิงงามนั้นยากแสวงหา บอกว่ายิ้มเดียวล่มเมือง ยิ้งสองล่มประเทศ ซึ่งความจริงมีอีกสิ่งที่ยากแสวงหาจากหญิงงาม'
           สตรีชุดเขียวถามว่า 'นั่นเป็นอะไร'
           เอี้ยก้วยตอบว่า 'นั่นคือนามอันไพเราะของนาง ได้เห็นหน้าหญิงงามเป็นบุญวาสนา หวังทราบนามของนางนั้นต้องสะสมกุศลมาแต่บรรพบุรุษถึงสามชาติ'
           สตรีชุดเขียว กล่าวว่า 'ข้าพเจ้ามิใช่หญิงงามอันใด หุบเขานี้ไม่เคยมีใครชมเชยว่าข้าพเจ้างดงาม'
           เอี้ยก้วยทอดถอนใจยาว กล่าวว่า 'มิน่าเล่าถึงเรียกว่าหุบเขาสิ้นไมตรี แต่ข้าพเจ้าว่าน่าจะเรียกว่าหุบเขาตาบอดมากกว่า ท่างดงามถึงเพียงนี้แต่คนที่นี่ไม่ชมเชยท่านไม่เรียกว่าตาบอดได้อย่างไร'

'ข้ารู้ท่านกลัดกลุ่มเรื่องใด สองพี่น้องตระกูลบู๊ล้วนดีต่อท่าน ท่านยากที่จะตัดสินจะเลือกผู้ใดดี' ก๊วยพู้ถูกเอี้ยก้วยเปิดเผยความในใจ ถึงกับหน้าแดงสดใส ทั้งปิติยินดีทั้งลำบากใจ แต่อดไม่ได้ที่จะถามความเห็น จึงกล่าว 'ท่านว่าแซ่บู๊คนพี่ กับแซ่บู๊คนน้องผู้ใดดีกว่า' เอี้ยก้วยด้วยนิสัยเคยชินกับการหยอกสาวๆ จึงตอบไปว่า 'ล้วนไม่ดีทั้งคู่ หากทั้งสองล้วนดีเลิศ ข้าพเจ้ายังจะมีความหวังอีกหรือ'

'เอี้ยก้วยเอยเอี้ยก้วย ใช่เป็นเพราะเจ้ามีนิสัยเจ้าชู้ พอพบเห็นหญิงงามเช่นก๊วยพู้ ก็ลืมเลือนความแค้นที่สูงเทียมฟ้าไปหรือไม่ หากแม้นผู้ที่ฟันแขนของเจ้าเป็นบุรุษ วันนี้เจ้าจะยินยอมอภัยละเว้นเขาหรือ' ครุ่นคิดอยู่ครึ่งค่อนวันได้แต่สั่นศีรษะฝืนยิ้มกับนิสัยของตัวเอง