ทำไมนะ

ทำไมนะ ฉันถึงคิดว่าพอตกเย็นแล้วจะมีแต่ฉัน ฉันเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้แม้นว่าผู้คนจะเดินกันเหมือนหนอน ฉันเหมือนคนบ้าที่นั่งพูดพร่ำกับตัวเอง ฉันคิดว่ามีแค่ฉันกับจินตนาการเท่านั้น ฉันมีความสุขกับการหลับใหลมากกว่าความเป็นจริง อยากที่จะหลับและไม่ตื่นขึ้นมาอีก โลกนี้มันช่างเศร้าเหลือเกิน มั้นเป็นความรู้สึกที่ประหลาด แต่ตอนที่ฉันเคยชินกับมัน ฉันก็กลายเป็นคนที่จมปรักและเก็บตัวอยู่คนเดียว แทบไม่พูดจาสักคำ ฉันอยากรู้คำตอบ ท่านช่วยตอบฉันได้ไหม

ท่านเคยฝันว่าตนเองเป็นผีเสื้อบ้างไหม?

ตัวท่านเป็นผีเสื้อ หรือผีเสื้อฝันว่าเป็นท่าน

ไม่รู้สิการได้อยู่คนเดียวเดี่นวดายก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอย่างไร

ถึงจะไม่มีผู้ใดหลงเหลืออยู่เคียงข้าง

ก็ยังดีกว่ามีผู้ที่มาอยู่เคียงข้างแล้วจากไป

ทำให้เจ็บปวดการที่ไม่พูดไม่คุยนั้นย่อมดีกว่าการพูดสิ่งต้องห้าม

ทำให้เกิดความกังวลและพลัดพราก

การที่จะชื่นชอบและจมอยู่ความฝันของตนนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

เพราะนั่นก็ยังดีกว่าจะต้องมานั่งทนรักความจริงที่มันทำให้คนตายได้ทั้งเป็นนั้น

การที่เราจินตนาการได้นั้นย่อมเป็นสิ่งที่ดีไม่ต้องคิดอะไรให้ฟุ้งซ่าน

จินตนาการถึงเรื่องที่ตนชอบเรื่องที่ตนฝัน

เรื่องที่อาจจะไม่ใช่ความจริงสักวันความฝันนั้นอาจเป็นความจริง

และความจริงที่ปรากฎอาจเป็นเพียงการหลับข้ามวันของเรา

อาการคล้ายโรคซึมเศร้าเลยคับแล้วหายจากความรู้สึกแบบนั้นด้วยวิธีไหนละคับ

หากซึมเศร้าให้หาอ่านไรขำๆหรือจะดูไรขำๆก็ดีเล่นเกมที่มันๆก็ดีพยายามทำให้ไม่มีเวลามาคิดเรื่องที่ทำให้เศร้า

นั่นอาจเป็นเพราะเจ้ามีเวลาว่างเกินไปรึป่าว?... อาการแบบนี้คล้ายจะฟุ้งซ่าน
ลองหาอะไรทำ อะไรก็ได้ที่เจ้าชอบและสนใจที่อยากจะทำแล้วทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้นเอง..เชื่อข้า

บางครั้งการได้อยู่ในความคิดและจินตนาการของเจ้า ก็เป็นอีกวิธีนึงที่ช่วยลดแรงกดดันรอบข้างได้ดี
แต่ถ้าเจ้าอยู่กับมันนานจนเกินไปคงไม่เป็นผลดีแน่ เพราะช่วงที่เจ้าเข้าไปอยู่ในนั้นนานๆ
เหตุการณ์ข้างนอกเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา เมื่อกลับออกมาสู่ความเป็นจริงแล้ว..เจ้าอาจปรับไม่ทัน

หรือที่แย่กว่านั้นเจ้าอาจติดอยู่ในความคิดและจินตนาการของตัวเจ้าเองตลอดไปก็เป็นได้...
ผลที่ตามมาคือไม่รับรู้ต่อสิ่งรอบกาย แล้วเจ้าจะต่างอะไรกับคนบ้าล่ะ หืม... ลองคิดดู

อารมเหงา

ข้าน้อยคิดว่า อยู่คนเดียวเสียบ้างมันก็ย่อมมีสิ่งดีดีเกิดขึ้นเช่นกันนะ

ความเงียบ เป็นรางวัลของชีวิต

เป็นเวลาที่เราได้อยู่กับตัวเอง

ค้นพบตัวตนบนความคิดที่เป็นของตัวเอง

ความเหงา เป็นช่วงเวลาแห่งปัญญา

เพื่อเสริมสร้างพลังใจให้กับชีวิต

ที่ต้องเผชิญกับความอ่อนแออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

แล้วเราก็จะค้นพบตัวตนที่แท้จริงจากความเหงาและความเงียบด้วยความรู้สึกที่งดงามอันปรากฎอยู่ในจิต

ใจของเราเอง

ข้าเป็นโรคจิตอ่อนๆ

ล่ะมั้งนะ