เจ้าบทเจ้ากลอน

แห่งความว้างเวิ้งว้างหว่างอารมณ์
แห่งคำคมสมสอนใจไทยทั้งผอง
แห่งมวลมิตรจิตนึกตรึกปรองดอง
แห่งครรลองคลองธรรมนำชีวี

เราจะพบกันอีกไหม
อย่างน้อยก็ในขณะฝัน
แอบหวังอ้างว้างอยู่อย่างนั้น
ระฆังลาแห่งนิรันดร์คงเรียกเรา


ไพวรินทร์ ขาวงาม กวีซีไรต์

ชีวิตฉันแต่ก่อนเคยเงียบเหงา
กอดแค่แต่ตัวเองอยู่กับเงาและความฝัน
แต่เธอได้เข้ามา เธอกล้าใช้หัวใจอีกดวงมาผูกพัน
ทำให้ชีวิตของฉัน ไม่ได้จมอยู่แค่กับวันที่เดียวดาย

เธอทำให้ฉันรู้จักศรัทธา
เธอทำให้ทุกวันทุกเวลา มีค่ามีความหมาย
เมื่อได้รักเธอ ฉันก็รู้ว่าโลกที่พบเจอมีอะไรน่าสนใจมากมาย
แม้จะเป็นลมหายใจครั้งสุดท้าย ฉันก็ไม่เสียดาย ถ้าเป็นเธอ

เสียใจ...กับคำว่า..ลาก่อน...มันคงทำให้ฉันต้องนอนไม่หลับ
เสียดาย..กับกาลเวลา..ที่สองเราร่วมสร้างฝันมาแสนนาน
เสียน้ำตา..เพราะว่า..เสียใจ..ที่ไม่อาจรักษาเธอไว้ตลอดกาล
เสียเธอไป..หัวใจดับดิ้น...ร่างฝังดิน...ก็ยังไม่สิ้นรักเธอ...

เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง
มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า
ซบหน้าติดดินกินทราย
จะเจ็บจำไปถึงปรโลก
ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย
อย่าหมายว่าจะให้หัวใจฯ
ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์
ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้
ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ
แม้แต่ธุลีมิอาลัย
ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน
ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน
จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตาฯ
ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า
ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา
ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอยฯ


อังคาร กัลยาณพงศ์

อันกลอนใดจะช่วยบรรเทาทุกข์
หาความสุขกับบทกลอนดั่งความฝัน
ให้หัวใจไร้เศร้าเป็นนิจรันดร์
ขอกลอนนั้นจงบังเกิดให้ข้าเอย

มวลมนุษย์หวังเคียงคู่อยู่ภายหน้า
แต่ตัวข้าหวังคู่เคียงในวันนี้
สิบสองยามไม่พรัดพรากจากชีวี
แสนยินดีคลออยู่คู่เคียงกาย

....กิมย้ง....

ขันที

ตุ๊ดเอ๋ยตุ๊ดควายร้ายดีมีทั่ว
อดีตหมองมัวคิดสั้นสิ้นดี
มันยอมตัดไข่โดยไม่รอรี
เนี่ยแหละขันทีเสียดีเป็นชาย

ภูเขาเขียวเป็นเชิงชั้นจรดปลายน้ำ
งามเลิศล้ำเขาขจีน้ำรินไหล
ควันคลื่นลอยพายเรือล่องลอยไป
ดูเหว่าไขกูร้องก้องไพรวัน...

สิ้นไร้รักไม่ทุกดั่งมีรัก
ชั่วประจักษ์ความรักทอดเป้นสาย
แม้ฟากฟ้าธรณียังมิคลาย
ไม่สลายด้วยรักคะนึงคอย...

...กิมย้ง...

มังกรเดี่ยวเดียวดายไร้เคียงคู่
มังกรอยู่ กลางเวหา นภาใหญ่
มังกรบิน ไร้คู่เคียง เรียบเรียงไป
มังกรไทร้ ไร้เธอคู่ อยู่ด้วยกัน

เด็กไร้วรยุทธ....

ข้าน้อยขอขึ้นบทใหม่นะเจ้าคะ

โอ้ลมหวนชวนใจให้ครุ่นคิด

โอ้ลมหวนชงนใจให้ครุ่นคิด

แต่งปรุงจิตพร่ำเพ้อละเมอฝัน

โอ้ลมหวนชวนใจให้ครุ่นคิด
แต่งปรุงจิตพร่ำเพ้อละเมอฝัน
รวยระรินกลิ่นจำปามะลิวัลย์

โอ้ลมหวนชวนใจให้ครุ่นคิด
แต่งปรุงจิตพร่ำเพ้อละเมอฝัน
รวยระรินกลิ่นจำปามะลิวัลย์
อีกอัญชัญหิรัญญิการ์น่าชวนชม

เด็กไร้วรยุทธ์....!!

ผู้เอ๋ยผู้ดี
คือผู้ที่มีจิตคิดกุศล
กตัญญูเกื้อหนุนรู้คุณคน
จิตใจสนใฝ่ทางธรรมให้นำทาง
เป็นผู้ดีดูที่ใจคิดให้ถูก
ไม่ใช่ปลูกฝังจิตคิดบาดหมาง
อีกทั้งยังต้องเดินตามทางสายกลาง
ทั้งปล่อยวางสิ่งที่ผิดคิดถูกเอย...

...เด็กชายไร้นาม...

ขุด ขุด กะทู้

เป็นกระต่าย...หมายจันทร์....รอวันล่วง
จันทร์ทั้งดวง...สวยสด............อดไม่ได้
ที่จะไขว่.........คว้าชม............โลมข้างกาย
ดังกระต่าย.....หมายเฝ้า.........ทุกเช้าเย็น

รอแล้วรอ.......จันทรา............มิคราล่วง
แม้ดาวดวง.....ก็เฉย..............ไม่เคยสน
กระต่ายน้อย..ต้อยต่ำ............ช้ำอกตน
มิอาจทน......จันทร์ล่วง..........สิ้นดวงแด.

แปรเอ๋ยแปรเปลี่ยน
ที่ผู้เขียนเปลี่ยนผันฝันมุ่งหมาย
ที่เปลี่ยนแปลงความเฟื่องฟูสู่ความตาย
แสนสบายชวยชื่นระรื่นใจ
อันมนุษย์ตายลบในภพพื้น
ถึงไม่ฟื้นชีพมาอย่าสงสัย
เราไม่เหมือนต้นไม่แตกดอกใบ
โรยราไปไม่หวนคืนไม่ตื่นเอย

...เด็กชายไร้นาม...