[นิยายสาธารณะ] ณ..โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

นิยายสาธารณะคือนิยายที่ร่วมด้วยช่วยกันแต่ง ทุก ค.ห. ในกระทู้นี้
จะกลายเป็นเนื้อเรื่องของนิยาย ถ้า ค.ห, ไหนไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องก็
จะข้ามไป เช่น

ค.ห.1
เมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม....

ค.ห.2
เขาหาที่นั่งและตะโกนสั่งน้ำเก๊กฮวยผสมหล่อฮังก้วย

อะไรประมาณนี้ เอาฮาได้ตามใจชอบ แต่มีกฏอยู่ว่า

ข้อ1.ห้ามใช้คำหยาบหรือคำลามก ไม่ว่าคุณจะเขียนในรูปแบบไหนก็ตาม
ข้อ2.ยังคิดไม่ออก
ข้อ3.ถ้าคิดออกคงใส่ในข้อสองไปแล้วล่ะ.....
ข้อ4.อันนี้สำคัญมาก ห้ามตัดบทเด็ดขาด แต่ถ้าเกิดกรณีตัดบทขึ้นมา
เราจะข้ามบทนั้นไป.....

และถ้าท่านต้องการแสดงความคิดเห็นด้วยก็แบ่ง
บทกับความคิดเห็นของท่าน เช่น

ค.ห.3
เฮ้!! ว่าไงไอ้น้องชาย

..............................................(ขีดเส้นแบ่ง)
(ความคิดเห็นของท่าน)



...............................................................................

บทนำ

ณ เมืองหลวงแห่งหนึ่งซึ่ง ค.ห.ต่อไปจะเป็นคนตั้งชื่อให้
มีผู้คนเดินพลุกพล่านมากมายานเนื่องจาก
เป็นช่วงปลายเดือนซึ่งเงินเดือนพึ่งจะออก
เมืองหลวงแห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์ทั้งทางด้านการค้า
และการเกษตร จึงมีแหล่งการค้ามากมายไม่ว่าจะเป็น
โรงเตี๊ยมที่ตั้งอยู่มากมายยิ่งกว่าบ้านที่พักอาศัย
และหอนางโรมขนาดใหญ่ประมาณห้าตึกแถว
แต่ที่เป็นจุดสนใจมากที่สุดอย่างไม่มีเหตุผลเพราะเรา
อยากให้คุณสนใจก็คือที่ ณ....โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง


...............................................................

ณ โรงเตี้ยมแห่งหนึ่งในเมืองเซียงลี้

ชายหนุ่มรูปงามปานเทพบุตรได้เดินเข้าไปอย่างโอ่อ่า

กลุ่มลูกค้าที่ดูจากสภาพการแต่งตัวแล้วไม่น่าจะมีตังค์และไม่มีงานการทำ
แต่ดันมีปัญญาสั่งของดี ซึ่งเรียกกันว่า"ชาวยุทธ" ต่างหยุดมองเขาด้วยสายตา
ที่ดูแล้วเหมือนเห็นอะไรบางอย่างในตัวของชายหนุ่มผู้นั้น.....

ชายหนุ่มผู้นั้น เดินมุ่งตรงไปยังผู้ชนที่รุมล้อมโต๊ะไม้ตัวนึงกลางโรงเตี้ยม
ผู้คนต่างสนใจ หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ที่กำลังเปิดกิจการบางอย่างบนโต๊ะแห่งนั้น

ชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นตะโกนดังก้องว่า

"แม่ชม้อย เหลือไว้ให้ข้าขานึงนะ...ข้าถูกหวยมาแล้ว กะจะเอาตังมาเปียแชร์เจ๋งๆ"

อิชั้น : "ได้จร้าๆ สหายน้อย จะเอาแชร์อะไรดีล่ะ"

ชายหนุ่ม : "แชร์ข้าวเปลือกจ๊ะแม่"

และแล้ว อิชั้นก็ได้ตัง

.............................................................................
แม่ชม้อยตัวจริงเสียงจริง ต้องใส่แว่นดำ

จากนั้นก็มีหญิงสาวผู้หนึ่ง ผลักประตูโรงเตี๊ยมเข้ามาอย่างโกรธแค้น
นางหยุดมองหน้าชายหนุ่มผู้นั้นอย่างอาฆาต พร้อมกับตะโกนดังก้องว่า

"ก....แก...แก......แกฆ่าเตี่ยชั้น !! แกต๊ายยยยยยยยยย"

พลันนางก็ใช้มือล้วงเข้าไปในถุงย่ามอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคว้านหาสิ่งของบางอย่างอย่างกระวนกระวาย นางยกมือขึ้นมาพร้อมกับข้าวสารหนึ่งกำมือ

พระเจ้าาา มันคือข้าวสารเสก!

นางซัดไปยังร่างชายหนุ่ม ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็กรีดร้อง "กรี๊ด......ดดดดดดดด"
ร่างของชายหนุ่มเลือนลางหายไปในพริบตา

ดิชั้นอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าเปียแชร์ต่อ

บ๊ายบายย จบ

ชายหนุ่มคนนี้นไม่ได้หายไปไหน เขามุดหนีอยู่ใต้โต๊ะเปียแชร์ของแม่ชม้อย
แล้วเขาก็ตะโกนขึ้นมาว่า "เฮ้ยๆ!! ข้าไม่ใช่ผี มาซัดข้าวสารใส่ข้าทำไมเนี่ย"

ชายหนุ่มออกมาจากใต้โต๊ะและยืนขึ้นพร้อมกับปัดชข้าวสารออกจากชุด
แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า "เจ้าบังอาจมาก เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร......"

หญิงสาวยังซัดข้าวสารเสกต่อไป
"เฮ้ย!! หยุดซัดได้แล้วโว้ยย บอกแล้วว่าไม่ใช่ผี"

หญิงสาวหยุดซัดข้าวสาร แล้วพูดประกาศต่อหน้าทุกคนว่า
"ข้าคือผู้ปราบผีและปีศาจร้าย ข้าปราบปีศาจมาแล้วนับไม่ถ้วน
(อันที่จิงไม่มีให้นับซะมากกว่า) ข้าได้กลิ่นไอปีศาจรุนแรงมากจากเมืองนี้"

"แล้วเจ้ามาซัดข้าวสารใส่ข้าทำแมวอะไรเนี่ย ก็เห็นอยู่ว่าข้าเป็นบุรุษรูปงาม
จากศรีษะจรดเท้า พูดได้ กินได้ ตดได้ เล่นเปียแชร์ก็ได้นะ..
...ข้าเหมือนปีศาจตรงไหนมิทราบ"ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย

"ไม่รู้สิ ข้าซัดมั่วเผื่อฟลุ๊ก" นางตอบอย่างมั่นใจ
ทำให้ทุกคนในโรงเตี๊ยมถึงกับเงียบ ไบ้รับประทานกันเลยทีเดียว...

จากนั้นหญิงสาวก็กล่าวขึ้นมาลอยว่า"ข้าว่าเจ้ามือแชร์นี่แหละน่าสงสัยที่สุด"
แล้วนางก็หันกลับไปพูดกับชายหนุ่มนั้นต่อ"เจ้าบื่อระวังตัวไว้ให้ดีถ้าคิดว่าตัวเองรูปงามนัก เพราะผู้ชายหลายคนหายสาปสูญไปเมื่อมาที่นี้ รู้ไหม"

"ข้าไปล่ะได้เวลาฝึกวิชาแล้ว"นางกล่าวแล้วก็เดินจากไป

ชายหนุ่มรูปงามคนนั้นก้ตอบว่า "ช้าก่อนแม่นาง" "อะไรเล่าเจ้าโง่เอ๊ยยยย"แม่นางคนนั้นตอบ
"เจ้ามีตังไห้ข้ายื้มไหม ข้าไม่มีตังจ่ายค่าข้าวนะ" "เจ้าบื้อเอ๊ย มีตังเล่นเปียแชรืแต่ไม่มีตังจ่ายค่าข้าว เอาตังไปเปียแชร์หมดล่ะสิ" "ก้ไช่อ่ะดิ หมดเลย"ชายหนุ่มรูปงามบอก

แม่นางคนก็ตอบไปว่า"ข้ากับเจ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันข้าวนี้เจ้ากินเจ้าก็หาเงินจ่ายเองสิ"พูดแล้วนางก็โยนถุงแดงให้ชายหนุ่มผู้นั้น แล้วนางก็กระโดดหนีไปด้วยวิชาตัวเบา

แม้ปากนางจะกล่าวว่าไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกัน แต่เมื่อชายหนุ่มเปิดดูในถุงแดงนั้นกลับเป็นเงินจำนวนหนึ่งซึ่งเพียงพอที่จะจ่ายค่าข้าวหรือแม้แต่เดินทางไปถึงเมืองหลวงได้สบายๆ โดยไม่ต้องง้อค่าเปียแชร์เลยทีเดียว

"ฮ่าๆๆๆ วันนี้ข้ามีเงินใช้แล้ว ข้าจะกินมื้อใหญ่ เสี่ยวเอ้อ เอากับข้าวมาสิ"

และแล้วคุณหญิงชม้อยก้เดินมาหาชายหนุ่มคนนั้นแล้วพูดว่า "นี่ๆ ข้าเปียแชรืที่เจ้าติดข้าหล่ะ เอามาซะรวมดอกเบี้ย35000ตำลึงทอง" "โห เจ๊ ข้าไม่มีตังมากขนาดนั้นหรอก"ชายหนุ่มพูดตอบ

"แล้วเจ้ามีอะไรล่ะ"

"ข้ามีเพียงรูปโฉมที่งดงามจนน่าเศร้าใจและหัวใจของหนุ่มโสดใสวัยกระเตาะ
แต่สิ่งที่ข้ามีนั้นหาประเมิณค่าได้ไม่ เอาเป็นว่าข้ากระเป๋าแฟบนั่นแหละ"
ชายหนุ่มพยายามพยายามนำเสนอตัวเองทั้งที่ไม่มีอะไรดีเลย....

"อ๊ะๆ! แต่ข้าทำงานเก่งนะ แค่ไม่ต้องใช้แรงกับสมอง ข้าทำได้หมดแหละ"
(แล้วมันทำอะไรได้บ้างว่ะเนี่ย....)

"อืม งั้นเจ้าไปหางานให้เค้าทำเดี๋ยวนี้"คุณหญิงชม้อยชี้ไปที่เสี่ยวเอ้อหนุ่ม

"ข้าน้อยหรือ"

"ใช่ เจ้านั่นแหละ พาเค้าไป"

"ขอรับ"

จากนั้นหนุ่มน้อยผู้กล้าหาญถูกนำเข้ามาในห้องลับ

เค้าสังเกตที่ผนังห้อง มีโปรเตอร์ ทาทา sexy ติดอยู่

ทันใดนั้นเค้าก็เหลือบไปเห็นทาทานอนเปลือยเต้านมอยู่

คุณหญิงชม้อยเดินเข้ามา พร้อมกับพูดว่า นั่นแหล่ะงานของเจ้า++

หนุ่มน้อยตะลึงเล็กน้อย พร้อมกับการเดินตรงเข้าไปหาทาทา

ทาทาเสียวววว๊อยยย

หนุ่มน้อยเริ่มจากการเลียหัวแม่เท้าของทา พร้อมไซร้มาตรงโคนขาหนีบ ขณะที่ไซร้นั้น ทา ตะโกน โอ้ยๆๆๆๆ เงี่ยน เงี่ยน ทา เงี่ยน

หนุ่มน้อยได้ใจ ใช้มือตบนมทา 2 ป๊าบ พร้อมกับใช้ปาก เลียไปที่หัวนมทา ทาร้องออกมาอย่างจิงจัง " โอ้ยยยย กุไม่ไหวแล้ววววววว yed สิ yed สิ"

หนุ่มน้อยกระดกปืนใหญ่ ยัดเข้าปากทาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา????.............

ทา ตะโกน pleaseeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee breakinsideeee

jesus

god

yed me Yo!! yoyoyoyo yed me pleaseeeeeee
jesus

(ขอนอกเรื่องหน่อยนะ พี่สาวทาทาคะ มันออกนอกเรื่องเกินไปแล้วมั้งคะพี่ มันไม่เหมาะสมนะ)