มาช่วยกันสร้างสรรค์นิยายด้วยฝีมือของพวกเรากันเถอะ^^

เอาขึ้นไปเด๋วหาไม่เจอ

อ่า คนแต่งไปไหนกันเนี่ย ทำไมไม่มาแต่งกันต่อละ ดูสิตกไปเยอะแล้วนะ

พรุ่งนี้มีสอบค่อยแต่งต่อ

อิอิ

คนอื่นๆๆม่ช่วยข้าเลย

T^T

งั้นข้าต่อนิดนึงละกันนะ คิดไม่ค่อยออก

ลูเซียที่ไปสั่งอาหารรอแคซอยู่ที่ร้านเดิม และดูเหมือนคนในร้านจะจำเธอ เลยเป็นที่ซุบซิบกันถึงอัตราการกินของลูเซียที่กินได้ไม่หยุด จนแคซซึ่งเดินเข้ามารู้สึกได้ถึงสายตาของคนในร้าน "เฮ้อ" แคซถอนใจออกด้วยความเบื่อหน่าย
"เฮ้ แคซทางนี้ๆ" ลูเซียโบกมือเรียกท่าทางดีใจเหมือนกับเด็ก "ช้าขนาดนี้พวกมัวไปทำอะไรอยู่อ่ะ" ลูเซียถามแบบไม่ค่อยจะใส่ใจกับคำถามนักแต่ท่าทางจะสนใจอาหารตรงหน้ามากกว่า "ดูท่าทางจะมีอีกพวกนะในร้านนี้" แคซอยู่ๆก็พูดขึ้นทำเอาลูเซียอึ้งไปวูบหนึ่ง "โห ขอกินก่อนแล้วกันะ ค่อยว่ากัน วาสแต่ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามีใครอื่นอีก" ลูเซียก็ยังคงสนใจอาหารมากกว่าบทสนทนาของตนเหมือนเดิม "ก็เอาแต่กินๆๆอย่างนี้จะไปรู้เรื่องอะไรเล่า ฮ่าๆ" แคซหัวเราะฮาๆ แล้วจึงพูดต่อ "แต่ทำไมสองคนนั้นถึงไม่มีรังสีฆ่าฟันแบบคนอื่นๆ" แคซพูดขึ้นแบบยังพยายามหาคำตอบอยู่ "ก็อาจจะเป็นพวกที่เก็บงำความสามารถของตัวเองไว้ก็ได้" ลูเซียพูด และตอนนี้ดูเหมือนจะสนใจคู่สนทนาขึ้นมาบ้างแล้ว

"แต่ว่ามันต้องเป็นฝีมือระดับมากๆเลยถึงจะทำขนาดนั้นได้น่ะ" แคซพูด

ลูเซียทำหน้าเห็นด้วยแล้วเดินเข้าไปหาสองนั้น ทำเอาแคซใจหายวูบ แต่ไม่ได้ลุกตามไปเพราะรอดูท่าทีของสองคนนั้นอยู่

"นี่พวกนายสองคนน่ะเป็นคนที่จะเข้าสำนักด้วยรึป่าว" ลูเซียถามหัวนๆแบบไม่ได้คิดทำเอาสองคนนั้นวิ่งหนีออกจากร้านไปเลย "นี่พวกนายจะรีบไปไหนน่ะ หึยถามดีๆไม่พูด" ว่าแล้วลูเซียก็วิ่งออกไปและตอนนี้แคซก็วิ่งตามไปเช่นกัน
ลูเซียวิ่งมาทันจนได้และจะกระโดดคว้าสองคนนั้นไว้จากทางขวา แต่เหมือนกับทั้งคู่รู้อยู่จึงหลบได้ทัน ไม่ว่าจะลองทำด้วยวิธีไหนเหมือนว่าพวกเขาจะรู้ไปหมด จนสุดท้ายจึงมาถึงทางที่ไม่สามมารถวิ่งต่อไปได้แล้ว "คราวนี้คงหยุดได้แล้วสินะ" ลูเซียพูดเหมือนคนที่ได้รับชัยชนะ

"หึ.." เสียงของอีกคนหนึ่งที่ใส่เสื้อแขนคลุมสีน้ำตาลดังขึ้น พร้อมกับที่จู่โจมลูเซียทันที

"โห เร็วเหลือเกิน" ลูเซียคิดอยู่ในใจขณะที่หลบการโจมตีอยู่ด้วยมองไม่ทันว่าคนผู้นี้ใช้อาวุธอะไร แล้วการเคลื่อนไหวก็จับทางไม่ได้เลย ลูเซียกำลังแย่แล้วแคซหายไปไหน "ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว" ลูเซียคิดในใจ ว่าแล้วก็เอาเท้ายื่นออกไปข้างๆ และแล้ว "ตุบ" เสียงของคนๆนั้นล้มคว่ำลงไปต่อหน้า ทำเอาลูเซียงงอยู่เหมือนกัน

"นี่แล้วนายล่ะ ทำไมไม่มาช่วยเพื่อน" ลูเซียพูดแล้วจึงเดินเข้าไปใกล้ชายอีกคนที่ดูท่าทางจะนิ่งกว่าชายคนแรกที่เธอจัดการ ใกล้เข้าไปแต่ดูท่าทางชายคนนั้นจะไม่ได้ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อยเค้ายังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ "นายนี่จะไม่ขยับหรือตั้งท่ารับการต่อสู้หน่อยหรอ" ลูเซียถามแบหัวเสียเพราะดูเหมือนเธอกำลังโดนคนอื่นดูถูกในฝีมือถึงขนาดยืนนิ่งๆ ว่าแล้วก็พุ่งตัวใส่เข้าหาชายคนนั้นอย่างเร็ว แต่..
"ตุบ" เสียงเหมือนกับที่ชายเสื้อคลุมสีน้ำตาลล้ม แต่คราวนี้กลับเป็นลูเซีย ที่ล้อแบบเดียวกับที่ชายเสื้อคุลสีน้ำตาลล้ม "เป็นไปได้ยังไงน่ะ" ลูเซียคิดอยู่ในใจ และยังไม่หยุดที่จะพยามโจมตีคู่ต่อสู้ต่อไป แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่โดน ชายคนนั้นก็ไม่สวนกลับมา
"หื้ม ฉันชักจะโมโหแล้วนะนี่ถ้าไม่กินมาเยอะละก็" แล้วก็กะโดดเรียมจะใช้พลังเทพ แต่ว่ากลับถูกชายคนนั้นที่ตอนนี้เป็นฝ่ายขยับเข้ามาหา แทรกตัวระหว่างวงแขนของลูเซียแล้วผลักเธอออกไป ทำเอาหล่นลงมาที่พื้นอีกครั้ง ท่าทางเจ็บน่าดู แต่ชายคนนั้นก็ยังยืนนิ่งอยู่ ลูเซียลุกขึ้นแล้วยืนคิดบางอย่างอยู่ และตอนนี้ดูเหมือนจะคิดออกแล้ว "ตูมๆๆๆ" ลูเซียซัดหมัดของตัวเองที่อัดพลังเต็มที่ลงไปที่พื้นทำเอาพื้นที่บริเวณนั้นพังทลาย ชายคนนั้นที่เอาแต่ยืนนิ่งถึงจะขยับตัวก่อนที่ลูเซียจะลงมือแต่พื่นที่ตรงนั้นเป็นทางตันก็ไม่พ้นที่จะเจ็บตัวลงไปนอนอยู่ดี "ฮ่าๆ เป็นไงละคราวนี้" ลูเซียพูดแล้วยิ้มอย่างผู้มีชัย "โอยๆๆ เจ็บนะ ผู้หญิงอะไรเนี่ยหมัดหนักเป็นบ้า" ชายคนนั้นที่ตอนนี้พูดออกมาแล้วและพูดต่อไปว่า "เฮ้ๆ จะแกล้งตายอีกนานมั๊ย" แล้วก็ตบเข้าไปที่หน้าฝากของเพื่อนคือชายชุดคลุมสีน้ำตาลและเหมือนจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ ชายเสื้อคุลมน้ำตาลลุกขึ้นมายิ้มอย่างอายๆ

"แล้วนี่จะเอาไงต่อล่ะสงสัย ไม่ได้เข้าสำนักแล้วหละ" ชายเสื้อคลุมสีน้ำตาลลุกพูดขึ้น

"ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ" อีกคนพูดแล้วหันมามองที่ลูเซีย ลูเซียรู้สึกเหมือนโดนด่าทำเอาหน้าแดง แต่กำลังงงที่สองคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเธอเท่าไหร่และยังคุยกันต่อไป และตอนนี้ลูเซียก็ทนไม่ไหวแล้ว "นายสองคน" ลูเซียตวาดขึ้นทำเอาสองคนนั้นสะดุ้งเฮือก "มื่อกี้นี้ในร้านอาหารวิ่งหนีฉันทำไม"
ชายสองคนถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก "หรือว่าที่เธอตามเรามาเพราะเรื่องนี้" ผู้ชายผมสีเทาพูดขึ้นด้วยอาการสับสนสุดขีด "ก็ใช่น่ะสิ หึ" ลูเซียตอบปัดๆแล้วมองค้อม "แล้วเรื่องป้าย..." ชายคนเดิมพูดยังไม่ทันจบลูเซียก็พูดขึ้น "โอย ของอย่างนั้นน่ะฉันได้มาตั้งนานแล้ว แถมยังไม่ตั้งสามอัน" ลูเซียพูดแบบอวดๆ

"ตั้งสามอัน รวมของเราก็คงจะเป็นสี่ " ชายเสื้อคลุมสีน้ำตาลพูดพรางคอตก แล้วก็เริ่มพูดต่ออย่างคนสิ้นหวัง "ฉันสองคนน่ะ ไม่ได้มีฝีมือมากพอ ที่พอจะทำให้เก่งขึ้นได้ก็คือ เข้ารับการฝึกฝนที่สำนักนี้ ฉันน่ะถึงจะไวยังไง มีดสั้นสองอันที่ใช่ถึงจะรวดเร็ว แต่ติดเป็นคนที่ซุ่มซ่ามที่สุด เฮ้อ.." ดูท่าทางเขาจะถอดใจจริงๆ จึงถอนหายใจแล้วพูดต่อ "ส่วนเพื่อนฉันคนนี้ วิชาต่อสู้ก็แค่พื้นฐาน ทำอะไรใครไม่ได้ที่มีดีก็คือ พลังการทำนาย และพลังที่จะรับรู้ได้ถึงขีดจำกัดพลังของคนอื่น" แล้วก็หันมามองหน้าเพื่อนว่าคิดเหมือนกันมั๊ย "ฉันน่ะ สู้กับใครเค้าก็ไม่ได้ทุกครั้งก็ได้แต่คอยบอก ..เอ แต่เธอน่ะพลังน่าจะอยู่ในระดับ3 แล้วยังมีพลังอะไรบางอย่างที่เก็บงำอยู่ไม่ได้ปลดปล่อยออกมา" ถึงตอนนี้ลูเซียก็งงอยู่ และนึกได้ว่าแคซไม่ได้ตามมาด้วย "ฉันต้องไปหาเพื่อนฉันแล้วหละ ป่านนี้ไม่รู้ไปถึงไหน" ลูเซียพูดแล้วกำลังจะเดินจากไป "งั้นให้เราไปด้วย" ทั้งสองพูดพร้อมกันแล้วหันมามองหน้ากับแบบงงๆ "แต่เดี๋ยวนะ เพื่อนเธอคนนั้น น่ะเอ่อ" ลูเซียมองหน้าแล้วถาม "ทำไม?" แล้วส่งสายตาขอคำตอบ "ตอนนี้ท่าทางจะเขาจะงานเข้าอยู่นะ ไม่สิเขาสู้ติดพันอยู่กับใครสักคนตั้งแต่ที่เธอสู้อยู่กับเราอ่ะเอ้าอย่าเพิ่งตอนนี้สิ" ลูเซียมองหน้าแล้วหันมามองอีกคน จึงได้รับคำตอบ "ก็งี้แหละพลังทำนายผีเข้าผีออก แต่ตอนนี้ยังดีเริ่มจะใช้คล่องกว่าเมื่อก่อน" ชายเสื้อคุลมสีน้ำตาลพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย "เราต้องรีบไปแล้วและนะ ว่าแต่มาตั้งไกลเราจะไปทางไหน หรือจะกลับไปที่ร้านอาหาร" ลูเซียหันมาพร้อมกับที่ชายผมสีเทาพยักหน้าเป็นอันว่ารู้กันแล้ววิ่งนำออกไป

หลี่เซียวเหยา แม่นางน้อย พวกท่านอยู่ไหนกันเล่า

ไม่มีอารมณ์แต่งไว้คืนนี้ท่าว่าง

เหมยเชาฟง หญิงงามอันดับหนึ่ง ได้ใช้วิชาสลายโลกา พังทลายโลก จนพินาศ จบ

เจริญ!!!

ขุดๆ

มาละๆๆ

เด๋วข้าแต่งต่อเอง

อิอิ

เพิ่งสอบมาเหนื่อยจางเลย

T^T

ทั้งสามต่างพากันรีบวิ่งย้อนกลับไปทางร้านอาหาร โดยมีชายใส่ชุดคลุมสีน้ำตาลหรือแอเรียสนำหน้า ตามด้วยลูเซีย และ โมเนสเจ้าของเรือนผมสีเทาตามลำดับ

"หยู๊ดดดดด~!!!" แอเรียสตะโกนขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับที่ขาหยุดกระทันหัน ถึงแม้สองคนข้างหลังจะได้ยินแต่ก็ไม่สามารถหยุดขาที่ก้าวเร็ว ๆ ไหวจึงพากันพุ่งชนคนที่ยืนหยุดนิ่งพากันล้มระเนระนาดกันหมด

"โอ๊ยยย ข้าบอกแล้วไงว่าให้หยุดๆ พวกเจ้านี่!!" แอเรียสขักสีหน้าอารมณ์เสีย พลางเอามือลูบบั้นท้ายปรอยๆ

"อ๋า~!? ข้าขอโทษนะT^T" ลูเซียยืนขึ้นด้วยสีหน้าสำนึกผิดแต่ไม่มีร่องรอยของอาการบาดเจ็บแม้สักนิด

"นั่นมัน...ใช่คู่หูเจ้าไหมน่ะ" โมเนสหลังจากลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้วก็สังเกตุเห็นว่าตรงหัวมุมที่เป็นมุมอับนั้นมีแคซนั่งอยู่กับเด็กผู้หญิง อายุราวๆสิบขวบ

" ไหนอ่า อื้มๆ แคซจริงๆด้วย^^" ลูเซียมองตามที่โมเนสชี้และทำท่าจะวิ่งเข้าไป แต่ถูกโมเนสจับแขนไว้ก่อน

"อ่ะ มีอะไรหรอ" ลูเซียทำหน้างงๆ เอียงคอเล็กน้อยทำเอาคนที่รั้งแทบหมดแรงเป็นลมไปตรงหน้า

"เอ่อ ...คือข้าเห็นว่าทั้งสองคนนั้นน่ะ กำลังทำสงครามจิตวิทยาอยู่น่ะ"

"เห~ คืออะไรอ่ะ ไม่เห็นจะมีสงครามอะไรเลยก็แค่เด็กเอง เจ้าคิดมากไปแล้วนะ" ลูเซียว่าพลางดึงมือออกและวิ่งเข้าไป ไม่สนคนทั้งสองที่คอยจะห้ามปราม

"เฮ้อ~ เด็กก็จริง แต่เป็นถึงคุณหนูแห่งตระกูลเวราโรนเชียวนะ ยัยบ๊องนั่น จริงๆเล้ยย ให้ตายสิ" บ่นพึมพำก่อนที่จะวิ่งตามลูเซียไป ทิ้งให้แอเรียสยืนงงกับท่าทีของคู่หูตน ทั้งๆที่ปกติเป็นคนเงียบๆ ไม่สนใจใคร แต่ทำไมถึงได้ให้ความสนใจกับลูเซียจังนะ

"เฮ้ยยย ไอ้บ้าเอ๊ยย" แอเรียสสบถเมื่อเห็นการระเบิดใหญ่เกิดขึ้นตรงทางที่เพื่อนของตนเพิ่งไป ก่อนจะวิ่งไปทางนั้นทันที



""""เด๋วมาต่อนะคะ ดูหนังก่อน^^

แล้วข้าจะต่อยังไงล่ะนิ

ข้ากลับมาแล้ว ต้องเตรียมตัวสอบเลยไม่ได้มา แล้วประมุขไม่ต้อบ้างหรือ

ชวงนี้คิดอะไรไม่ออกมึนๆ

พวกท่านต่อกันไปก่อนละกัน

ข้าไร้ความสามารถจะรออ่านจากฝีมือพวกท่านแล้วกัน

โลกสลายไปแล้วนี่

ตื่น ๆ ท่านศพเหล็ก