ตำนานจ้าวยุทธภพ ตอนศึกชิงคัมภีร์จิ่วหลง

ข้าน้อยขอ ฝาก ตำนานจ้าวยุทธภพ ตอน ศึกชิงคัมภีร์จิ่วหลง ด้วย ข้าน้อยเป็นนักเขียนมือใหม่ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย แต่ว่า ข้าน้อย รักหนังจีนกำลังภายใน มาก ๆ เลย ลองหัดเขียนดู อยากได้คำ แนะนำ ติชมจาก ท่านทั้งหลาย ที่มีประสบการณ์มากกว่า ข้าน้อย ยังไงก็ขอความเมตตากรุณา ด้วยนะขอรับ


เชิญเข้าแสดงวรยุทธ์กันได้ http://www.keedkean.com/novel/KK0000163.html

เหมือนบทละครครับ ผมไม่ถนัดอ่านเท่าไหร่ ขออภัย

แต่จะพยายามลองอ่านดู

ขอบคุณ มาก ๆ คะ

1. ที่คุณบุปผาฯ อีกกระทู้เว้าไปแล้ว ผมก็จะบอกเหมือนกันว่า "มึน"
แต่ช่วงนี้ไม่มีเวลา พยายามอ่านแล้วอ่านอีก ก็ยัง "มึน" อยู่ดี เลยเลิก

2. ฉากเปิดเรื่อง (บทเกริ่นนำ ไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่ แม้ว่าจะเป็นการเปิดปมเรื่องคู่หมั้น
แต่ฉากดังกล่าว แค่เกริ่นนิดหน่อยโดยใช้คำพูดของตัวละครระหว่างบทก็สามารถทำได้แล้ว
เมื่อบทเกริ่นนำไม่มีความจำเป็น เอาเข้ามาใส่ทำไม ?

3. ซานซาน (แปลว่า สาม ๆ ใช่ไหม) เวลาผู้ใหญ่เรียก ควรเรียกว่า "ซานเอ๋อ"
หรือ "ซายี้" (แต้จิ๋ว) ซึ่งแปลว่า "หนูสาม" เป็นการเรียกแบบเอ็นดู

ผมลองเปลี่ยนดูแล้วกันนะ

-------------------------------


ซานซานคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าสตรีชรานางหนึ่ง นางพลันกล่าวอย่างเร่งรีบคราหนึ่ง

"เรียนผ่างจู่ (เจ้าสำนัก, ประมุข) คนของเฮยหลงมาขอพบค่ะ"

นางผู้อยู่เบื้องหน้าซานซานย่อมเป็นโอวหยางเจี้ยนหนิง ประมุขพรรคไป๋หมู่ตันเอง
สตรีผู้ซึ่งทรงอำนาจอิทธิพลในวงการนักเลงปัจจุบันนี้ นางย่อมเป็นสตรีชรานาง
หนึ่ง สตรีชราย่อมมีความเมตตายิ่ง แต่เค้าหน้าของนางกลับทรงอำนาจมากนัก
โอวหยางเจี้ยนหนิงได้ยินคำของลูกสมุน พลันผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ใหญ่ ผมเผ้าสีขาว
โพลนปลิวไสวดูจับตา พลันกล่าวออกมาอย่างรวดรัด

"เชิญเขาเข้ามา"

ซานซานถอยปราดออกไปจากห้อง บรรดาศิษย์สตรีทั้งหลายในสำนักก็เฉกเช่นเดียวกัน
เพียงโอวหยางเจี้ยนหนิงมีปฎิกริยา แม้นางมิบ่งบอกออกไป เหล่าผู้คนในสำนักสตรีนี้
ย่อมทราบได้ หากมันผู้ใดยังคงอยู่ลอบฟังคำธุระของนาง ชีวิตของมันผู้นั้นย่อมดับสูญ

( คือ ทุกคนรู้ไงครับ ว่า ประมุขให้ออกไป ไม่จำเป็นต้องเขียนคำพูดให้มากความก็ได้ )

ซานซานเมื่อถอยปราดออกมาจากห้องใหญ่ ก็เร่งรีบไปที่หน้าประตูใหญ่เพื่อเชื้อเชิญ
คนจากพรรคเฮยหลงผู้นั้นเข้ามา แต่นางกลับพลันหยุดชะงักด้วยเสียงหนึ่ง

"ซานซือเจี้ย (ศิษย์พี่หญิงคนที่สาม) มีเรื่องอันใด"

น้ำเสียงของผู้ที่ไถ่ถามเพราะพริ้งยิ่ง ซ้ำคล้ายยังแฝงระคนไปด้วยความซุกซนยิ่ง
น้ำเสียงของนางยังสดสวยชวนให้เคลิบเคลิ้มถึงเพียงนี้ ยิ่งไม่ต้องคาดคิดถึงเค้าหน้า
นางย่อมสดสวยเช่นเดียวกัน (.... บรรยายหน้าตานางไป (ขี้เกียจง่ะ 555+) ...)

ผู้ถามกลับเป็นโอวหยางหลิงหลง บุตรีเพียงหนึ่งเดียวของ โอวหยางเจี้ยนหนิง
แม้นางจะเข้าสำนักภายหลังบรรดาศิษย์สตรีส่วนใหญ่ภายในพรรค แต่ฝีมือของ
นางนับว่ายอดเยี่ยมเป็นอย่างยิ่ง ซ้ำยังได้รับการถ่ายทอดโดยตรงจากประมุขเสียอีก
ฝีมือนางนับว่าคาดหมายได้เป็นที่แน่นอน ซานซานรับคำคราหนึ่งก่อนกล่าว
(หมายถึง มันพูดว่า "ค่ะ" แล้วต่อด้วยคำพูดนั่นเอง)

"เสี่ยวผ่างจู่ (ประมุขน้อย) ข้าพเจ้าก็มิทราบเช่นกัน เห็นว่ามีคนของพรรคเฮยหลงขอเข้าพบผ่างจู้ (ประมุข) คาดว่า คงเป็นธุระสำคัญอันหนึ่ง"

"ความลับขนาดซือเจี้ย (ศิษย์พี่ผู้หญิง) ก็ไม่อาจร่วมฟัง ?"

ซานซานรับคำคราหนึ่ง ก่อนจะปลีกตัวเพื่อเชิญคนของพรรคเฮยหลง

โอวหยางหลิงหลง เมื่อเห็นศิษย์พี่ของตนปลีกออกไป พลันหัวร่อคิกคักออกมา
อย่างสนุกสนาน พลางกล่าวกับตนเองเบา ๆ ว่า

"เรื่องแค่นี้ ข้าพเจ้ามิอาจหาทางทราบเองเชียวรึ ?"

กล่าวจบ พลันกระโจนเข้าไปที่มุมตึกสองสามที ก็ขึ้นสู่กำแพงอย่างว่องไว ไม่เพียง
น้ำเสียงของนางที่ซุกซนอย่างยิ่งเท่านั้น แม้แต่นิสัยของนางก็ซุกซนอย่างยิ่งเช่นเดียวกัน



-----------------------------------------

ตรงที่ผมทำน่ะ ผมเขียนเพียง 1 นาทีก็เสร็จแล้ว ขำ ๆ ฮาฮา

ช่วงเว้นของการพูด สังเกตว่า เราสามารถบรรยายน้ำเสียง ท่าทาง กริยา
ทุกอย่างของตัวละครได้ ตรงนี้ค่อนข้างต่างจากบทละครสูง อันนี้เป็นการ
บรรยายแบบร้อยแก้ว ซึ่งเป็นการบรรยายที่ใช้ในวรรณกรรมสมัยใหม่
(และลักษณะการบรรยายเป็นแบบพรรณาโวหาร)

ส่วนการบรรยายหน้าตา แนะนำให้ไปหารูปใครสักคนที่เราคิดว่าจะเป็นนางเอก
มาเป็นไกด์ไลน์ เพราะพอบรรยายมันจะเห็นภาพมากกว่า

การเขียนแบบนี้ เราไม่จำเป็นต้องเขียนบทนำด้วยซ้ำ (เขียนไปทำไมละนั่น)
เพราะเราสามารถใช้ประโยชน์จากคำพูดของตัวละคร การบรรยายในระหว่าง
บท เราก็สามารถเกริ่นมันขึ้นมาได้เช่นกัน

การสร้างบทเกริ่นนำจะเป็นการขีดเส้นให้ตัวเองดูด้อยลงมากกว่า และอาจ
ทำให้ผู้อ่านทราบถึงเนื้อเรื่องโดยคร่าว ๆ หรือเดาได้ว่า มันจะเกิดอะไรขึ้น
ซึ่งจะทำให้บทของเราดูน่าสนใจน้อยลงเอามาก ๆ



ดังนั้น ผมแนะนำให้ rewrite ใหม่ทั้งหมด ดีกว่าครับ



ปล. ภาษาจีนที่ใช้เป็นจีนกลางนะครับ (วงเล็บเป็นแต้จิ๋ว)

ซานเอ๋อ (ซายี้) = หนู
ผ่างจู่ (ปังจู้) = ประมุขพรรค, สำนัก
เสี่ยวผ่างจู่ (เส้าปังจู้) = ประมุข(สำนัก, พรรค)น้อย
ซือเจี้ย (ซือเจ้) = ศิษย์พี่ผู้หญิง
ซือเสวียง (ซือเฮีย) = ศิษย์พี่ผู้ชาย (ต้องมีความสัมพันธ์ทางครอบครัวด้วย)
ซือเก๋อ (ซือกอ) = ศิษย์พี่ผู้ชายในสำนัก

ขอบคุณ คุณกระบี่เก้าเดียวดาย มากๆ ค่ะ จะพยายามแก้ไขปรับปรุงนะคะ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมือใหม่หัดแต่งอะคะ ตอนนี้ก็กำลังพยายามจะแก้ไขให้ดีขึ้น ถึงได้เข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่ค่ะ เพื่อขอคำแนะนะจากท่านจอมยุทธผู้แก่กล้าวิชาทั้งหลาย และก็ขอบคุณทุกท่านที่ ชีแนะค่ะ