เข้าระบบอัตโนมัติ

The Last Battle (ศึกสุดท้าย)


  • 1
อสรพิษดูดพลัง
#1   อสรพิษดูดพลัง    [ 04-04-2014 - 00:53:42 ]

ม่านราตรีโรยตัวท่ามกลางบรรยากาศอันแสนอึดอัด สองพี่น้องนั่งมองหน้ากันเงียบๆมาพักหนึ่งแล้ว อาหารที่องค์หญิงแห่งธาค่าจัดให้มื้อนี้อาจเป็นมื้อสุดท้ายระหว่างพวกเขา แม้ทั้งสองจะฝืนยิ้มและรินเหล้าให้กันเหมือนฉลอง...ฉลองให้ศึกสุดท้ายที่ต้องต่อสู้ หากแต่รอยยิ้มเหล่านั้นกลับไม่ได้มาจากหัวใจ

"เจ้าจำได้ไหม? เราคุยกันแบบจริงจังที่สุดกันตอนไหน.." น้องชายเป็นฝ่ายถามขึ้นเมื่อชนแก้วกับพี่ชายแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก

"ตอนนั้นเป็นตอนที่ข้าเสียนางฟ้าน้อยไปใหม่ๆ ข้าเดินหมดอาลัยไปถึงสะพานแล้วก็เจอเจ้า แล้วเจ้าก็บอกกับข้าว่าซิมลั้งตายแล้ว"

"ใช่ แล้วเจ้ายังบอกอีกว่าข้ามันไม่ได้เรื่อง แล้วเราก็ตบกัน..." แปะ

แปะ.."ไม่ได้เรื่อง..ฮึฮึ"

แปะ.."พูดใหม่ซิ..."

แปะ.."ไม่ได้เรื่อง.."

แปะ.."พูดใหม่ซิ..."

แปะ.."ไม่ได้เรื่อง.."

แปะ.."พูดใหม่ซิ..."

สองพี่น้องระลึกถึงความหลังอันแสนชื่นมื่นทั้งทุกข์ระทมของพวกเขา และผลัดกัน.. จะว่าตบก็คงไม่ถูกเพราะแรงที่มากระทบนั้นน้อยนิดนักน่าจะเรียกว่าตีที่ใบหน้าของอีกฝ่ายเสียมากกว่า เป็นการหยอกล้อซึ่งต่างจากครั้งนั้นที่พวกเขาตบหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายถึงขั้นตัดความสัมพันธ์ต่อกัน...

รอยยิ้มยังฉาบอยู่บนใบหน้าของฮวยบ่อข่วย

เพี๊ยะ!!! พลันใบหน้านั้นฉงนเป็นอย่างหนักเมื่อจู่ๆพี่ชายก็ตีกลับแรงจนหน้าหัน แล้วสิ่งที่ทำให้ตกใจยิ่งกว่าคือ ชายหนุ่มเจ็บจี๊ดที่บริเวณคอ...แล้วร่างกายที่เคยแข็งแกร่งเนื่องด้วยเยี่ยมวรยุธก็อ่อนแรงลงอย่างไม่น่าเชื่อ

"พี่... เจ้าทำอะไรกับข้าน่ะ???" น้ำเสียงแผ่วโหยถามอย่างตื่นตระหนก..ร่างทั้งร่างสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่

เซียวฮื่อยี้ยิ้มให้น้องชายเพียงคนเดียวอย่างอ่อนโยนยิ่งก่อนโยนเข็มอาบยาทิ้งไป "ก็แค่ยาชาน่ะ ไม่เป็นอันตรายหรอก เพียงแค่ 12 ชั่วโมงยาก็จะหมดฤทธิ์"

....แล้วก่อนที่ร่างของน้องชายจะร่วงจากเก้าอี้ เซียวฮื่อยี้เข้าไปคว้าร่างที่บางกว่าตัวเองขึ้นพาดบ่าแล้วพาไปยังเตียง ระหว่างทางมือหนาก็ตบบั้นท้ายด้วยความเอ็นดู เขาวางร่างอีกฝ่ายลงอย่างทะนุถนอม.. ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วไปยังโครงหน้าของน้องชายอย่างแสนรัก

"นับว่าไม่เสียชาติเกิด ที่มีเจ้าเป็นน้องชาย"

"จะทำอะไร??.." ฮวยบ่อข่วยยังคงถามย้ำถึงจุดประสงค์ของพี่ชายทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ หากก็ยังหวังว่าจะไม่เป็นตามที่ตนคิด

"เราไม่มีพ่อแม่ ข้าที่เป็นพี่ชาย.. พี่ชายก็เปรียบเสมือนพ่อ ให้ข้าคนนี้ได้ทำอะไรเพื่อเจ้าบ้าง... ตั้งแต่รู้จักกันมาข้ายังไม่เคยทำอะไรเพื่อเจ้าสักครั้ง ครั้งนี้ขอให้ข้าไปแทนเจ้าเถอะนะ ...เจ้ารู้อะไรไหม..กระดาษขององค์หญิงธาค่าที่ให้เราจับวัดดวงกันน่ะ มันกระดาษเปล่าทั้งคู่นั่นแหละ เพราะงั้นไม่ใช่เจ้าหรอกที่ต้องไปสู้กับนาง"

ริมฝีปากเรียวสั่นระริก..ขอบตาร้อนผ่าวนั้นส่งสายตาเจ็บปวดและตัดพ้อมายังสายเลือดที่เหลือเพียงหนึ่งเดียวหากไม่นับบุตรชายของตัวเขาเอง ชายหนุ่มพยายามจ้องเข้าไปในตาของอีกฝ่ายราวร้องขอ...

"ข้าจะไปเอาลูกมาคืนให้เจ้า เดี๋ยวมานะ" เซียวฮื่อยี้พูดไว้เพียงนั้นแล้วลับหายออกจากห้องไป ส่วนน้องชายทำได้เพียงมองตามอย่างเจ็บปวด

...ทำไมนะ?

...ทำไมจะต้องมาตายแทนเขาด้วย?

พลันหน่วยน้ำที่คลออยู่ในตาก็ทิ้งตัวลงมาเป็นสาย..........

.

...

.....

เซียวฮื่อยี้ลอบเข้าไปในตำหนัก ไปยังห้องของกังเง็กอี้ผู้มีศักดิ์เป็นถึงพระสนมเอก ...นางมารร้ายที่พรากคนรักทั้งของเขาและฮวยบ่อข่วยไป ทิซิมลั้ง..น้องสาวบุญธรรมผู้น่ารักของเขาและภรรยาที่แสนดีของฮวยบ่อข่วย เพียงเพราะต้องการอำนาจวาสนาถึงกับโกหกใครต่อใครว่าตั้งท้องลูกของฮ่องเต้ แท้จริงกลับขโมยหลานของเขาไปสวมรอย และเพราะต้องการครอบครองฮวยบ่อข่วย ถึงกับสังหารทิซิมลั้งที่วิปลาสเพราะเสียลูกน้อย...

โชคดีที่นางไม่อยู่ทำให้ได้หลานชายกลับมาโดยง่าย และไม่วายทิ้งข้อความให้นางมารดีใจเล่นด้วย นาง...ที่หลงรักฮวยบ่อข่วยแบบไม่ลืมหูลืมตา จะต้องมาตามนัดอย่างแน่นอน

.

...

.....

ไม่นานนักเซียวฮื่อยี้ก็กลับเข้ามาพร้อมทารกน้อยในอ้อมแขน เขายื่นเจ้าตัวน้อยให้ผู้ให้กำเนิดดูจากนั้นจึงวางไปทางหนึ่ง...ส่วนตัวเองนั่งลงข้างร่างที่นอนไร้เรี่ยวแรงและดูหมดหวัง ฝ่ามือแกร่งเอื้อมลูบศีรษะของอีกฝ่ายราวกับปลอบประโลมและลูบไล้ตามใบหน้าเช็ดธารน้ำตาที่ยังหลั่งรินไม่ขาดสาย

"ฟังข้านะ เจ้าต้องเลี้ยงหลานข้าให้เติบโตแข็งแรง... รู้ไหม?" พี่ชายพูดพลางจุมพิตบนหน้าผากมนแล้วยังคงคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม

"หากข้าตาย... หากข้าไม่กลับมา..." ริมฝีปากอุ่นร้อนเลื่อนไล้สัมผัสเนียนแก้มแล้ววกเข้าหาริมฝีปากเรียวที่แสนจะสั่นไหว

"พี่..." น้ำเสียงสั่นพร่าเอ่ยอย่างเจ็บปวด ...หวังเพียงพี่ชายจะไม่จากไป เสียงที่เล็ดลอดจากการไม่แนบสนิทของเรียวปากทำให้เซียวฮื่อยี้ตัดสินใจแนบลงไปอีกจนไร้ช่องว่าง

จากนั้นเรียวลิ้นอุ่นร้อนจึงไล้ตามริมฝีปากเรียวกระตุ้นให้อีกฝ่ายรับเขาเข้าไป ..หากฮวยบ่อข่วยไม่ยอมแพ้ เขาเม้มริมฝีปากแน่น ...แล้วก็เป็นเขาเองนั่นแหละที่ทนการเรียกร้องนั้นไม่ไหวจนต้องยอมเปิดปากให้เรียวลิ้นผู้เป็นพี่ชายเข้ามากวาดความหอมหวานไปลิ้มรส

...ถึงแม้จะขมขื่นแต่มันก็ยังอ่อนหวานยิ่งกว่าสิ่งใด...

การแลกเปลี่ยนความรู้สึกของคนทั้งคู่ดำเนินไปได้สักพักฝ่ายพี่ชายจึงค่อยถอนกายออกมายืนมองน้องชายอย่างเต็มตาอีกครั้ง

ดวงตาที่เอ่อนองไปด้วยหยาดน้ำจ้องมองพี่ชายด้วยความเว้าวอน ...ริมฝีปากเรียวแดงเรื่อจากการกระทำเมื่อครู่เผยอขึ้นอีกครั้ง และครานี้สั่นไหวยิ่งกว่าครั้งใด "พี่..." อารมณ์หลากหลายส่งผ่านมากับน้ำเสียง ...ปรารถนา...ทว่าก็เจ็บปวด

เซียวฮื่อยี้มองความต้องการนั้นด้วยความสมใจ เขาปลดสายรัดเอวของตนออก แล้วอาภรณ์หลากชิ้นก็ตามกันไปกองอย่างไร้ค่าบนพื้นห้อง ร่างกายรุ่มร้อนทาบทันบนเรือนร่างอ่อนแรง ชายหนุ่มยิ้มให้น้องชายอีกครั้งพร้อมทั้งเสยเส้นผมที่ลงมาปรกหน้าให้พ้นทาง

...ใบหน้านี้ เรือนกายนี้ ริมฝีปากนี้ เขาจะจารึกไว้ในส่วนลึกสุดของหัวใจ...

"หากข้าไม่กลับมา... สัญญากับข้านะ..ว่าจะไม่ไปตามหาร่างของข้า" เขาพยักหน้าชี้นำให้อีกฝ่ายพนักตอบ แต่สิ่งที่ฮวยบ่อข่วยทำคือส่ายหน้าและขยับมืออันอ่อนแรงมาบีบมือพี่ชายให้แน่นที่สุดเท่าที่แรงในตอนนี้จะทำได้

เซียวฮื่อยี้ส่ายหน้าน้อยๆด้วยความระอาก่อนจะบีบมือตอบอีกฝ่าย ส่วนมืออีกข้างเชยคางมนให้ดวงตาสบกันนิ่ง "ข้าอยากให้มีแต่ความทรงจำดีๆเกี่ยวกับพี่ชายคนนี้ ให้ข้าหล่อที่สุดในความทรงจำของเจ้า" ชายหนุ่มประทับจุตพิตลงไปอีกครั้ง มือข้างที่เชยคางของอีกฝ่ายเลื่อนลงมาปลดอาภรณ์ที่ขวางกั้นระหว่างร่างสองร่างของฮวยบ่อข่วยออกอย่างแช่มช้า

"ข้ารู้... เมื่อข้าสู้กับเง็กอี้ ร่างของข้าคงไม่อยู่ในสภาพที่ดีนัก ไม่พิษที่ข้าดื่มเข้าไปก็อาจเป็นพลังของนางที่ทำให้ข้า.. ..ข้าไม่อยากให้เจ้าเห็นข้าในสภาพนั้น" เรียวปากยังคงคลอเคลียกันไม่ยอมห่าง ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปยังแผ่นอกเปลือยเปล่าลากเลื่อนลงสู่จุดอ่อนไหวของน้องชาย สัมผัสแผ่วเบานั้นทำเอาฮวยบ่อข่วยขนลุกชันทั่วสรรพางค์กาย

"อืออ...." เสียงครางเบาในลำคอด้วยขีดอารมณ์พุ่งสูงจนมิอาจห้าม ของเหลวขุ่นทะลักเปื้อนมือที่ยังคงวนเวียนอยู่แถวต้นขาไม่ยอมห่าง

"จำไว้นะ วันเชงเม้งเจ้าต้องเอาอาหารมาไหว้ข้าเยอะๆด้วยล่ะ" คำสั่งเสียยังคงพร่างพรูจากปากพี่ชายจนทำให้ฮวยบ่อข่วยยิ่งรู้สึกเจ็บร้าว ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าพยายามปฏิเสธคำสั่งเสียเหล่านั้น

มันจะไม่มีวันนั้น...เขาได้แต่ภาวนา

น้ำตาไม่ยอมเหือดแห้ง...

เมื่อไหร่กัน..ที่ความทรมานนี้จะจบลง?

เมื่อไหร่กัน..ที่พี่ชายของเขาจะเลิกทำร้ายเขาด้วยคำพูดบ้าๆนั่น?

ห้วงคำนึงต่างๆถูกทำลายเมื่อเซียวฮื่อยี้แยกเรียวขาของน้องชายออกแล้วชันขาของอีกฝ่ายขึ้น ร่างกายผ่าวร้อนที่เสียดสีกันทำให้รู้ว่าพี่ชายของตนก็ต้องการปลดปล่อยเช่นกัน ความแข็งขืนจ่อเข้าที่ช่องทางคับแคบทำให้ฮวยบ่อข่วยหลับตาแน่น

"ลืมตา บ่อข่วย ..มองดูข้าให้ชัดๆ ทุกสิ่งที่เป็นตัวข้า... ให้เจ้าทั้งหมด จำวันนี้ให้ดี...ทุกสิ่งของข้าจะสลักอยู่ในตัวเจ้า ในวิญญาณของเจ้า"

น้ำเสียงแหบต่ำนั้นทำให้ฮวยบ่อข่วยข่มความกลัวลืมตาขึ้นมองและสบนัยน์ตาของพี่ชายนิ่ง แววแห่งปรารถนาปรากฏชัด พลันชายหนุ่มรู้สึกเจ็บร้าวบริเวณช่วงล่าง เซียวฮื่อยี้แทรกกายโดยไม่บอกกล่าว..ลึกลง และลึกลงเรื่อยๆ

"อ๊ะ!! พี่...ข..ข้าเจ็บ" ฮวยบ่อข่วยกอดไหล่พี่ชายแน่นดั่งต้องการลดทอนความเจ็บปวดนั้น เจ็บจนรู้สึกราวกับร่างกำลังจะถูกแยกจากกัน

ความคับแน่นและเสียงร้องด้วยความทรมานของน้องชายทำให้เซียวฮื่อยี้ค้างกายนิ่งรอให้อีกฝ่ายปรับตัว "คนเก่งของพี่ อย่าเกร็งนะ ..เราไม่มีเวลาแล้ว..." สิ้นเสียงบอกกล่าวอย่างอ่อนโยน การกระทำก็รุนแรงขึ้นอย่างมิอาจอดกลั้นได้อีก การกระแทกกายดำเนินซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เร็วขึ้น

แรงขึ้น

...จนถึงขีดสุด

ร่างสองร่างแทบลุกไหม้

...

......

เซียวฮื่อยี้ซบลงกับซอกไหล่ชื้นเหงื่อ เสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนสองเสียงประสานกัน..โดยเฉพาะยามดึกสงัดเช่นนี้ ช่างเด่นชัดกลบเสียงหรีดหริ่งเรไรทั้งมวล และแม้จะมาถึงจุดหมายปลายทางแล้วทั้งคู่...ทว่าเซียวฮื่อยี้ก็ยังคงไม่ถอนกายออกไป เพียงครู่เดียวฮวยบ่อข่วยก็รู้สึกถึงความอึดอัดอีกครั้ง ใบหน้าเนียนชื้นเหงื่อแดงซ่าน

"พี่..."

เซียวฮื่อยี้จูบเน้นย้ำทำร่องรอยทิ้งไว้ตั้งแต่เนินไหล่ ซอกคอเรียวระหง แล้วจบลงที่ริมฝีปากเรียว...ที่เผยอรอรับอย่างรู้ดี ลิ้นร้อนพัวพันกันแนบแน่น แม้ยาที่ฮวยบ่อข่วยโดนจะทำให้ตนเชื่องช้าลงแต่ก็ไม่สามารถกลบความรุ่มร้อนของจุมพิตได้ ไม่นาน...พี่ชายก็เป็นฝ่ายเคลื่อนกายอีกครั้ง

"อึ๊!!.." แล้วความที่ยังไม่ชินก็ทำให้ฮวยบ่อข่วยอุทานด้วยเจ็บแปลบขึ้นอีกครั้ง หากไม่นาน..ความเจ็บกลายเป็นความชา แล้วความรู้สึกอึดอัดก็กลายเป็นความหฤหรรษ์ เสียงครางเครือในลำคอดังไม่หยุดหย่อนตามจังหวะการเคลื่อนไหวของร่างด้านบน

"อื้อออออ......."

แล้วความรุ่มร้อนก็สิ้นสุดลง เมื่อความทรมานแสนหวานถูกปลดปล่อยเซียวฮื่อยี้ค่อยถอนกายออกไปยันกายมองหน้าน้องชาย ใบหน้าเนียนของน้องชายแดงซ่าน เม็ดเหงื่อผุดพราย... ดวงตาที่สะท้อนแต่เงาของพี่ชายปรือปรอย เซียวฮื่อยี้ลูบไล้ใบหน้านั้นอย่างแสนรัก เช็ดเหงื่อและคราบน้ำตาจนเหือดแห้งแล้วลุกไปใส่เสื้อผ้าที่ตนเองเคยถอดทิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนหน้านี้ ฮวยบ่อข่วยมองการกระทำเหล่านั้นไม่วางตาราวกับกำลังบันทึกทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายมิให้ลืมเลือน

เซียวฮื่อยี้เดินไปหยิบของสิ่งหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา เขานั่งลงข้างกายเปลือยเปล่าที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงแล้ววางมันบนหน้าอกอีกฝ่าย "นี่คือตัวต่อหกแผ่นที่ข้าลักขโมยออกมาพร้อมลูกของเจ้า เจ้าเอานี่ไปศึกษาซะ นะ.. เจ้าจะได้สู้นางได้" ตัวต่อหกแผ่นบรรจุเคล็ดวิชาตัดบุปผาต่อหยก เซียวฮื่อยี้คิดเพียงว่า..หากฮวยบ่อข่วยสำเร็จวิชานี้ น้องเขาจะไม่แพ้ใครแม้แต่กังเง็กอี้

คำพูดที่คอยกรีดแทงจิตใจของเซียวฮื่อยี้ไปกระทบหัวใจที่เจ็บร้าวของฮวยบ่อข่วย ชายหนุ่มร่ำไห้เงียบๆอีกครั้ง..เขากัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้นจนตัวโยนก่อนรวบรวมแรงอันน้อยนิดปัดของมีค่าชิ้นนั้นทิ้งลงพื้น

ตุ้บ!!

"ไม่.." ดวงตาฉ่ำน้ำจ้องมองเว้าวอนพี่ชายอีกครั้ง

เซียวฮื่อยี้เพียงส่ายหน้า...ขอบตาร้อนผ่าว ดวงตาที่สะท้อนร่างคนสำคัญที่เหลือเพียงหนึ่งเดียวแดงช้ำ ความแข็งแกร่งที่เพียรสร้างมาแต่แรกทลายลงราบ...แล้วสายน้ำแห่งการลาจากก็ทิ้งตัวลงมาเป็นสาย ชายหนุ่มจุมพิตตามร่องรอยบนร่างของอีกฝ่ายที่ตนเป็นคนทำไว้และเน้นย้ำรอยเหล่านั้น..ให้เด่นชัดยิ่งขึ้น..ให้คงอยู่ตลอดกาล

...ต้นขา

...หน้าท้องแบนราบ

...แผ่นอกที่สะท้านด้วยแรงสะอื้น

...ลำคอเรียวระหง

...เนียนแก้ม หน้าผากมน ปลายจมูกโด่งรั้น และ

สัมผัสริมฝีปากที่สั่นระริกจนแนบสนิทไร้ช่องว่างใดใด

ฮวยบ่อข่วยเอื้อมมือจับยึดแขนเสื้ออีกฝ่ายแน่น เมื่ออีกฝ่ายถอนกายออกไปเขาก็ทำได้เพียงดึงรั้งด้วยแรงที่อ่อนล้าเท่านั้น เซียวฮื่อยี้แกะมือที่เกร็งจนข้อนิ้วขาวออกเหมือนไม่รับรู้ว่าน้องชายต้องการอะไร ชายหนุ่มคลี่ผ้าห่มคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าจนถึงหน้าอก

"ย..อย่าไป...ฮึก อย่า..."

เซียวฮื่อยี้เก็บตัวต่อหกแผ่นที่พื้นขึ้นมาวางข้างกายอีกฝ่ายก่อนจะลูบไล้โครงหน้าน้องชายเบาๆ คนึงหา..อาวรณ์...และจารจำ

"ดูแลหลานข้าให้ดีนะ" แล้วตัดใจเดินออกจากห้องที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอรัก .......ก่อนพ้นประตูห้องนั้น..ชายหนุ่มหันใบหน้าแย้มยิ้ม...หากเปื้อนคราบน้ำตากลับมาหานัยน์ตาที่ยังคงจ้องมองเขาอยู่อีกครั้ง

"ข้ารักเจ้านะ...น้องชาย" แล้วร่างผู้เป็นพี่ชายก็ลับหายออกไปพร้อมบานประตูที่ปิดสนิทลง.... ทิ้งให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงสั่นสะท้านโดยไม่มีผู้ใดคอยปลุกปลอบ ทิ้งให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงผจญกับความเกรงกลัวต่อการสูญเสียอยู่กับลูกน้อย ...โดยไม่สามารถติดตามไปช่วยอะไรพี่ชายได้เลย

.......................................

แล้วเมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้นในยามเช้า สิ่งที่สมองระลึกถึงเป็นสิ่งแรกคือ..พี่ชาย แล้วเขาก็พบว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดกลับคืนมาแล้ว และเมื่อมองไปยังตัวต่อหกแผ่นที่พี่ชายเสี่ยงไปเอามาเขาก็ปัดมันไปกระแทกกับกำแพงโดยแรงอย่างเจ็บใจ

...เจ็บใจต่อการกระทำที่โง่เง่าที่สุด

คิดจะยอมตายแทนเขาได้ยังไง?

พลันเมื่อตัวต่อเปิดออก ชายหนุ่มพบว่าตนยังมีวิธีเอาชนะกังเง็กอี้ได้ พอจะมีวิธีช่วยพี่ชายแล้ว

"ที่แท้ เจ้าของวิชาตัดบุปผาต่อหยกก็เกรงว่ามันจะอยู่ในมือคนชั่ว ถึงได้บอกวิธีเอาชนะไว้นี่เอง" ฮวยบ่อข่วยกล่าวอย่างยินดี ไม่รอช้าที่จะรุดไปหาพี่ชายโดยไว จุดหมายปลายทางเป็นที่ใดเขาย่อมรู้ใจของพี่ชายดี..วังบุปผา

เขาเข้าไปช่วยเซียวฮื่อยี้ขณะกำลังจะถูกฆ่าได้ทันเวลา แล้วก็สามารถสังหารกังเง็กอี้ได้สำเร็จ ...แต่ลมหายใจแห่งชีวิตของพี่ชายก็กำลังจะดับลงเช่นกัน

"ทำไมวันนี้มืดเร็วจังล่ะบ่อข่วย?" ใบหน้าไร้สีเลือดในอ้อมแขนของฮวยบ่อข่วยส่ายไปมาราวมองหาแสงแห่งความหวัง "ข้าง่วงจังเลย ขอข้าหลับหน่อยนะ เหนื่อยจริงๆ"

"ไม่ ไม่... อย่าหลับนะ นี่..คุยกับข้าก่อน เจ้าต้องอยู่กับข้า เจ้าต้องเป็นคนเลี้ยงหลานนะ" ชายหนุ่มร่ำไห้เจียนขาดใจ ไม่อยากสูญเสียคนๆนี้ไป

"เปลี่ยนชื่อลูกของเจ้าซะ ชื่อเก่าไม่ดี นะ"

"ได้ๆ อย่าเพิ่งหลับนะ เจ้าตั้งให้ข้าสิ"

"ฮึฮึ เอาเป็นเนี่ยมฮื้อดีไหม คิดถึงเซียวฮื่อยี้ไง"

"ดีๆ ข้าจะเปลี่ยน เปลี่ยนเป็นเนี่ยมฮื้อเลย อย่าหลับนะ"

"ม...ไม่ไหวแล้วล่ะ" ดวงตาไร้แววปรือปรอยและค่อยปิดสนิทลง ร่างในอ้อมแขนฮวยบ่อข่วยอ่อนยวบ

"ไม่นะ พี่!!!!!!!"

.........................................

วันเวลาผันผ่าน

เนี่ยมฮื้อเติบโตขึ้นเป็นเด็กดีและแข็งแรงอย่างที่ลุงของเขาหวังไว้ แต่ชายหนุ่มกลับมิได้รับรู้เลย

"เนี่ยมฮื้อ เจ้าออกไปเล่นข้างนอกก่อนนะ อย่าลืมไปไหว้หลุมศพทุกคนด้วยล่ะ"

"ครับท่านพ่อ ข้าไปก่อนนะครับท่านลุง" เด็กน้อยรับคำบิดา ......และหันไปพูดกับร่างชราที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงราวไร้วิญญาณของ.....เซียวฮื่อยี้

"พี่...ข้าตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหมที่ใช้เข็มสกัดจุด..ไม่ให้เจ้าตายในวันนั้น" ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องราวในอดีต ฮวยบ่อข่วยจะเจ็บปวดจนหลั่งน้ำตาทุกครั้ง ชายหนุ่มไล้มือไปบนมือเหี่ยวย่นของอีกฝ่าย และจุมพิตเบาๆบนหลังมืออย่างเคารพรัก เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะปลุกพี่ชายให้ตื่นจากภวังค์เสียที

".....................เจ้าจำพวกเขาได้ไหม?" ฮวยบ่อข่วยวางตุ๊กตาไม้แทนตัวคนสำคัญทุกคนของเซียวฮื่อยี้ลง เขายื่นหน้าเข้าไปเกือบชิดใบหน้าเหี่ยวย่นและจับมือที่ไม่เคยขยับมาแนบซีกหน้าของตน

"และสุดท้ายก็ข้า ...ข้าเป็นน้องชายของเจ้า รอคอยให้เจ้าตื่นมาโดยตลอด ฮึก.." ชายหนุ่มปาดน้ำตาทิ้งไปกัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้น ตลอด 8 ปีมานี้..แม้จะพูดไปเท่าใดปฏิกิริยาที่กลับมาคือความนิ่งเฉยไม่ไหวติง ...ทนไม่ได้ที่จะจ้องมองดวงตาที่ไม่ยอมสะท้อนสิ่งใด...

ฮวยบ่อข่วยเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงและหลับไหลอย่างคนหมดแรง ....จึงไม่เห็นว่า คนที่นิ่งสนิทมาตลอดหลายปีเริ่มขยับมือ

ร่างอ่อนแรงขยับกายเดินมายังร่างที่หลับสนิท เขานั่งลงพิจารณาใบหน้ายามหลับที่ยังมีคราบน้ำตาของน้องชาย มือเหี่ยวย่นที่เคยแข็งแกร่งเอื้อมลูบไล้โครงหน้าอีกฝ่ายแผ่วเบา แต่ก็ยังสามารถปลุกน้องชายจากนิทรารมณ์ได้..

ฮวยบ่อข่วยนิ่งงัน น้ำตาของเขาหลั่งรินอีกครั้ง...ทว่า..ครานี้เกิดจากความปิติยินดียิ่ง

"พี่..." ชายหนุ่มโผเข้าหาร่างที่เขาเฝ้ามองและรอคอยวันนี้มานานแสนนาน เซียวฮื่อยี้จุมพิตรับขวัญน้องชายเบาๆ ความทรงจำวันคืนเก่าๆหวนกลับมาให้ระลึกถึง สายเลือดยังคงพันผูกให้พวกเขาผูกพันกันยิ่งกว่าใคร...


.....จากนี้ไปฮวยบ่อข่วยไม่ต้องทรมานกับการรอคอยคนสำคัญอีกแล้ว.....


ลาก่อน การรอคอยที่แสนเนิ่นนาน

ลาก่อน คืนวันอันแสนทรมานจิตใจ

ลาก่อน คราบน้ำตาที่มากับความห่วงใย

ลาก่อน ดวงใจที่แหลกสลายเพราะไร้คนอุ้มชู


*********EnD*********





เด็กหญิงไร้นาม
#2   เด็กหญิงไร้นาม    [ 11-04-2014 - 12:08:39 ]



เหรอค่ะ



เด็กหญิงไร้นาม
#3   เด็กหญิงไร้นาม    [ 11-04-2014 - 12:09:16 ]



มีใครอยู่บ้างค่ะ



  • 1
ตอบกระทู้
ชื่อ
รหัส กรอกตัวอักษร ตามภาพ
ข้อความ


emo-smile emo-happy emo-lol emo-enjoy emo-kiku emo-cool emo-hoho emo-drool emo-hungry emo-kiss emo-sorry emo-sad emo-cry emo-tear emo-question emo-doubt emo-shock emo-redface emo-plz emo-peevish emo-angry emo-moody emo-sneer emo-makefaces emo-good emo-touched emo-love emo-bore emo-tired emo-vomit
bold italic underline img link superscript subscript size color space justifyleft justifycenter justifyright quote box youtube